Κι αν τη ζωή μου αλλού τη ρήμαξα, δική μου Αθήνα

Πολύ συγκινημένη στην Αθήνα, είδα όσους αγαπώ από την οικογένειά μου. Με τον καιρό, το συζητούσα στο τηλέφωνο πριν λίγο με μια φίλη, μαθαίνεις να αφαιρείς, να ξεσκαρτάρεις και να μη χάνεις ούτε ένα λεπτό για άλλους κι άλλα.

Ξυπνώ αργά, ως συνήθως, και τα μισά της λίστας δεν τα πρόλαβα. Γι αυτό, αν θέλω να επισκευάσω τα τακούνια και την πέννα μου, αν θέλω να έχω αύριο καλό καφέ στο σπίτι και να προλάβω μια παράσταση το βράδυ θα πρέπει να βιαστώ. Ώρες το λέω αλλά δε γίνεται.

Σε κάθε βήμα συναντώ παλιά βιβλία των παππούδων μου, γράμματα φίλων, πίνακες φτιαγμένους σε παρέες άλλων εποχών κι ένα ντουλάπι κλειδωμένο με τα ημερολόγιά μου (που δε θα το ανοίξω).

Κι αυτά εντός.

Έξω άλλα, πιο πολλά. Θα προσπεράσω το παλιό οικογενειακό μου σπίτι, εκεί όπου μεγάλωσα, το άλλο στη γωνία της Διδότου όπου γεννήθηκα, και απ' τα μπαράκια της Δελφών (εκεί άλλες αναμνήσεις) διαγωνίως απέναντι θα αποφύγω στη Σταΐκου το γωνιακό που ήταν το σχολείο του παππού μου, η 'Σχολή Φωτοπούλου' που ακόμα έχει απ' έξω νεραντζιές με τις οποίες τα παιδιά έπαιζαν νεραντζοπόλεμο  και ο παππούς μου (λένε) δεν τους μάλωσε παρά τη μια μοναδική φορά που το έκαναν για κράξιμο διότι περνούσε ο Σάμης ο Αλαφογιάννης, ζωγράφος gay και μοντέλο (τότε) στην Καλών Τεχνών.

Περνώ από σπίτια που θυμάμαι σα ταβέρνες με πριονίδι και εργένηδες τα μεσημέρια, περνώ τα πλούσια που φτώχυναν, τα θυρωρεία που έγιναν 'μπουτίκ', τη σχολή του μπαλέτου μου, τη 'Γαλλική Ακαδημία' στη Μασσαλίας, καικάθε στενό, κάθε παράθυρο και μια ανάμνηση ώστε γίνεται βαρύ, πικρό και έντονο το πιο απλό, το πιο κοινό και απαραίτητο―που σήμερα, επειγόντως, είναι το να πάω για επισκευή τις μπότες μου με τα λιωμένα τακουνάκια.

Η πόλη τούτη δε με 'ακολουθεί', όπως έλεγε ο Καβάφης, διότι την αρνήθηκα. Βρήκα και δρόμο και οδό και τη ζωή μου αλλού επέλεξα να τη ρημάξω. Τη φέρω μέσα μου όμως γι αυτό θερμά παρακαλώ,

να την προσέχετε!

___________

Εικόνα: 

Το σπίτι μου στην Αθήνα

Του Καβάφη 'Η Πόλις' :

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

_______________________________________________ 

Smog στην Αθήνα μου; Θα αντισταθώ.

Έφθασα χθες και με μπαγκάζια πήγα σε φίλη μου στην Κηφισιά για να τα πούμε με κρασί και εξαιρετικό φαγητό μπροστά στο τζάκι.

Πέρσι θα λέγατε τι ρομαντικά ή ότι κομπάζω για την ωραία φωτιά της φίλης μου μα φέτος ξέρετε. Η Αθήνα που αγαπώ μοιάζει με εκείνη την κατοχική με smog παλιού Λονδίνου. Το βράδυ η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από το διοξείδιο του άνθρακος, δυό ταξιτζήδες μου είπαν πως δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Κι επίσης επέμεναν να περιμένουν  στην πόρτα μου να μπω  (ως καλοαναθρεμένοι συνοδοί) διότι, όλοι μου λένε, η Αθήνα είναι πια επικίνδυνη.

Δεν το πιστεύω, αρνούμαι. Η προπαγάνδα που μας έκανε να νιώθουμε τεμπέληδες χαραμοφάηδες φτωχοί συγγενείς του πλούσιου Βορρά φέτος αμείλικτη, φορολογεί απάνθρωπα το πετρέλαιο ενώ ταυτόχρονα βομβαρδίζει στις ειδήσεις με το 'νέο' πως ο 'κόσμος' δεν έχει για πετρέλαιο. Χμ.. ναι..

Κρυώνει τόσο όμως που έχει για βενζίνη; Η δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα και τα μπαράκια άδεια δεν ήταν.

Πριν κάποια χρόνια αν ένας ένοικος στην πολυκατοικία δεν είχε πληρώσει κοινόχρηστα το καλοριφέρ άναβε- θα τα έδινε ο άνθρωπος. Σήμερα, φαίνεται με τις αυτοκτονίες για τα οικονομικά, κλονίστηκε η εμπιστοσύνη και ο καθένας φροντίζει την τρυπίτσα του με σόμπες, αερόθερμα, φωτιά στο τζάκι και ατέλειωτα βολτάκια με το αμάξι.

Πρώτη εντύπωση είναι και σας τη δίνω ωμή, όπως μου έρχεται. Σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι και θα βγω να δω ένα φίλο έξω σε ένα ζεστό μαγαζί. Κι όταν γυρίσω θα έχει παγωνιά και θα ξαπλώσω με δύο παπλώματα σα να πήγα στα βουνά κι όχι στο κέντρο της Αθήνας.

― Αγόρασε ένα αερόθερμο, λέει ο κύριος Kastell.

Όχι, αρνούμαι. Όπως αρνούμαι και να φοβηθώ έξω από την πόρτα μου. Όσο αντέξω θα αντιστέκομαι στην υποβάθμιση και στο ο καθένας για την τρύπα του σαν ιδιοτελή ποντίκια.

___________

εικόνα 

από το αεροπλάνο- μια από τις χαρές μου πάντα

(έχω ίσως καλύτερες μα πάγωσαν τα δάχτυλα μου)

Να ξεφυλλίσω το Εγώ μου... εγώ;

Ο άνθρωπος έχει έναν πυρήνα. Μια κουκκιδίτσα που (κατά τα πιστεύω του καθενός μας) γεννιέται με τη γέννηση ή τη σύλληψη ή πιο πριν. Ο κόσμος ο έξω προσθέτει στην κουκκίδα στρώσεις. Είσαι αυτό, δεν είσαι εκείνο, μην κάνεις το άλλο. Προσθέτει κι η κουκκίδα για να δέσει με τον κόσμο και να επιβιώσει. Και μεγαλώνει αυτό το Εγώ που είμαστε εμείς αλλά που αποτελείται από στρώματα που μας φορτώθηκαν από τις περιστάσεις και όσο φουσκώνει το Εγώ η κουκκίδα χάνεται, δεν τη βλέπουμε πια. Χανόμαστε στα επίκτητά μας στρώματα που για άλλους είναι βάρος, για άλλους πανοπλία.

Η Μαντάμ, το ξέρετε, απεχθάνεται κάθε τι ομαδικό. Ουδέποτε εντάχθηκε σε ομάδες, κόμματα ή ό,τι άλλο που οργανωμένα  προϋποθέτει ένα "εμείς". Σ΄αυτά τα όχι-για-μένα ανήκει και κάθε 'group therapy'. Κι αν κάνω γιόγκα και διαλογισμό ('αυτοσυγκέντρωση' το λέω) τα βλέπω όχι ως φιλοσοφίες και θρησκείες αλλά σαν τεχνικές που με βοηθούν να καλλιεργώ ευλυγισία σώματος (κυρίως) και πνεύματος.

 Ανάγκασα όμως τον εαυτό μου να δεχθεί, από ευγένεια επειδή η κοπέλα που το διδάσκει εδώ στα Εθελοντικά Μαθήματα (που σας έλεγα) προσφέρθηκε να το κάνει δώρο για να δεθούμε και να γνωριστούμε εμείς οι εθελοντές καθηγητές. Είναι ένα είδος ομαδικής θεραπείας που ονομάζεται 'Διαλογισμός-Αυτογνωσία'.

Και πήγα. Ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να νιώσω τόσο άσχημα. Στην αρχή δέσαμε τα μάτια και κάναμε κάτι γελοία- θορυβώδεις εκπνοές, κάτι ου και μμ και μου ήταν φρικτά δυσάρεστο. Κι όσο προσχωρούσαν οι ομαδικές ασκήσεις άρχισα να σωματοποιώ την αηδία μου, με έπιασαν πόνοι, ζαλιζόμουν, νόμιζα πως λιποθυμώ. Ντράπηκα να διακόψω και το άντεξα κι ύστερα σιγά-σιγά η δυσφορία έγινε συγκεκριμένη, επικεντρώθηκα σ΄αυτό που με ενοχλεί πάντοτε πιο πολύ: με έπνιγαν οι Άλλοι. Οι φωνές δίπλα μου, η Δασκάλα μας που με πλησίασε κι ανέπνευσε κοντά στο πρόσωπό μου. Η εμπειρία έγινε πολύ έντονη και στην τελευταία ώρα που πια ωθείσαι στην "αυτογνωσία", όντως σα να ταξίδεψα πολύ πίσω, εκεί που δεν έχουμε μνήμη, όταν ήμουν βρέφος. Κάποιοι συνήθως κλαίνε.

'Υστερα κανείς δε συζήτησε ό,τι είχε συμβεί. Κι απαγορεύεται να μιλήσω για τους άλλους. Μα ούτε για μένα θα σας πω, είναι πολύ προσωπικό, κι εξ άλλου θα βαριόσασταν. Αλλά ήταν απίστευτα αποκαλυπτικό και τόσο επίπονο που δύσκολα θα το επαναλάβω.

 Τώρα που το αναλύω βλέπω πως υπάρχει μια τεχνική για να αποβάλλεις εντός ωρών (αμερικάνικη η μέθοδος) κάποια από τα φλούδια του κρεμμυδιού του Εγώ και να πλησιάσεις τον πυρήνα. Λίγο που 'σπάει ο τσαμπουκάς' με τη γελοιοποίηση, λίγο που μέσα στην άσκηση είναι το να ανεχθείς τους άλλους δίχως να επικρίνεις, λίγο που οι αναπνοές (όπως στη γιόγκα) φέρνουν οξυγόνο στον εγκέφαλο και ζαλάδα, ακόμα δεν ξέρω πώς ακριβώς έγινε αλλά δούλεψε. Λένε πως το αποτέλεσμα το βλέπεις αργότερα. Τι θα είναι δεν ξέρω, ελπίζω για καλό, διότι δεν πήγα για να αλλάξει η ζωή μου και λοιπές αρλούμπες. 

Πριν από χρόνια σε κάτι σεμινάρια μεταφυσικής είχα μάθει ότι υπάρχουν 'μάγια' που δουλεύουν και στον άπιστο, όπως το όπλο που κι ο άγριος που δεν το έχει ξαναδεί μπορεί να το χρησιμοποιήσει αν του δείξεις τη σκανδάλη. Σ΄αυτή την εμπειρία ήμουν ο άπιστος και σαν πρωτόγονος λαός είμαι εντυπωσιασμένη. Το μέλλον τι θα φέρει θα το δούμε (και θα σας το πω). Εν τω μεταξύ, αν έχετε τα κότσια -δεν το περίμενα ότι θα το πω αυτό εγώ αλλά, ναι, σας το συστήνω.

_______________________________________________________ 

Για τα Εθελοντικά Μαθήματα-και το συγκεκριμένο της Praveeta:

 ethelontikamathimata.mykonou , facebook/events 

Ένα βιολί κοστίζει όσο το σπίτι; Ορχήστρα του Σκουπιδότοπου

Tο ξέρετε ίσως πόσο με έχει απασχολήσει η διαφορά ανάμεσα στο Είμαι και το Έχω. Χρόνια υπενθυμίζω το Λάο Τσε που έλεγε ότι η αξία ενός δοχείου μετριέται με τον όγκο του κενού που περιέχει δηλαδή πως δεν αρκεί να έχω αυτοκίνητο (ή δίπλωμα) για να είμαι καλός οδηγός, όπως δεν αρκεί να έχω κάποιον πλάι μου για να έχω αγάπη. Τους τελευταίους αιώνες η βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδος διέβρωσε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και θόλωσε την κρίση μας. Αγοράζοντας νομίζουμε ότι γινόμαστε κι όταν δεν Έχουμε αισθανόμαστε ότι δεν Είμαστε.

Γνώρισα, παραδείγματος χάριν, ανθρώπους που μου έλεγαν ότι πάντα ήθελαν να μάθουν μουσική αλλά οι γονείς δεν τους αγόραζαν κιθάρα και τους θυμήθηκα απόψε που είδα αυτό το video, πρώτο απόσπασμα ενός ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται και αξίζει να δούμε (και να το διαδώσουμε, όπως μας ζητούν).

Είναι άνθρωποι αληθινά φτωχοί, από τους απόκληρους της γης και ζουν σε σκουπιδότοπο στην Παραγουάη. Κοιτάξτε τι έφτιαξαν, τι πέτυχαν με υλικό ό,τι προσφέρει ο τόπος τους. Σκουπίδια.

«Εδώ ένα βιολί κοστίζει όσο ένα σπίτι» λένε. Κι ακόμα «Οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταλάβουν πως δεν πρέπει να πετάνε πράγματα». Και προσθέτουν: «ούτε ανθρώπους». Μα, δείτε μόνοι σας, κι ακούστε:

[Δεν υπάρχει ακόμα με ελληνικούς υποτίτλους αλλά μετά από τα πρώτα 2 λεπτά δεν έχει σημασία, μιλούν η μουσική και η εικόνα]

________________

 Για το Να Είμαι ή να Έχω  (άρθρο μου)

 Για το Landfill Harmonic 

http://landfillharmonicmovie.wordpress.com/

facebook.com/landfillharmonicmovie

Φωτάκια και έλατο; Savoir Vivre των Χριστουγέννων

Από τέλος Νοεμβρίου  έως την Πρωτοχρονιά οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Σ' εκείνους που αγαπούν τα Χριστούγεννα κι εκείνους που δεν τα αγαπούν. Εμείς οι δεύτεροι αυτές τις μέρες προσπαθούμε να μη χαλάσουμε το ψεύτικο κέφι, να μην πούμε τη γνώμη μας για την αιφνίδια ψυχοπονιά με εράνους, παζάρια και σπατάλη τόνων ζάχαρης, πλαστικού και λαμπακίων, να μη γκρινιάξουμε και, καταπιέζοντας μέσα μας όλα αυτά, να μην πάθουμε κατάθλιψη.

Παλιότερα είχε μετρηθεί πως όπως τα διαζύγια αυξάνονται το καλοκαίρι (όταν τα ζευγάρια κάνουν την απρονοησία να πάνε διακοπές μαζί) κι επίσης έτσι στις γιορτές των Χριστουγέννων αυξάνονται οι αυτοκτονίες κι οι κρίσεις κατάθλιψης. Λογικό.  

Η ιδανική λύση ήταν Χριστούγεννα σε μη χριστιανική χώρα. Μα λίγο με τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, λίγο που για λόγους εμπορικούς οι εορτασμοί αρχίζουν πια από το Νοέμβριο, δε γλιτώνουμε τα φωτάκια, τους εράνους και το ψεύτικο κέφι.

Αν  θέλετε να περάσετε δυο μήνες μετρώντας ανάποδα ως τη μεγάλη μέρα, αν επιδίδεστε  σε πορνογραφικά όργια μέσω της καταναλωτικής μανίας των περιοδικών, αν ονειρεύεστε πως, αν ήσασταν αλλού και άλλοι, θα κάνατε γιορτές στο Gstaad ή στο Four Seasons, είναι δική σας υπόθεση και (με εξαίρεση εδώ στο ονταδάκι μου) δε θα πω τίποτε να σας στενοχωρήσω.

Θα επέμβω μόνο για δυό πράγματα που με αγγίζουν και με ενοχλούν πολύ.

Το ένα είναι τα φωτάκια. Ο στολισμός του εξωτερικού του σπιτιού σας με λάμψη που αναβοσβήνει και εισβάλλει στα δωμάτια των περιοίκων (αν είστε σε πόλη) ή, χειρότερο, στον κύκλο της ζωής φυτών, πουλιών και μικρών ζώων διαταράσσοντας τη μικροφύση μας. Εκτός που το τρελό σας κέφι ενοχλεί τους άλλους, υπάρχει και το ζήτημα Ενέργειας. Μου είναι ακατανόητο πώς οι ίδιοι που καταστρέφουν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική βάζοντας συνθετικά παράθυρα για οικονομία, οι ίδιοι που δεν ανάβουν καλοριφέρ για εξοικονόμηση ενέργειας, ξαφνικά ξοδεύουν ενέργεια μηνών για επίδειξη στη γειτονιά του κακού τους γούστου (φωταγωγόντας το δωμάτιό μας από απέναντι λες κι είμαστε σε ταινία με φόντο τη Νέα Υόρκη).

Το άλλο, που επανέρχεται ετησίως, είναι το δένδρο. Άρχισαν ήδη κάποιοι άσχετοι να μας προτρέπουν να βάλουμε δένδρα ψεύτικα αντί για έλατο επειδή τάχα νοιάζονται για τα δάση. Και κάθε χρόνο τους εξηγούμε:

Τα 'έλατα' των Χριστουγέννων δεν ξεριζώνονται από τους άγριους σκοτεινούς δρυμούς της χώρας μας. Καλλιεργούνται από συγκεκριμένες επιχειρήσεις διότι αυτό που στο σαλόνι μας μοιάζει με δένδρο ολόκληρο δεν είναι παρά κορυφή που φυτεύτηκε με σκοπό να φτάσει σ' εμάς (δίνοντας ζωή και θέσεις εργασίας στην ύπαιθρο*).

Το ψεύτικο δενδράκι αντίθετα που μας συστήνουν οι άσχετοι, είναι ένα πλαστικό made in China (όπως κι οι μπάλες, τα κουδουνάκια και τα αγιοβασιλάκια) το οποίο όχι μόνο για να φτιαχτεί και να ταξιδέψει ρύπανε το μισό πλανήτη και καταστρατήγησε συμβάσεις εργασίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά και όταν το βαρεθούμε και το πετάξουμε θα ρυπαίνει το οικοσύστημά μας για χρόνια, όπως γίνεται με όλες τις χημικές βιομηχανικές πρώτες ύλες.

Η συνήθεια του έλατου μας ήρθε, μέσω Βικτωριανών, από τη Γερμανία και όταν στολιστεί καλά έχει μια γοητεία που συγκινεί ακόμα κι εμάς που ανήκουμε στο μισό που σας έλεγα. Το ίδιο συμβαίνει και με το 'παραδοσιακό' καραβάκι. Σας εύχομαι να τα απολαύσετε κατά το κέφι σας αλλά παρακαλώ, μέσα στο πνεύμα ευσπλαχνίας των ημερών να μας θυμάστε και εμάς, το άλλο μισό της ανθρωπότητας, που τέτοια δεν πολυαντέχουμε.

________________________________________________

*Θέλετε στοιχεία; Ιδού:

Η καλλιέργεια των ελάτων ξεκίνησε στη Χαλκιδική στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και το κρατικό πρόγραμμα  είχε μεγάλη απήχηση στα χωριά του Χολομώντα και ιδιαίτερα στον Ταξιάρχη όπου δημιουργήθηκαν πολλές φυτείες  μικρών παραγωγών για να καλύψουν τη ζήτηση.

Ο Ταξιάρχης προμηθεύει την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με περίπου 35.000 έως και 40.000 χριστουγεννιάτικα έλατα. 

 Κι από το www.taxiarchis.net, αναλυτικά:

Δημιουργήθηκαν μικρές αλλά πολλές φυτείες ελάτων για να καλύψουν τη ζήτηση χριστουγεννιάτικων δένδρων. Μια νέα ελπίδα κρατούσε πλέον τους ανθρώπους στον τόπο τους και δεν πρόκειται βέβαια για εύκολο εγχείρημα αν αναλογιστεί κανείς ότι απαιτούνται περισσότερα από 12 ολόκληρα χρόνια για να αναπτυχθεί το έλατο και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως χριστουγεννιάτικο δένδρο. Μετά από 12 χρόνια αρχίζει ο παραγωγός να κόβει ή να ξεριζώνει (έλατα σε γλάστρες), για την αγορά και στη θέση τους να φυτεύει καινούρια, έτσι σε μόνιμη πλέον βάση πολλές χιλιάδες άγονα στρέμματα καλύπτονται από πράσινο, χειμώνα - καλοκαίρι ενώ παράλληλα πολλές χιλιάδες αγρότες συμπληρώνουν το εισόδημά τους, ενισχύουν την εθνική οικονομία και προστατεύουν το δάσος με την καθημερινή τους παρουσία.  

                                             
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ο συνεχής αγώνας των καλλιεργητών να προστατεύσουν την παραγωγή τους από τα στοιχεία της φύσης: παγετό, ξηρασία, χαλάζι και αρρώστιες χωρίς να αναφέρουμε και τις τιμές που συνήθως κινούνται σε χαμηλά επίπεδα. Από τον Ταξιάρχη που είναι το κέντρο της παραγωγής, φορτώνονται χιλιάδες έλατα για την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Οι αγρότες περιμένουν τούτες τις μέρες τους καρπούς των κόπων τους. Θέλουν τη σωστή ενημέρωση και όχι τη δυσφήμιση που τόσο τους έχει κοστίσει τα προηγούμενα χρόνια. Απευθυνόμενοι στον κόσμο λένε: "Καλά Χριστούγεννα με ένα έλατο στολισμένο χωρίς φόβο, χωρίς τύψεις αλλά με την ικανοποίηση ότι αυτή η καλλιέργεια προσφέρει στο περιβάλλον τα μέγιστα". Για μια ακόμη χρονιά αναμένεται να διακινηθούν από τον Χολομώντα και ιδιαίτερα από τον Ταξιάρχη περισσότερα από 50.000 φυσικά χριστουγεννιάτικα δέντρα στολίζοντας σπίτια, πλατείες, επαγγελματικούς χώρους. Σήμερα το 90% σχεδόν του ενεργού πληθυσμού των κατοίκων του Ταξιάρχη, ασχολείται κατ' αποκλειστικότητα ή συμπληρωματικά με την καλλιέργεια των όμορφων κωνοφόρων δέντρων. Οι κάτοικοι του χωριού έχουν επιλέξει να παραμείνουν στα ελληνικά βουνά και να μην αναζητήσουν μια “καλύτερη τύχη” στις μεγαλουπόλεις. Τα έσοδα βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσης, καλλιεργητών και δασεργατών. Τα ζωντανά έλατα, όχι μόνο δεν βλάπτουν τη φύση, αλλά τη βοηθούν. Επίσης τα φυσικά έλατα δίνουν μία πιο ζωντανή αίσθηση στο σπίτι. Μυρίζουν έντονα και όμορφα, με αποτέλεσμα να τονίζουν το εορταστικό και ζεστό κλίμα των γιορτών. Η φυσική ομορφιά και η μυρωδιά τους, δίνουν μία ζωντανή αίσθηση και φυσική ατμόσφαιρα

Κανένα (νόμιμο) έλατο που πωλείται ως χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν υλοτομείται από φυσικές συστάδες. Το Δασαρχείο, με τους δασικούς υπαλλήλους, ελέγχει και προμηθεύει τους καλλιεργητές με μολυβοσφραγίδες  και σε κάθε υλοτομημένο έλατο δένεται μία μολυβδοσφραγίδα. Αυτή η σφραγίδα αποδεικνύει την προέλευση των ελάτων από καλλιέργειες. Ψάχνουμε τη σφραγίδα στα έλατα!
   ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ 1-12-2017

Γιατί Φυσικό Δέντρο όμως;

Ø       Γιατί το φυσικό δέντρο δίνει στο σπίτι την αίσθηση της Φύσης

Ø       Γιατί βοηθά στην τοπική οικονομία, μιας και προέρχεται από ιδιωτικές καλλιέργειες ανά την Ελλάδα

Ø       Γιατί είναι βιοδιασπόμενο και άρα ανακυκλώνεται εύκολα, σε αντίθεση με το τεχνητό που όταν πεταχτεί μολύνει την φύση για πάρα-πάρα πολλά χρόνια

Ø       Γιατί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του και πριν κοπεί αποτελεί παραγωγική πηγή οξυγόνου και τμήμα της χλωρίδας με ευεργετικές επιδράσεις στη ζωή άλλων οργανισμών/

Ø       Γιατί στον Ταξιάρχη στη θέση ενός δέντρου που κόβεται φυτεύονται τουλάχιστον δύο νέα.

Οι τιμές που θα κυριαρχήσουν φέτος στην αγορά θα κυμανθούν στα περσινά επίπεδα.

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΤΟ ΔΑΣΟΣ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΓΟΝΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΔΑΣΗ, ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

        

 ________________

εικόνα

Πάνω έλατα στον Ταξιάρχη από το blog Πάρτε τα Βουνά 

Μ' ένα χρυσό τζιτζίκι στα μαλλιά και αϋπνίες

Με ξελογιάζει η νύχτα, το γνωρίζετε. Η απόλυτη ησυχία, με σπάνιες κραυγές πουλιών, μιας νυχτερίδας ή ενός άτυχου θηράματος στα βράχια, δίχως φωνές, τραγούδια κι ανοησίες. Συνήθως σπάνε τη γαλήνη τα πουλιά, βλέπω το πρώτο λυκαυγές και ύστερα κοιμάμαι.

Μα είναι φορές που η σκέψη μάς ξυπνά αντί να ξεκουράζει και είχα υπερένταση. Διάβαζα πάλι, όπως καταλάβατε, όλη νύχτα μα δεν περίμενα το φως, έτρεξα να το βρω. Πριν τα πουλιά, πριν να ξυπνήσει ο κόσμος των ανθρώπων περπάτησα στη θάλασσα στα σκοτεινά ολομόναχη από πριν τη χαραυγή.

Είναι η Ηώς η ροδοδάκτυλη και ζαφρανοντυμένη κόρη των Τιτάνων κι αδελφή του Ήλιου που ανοίγει δρόμο στα σκοτάδια το πρωί. Πρώτη περνά και με άλογό της, το Φαέθωνα, σκορπά τη νύχτα ανεβαίνοντας στον ουρανό πάνω στο φτερωτό της άρμα.

Έχει έναν άνδρα και είναι μάνα των Ανέμων αλλά ένα βράδυ που ήταν στο κρεβάτι του Άρη τους είδε η Αφροδίτη και την καταράστηκε να νιώθει τρελό πόθο για τους νεαρούς θνητούς. Έτσι η Ηώς (μετά από πολλά γνωστά παιδιά που θα αποσιωπήσω από ευγένεια) έπεσε σε έρωτα με ένα αγόρι που έγινε γνωστό, το Γανυμήδη. Δεν πρόλαβε να τον χαρεί, τον άρπαξε ο Δίας να τον κάνει οινοχόο του κι εκείνη κράτησε τον Τιθωνό, τον αδελφό του, που για να μην τον αποχωριστεί ποτέ ζήτησε χάρη από το Δία να τον κάνει αθάνατο. Η χάρη δόθηκε με ολέθριες συνέπειες διότι (το έχουμε ξαναπεί) οι ευχές κι οι προσευχές είναι μυστήρια πράγματα που σπάνια μας βγαίνουν σε καλό. Η Ηώς, όπως όλοι οι ερωτευμένοι,  μέσα στο πάθος της είχε ξεχάσει ότι οι θνητοί γερνούν  κι ο Τιθωνός  ο αθάνατος έμοιαζε να γερνάει κάθε μέρα κι από λίγο ώσπου πολύ γρήγορα έγινε ένα βασανισμένο σάψαλο που ευχόταν να πεθάνει. Βαρέθηκε η Ηώς να τον φροντίζει, τον κλείδωσε στο δωμάτιό της για να βγει να διασκεδάσει κι ο Τιθωνός (που μάλλον τον λυπήθηκε ο Απόλλωνας) έγινε το τζιτζίκι που βγαίνει να γκρινιάξει με το πρώτο φως και νοσταλγεί τα χρόνια της παλιάς του αγάπης. Και από τότε, λένε οι μύθοι, μονάχα εμείς οι γηγενείς Ατθίδες έχουμε σπάνιο δικαίωμα το να φοράμε προς τιμήν του ένα χρυσό τζιτζίκι στα μαλλιά.

Μη με ρωτήσετε για το δικαίωμα, κανείς δεν ξέρει παραπάνω, μύθος είναι και έχει μια σχέση με το ταξίδι από την Τροία στην Αθήνα του απολλώνιου ηλιακού συμβόλου. Ο Τιθωνός και η άτυχη ζωή του είναι το δράμα που θυμάμαι όταν βλέπω την Ηώ, μια αυγή που κάθε μέρα την ανανεώνει η αθανασία, αλλά για άλλους είναι ο μύθος που θρηνεί πόσο σκληρά είναι τα γεράματα και η μοίρα των θνητών ακόμα κι αν τους αγαπήσουν οι θεοί τους.

Σας τον προσφέρω και από τον Tennyson και σας συστήνω να με ακολουθείτε κι όπως εγώ όποτε έχετε αϋπνίες να τις δαμάζετε με παραμύθια και με νυκτοπερπατήματα.

___________________________

Εικόνα:

Από το πρωί που βγήκα να περπατήσω πλάι στη θάλασσα και είδα την ανατολή. Η Ηώς έχει ήδη βγει και βλέπετε το άρμα του Ήλιου.

Κάτω αγαπημένο μου απόσπασμα από τον Τithonus του Alfred Lord Tennyson. Ολόκληρο εδώ.

«...............

Yet hold me not for ever in thine East;

 
How can my nature longer mix with thine?

 
Coldly thy rosy shadows bathe me, cold 


Are all thy lights, and cold my wrinkled feet 


Upon thy glimmering thresholds, when the steam 


Floats up from those dim fields about the homes 


Of happy men that have the power to die, 


And grassy barrows of the happier dead. 


Release me, and restore me to the ground; 


Thou seest all things, thou wilt see my grave: 


Thou wilt renew thy beauty morn by morn; 


I earth in earth forget these empty courts,


And thee returning on thy silver wheels.» 

________________________________________________