Μ' ένα χρυσό τζιτζίκι στα μαλλιά και αϋπνίες

Με ξελογιάζει η νύχτα, το γνωρίζετε. Η απόλυτη ησυχία, με σπάνιες κραυγές πουλιών, μιας νυχτερίδας ή ενός άτυχου θηράματος στα βράχια, δίχως φωνές, τραγούδια κι ανοησίες. Συνήθως σπάνε τη γαλήνη τα πουλιά, βλέπω το πρώτο λυκαυγές και ύστερα κοιμάμαι.

Μα είναι φορές που η σκέψη μάς ξυπνά αντί να ξεκουράζει και είχα υπερένταση. Διάβαζα πάλι, όπως καταλάβατε, όλη νύχτα μα δεν περίμενα το φως, έτρεξα να το βρω. Πριν τα πουλιά, πριν να ξυπνήσει ο κόσμος των ανθρώπων περπάτησα στη θάλασσα στα σκοτεινά ολομόναχη από πριν τη χαραυγή.

Είναι η Ηώς η ροδοδάκτυλη και ζαφρανοντυμένη κόρη των Τιτάνων κι αδελφή του Ήλιου που ανοίγει δρόμο στα σκοτάδια το πρωί. Πρώτη περνά και με άλογό της, το Φαέθωνα, σκορπά τη νύχτα ανεβαίνοντας στον ουρανό πάνω στο φτερωτό της άρμα.

Έχει έναν άνδρα και είναι μάνα των Ανέμων αλλά ένα βράδυ που ήταν στο κρεβάτι του Άρη τους είδε η Αφροδίτη και την καταράστηκε να νιώθει τρελό πόθο για τους νεαρούς θνητούς. Έτσι η Ηώς (μετά από πολλά γνωστά παιδιά που θα αποσιωπήσω από ευγένεια) έπεσε σε έρωτα με ένα αγόρι που έγινε γνωστό, το Γανυμήδη. Δεν πρόλαβε να τον χαρεί, τον άρπαξε ο Δίας να τον κάνει οινοχόο του κι εκείνη κράτησε τον Τιθωνό, τον αδελφό του, που για να μην τον αποχωριστεί ποτέ ζήτησε χάρη από το Δία να τον κάνει αθάνατο. Η χάρη δόθηκε με ολέθριες συνέπειες διότι (το έχουμε ξαναπεί) οι ευχές κι οι προσευχές είναι μυστήρια πράγματα που σπάνια μας βγαίνουν σε καλό. Η Ηώς, όπως όλοι οι ερωτευμένοι,  μέσα στο πάθος της είχε ξεχάσει ότι οι θνητοί γερνούν  κι ο Τιθωνός  ο αθάνατος έμοιαζε να γερνάει κάθε μέρα κι από λίγο ώσπου πολύ γρήγορα έγινε ένα βασανισμένο σάψαλο που ευχόταν να πεθάνει. Βαρέθηκε η Ηώς να τον φροντίζει, τον κλείδωσε στο δωμάτιό της για να βγει να διασκεδάσει κι ο Τιθωνός (που μάλλον τον λυπήθηκε ο Απόλλωνας) έγινε το τζιτζίκι που βγαίνει να γκρινιάξει με το πρώτο φως και νοσταλγεί τα χρόνια της παλιάς του αγάπης. Και από τότε, λένε οι μύθοι, μονάχα εμείς οι γηγενείς Ατθίδες έχουμε σπάνιο δικαίωμα το να φοράμε προς τιμήν του ένα χρυσό τζιτζίκι στα μαλλιά.

Μη με ρωτήσετε για το δικαίωμα, κανείς δεν ξέρει παραπάνω, μύθος είναι και έχει μια σχέση με το ταξίδι από την Τροία στην Αθήνα του απολλώνιου ηλιακού συμβόλου. Ο Τιθωνός και η άτυχη ζωή του είναι το δράμα που θυμάμαι όταν βλέπω την Ηώ, μια αυγή που κάθε μέρα την ανανεώνει η αθανασία, αλλά για άλλους είναι ο μύθος που θρηνεί πόσο σκληρά είναι τα γεράματα και η μοίρα των θνητών ακόμα κι αν τους αγαπήσουν οι θεοί τους.

Σας τον προσφέρω και από τον Tennyson και σας συστήνω να με ακολουθείτε κι όπως εγώ όποτε έχετε αϋπνίες να τις δαμάζετε με παραμύθια και με νυκτοπερπατήματα.

___________________________

Εικόνα:

Από το πρωί που βγήκα να περπατήσω πλάι στη θάλασσα και είδα την ανατολή. Η Ηώς έχει ήδη βγει και βλέπετε το άρμα του Ήλιου.

Κάτω αγαπημένο μου απόσπασμα από τον Τithonus του Alfred Lord Tennyson. Ολόκληρο εδώ.

«...............

Yet hold me not for ever in thine East;

 
How can my nature longer mix with thine?

 
Coldly thy rosy shadows bathe me, cold 


Are all thy lights, and cold my wrinkled feet 


Upon thy glimmering thresholds, when the steam 


Floats up from those dim fields about the homes 


Of happy men that have the power to die, 


And grassy barrows of the happier dead. 


Release me, and restore me to the ground; 


Thou seest all things, thou wilt see my grave: 


Thou wilt renew thy beauty morn by morn; 


I earth in earth forget these empty courts,


And thee returning on thy silver wheels.» 

________________________________________________