'Κάτω οι Φασισταί'― το είπε κι ο Εμπειρίκος το '40

'Ω υπερωκεάνειον

τραγουδάς και πλέχεις' 

αντηχεί η φωνή του Ανδρέα Εμπειρίκου στο μυαλό μου, αγαπημένη, οικεία, χαρακτηριστική με τους σουρεαλιστικούς του στίχους ακόμα χαρακτηριστικότερους, μείγμα της Καθαρεύουσας των μορφωμένων του καιρού του, της Δημοτικής των αστών με λέξεις ξενόφερτες χρήσιμες ανακατεμένες δίχως πίεση για τον καθαρό λόγο και τους καθωσπρεπισμούς που προδίδουν κοινωνικές ανασφάλειες.

'Ελαβα σήμερα ποίημα που στυλιστικά δε θα αναγνώριζα για δικό του. Η πηγή είναι έγκυρη όμως, το ποίημα πρωτοδημοσιεύθηκε το 1998 στο περιοδικό 'Ο Πολίτης' και λόγω της ημέρας σας το προσφέρω. Έτσι για να θυμόμαστε πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

Μαζί του σας προσφέρω μια από τις εξαίσιες φωτογραφίες του(από την Άνδρο, 1956).

Ιδού και το επετειακό:

                                   ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

28 Oκτωβρίου 1940

Ο ποταμός ξεχείλισε
Ο,τι κι αν γράψω σήμερα
Ο,τι κι αν πω την ώρα ετούτη
Ο,τι κι αν κάμω όπου κι αν πάω
Το παν θάναι για μένα
Ενα τουφέκι που κρατώ στα χέρια κι αλαλάζω
Κάτω τα χέρια από την μάνα μας Ελλάδα.
Είμαι φιλήδονος και σοσιαλιστής
Κ' έχω την γνώμη πως έτσι κάποτε θα μείνω
Μ' αυτά που γίνηκαν και γίνονται στον κόσμο
Και κάποτε να σηκωθώ και να φωνάξω
Κάτω οι Εθνικοσοσιαλισταί
Κάτω οι Φασισταί
Κάτω οι βδελυροί υποκριταί της Μόσχας
Πράγματι νυν υπέρ πάντων ο αγών
Ζήτω η Ελλάς
Ζήτω η Αγγλία
Που πολεμάν γι' αυτά που αγαπάμε
Ενάντια σε όσα μάς είναι μισητά.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Η Ελευθερία δεν έγινε ποτέ
Με ψέμματα ούτε με σκέτες θεωρίες
Μα με τις πράξεις και οσάκις ήτο ανάγκη με το αίμα
Εμπρός λοιπόν και να χτυπάμε στην καρδιά
Σύντροφοι εμπρός
Φωνάζω αλληλούια.

Οι  φωτογραφίες του είναι πολύ εμπνευσμένες και χάρηκα μια ωραία έκθεσή τους στην Άνδρο. Περισσότερα: http://www.embiricos2001.gr/photo.htm 

Το '28 Οκτωβρίου 1940', ανέκδοτο από το αρχείο του ποιητή,

δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Ο πολίτης' (τεύχος 57, Οκτώβριος 1998).

 Το ριζωμένο στη μνήμη μου είναι του 1935-36 (Στροφές Στροφάλλων):

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξεκάθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ' τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.

Μην πυροβολείτε* τις Δανειστικές Βιβλιοθήκες, κυρία μου

Για την απίστευτη ηλιθιότητα της Κυρίας Δημουλίδου που ενοχλείται να έχουν βιβλία της οι δανειστικές βιβλιοθήκες διότι λέει είναι φτιαγμένες για βιβλία «..που είναι στα αζήτητα, π.χ. του Καζαντζάκη...» Πολύ το γέλιο στο Διαδίκτυο, μου θύμισε τoυς  αγώνες των πάμπλουτων  Metallica  κατά του Napster.

Η εντύπωση της Κυρίας αυτής  πως οι δανειστικές βιβλιοθήκες υπάρχουν μόνο ως αποθήκες των κλασικών που κατ' αυτήν είναι 'αζήτητα' δείχνει το τεράστιο έλλειμμα παιδείας και την άγνοιά της.

Ελπίζω ειλικρινά να την πληροφορήσει η δικηγόρος της ότι οι δανειστικές βιβλιοθήκες πρωτοοργανώνονταν για τα νέα και μάλλον ελαφρά αναγνώσματα που δεν ήταν δυνατόν να φτάσουν σε πόλεις μακριά από τις πρωτεύουσες.

Όπως κι οι λέσχες ανάγνωσης ήταν  μια πρωτοβουλία που ταξίδευε τις  νέες εκδόσεις και ιδέες. Σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως στην Άγρια Δύση τις κινούσαν πλανόδιοι που περνούσαν περιοδικά για να πάρουν τα παλιά και να δανείσουν καινούργια στους απομονωμένους πληθυσμούς.

Στον 20ο αιώνα στις αναπτυγμένες χώρες υιοθετήθηκε και εξελίχθηκε από προγράμματα πολιτισμού και κάθε γειτονιά απέκτησε τη Δανειστική της Βιβλιοθήκη που προσελκύοντας αναγνώστες όλων τον ηλικιών αποτελεί τόπο συνάντησης και καλλιέργειας με εκθέσεις, δωρεάν μαθήματα  και ομιλίες.

Όταν ήμουν στην Αγγλία συναντούσα ηλικιωμένους που στη Βιβλιοθήκη της γειτονιάς μας διάβαζαν τις εφημερίδες τους, καλλιτέχνες και τεχνίτες που έψαχναν οδηγούς ή ειδικά ακριβά βιβλία Τέχνης, και παιδάκια που προτιμούσαν το ζεστό ήσυχο χώρο για να μελετήσουν. Το σχολείο μου στηριζόταν πολύ στο περιεχόμενό της και πολύ γρήγορα έμαθα ότι μια από τις παροχές ήταν κι η δυνατότητα να παραγγέλνω όποιο νέο βιβλίο  μου άρεσε , και πράγματι μου το έφερναν εντός ημερών στην πρώτη σκληρόδετή του έκδοση.

Αλλά αυτά (ελπίζω) θα τα μάθει, είναι απλές πληροφορίες. 

Αυτό που φοβάμαι δε θα μάθει η συγκεκριμένη κυρία είναι ότι ο πραγματικός συγγραφέας  ζητά να διαβαστεί, όχι να αμείβεται.

Όλοι γράφουν, Κυρία μου, ο καθένας μη αναλφάβητος μπορεί να γράψει.

Κάποιοι μάλιστα πληρώνονται για να γράψουν. Μπορεί να είναι όμως συμβολαιογράφοι, δημοσιογράφοι,  απουσιολόγοι, γραμματείς κι ας πληρώνονται.

Διότι συγγραφείς μας κάνουν οι αναγνώστες μας, όχι οι αμοιβές μας.

____________________

Η επιστολή: lifo33217

Τα καλύτερα (μη μηνύσιμα) διαδικτυακά σχόλια: lifo33223

_______________________________________

Εν τω μεταξύ κάποιοι ξέθαψαν και παλιά της συνέντευξη στην οποία παραδεχόταν πως δε διαβάζει 'κλασικούς' (όχι αρχαίους, εννοούσε Στάϊνμπεκ, Καζαντζάκη κ.λ.) κι εκείνη αφαίρεσε το σχετικό σημείο που αναφέρω. Μα (δόξα τω Διαδικτύω) υπάρχουν μάρτυρες στο θαυμάσιο βιλιοθηκονομικό blog της Katerina Kerasta: ΕΔΩ:

«UPDATE 23/10/12 9:01: δεν έχει το θάρρος ούτε να υποστηρίξει τη γνώμη της! διέγραψε από την επιστολή της τη φράση “ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια." 

(και by the way, το 'Λιλίκα' για τη Λιλή Ζωγράφου πώς σας φαίνεται;)
____________________________________________________________

Αφότου έγραψα τα ανωτέρω μού σχολίασαν στο FB (από όπου το πανηγύρι) περί δικαιωμάτων του δημιουργού· στο κάτω-κάτω, μου λένε, ο συγγραφέας πρέπει να μην αμείβεται για τη δουλειά του. Ξεκαθαρίζω πως είμαι υπέρ των υψηλών αμοιβών αλλά δε θεωρώ εχθρό του καλλιτέχνη κανένα μέσο που βοηθά τη διάδοση του έργου του. Κι οι δανειστικές βιβλιοθήκες αυτό κάνουν διότι το βιβλίο δεν είναι προϊόν μιας χρήσεως.

Σας μεταφέρω την απάντησή μου

στην οποία συμπεριέλαβα το σχόλιό μου προς τον Άρη Δημοκίδη στη Lifo:

Χρωστάω πολλά στις δανειστικές βιβλιοθήκες και δε γίνεται να συμφωνήσω. Εξ άλλου το επιχείρημα είναι άκυρο αφού το βιβλίο δεν είναι προϊόν μίας χρήσεως. Αλλιώς θα έπρεπε να το διαβάζουμε σε ένα συγκεκριμένο χώρο κι ύστερα να φεύγουμε με άδεια χέρια (όπως στο σινεμά ή στη γκαλερί). Θα απαγορευόταν δηλαδή να έχουμε βιβλία σπίτι μας αφού όποτε τα ξαναδιαβάζουμε (και το κάνω συχνά) χάνει ο συγγραφέας.

Δε χάνει όμως. Διότι ο καλλιτέχνης κρίνεται επί συνόλω. Ο αναγνώστης συζητά το βιβλίο που διάβασε στη Βιβλιοθήκη και το αγοράζουν οι φίλοι του, πιθανόν κι ο ίδιος (αφού το διαβάσει) και αγοράζουν και το επόμενο του συγγραφέα.

Το έγραψα και στον Άρη Δημοκίδη στη LIfo :

Λέτε «..έχει πολλά δίκια η συγγραφέας σε σχέση με τα βιβλία νέας κυκλοφορίας και τις βιβλιοθήκες»; Αλήθεια; Το διάβασα και στο άλλο άρθρο σας και πραγματικά απορώ.

Όλες- αλλά όλες, οι συνοικιακές βιβλιοθήκες του κόσμου φαίνεται διαφωνούν μαζί σας κι ας είναι κρατικές σε χώρες που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των δημιουργών. Γιατί; Διότι η διάδοση του έργου φέρνει, δε διώχνει αναγνώστες. Αν το διαβάσει και μιλήσει ο ένας, είναι πιθανόν όχι μόνο να το αγοράσουν οι φίλοι του αλλά κι ο ίδιος που συζητώντας το εξασφαλίζει και την πώληση του επόμενου.

Ο καλλιτέχνης κρίνεται επί συνόλω. Το ένα έργο φέρνει κοινό στα άλλα μας.

Αλίμονο Κύριε Δημοκίδη αν θεωρήσουμε ότι οι Βιβλιοθήκες είναι εχθροί των δικαιωμάτων του Δημιουργού.

Αν το επιχείρημα τραβηχθεί τι θα πούμε για τη διδασκαλία; Μήπως και οι καθηγητές οφείλουν να διδάσκουν μόνο μικρά αποσπάσματα ή να προσέχουν να μη μάθει ο μαθητής το τέλος ώστε να αγοράσει το βιβλίο;

Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε παράδοση της Βιβλιοθήκης της γειτονιάς. Ρωτήστε όμως πολίτες χωρών που έχουν και σκεφθείτε το και αναθεωρήστε- κρίμα είναι..

______________________

εικόνα

από σχόλιο στο Facebook  (μέσω Lifo).

Γνωρίζετε πόσο με ενοχλούν τα ρατσιστικά σχόλια για την ηλικία (ageism), αλλά η εικόνα της συγγραφέως που κολλά το πρόσωπό της στη θέση μοντέλου δίχως την άδεια του φωτογράφου δείχνει καθαρά πόσο σέβεται τα πνευματικά δικαιώματα όταν δεν είναι δικά της.

Το μεταφέρω όμως ως ενδεικτικότατο.

*  Το 'Μην πυροβολείτε τη νύφη' κατά΄Google  είναι τίτλος ενός από τα πολλά δημοφιλή  ρομάντζα της  Χ. Δημουλίδου.Ομολογώ, δεν το έχω διαβάσει διότι δεν το έχουμε στη η Βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου στη Μύκονο.

Ο σκύλος μου κι ο φίλος του

Φυσάει βοριάς και το σκυλί μου αναστατώνεται από γαυγίσματα που φέρνει ο άνεμος. Έχει ένα φίλο, σας το έχω πει;

Ο φίλος του είναι ένα από τα δυό δεμένα από την άλλη πλευρά του δρόμου. Λυκόσκυλο ή Ρόντβάιλερ. Κάθε απόγευμα πριν πέσει ο ήλιος έχουν μακριά κουβέντα. Ανεβαίνει ο δικός μου στο μαντρότοιχο και ανταλλάσσουν νέα.

'Γουγουουού..ου ου γου γου γού γου', λέει ο ένας, 'γμμ!' απαντά ο άλλος ή 'γουγούφ'.

Μια μέρα ο φίλος είχε περιπέτειες. Τον μάλωσαν, ίσως και να τον χτύπησαν, άκουσα μια γυναίκα να τσιρίζει με ρυθμό 'Πάρε και τούτη- πάρε και την άλλη' κι ύστερα τον καλούσε κοντά της μετανιωμένη μα αυτός πρέπει να μην πλησίαζε, το είχε σκάσει.

Πού τα ξέρω; Όσο κρατούσε η φασαρία ο δικός μου σήκωνε τον κόσμο, γαύγιζε σε πανικό και έτρεξα να δω τι έγινε. Το ίδιο βράδυ είχαν τη γνωστή κουβέντα και παρακολούθησα. Έλεγε, έλεγε ο φίλος τα βάσανά του και ο δικός μου απαντούσε αγανακτισμένος με το 'γφφφ' που βγάζει ο σκύλος όποτε θυμώσει, ένα αναστεναγμό σαν επιφώνημα πριν από γρύλισμα.

Απόψε έχουν μπερδευτεί, οι φωνές τους ταξιδεύουν και κάποιοι ξένοι σκύλοι ίσως μάθουν τα προσωπικά τους όπως συνέβαινε παλιά όταν μπερδευόταν η γραμμή των τηλεφώνων. Ανησυχεί ο δικός μου, θα ανησυχεί κι ο φίλος του.

Μα η απορία μου είναι γιατί δεν επιδιώκουν να συναντηθούν. Γιατί ο δικός μου δεν περνά το δρόμο να τα πουν από κοντά, γιατί ο άλλος (όποτε λυθεί) δεν πηδά τη χαμηλή τους μάντρα να έρθει.

Ίσως να προτιμούν κι αυτά μια σχέση virtual,  σαν τις παλιές τις δι' αλληλογραφίας ή τις δικές μας φεισμπουκικές. Σα σχέση ραδιοφώνου. Και αν ισχύει αυτό κάποια στιγμή δεν αμφιβάλω πως θα έρθει μια νέα έρευνα να αποδείξει ότι είναι φυσικότατες αυτές οι σχέσεις που πλουτίζουν τη ζωή μας δίχως να μας χαλούν την ησυχία μας, αφού κι οι σκύλοι το ξέρουν πως δεν είμαστε όλοι για όλα.

_______________________________

Στη φωτογραφία ο Troy μου έτοιμος για επικοινωνία στο σημείο του κήπου που του δίνει χαρές: μόνο από εκεί φτάνει να βλέπει το δρόμο κι έχει πίσω του  το αυτοκίνητο του Κυρίου Kastell με τον οποίο βγαίνει βόλτες ανεβασμένος στην ανοιχτή κουκούλα. 

Ναι κατινιάρικο, αλλά εσείς γιατί τους βλέπετε;

Απέκτησα τηλεόραση όταν εγκαταστάθηκα στη Μύκονο. Δεν έπιανε καλά με τις συνηθισμένες κεραίες και βάλαμε δορυφορική σύνδεση για τα κανάλια ταινιών και τα ξένα ειδησιογραφικά (CNN, Al Jazeera αλλά και National Geographic, MTV (που εξελληνίστηκε και δε βλέπεται), Mezzo και το διασκεδαστικό Ε! το χολυγουντιανό.

Διαβάζω και γράφω πάρα πολλές ώρες οπότε ακόμα και για αυτά που έχω στο σπίτι δεν είμαι κατάλληλη να μιλήσω. Διαπίστωσα όμως ότι βλέποντας τα ίδια θέματα από αλλού και όχι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ απέχω από το μέσο συμπολίτη στη θεώρηση του περιβάλλοντός μου και των προβλημάτων της Κρίσης.

Κι έχω μια απορία. Γιατί, αλλά γιατί, άνθρωποι κατά τα άλλα σώφρονες εξακολουθούν να βλέπουν τις ελληνικές ειδήσεις στα  MEGA ΣKAI που όλοι γνωρίζουμε τη στάση και το ποιόν των τηλεπαρουσιαστών τους, όπως για παράδειγμα τον τρόπο που κόβουν (για διαφημίσεις ή επειδή πάντοτε τελειώνει ο χρόνος) όποιο καλεσμένο παρεκκλίνει από την 'γραμμή'.

Ακόμα κι αν αμφιβάλλει κανείς πως υπάρχει ΄γραμμή' αναρωτιέμαι πώς ανέχεται να ενημερώνεται από ανθρώπους που καλοπληρώνονται για να τον προσβάλλουν, να παρουσιάζουν ένα ολόκληρο λαό κλέφτη, φοροφυγά και αργόμισθο παραμερίζοντας πολιτικές ευθύνες ή για να φλερτάρουν λαϊφσταϋλίστικα με ακροδεξιούς τραμπούκους.

Δεν έχω πρόβλημα με τους υπέρογκους μισθούς, εύχομαι να τους έπαιρναν περισσότεροι. Δυσπιστώ και ενοχλούμαι όμως όταν στοχοποιείται ο συνταξιούχος αγρότης αντί για τους πρώην Πρωθυπουργούς (όλους) που παρά τις μειώσεις άλλων τομέων διατηρούν (π.χ.) δύο οδηγούς ο καθένας ισοβίως. Επί εικοσιτετραώρου, με αμοιβή για το νυκτερινό και τα εκτός έδρας, που πληρώνεται από το κράτος, δηλαδή από τα ποσά που κόβονται από τους συνταξιούχους ή από τις απολύσεις.

Λαϊκίστικα και κατινιάρικα όλα αυτά; Ναι είναι και με λυπεί που τα σκέπτομαι. Αλλά δε γίνεται να τα αγνοήσω γι αυτό σας παρακαλώ: Αγνοήστε τους, μην τους βλέπετε, μην αφήνεστε να σας κάνουν  πλύση εγκεφάλου αυτοί που σας υποτιμούν.

______________________________________

Το έγγραφο για το παράδειγμά μου των οδηγών των πρώην πρωθυπουργών  (συμπεριλαμβανομένων του κ Πικραμένου και της χήρας Γεωργίου Ράλλη) σε άρθρο στο Newsit.

Οι μισθοί είναι γνωστοί από το περιοδικό Unfollow: 

'"Τη διετία της κρίσης και του µνηµονίου η οικογένεια (ατοµικό εισόδηµα και εταιρεία) Πρετεντέρη δήλωσε κάτι παραπάνω από 700.000 ευρώ, ο Μανώλης Καψής 250.000 ευρώ, ο Νίκος Στραβελάκης 430.000 ευρώ, ο Παύλος Τσίµας 410.000 ευρώ και η Όλγα Τρέµη 480.000 ευρώ

Το τηλεοπτικό κανάλι στο οποίο εργάζονται οφείλει εκατοντάδες εκατοµµύρια ευρώ σε τραπεζικά δάνεια. Και οι τράπεζες, τις οποίες ετοιµαζόµαστε να αναχρηµατοδοτήσουµε τη στιγµή που η λιτότητα µας σφίγγει ολοένα και περισσότερο, εξακολουθούν να χορηγούν δάνεια στο MEGA"

Η ACTA έγινε CETA στα κρυφά

Το φάντασμα της ACTA έγινε CETA, (the Canada-European Union and Trade Agreement);

Διέρρευσε ένα περίεργο έγγραφο, μυστικό email που στάλθηκε από τη Γενική Γραμματεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον περασμένο καλοκαίρι στα κράτη μέλη και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στο κείμενο αυτό εξηγούνται οι κυρώσεις  κι επιπτώσεις που δε διαφέρουν από της ACTA. 

Πρόκειται για συνθήκη με στόχο δυνατότερους εμπορικούς δεσμούς μεταξύ Καναδά και Ευρωπαϊκής Ένωσης μα εμπεριέχει τα προβληματικά άρθρα για τα οποία υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις κι απετέλεσαν το λόγο που Ε.Ε. επίσημα απέρριψε την ACTA πέρσι που το 92%* του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την καταψήφισε.

Στη Γαλλία, την Πολωνία και άλλες χώρες οι πολίτες ξανά προσπαθούν να κινητοποιηθούν για να δηλώσουμε τη αντίθεσή μας. Όμως υποπτεύομαι ότι η οικονομική Κρίση κι η τηλεπροπαγάνδα αυτή τη φορά ρίχνουν σε δεύτερη μοίρα έγνοιες για την ελευθερία του λόγου  και τη διακίνηση ιδεών στο διαδίκτυο.

 

_________________________________________________________________

Για περισσότερα και πιο αναλυτικά: https://www.eff.org/deeplinks/2012/10/ceta-replicates-acta

και La Quadrature du Net,

για ιστορικό ACTA στη  Σελίδα μου για τους Anonymous και εδώ ή (κάτω) στην ετικέτα SOPA/ACTA.

 *Η Ελλάδα καταψήφισε αλλά υπέγραψε πως συναινεί. (Ναι, αντιφατικό). Από τα κράτη μέλη της Ε.Ε. δεν υπέγραψαν η Γερμανία, η Ολλανδία, η Κύπρος, η Εσθονία και η Σλοβακία.

Σε blogs και σε μπαράκια τα κορίτσια με 'εγώ πάλι' ― κι άυπνες μάνες

Μια από τις ανιαρότερες παρεΐστικες συνήθειες.

― Έχω καρκίνο, λες.
― Κι εγώ, σου απαντούν, είχα ένα φίλο που είχε ένα φίλο με καρκίνο..

―Δεν τρώω κρέας, λες στο σερβιτόρο.

― Ούτε εγώ, πετάγεται μια.

―Εγώ πάλι το λατρεύω, πετάγεται η άλλη, κι ώσπου να δηλώσουν μια-μια σα σε παιχνίδι νηπιαγωγείου, ποια τρώει- ποια δεν τρώει κρέας δεν προχωρά η κουβέντα, δεν παραγγέλνουμε.

Τόσο συνηθίζεται αυτή η ανούσια ανταλλαγή που είναι κύκλοι στους οποίους αν δε συμμετέχεις θεωρείσαι αντικοινωνικός. Αν  ως ενήλιξ δεν προθυμοποιηθείς να προσθέσεις το 'εγώ πάλι' σου συχνά κάποιος πανύβλαξ θα πεταχτεί να σε ρωτήσει 'εσύ δε μας είπες;' ή –χειρότερα- να επιμείνει ρωτώντας σε τι έχεις, τι έπαθες. Εκεί, αν δεν επικαλεσθείς κάτι φρικτό και κοκορόμυαλο του τύπου 'αφαιρέθηκα', την επομένη πιθανότατα θα σχολιαστείς ως σνομπ και φαντασμένη και ποια-νομίζει-ότι-είναι-δηλαδή (όπως πρόσφατα μου συνέβη πάλι).

Αυτή η σκηνή παίζεται γύρω από αμέτρητα τραπέζια κάθε βράδυ αλλά και στα σχόλια (γυναικείων συνήθως) blogs και προφίλ- (κυρίως  σε εκείνα με τις νεραϊδένιες και τα βιολετί συννεφένια φιλάκια που κάποιος blogger σχολίασε καταπληκτικά πριν λίγο καιρό μα δε θυμάμαι ποιος για να δώσω link να διασκεδάσετε).

Φαντάζεστε λοιπόν τη χαρά μου όταν επιτέλους διάβασα μια  σχετική ανάρτηση σε ένα blog γυναικείο* που ξεκίνησε με θέμα δίαιτα μετά τη γέννα αλλά συνεχίζει ακάθεκτο στα πρώτα βήματα του βρέφους. Λέει λοιπόν η κατακαημένη μάνα πως βασανίζεται που ξενυχτά για το παιδί τις νύχτες μα πιο πολύ, κατάλαβα, τη βασανίζει που όπου το πει ακούει απάντηση όπως τις ανωτέρω, τύπου 'εμένα πάλι το δικό μου δε'.

Τα γράφει αυτά λοιπόν και λέει τον πόνο της. Και λέω.. λες; Λες να αρχίσει κάποιο τρεντ να κόψουν το κουσούρι; Καμιά ελπίδα όμως  όπως θα δείτε από τα σχόλια.

Σας τα δίνω,

άλλη μια απόδειξη ότι οι Νεραϊδένιες κι οι Συννεφούλες εκφράζονται με κατεβατά και με φιλάκια αλλά απαξιούν να αλληλοδιαβαστούν.

Ιδού λοιπόν τι άκουσε η άυπνη Μάνα:

Η μια απαντά: 

«..για τους ίδιους λόγους...»

Η αμέσως επόμενη:

 ―Ξενύχτι, αλλά όχι για τους ίδιους λόγους. Εξάντληση..»

next:

―ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!! 

ΕΓΩ ΤΩΡΑ...

next:

―Εγώ πάλι….

και:

―από τότε που ο γιος μου

και:

―Νιώθω ακριβώς το ίδιο.

Και μόνο τώρα έρχεται μια (1) ευγενική απάντηση αλτρουϊστικής συμπόνοιας  δίχως  παιδαριώδη εγωκεντρισμό.

Στα πόσα είπαμε;…

________________________________________________________________***

Σημ.: 1. Δεν είμαστε όλες έτσι

Σημ.: 2. Το ότι αυτά τα συνηθίζουν οι γυναίκες δε σημαίνει ότι είμαστε κατώτερες- μόνο (ίσως) πιο αδικημένες. Σε όποιον διαφωνεί συστήνω τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ περί εκπαιδεύσεως των κορασίδων.

credits

Ίσως δεν είναι πολύ ευγενικό που θα σας δώσω link μα για του λόγου το αληθές τα ανωτέρω είναι από ΕΔΩ*

ΠΡΟΣΘΕΤΩ 2017
[αυτό το 'ΕΔΩ' είναι/ήταν το 'Προφανώς θα αδυνατίσω', μιας έξυπνης blogger (που  μου είχε δώσει άδεια για το σύνδεσμο) 
αλλά,  δυστυχώς, 
το Διαδίκτυο δεν της ταίριαξε και εκδήλωσε εμμονική επιθετικότητα προς εμένα
με πρώτο σύμπτωμα τα επίμονα τρελά σχόλια και επόμενο, να κλείσει blogs ή να αποκλείσει την πρόσβαση σε ανθρώπους όπως εγώ.
Σωστή η  β΄αντίδραση 
κι αν τύχει να ξαναπεράσει από εδώ (όπως κάνει κάποιες φορές) της στέλνω συγχαρητήρια για τον τρόπο που τελικά αντιμετώπισε το πρόβλημά της που εύχομαι να λύθηκε.