Μην πυροβολείτε* τις Δανειστικές Βιβλιοθήκες, κυρία μου

Για την απίστευτη ηλιθιότητα της Κυρίας Δημουλίδου που ενοχλείται να έχουν βιβλία της οι δανειστικές βιβλιοθήκες διότι λέει είναι φτιαγμένες για βιβλία «..που είναι στα αζήτητα, π.χ. του Καζαντζάκη...» Πολύ το γέλιο στο Διαδίκτυο, μου θύμισε τoυς  αγώνες των πάμπλουτων  Metallica  κατά του Napster.

Η εντύπωση της Κυρίας αυτής  πως οι δανειστικές βιβλιοθήκες υπάρχουν μόνο ως αποθήκες των κλασικών που κατ' αυτήν είναι 'αζήτητα' δείχνει το τεράστιο έλλειμμα παιδείας και την άγνοιά της.

Ελπίζω ειλικρινά να την πληροφορήσει η δικηγόρος της ότι οι δανειστικές βιβλιοθήκες πρωτοοργανώνονταν για τα νέα και μάλλον ελαφρά αναγνώσματα που δεν ήταν δυνατόν να φτάσουν σε πόλεις μακριά από τις πρωτεύουσες.

Όπως κι οι λέσχες ανάγνωσης ήταν  μια πρωτοβουλία που ταξίδευε τις  νέες εκδόσεις και ιδέες. Σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως στην Άγρια Δύση τις κινούσαν πλανόδιοι που περνούσαν περιοδικά για να πάρουν τα παλιά και να δανείσουν καινούργια στους απομονωμένους πληθυσμούς.

Στον 20ο αιώνα στις αναπτυγμένες χώρες υιοθετήθηκε και εξελίχθηκε από προγράμματα πολιτισμού και κάθε γειτονιά απέκτησε τη Δανειστική της Βιβλιοθήκη που προσελκύοντας αναγνώστες όλων τον ηλικιών αποτελεί τόπο συνάντησης και καλλιέργειας με εκθέσεις, δωρεάν μαθήματα  και ομιλίες.

Όταν ήμουν στην Αγγλία συναντούσα ηλικιωμένους που στη Βιβλιοθήκη της γειτονιάς μας διάβαζαν τις εφημερίδες τους, καλλιτέχνες και τεχνίτες που έψαχναν οδηγούς ή ειδικά ακριβά βιβλία Τέχνης, και παιδάκια που προτιμούσαν το ζεστό ήσυχο χώρο για να μελετήσουν. Το σχολείο μου στηριζόταν πολύ στο περιεχόμενό της και πολύ γρήγορα έμαθα ότι μια από τις παροχές ήταν κι η δυνατότητα να παραγγέλνω όποιο νέο βιβλίο  μου άρεσε , και πράγματι μου το έφερναν εντός ημερών στην πρώτη σκληρόδετή του έκδοση.

Αλλά αυτά (ελπίζω) θα τα μάθει, είναι απλές πληροφορίες. 

Αυτό που φοβάμαι δε θα μάθει η συγκεκριμένη κυρία είναι ότι ο πραγματικός συγγραφέας  ζητά να διαβαστεί, όχι να αμείβεται.

Όλοι γράφουν, Κυρία μου, ο καθένας μη αναλφάβητος μπορεί να γράψει.

Κάποιοι μάλιστα πληρώνονται για να γράψουν. Μπορεί να είναι όμως συμβολαιογράφοι, δημοσιογράφοι,  απουσιολόγοι, γραμματείς κι ας πληρώνονται.

Διότι συγγραφείς μας κάνουν οι αναγνώστες μας, όχι οι αμοιβές μας.

____________________

Η επιστολή: lifo33217

Τα καλύτερα (μη μηνύσιμα) διαδικτυακά σχόλια: lifo33223

_______________________________________

Εν τω μεταξύ κάποιοι ξέθαψαν και παλιά της συνέντευξη στην οποία παραδεχόταν πως δε διαβάζει 'κλασικούς' (όχι αρχαίους, εννοούσε Στάϊνμπεκ, Καζαντζάκη κ.λ.) κι εκείνη αφαίρεσε το σχετικό σημείο που αναφέρω. Μα (δόξα τω Διαδικτύω) υπάρχουν μάρτυρες στο θαυμάσιο βιλιοθηκονομικό blog της Katerina Kerasta: ΕΔΩ:

«UPDATE 23/10/12 9:01: δεν έχει το θάρρος ούτε να υποστηρίξει τη γνώμη της! διέγραψε από την επιστολή της τη φράση “ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια." 

(και by the way, το 'Λιλίκα' για τη Λιλή Ζωγράφου πώς σας φαίνεται;)
____________________________________________________________

Αφότου έγραψα τα ανωτέρω μού σχολίασαν στο FB (από όπου το πανηγύρι) περί δικαιωμάτων του δημιουργού· στο κάτω-κάτω, μου λένε, ο συγγραφέας πρέπει να μην αμείβεται για τη δουλειά του. Ξεκαθαρίζω πως είμαι υπέρ των υψηλών αμοιβών αλλά δε θεωρώ εχθρό του καλλιτέχνη κανένα μέσο που βοηθά τη διάδοση του έργου του. Κι οι δανειστικές βιβλιοθήκες αυτό κάνουν διότι το βιβλίο δεν είναι προϊόν μιας χρήσεως.

Σας μεταφέρω την απάντησή μου

στην οποία συμπεριέλαβα το σχόλιό μου προς τον Άρη Δημοκίδη στη Lifo:

Χρωστάω πολλά στις δανειστικές βιβλιοθήκες και δε γίνεται να συμφωνήσω. Εξ άλλου το επιχείρημα είναι άκυρο αφού το βιβλίο δεν είναι προϊόν μίας χρήσεως. Αλλιώς θα έπρεπε να το διαβάζουμε σε ένα συγκεκριμένο χώρο κι ύστερα να φεύγουμε με άδεια χέρια (όπως στο σινεμά ή στη γκαλερί). Θα απαγορευόταν δηλαδή να έχουμε βιβλία σπίτι μας αφού όποτε τα ξαναδιαβάζουμε (και το κάνω συχνά) χάνει ο συγγραφέας.

Δε χάνει όμως. Διότι ο καλλιτέχνης κρίνεται επί συνόλω. Ο αναγνώστης συζητά το βιβλίο που διάβασε στη Βιβλιοθήκη και το αγοράζουν οι φίλοι του, πιθανόν κι ο ίδιος (αφού το διαβάσει) και αγοράζουν και το επόμενο του συγγραφέα.

Το έγραψα και στον Άρη Δημοκίδη στη LIfo :

Λέτε «..έχει πολλά δίκια η συγγραφέας σε σχέση με τα βιβλία νέας κυκλοφορίας και τις βιβλιοθήκες»; Αλήθεια; Το διάβασα και στο άλλο άρθρο σας και πραγματικά απορώ.

Όλες- αλλά όλες, οι συνοικιακές βιβλιοθήκες του κόσμου φαίνεται διαφωνούν μαζί σας κι ας είναι κρατικές σε χώρες που προσπαθούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των δημιουργών. Γιατί; Διότι η διάδοση του έργου φέρνει, δε διώχνει αναγνώστες. Αν το διαβάσει και μιλήσει ο ένας, είναι πιθανόν όχι μόνο να το αγοράσουν οι φίλοι του αλλά κι ο ίδιος που συζητώντας το εξασφαλίζει και την πώληση του επόμενου.

Ο καλλιτέχνης κρίνεται επί συνόλω. Το ένα έργο φέρνει κοινό στα άλλα μας.

Αλίμονο Κύριε Δημοκίδη αν θεωρήσουμε ότι οι Βιβλιοθήκες είναι εχθροί των δικαιωμάτων του Δημιουργού.

Αν το επιχείρημα τραβηχθεί τι θα πούμε για τη διδασκαλία; Μήπως και οι καθηγητές οφείλουν να διδάσκουν μόνο μικρά αποσπάσματα ή να προσέχουν να μη μάθει ο μαθητής το τέλος ώστε να αγοράσει το βιβλίο;

Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουμε παράδοση της Βιβλιοθήκης της γειτονιάς. Ρωτήστε όμως πολίτες χωρών που έχουν και σκεφθείτε το και αναθεωρήστε- κρίμα είναι..

______________________

εικόνα

από σχόλιο στο Facebook  (μέσω Lifo).

Γνωρίζετε πόσο με ενοχλούν τα ρατσιστικά σχόλια για την ηλικία (ageism), αλλά η εικόνα της συγγραφέως που κολλά το πρόσωπό της στη θέση μοντέλου δίχως την άδεια του φωτογράφου δείχνει καθαρά πόσο σέβεται τα πνευματικά δικαιώματα όταν δεν είναι δικά της.

Το μεταφέρω όμως ως ενδεικτικότατο.

*  Το 'Μην πυροβολείτε τη νύφη' κατά΄Google  είναι τίτλος ενός από τα πολλά δημοφιλή  ρομάντζα της  Χ. Δημουλίδου.Ομολογώ, δεν το έχω διαβάσει διότι δεν το έχουμε στη η Βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου στη Μύκονο.