Smog στην Αθήνα μου; Θα αντισταθώ.

Έφθασα χθες και με μπαγκάζια πήγα σε φίλη μου στην Κηφισιά για να τα πούμε με κρασί και εξαιρετικό φαγητό μπροστά στο τζάκι.

Πέρσι θα λέγατε τι ρομαντικά ή ότι κομπάζω για την ωραία φωτιά της φίλης μου μα φέτος ξέρετε. Η Αθήνα που αγαπώ μοιάζει με εκείνη την κατοχική με smog παλιού Λονδίνου. Το βράδυ η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από το διοξείδιο του άνθρακος, δυό ταξιτζήδες μου είπαν πως δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Κι επίσης επέμεναν να περιμένουν  στην πόρτα μου να μπω  (ως καλοαναθρεμένοι συνοδοί) διότι, όλοι μου λένε, η Αθήνα είναι πια επικίνδυνη.

Δεν το πιστεύω, αρνούμαι. Η προπαγάνδα που μας έκανε να νιώθουμε τεμπέληδες χαραμοφάηδες φτωχοί συγγενείς του πλούσιου Βορρά φέτος αμείλικτη, φορολογεί απάνθρωπα το πετρέλαιο ενώ ταυτόχρονα βομβαρδίζει στις ειδήσεις με το 'νέο' πως ο 'κόσμος' δεν έχει για πετρέλαιο. Χμ.. ναι..

Κρυώνει τόσο όμως που έχει για βενζίνη; Η δρόμοι ήταν γεμάτοι αυτοκίνητα και τα μπαράκια άδεια δεν ήταν.

Πριν κάποια χρόνια αν ένας ένοικος στην πολυκατοικία δεν είχε πληρώσει κοινόχρηστα το καλοριφέρ άναβε- θα τα έδινε ο άνθρωπος. Σήμερα, φαίνεται με τις αυτοκτονίες για τα οικονομικά, κλονίστηκε η εμπιστοσύνη και ο καθένας φροντίζει την τρυπίτσα του με σόμπες, αερόθερμα, φωτιά στο τζάκι και ατέλειωτα βολτάκια με το αμάξι.

Πρώτη εντύπωση είναι και σας τη δίνω ωμή, όπως μου έρχεται. Σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι και θα βγω να δω ένα φίλο έξω σε ένα ζεστό μαγαζί. Κι όταν γυρίσω θα έχει παγωνιά και θα ξαπλώσω με δύο παπλώματα σα να πήγα στα βουνά κι όχι στο κέντρο της Αθήνας.

― Αγόρασε ένα αερόθερμο, λέει ο κύριος Kastell.

Όχι, αρνούμαι. Όπως αρνούμαι και να φοβηθώ έξω από την πόρτα μου. Όσο αντέξω θα αντιστέκομαι στην υποβάθμιση και στο ο καθένας για την τρύπα του σαν ιδιοτελή ποντίκια.

___________

εικόνα 

από το αεροπλάνο- μια από τις χαρές μου πάντα

(έχω ίσως καλύτερες μα πάγωσαν τα δάχτυλα μου)