Ένα βιολί κοστίζει όσο το σπίτι; Ορχήστρα του Σκουπιδότοπου

Tο ξέρετε ίσως πόσο με έχει απασχολήσει η διαφορά ανάμεσα στο Είμαι και το Έχω. Χρόνια υπενθυμίζω το Λάο Τσε που έλεγε ότι η αξία ενός δοχείου μετριέται με τον όγκο του κενού που περιέχει δηλαδή πως δεν αρκεί να έχω αυτοκίνητο (ή δίπλωμα) για να είμαι καλός οδηγός, όπως δεν αρκεί να έχω κάποιον πλάι μου για να έχω αγάπη. Τους τελευταίους αιώνες η βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδος διέβρωσε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και θόλωσε την κρίση μας. Αγοράζοντας νομίζουμε ότι γινόμαστε κι όταν δεν Έχουμε αισθανόμαστε ότι δεν Είμαστε.

Γνώρισα, παραδείγματος χάριν, ανθρώπους που μου έλεγαν ότι πάντα ήθελαν να μάθουν μουσική αλλά οι γονείς δεν τους αγόραζαν κιθάρα και τους θυμήθηκα απόψε που είδα αυτό το video, πρώτο απόσπασμα ενός ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται και αξίζει να δούμε (και να το διαδώσουμε, όπως μας ζητούν).

Είναι άνθρωποι αληθινά φτωχοί, από τους απόκληρους της γης και ζουν σε σκουπιδότοπο στην Παραγουάη. Κοιτάξτε τι έφτιαξαν, τι πέτυχαν με υλικό ό,τι προσφέρει ο τόπος τους. Σκουπίδια.

«Εδώ ένα βιολί κοστίζει όσο ένα σπίτι» λένε. Κι ακόμα «Οι άνθρωποι θα έπρεπε να καταλάβουν πως δεν πρέπει να πετάνε πράγματα». Και προσθέτουν: «ούτε ανθρώπους». Μα, δείτε μόνοι σας, κι ακούστε:

[Δεν υπάρχει ακόμα με ελληνικούς υποτίτλους αλλά μετά από τα πρώτα 2 λεπτά δεν έχει σημασία, μιλούν η μουσική και η εικόνα]

________________

 Για το Να Είμαι ή να Έχω  (άρθρο μου)

 Για το Landfill Harmonic 

http://landfillharmonicmovie.wordpress.com/

facebook.com/landfillharmonicmovie