Χωρίς βιβλιοπωλείο με τον Προυστ και το βοριά

Ένα νησάκι είχε ένα βιβλιοπωλείο. Παλιό, φιλικό, που το επισκέπτονταν παιδάκια ή τουρίστες και επηρέαζαν τις επιλογές του με τα γούστα και τις ανάγκες τους.

Ο τόπος αναπτύσσεται όμως και όταν ανοίγουν μεγάλοι δρόμοι  μια μεγάλη αλυσίδα ανοίγει κι άλλο βιβλιοπωλείο πλάι σε φημισμένο διεθνές καφετζίδικο και καλό κομμωτήριο. Παρκάρουν τα θηρία τους οι κυράδες και μεταξύ latte και ανταύγειας αγοράζουν κι ένα γυαλιστερό επιτραπέζιο τόμο για το σαλονάκι. Διότι το υποκατάστημα της αλυσίδας έχει στα ράφια του βιβλία άσχετα με τον τόπο, τα 'ευπώλητα' που σπρώχνει η εταιρία με συμφωνίες, ξενόγλωσσα που συμφέρουν και παιδικά για δωράκια.

Εν τω μεταξύ τα χρόνια περνούν, το μικρό βιβλιοπωλείο της πόλης  χάνει τους πελάτες του κι ο βιβλιοπώλης όταν συνταξιοδοτείται αναγκάζεται να το κλείσει αφού ο ανταγωνισμός δεν κάνει εφικτή την πώληση τής επιχείρησης.

Όμως η οικονομική κατάσταση αλλάζει. Η μεγάλη εταιρία διαπιστώνει πως η ιδέα δεν ήταν συμφέρουσα και ελαφρά τη καρδία κλείνει το υποκατάστημα στο νησάκι.

Αποτέλεσμα; Το νησάκι μένει δίχως βιβλιοπωλείο.

Ναι, πια δεν έχουμε βιβλιοπωλείο στη Μύκονο. Ντροπή μας; Οι τιμές των ακινήτων δε νομίζω πως θα επιτρέψουν σε νέο βιβλιοπώλη να τολμήσει το εγχείρημα, παρότι φέτος άνοιξαν αμέτρητα φαρμακεία― που ειλικρινά τους εύχομαι να πάνε καλά αν και φοβάμαι πως αυτό θα συμβεί μόνο σε περίπτωση επιδημίας.

Είδος πρώτης ανάγκης το φάρμακο μα για μένα είδος πρώτης ανάγκης είναι και το βιβλίο. Τώρα ψωνίζω μόνο από το Διαδίκτυο. Που είναι θαυμάσιο μα δεν είναι το ίδιο. Μου λείπει η κουβέντα ανάμεσα σε βιβλία, η ανταλλαγή εντυπώσεων και πληροφοριών.

Στην απόγνωσή μου κατέφυγα στα αγαπημένα μου κι όλη την εβδομάδα ξαναδιάβασα τον πολυδιαβασμένο μου Προυστ. Ο αέρας και η συννεφιά με κράτησαν μέσα και, ξαπλωμένη στα πολλά μου μαξιλάρια κρατώντας τους κιτρινισμένους τόμους του Ηριδανού κι ύστερα (διότι εν τω μεταξύ πέθανε ο μεταφραστής και δεν άντεξα να περιμένω να λύσει το πρόβλημα ο εκδότης) των Penguin, ξαναγύρισα, σαν η γεύση της μικρής μαντλέν να με ταξίδεψε στο δικό μου παρελθόν, σ' εκείνη που ήμουν κάποτε.

Ο Προυστ μιλά για το Βάγκνερ και την Ιφιγένεια του Gluck αλλά κυρίως για τη φράση από τη σονάτα του φανταστικού συνθέτη Vinteuil, ύμνο του έρωτα του Σουάν για την Οντέτ, που παίζεται σε κάθε τους συνάντηση.

Πολλές οι εικασίες κι οι προσπάθειες να βρεθεί η μουσική που ενέπνευσε στον Προυστ τόσες σελίδες. Ξέρουμε ότι θαύμαζε τον Gabriel Fauré, τον César Franck και τον Claude Debussy.

Και τον Wagner βέβαια.

Όμως εγώ σήμερα δεν είμαι στο Παρίσι και δε διακόπτω την ανάγνωση για να επισκεφθώ τα σαλόνια των Γκερμάντ. Ζω στην Ελλάδα και με διακόπτουν άλλες έννοιες (κι ας είναι ο ρατσισμός κι ο παρανοϊκός αντισιωνισμός παρόντες μέχρι εδώ και ως τώρα). Γι αυτό δεν είναι ο Βάγκνερ το αντίδοτό μου όταν εισβάλει το παρόν και με διακόπτει.  Μια ανάγκη αρμονίας άλλης με έστειλε στο Μπαχ.

Τούτη είναι η δημοφιλέστερη από τις φούγκες του μα παραμένει σα μπαρόκ ναός ένα μεγάλο δημιούργημα του ανθρώπου και μια απόδειξη ότι η λογική μας έχει τη δύναμη να τιθασεύει το χάος. Κι αυτό είναι παρηγοριά εδώ που βρέθηκα να ζω δίχως μυαλά, δίχως βιβλιοπωλεία.
Χαρείτε τη:

Bach, Toccata and Fugue in D minor, organ

Εικόνα

Η στέρηση με ρίχνει στην πορνογραφία: 
Το θρυλλικό βιβλιοπωλείο Shakespeare & Company, Παρίσι. 

Ο βιβλιοπώλης G.Whitman εργάστηκε σ' αυτό για 60 χρόνια· πελάτες του ο Hemingway, ο J. Joyce, ο Henry Miller, ο Allen Ginsberg, ο Samuel Beckett, ο William S. Burroughs κι άλλοι πολλοί. Τις νύχτες έχουν κοιμηθεί στο χώρο αυτό περισσότεροι από 40.000 αγγλόφωνοι καλλιτέχνες περαστικοί από το Παρίσι.

_________________________________________________