Νέε μου Ποδηλάτη πρόσεχε τώρα που έγινες δότης

Από 1η Ιουνίου το πτώμα σας θα ανήκει στο ελληνικό κράτος. Ο (ΓΑΠιος) νόμος ψηφίστηκε δίχως διαδηλώσεις και συζητήσεις όπως συμβαίνει με όλα τα σοβαρά του κράτους μας. Και, παρότι δε με αφορά προσωπικά αφού «είναι το δικό μου αίμα/δηλητήριο στη φλέβα/και οχιά να με τσιμπήσει/κι αυτή καλή μου-καλή μου θα ψοφήσει»* θέλω να ξέρετε ότι  διαφωνώ με την υποχρεωτική δωρεά οργάνων και όχι για θεολογικούς ή μεταφυσικούς λόγους.

Κατ' αρχήν επειδή το σώμα μας μάς ανήκει και νόμοι και συντάγματα  αυτό οφείλουν να το σέβονται. 

Κι ύστερα διότι σήμερα υπάρχει τεράστια ζήτηση οργάνων, δεν είναι μυστικό ότι διεξάγεται παγκοσμίως στυγνό εμπόριο. Στην Ινδία έχουν ανοίξει κλινικές νεφρού όπου ο πλούσιος Δυτικός αγοράζει όργανα φτωχών Ινδών που δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης. Κι αυτό θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις.

Συχνά αναφέρεται προπαγανδιστικά ένα παροιμιώδες παλικάρι που σκοτώθηκε με μηχανή και οι γονείς του δεν έδωσαν τα όργανα. Στις κοινωνίες μας που η πιο επικίνδυνη ομάδα για το σύστημα είναι οι νεαροί άνεργοι άνδρες (οι αναλώσιμοι που οι υπερδυνάμεις τους στέλνουν σε πολέμους) ποιος μου εγγυάται πως δε θα αρχίσουν να σκοτώνονται σε "τροχαία" για τα όργανά τους; Ή στις διαδηλώσεις; Ή .. και στα αστυνομικά τμήματα;

Επίσης- για το καλό μας τάχα- η υποχρεωτική δωρεά πιθανότατα  σύντομα να φέρει και την αναγραφή σε κάποια ηλεκτρονική κάρτα των προσωπικών δεδομένων μας. Θα δείτε που μόλις ο νόμος μπει σε εφαρμογή θα αρχίσουν άλλα: το παροιμιώδες παλικάρι μπορεί να είχε AIDS  και να ζημιώθηκε ο αθώος λήπτης. Αυτό θα φέρει νέες διακρίσεις, κατάργηση των προσωπικών δεδομένων για το κοινό καλό και, ποιος ξέρει, μπορεί και νέους περιορισμούς στο δικαίωμα να διαθέτουμε (και να φθείρουμε) το σώμα μας κατά βούλησιν όπως έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε αφού είναι απολύτως δικό μας.

Πριν λίγο διαβαζα έναν ιστορικό που ονομάζει τη Δημοκρατία μας θνησιγενή και τη χώρα μας υποανάπτυκτη (που για πολιτική ορθότητα μετονομάστηκε σε Υπό Ανάπτυξιν. Θέλετε απόδειξη άλλη από τις απανωτές χρεοκοπίες και δικτατορίες, τα στρατόπεδα, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες αντιφρονούντων; Θέλετε απόδειξη άλλη από τη λογοκρισία του παρελθόντος και τα ΜΜΕ που, σήμερα π.χ., σε μια χώρα κάκιστων και επικίνδυνων οδηγών παρακινούν κάθε αρτιμελή να γίνει ποδηλάτης ενώ ταυτόχρονα καμιά συζήτηση δεν ξεκίνησαν για το νόμο που αυτό τον ποδηλάτη τον κάνει στόχο ως κινούμενη τράπεζα οργάνων;

Γι αυτό σας, λέω… για ξανασκεφτείτε το.

_________________________________________________

Ο Νόμος

από το: thesecretrealtruth:

ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΙ ΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ

Βάσει του καινούργιου νόμου:

α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης», που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική άδεια. Παραχωρείται έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε τρίτους, οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες.

β. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του.

Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’ αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του θανόντος (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς κανόνες ποιότητας και ασφάλειας

______________________________________________________

credits 

εικόνα: Η δημοσίευση του Νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως

*μια κι εγώ σαν τον Τσιτσάνη πέρασα «χρόνια στην παλιά παράγκα» να «τη βγάζω με το μάγκα»

Η Δήλωση (Αρνούμαι να γίνω Δωρητής Οργάνων) ΕΔΩ με οδηγίες από το ΙΝΚΑ 

―αν και λίγοι πιστεύω δε θα βαρεθούν ή θα το ρισκάρουν να ξεχωρίσουν. Γι αυτό, καλού-κακού φτιάξτε κι ένα μπλουζάκι που να λέει 'ΜΗ ΒΑΡΑΣ-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΟΤΗΣ" για όταν ποδηλατείτε ή μοναχοπερπατάτε στους αγρούς. 

Περί εμπορίου οργάνων

(αν βαριέστε να γκουγκλάρετε) δείτε The Telegraph India 

και συλλογή άρθρων πάνω στο θέμα στους Times of India.

Για την Ελλάδα

ΙΝΚΑ  ΕΛΛΑΔΑ :Το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών και πολύ αναλυτικά και ενδιαφέροντα (αν αντέχετε): epamioanninon

Για περισσότερη σκέψη πάνω στο θέμα συνιστώ το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Θοδωρή Καλλιφατίδη: Ο Έκτος Επιβάτης (2003, εκδόσεις Γαβριηλίδη).

Οι καταπιεσμένες πλειοψηφίες, ο Γκάτσμπυ και τα ζωγραφιστά μου νύχια

Ανακαλύφθηκε ξανά ο 'Μεγάλος Γκάτσμπυ' κι εύχομαι―αν και χλωμό― να γίνει αιτία να ξαναδιαβαστεί ο Φιτζέραλντ και η ταλαντούχα τρελή του Ζέλντα. Επ' ευκαιρία των σχετικών αναλύσεων διάβασα σήμερα στο Guardian ότι 'μιλούσαμε για καταπιεσμένες μειονότητες αλλά σήμερα έχουμε καταπιεσμένες πλειοψηφίες' που ταίριαξε με το μεσαιωνικής αισθητικής νέο:

Οι καμπάνες των ναών της Αιγιαλείας θα χτυπούν πένθιμα για 15 λεπτά από την Τρίτη και για τρεις ημέρες σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το προωθούμενο νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, το οποίο η μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας θεωρεί πως αποτελεί «φίμωτρο στους έντιμους και νομοταγείς πολίτες» και με το οποίο «αυτομάτως νομιμοποιείται η κάθε μορφής ασυδοσία και παραβατικότης».

Με εκνευρίζουν όλα αυτά πολύ και με απελπίζουν και, μαζί με άλλα ρατσιστικά περιστατικά (που θα τα ξέρετε δεν έχω λόγο να τα επαναλάβω) νοιώθω πως σα σε πόλεμο χάνω κάθε δικαίωμα απλής χαράς ασήμαντης και ευτελούς αν και φιτζεράλντιας από εκείνες που είχα υποθέσει ότι θα αποτελούσαν μέρος της ζωής μου. Μία απ' αυτές; Πάντοτε, τα ζωγραφιστά μου νύχια. 

――Τα ανωτέρω επιπόλαια τα έγραψα με άπειρες διακοπές από τον κύριο Kastell στις οποίες δεν έδινα σημασία ώσπου τελείωσα το γράψιμο. Τι μου έλεγε; Πολλά που δε θα σας τα πω περί μπάσου και πιάνου και ενορχήστρωσης τραγουδιών του Morrison. Ο λόγος που τα θυμήθηκε και περιφερόταν θλιμμένα με το ουίσκι του ανά χείρας είναι που πέθανε  ο κιμπορντίστας των Doors Ray Manzarek.

 RIP, θα έλεγα μα, όπως λέει ένας καλός μας φίλος στις (πολύ συχνές) κηδείες που συναντιόμαστε

Another one bites the dust..

__________________________________________________________________

Εικόνα

Τα ζωγραφιστά μου νύχια (πάντα από τη Νάντια) πάνω στον κατάλογο της έκθεσης για το Αθηναϊκό Underground.

Αμφίβολη χαρά μας ή ισόβια δυστυχία τους; Ας απέχουμε.

Το έχω ξαναπεί (και για τα δελφινάρια), η εποχή της εκπαιδευτικής αξίας των Ζωολογικών Κήπων και των τσίρκων πέρασε ανεπιστρεπτί. Σήμερα σε ντοκιμαντέρ και φωτογραφίες  ερχόμαστε σε στενή επαφή με τη φύση δίχως να προκαλούμε πόνο. Σήμερα επίσης δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία για άγνοια του εγκλήματος που συντελείται με τον εγκλεισμό.

Δεν πηγαίνουμε τα παιδιά σε τσίρκο πια. Δεν τα διδάσκουμε να απολαμβάνουν το θέαμα απαχθέντων και φυλακισμένων που ναρκωμένα κάνουν κόλπα για να ένα γεύμα ή για να μην τιμωρηθούν. 

Στην Ελλάδα έχουμε μια τύχη, τον Αρκτούρο*. Η δουλειά που κάνει είναι σημαντικότατη, αξίζει να πληροφορηθείτε και να ασχοληθείτε.

Πάντα συστήνω τον ιστότοπο με τις ενημερώσεις (θα τον βρείτε στο blog-roll μου δεξιά) αλλά σήμερα γράφω για να σας παρακαλέσω να υπογράψετε κι εσείς ώστε να μεταφερθούν οι έγκλειστοι λύκοι και αρκούδες του Ζωολογικού Κήπου Θεσσαλονίκης στα πρότυπα καταφύγια του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.

Είμαστε 17.000, παρακαλώ βοηθήστε να μαζέψουμε 30.000 υπογραφές. Υπογράψτε, κοινοποιήστε, διαδώστε. Για μάς είναι λίγα λεπτά, για τα άτυχα αυτά ζώα είναι ολόκληρη η ζωή τους.

Παρακαλώ υπογράψτε εδώ:

 https://www.change.org/petitions/θέλουμε-να-μπει-τέλος-στην-αιχμαλωσία-άγριων-ζώων-σε-ζωολογικούς-κήπους

Θέλουμε να μπει τέλος στην αιχμαλωσία άγριων ζώων σε ζωολογικούς κήπους!

 ________________________________

*Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ είναι μη κυβερνητική περιβαλλοντική οργάνωση για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος.

Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ είναι μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική περιβαλλοντική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1992, για την προστασία της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος, με δράσεις έρευνας πεδίου, επιστημονικής μελέτης, ευαισθητοποίησης κοινού, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και εθελοντισμού για την προστασία της άγριας ζωής, την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και της αειφορίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Με στόχο την ολοκληρωμένη διαχείριση των Προστατευόμενων Περιοχών και την παροχή ειδικής τεχνογνωσίας για τις επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ υλοποιεί εθνικά και διασυνοριακά προγράμματα για την προστασία των ορεινών οικοσυστημάτων με έμφαση στα μεγάλα θηλαστικά.

Ιδρύθηκε: Οκτώβριο 1992

Διεύθυνση: 

Ρογκότη 3, 54624 Thessaloníki

Ωράριο: Δευ - Παρ: 9:00 π.μ. - 6:00 μ.μ.

Σαβ: 10:00 π.μ. - 4:00 μ.μ.

τηλέφωνο: 231 055 5920

mail: arcturos@arcturos.gr

ιστότοπος: http://www.arcturos.gr/ και http://arcturos.wordpress.com/

Facebook:  https://www.facebook.com/arcturosgr  

_____________________________________________________________

Φωτογραφία: Γιώργος Μουτάφης/Αρχείο ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ

Βραβείο πήρα― βραβεία δίνω

Η νεοαφιχθείσα ορμητικά Κρήτη μας με βράβευσε. Και όπως γνωρίζετε τα μπλογκοβραβεία έχουν πάντα και υποχρεώσεις:

1. Αναφέρεις ποιος σου χάρισε το βραβείο και τον ευχαριστείς.

―Είπαμε: η Κρήτη  (σας τη συστήνω- αν μη τι άλλο κατ΄αρχήν από κουτσομπολίστικη όρεξη- αν ονειρευόσασταν μια θεσούλα στο κρεβάτι του τιτανοτέθοιου μας ή άλλως Εραστή* Τση Κρήτης [* από Γ.. τον λένε αλλά ως κυρία το εξευγένισα ...] και κατά δεύτερον διότι γράφει πολύ καλά: λιτά, κομψά, με άψογο συντακτικό και ορθογραφία 

2. Απάντησε στις παρακάτω ερωτήσεις.

3. Δώσε με τη σειρά σου βραβείο σε 11 blogs,με λιγότερα από 200 μέλη. 

4. Ενημέρωσέ τους για το βραβείο.

5. Ακολουθείς το blog που σου το χάρισε.

Οι Ερωτήσεις:

1. Τι σας οδήγησε να ξεκινήσετε το blog σας;

Τρία έχω: το Kastellakia Records με ήδη εκδοθέντα άρθρα κ.λ., το αγγλόφωνο νεοϋορκέζικο Mme Kastell at Open Salon (και συμμετέχω και στο Σύλλογος Θεραπευομένων ΟΚΑΝΑ.

Δε θυμάμαι πια τι σκέφτηκα όταν ξεκίνησα, αλλά σα συγγραφέας το θεωρώ απαραίτητο. Μου απ' ευθείας επαφή με τους αναγνώστες. Κι  η χαρά είναι απερίγραπτη.

2. Ποιο είναι το θέμα του blog σας/με τι ασχολείται;

Το βραβευθέν έχει υπότιτλο: «Ένα παράθυρο στο ισόγειο του πνευματικού μου κόσμου-προσωπικές αγάπες κι εμμονές». Καθημερινά δηλαδή, τι έκανα, τι διάβασα, τι σκέφτηκα, τι άκουσα, τι δεν αντέχω να μη σχολιάσω.

3. Από πού βρίσκετε την έμπνευσή σας;

Αυτή με βρίσκει

4. Σχεδιάζατε από πριν το περιεχόμενο του blog σας;

Πώς δηλαδή όπως τα βιβλια; Δε νομίζω.

5. Έχετε νέες ιδέες για το blog σας;

Έχω νέες ιδέες για όλα.

6. Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

Όταν ξεκίνησα έπαιρνε ώρα. Τώρα μεταξύ γραψίματος και διαβάσματος όποτε μου 'ρθει μια ιδέα σταματώ και αναρτώ.

7. Ποια είναι η καλύτερη στιγμή για εσάς να δημιουργήσετε;

Όποτε έρχεται η Μούσα.

8. Τι θα θέλατε να ξέρει ο κόσμος για εσάς;

'Ο,τι του αρέσει. Δε με πολυνοιάζει.

9. Ποια είναι τα χόμπι σας;

Χόμπυ; Αποφεύγω. Η λέξη μου θυμίζει losers που περνούν τη ζωή με μερέντα και τη μάνα τους να καμαρώνει που χώρεσαν καράβι σε μπουκάλι.

Και τώρα τα βραβεία:

Το κάτω από 200 δε θα το κρατήσω. Επίτηδες διότι θέλω να βραβεύσω ανθρώπους που θα κάνουν τον κόπο να τιμήσουν τη σκυτάλη. Σιχάθηκα να βραβεύω bloggers που δεν ανταποκρίνονται. Γι αυτό αν δε θέλετε να παίξετε παρακαλώ επιστρέψτε το βραβείο να το δώσω αλλού, ή, απλώς μεταβιβάστε το σε κάποιον που θα ανταποκρινόταν.

Η Κρήτη με πρόλαβε και βράβευσε κάποιους που θα βράβευα κι εγώ. Ωστόσο ιδού η επιλογή μου: και 

Και που 'σαι ακόμα

Παρτάλια

Stark Industries

Peris-Taseis

Summertimes Blues

skepseis

Γλυκιά Χολή

mytripssonblog

και, μην ξεχνιόμαστε, για βιβλία:

Διαβάζοντας, Βολτίτσες 

_______________________________________________

Η εικόνα

και στα δικά σας:

Παράσημο πρώτης Τάξεως Επιστημών και Τεχνών (Αυστρία)

INFO― είμαι κι εγώ εδώ με τη Σελίδα του Βιβλίου

Ελιτισμός για όλους.

Υπό την αρχισυνταξία του πολυπροικισμένου Παναγιώτη Χατζηστεφάνου.

Είμαι κι εγώ εδώ. Γράφω τη Σελίδα του Βιβλίου με ένα Βιβλίο του Μήνα και έξι προτάσεις βιβλίων σημαντικών που δε θα βρείτε  να σας τα συστήνουν παντού.

 Free Press (δωρεάν), κυκλοφορεί από σήμερα. Θα το βρείτε το στην Art Athina και σε πολλά σημεία της Αθήνας. Από αύριο και στην Θεσσαλονίκη και Πάτρα και σύντομα και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Η Βιβλιοθηκη του Γκουαντανάμο

 Μια από τις προεκλογικές υποσχέσεις του Ομπάμα ήταν η μεταφορά των κρατουμένων του Γκουαντανάμο και το οριστικό κλείσιμο του στρατοπέδου. Δεν τα κατάφερε, το Κογκρέσο στάθηκε εμπόδιο. Έτσι σήμερα, παραμένουν στο στρατόπεδο προφυλακισμένοι 166 'ύποπτοι' που δεν έχουν , απομονωμένοι και δέσμιοι μετά από 11 χρόνια.

Δεν ακούμε πια γι αυτούς μα πρόσφατα ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Charlie Savage έκανε ένα μεγάλο ρεπορτάζ για την απεργία πείνας στην οποία έχουν καταφύγει οι 93 εδώ και τρεις μήνες. Πρόφαση επίσημη ήταν η προσβολή ενός Κορανιού από τους φύλακες αλλά πραγματική αιτία είναι η απέραντη απόγνωση καθώς, ακόμα κι εκεί μέσα, είχαν ακούσει τις εξαγγελίες του Ομπάμα και ήλπιζαν σε δίκες και σταδιακή απελευθέρωση ή μεταφορά σε πιο ανθρώπινες συνθήκες.

Δίχως επισκεπτήριο ή επαφή με τον έξω κόσμο, ζώντας 11 χρόνια υπό αυστηρή παρακολούθηση δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση βρίσκονται γι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον που μέρος του ρεπορτάζ του Savage είναι πληροφορίες για τη Βιβλιοθήκη του Γκουαντανάμο. 

Πολύ αυστηρότερη και λογοκριμένη από τις συνηθισμένες βιβλιοθήκες των αμερικάνικων φυλακών περιέχει κυρίως τα κόμικς του Κάπταιν Αμέρικα (ναι, μοχθηρή ειρωνεία) και περιοδικά με αυτοκίνητα καθώς και το Χάρυ Πότερ και τον 'Αρχοντα των Δαχτυλιδιών. Υπάρχουν και σοβαρότερα αναγνώσματα όπως Όμηρος, Ντίκενς, Μαρκές. Θλιβερότερα και πιο ειρωνικά κι από τον Κάπτεν Αμέρικα, όμως μου φάνηκαν και τα self-help: 'Πώς να καταπολεμήσετε το άγχος'  και 'Μη λυπάστε' (Do n't be Sad). 

Οι φωτογραφίες εδώ 

Για την απεργία πείνας: New York Times

Η εικόνα

Μαρκές, ένας από τους λίγους τίτλους στα αραβικά, στη Βιβλιοθήκη του Γκουαντανάμο

_____________________________________________________

Της Μάνας σας (με αγάπη)

#MothersDay #ημερα_της_μητερας

«ως και τον εαυτό μου, Μάνα μου
τον αγαπώ, γιατί ήτανε παιδί Σου...»

          Τι λέτε γι αυτό το στίχο; Γελάσατε; Νομίζετε άραγε πως είναι δική μου σάτιρα σήμερα που μας πνίγουν τα μελιστάλακτα χαζοχαρούμενα μπανεράκια κι η γνωστή ρητορεία περί προορισμού της γυναίκας αφού 'μάνα είναι μόνο μία'; Alas και φευ και ωιμέ δεν είναι δική μου σάτιρα αλλά εξωφρενικής υπερβολής απόσπασμα του αγαπημένου μου Λαπαθιώτη ο οποίος μαζί με όλα του τα πάθη υπέφερε κι από οξεία μητρολατρεία. Σας το αφιερώνω - μέρα που είναι- ως αντίδοτο μαζί με το διασκεδαστικό τραγούδι των Jolly Boys. 

Ιδού λοιπόν και enjoy!

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Δάκρυα

Δεν είναι τίποτα στο σπίτι, Μάνα μου 


να μη Σε φέρνει ολάκερη στη σκέψη, 


―και μήτε τίποτα στη ζωή μου, Μάνα μου

που να μη τόχεις κάπως σημαδέψει. 

 Κι ούτε που κάνω βήμα, τώρα, Μάνα μου,


χωρίς οι λογισμοί Σου να με ζώσουν


καθώς αγγίζω ή αντικρύζω, Μάνα μου

το καθετί που μεταχειριζόσουν



Κι όχι το καθετί, μονάχα, Μάνα μου, 

 
δικό Σου, είναι μονάκριβο για μένα,


μα ως και τα μέρη, που περνούσες, 


Μάνα μου, κι εκείνα τα θαρρώ σαν αγιασμένο.

Κι όχι τα μέρη εκείνα, μόνο Μάνα μου,

κάτι, για μένα, έχουν του παραδείσου, 


―μα ως και τον ίδιο τον εαυτό μου, Μάνα μου,

                             τον αγαπώ, γιατί ήτανε παιδί Σου...

________________________________________________________

#dimoula: η Ποιήτρια και Ακαδημαϊκός ως καθρέφτισμα της κοινωνίας

Ήταν το αστείο μας φέτος με τους μαθητές μου το πόσο δε μου αρέσει η Κική Δημουλά. Καθόλου όμως. Αλλά όσο υπερτιμημένο κι αν θεωρώ το ποιητικό της έργο (και την κενότητα των λόγων της έστω και  σε συνέντευξη της Herald Tribune) ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα από τις ρήσεις της για τα πιασμένα παγκάκια της Κυψέλης.

Τι παραπάνω είπε, λένε οι ουκ ολίγοι υπερασπιστές που επιστρατεύθηκαν ταχύτατα, τι παραπάνω από όσα κουβεντιάζει καθημερινά κάθε κάτοικος Κυψέλης, μα― ακόμα κι αν αντιπαρέλθω αυτό το 'κάτοικος' που δεν περιλαμβάνει τους μετανάστες― θέλω να το εξηγήσω ότι ναι, αναμενόμενο, φευ, να μιλά και να σκέπτεται έτσι η ώριμη Κυψελιώτισα, η χήρα, η  συνταξιούχος που σε πρώτη ευκαιρία θα μας εξιστορήσει τα παθήματα της αδελφής της γενικεύοντας αφελώς και αναγάγοντας την προσωπική μεμονωμένη εμπειρία  σε θέσφατο. Αναμενόμενο και συνηθισμένο. 

Μα δε μας απογοήτευσε η χήρα Κυψελιώτισα, ούτε η συνταξιούχος. Μας απογοήτευσε οικτρά, ως καθρέφτισμα της Κοινωνίας μας, η Ακαδημαϊκός, η διανοούμενη, η 'πνευματικός άνθρωπος' που ακόμα δεν κατάλαβε ότι η Τέχνη προϋποθέτει empathy: τη συναισθηματική φαντασία και παλικαριά του να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να αισθάνεσαι βαθιά μέσα σου ότι οικογένειά σου είναι όλη η ανθρωπότητα κι όχι η αδελφή εξ αίματος ή εξ ιθαγενείας.

Για τις κλοπές και τη βία είναι υπεύθυνη σε μεγάλο βαθμό κι η ελλιπής αστυνόμευση. Για τους αστέγους, τους μετανάστες τους παγιδευμένους δίχως χαρτιά στους δρόμους μας ευθυνόμαστε όμως όλοι μας κι όποιος δε νοιώθει μέσα του ντροπή και ευθύνη, λυπάμαι, αλλά δε με πείθει ούτε για ακαδημαϊκός ούτε για διανοούμενος.

Σχολιάζεται εκτενώς από χθες αλλά δε θα υποπέσω στο λάθος να συσχετίσω την (κακή κατ΄εμέ) ποίηση* με τις δηλώσεις. Για να διασκεδάσετε με τα σχόλια σάς προσφέρω χαριτωμένη ανθολόγηση από την Φαρμακόγλωσσα Κίρκη. 

Κι ακόμα, για να ξέρουμε πού ζούμε, σας αφιερώνω ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τους μετανάστες που  μας πιάνουν τα παγκάκια και τρομοκρατούν τις θειές:

credits

Όλα ξεκίνησαν από το γενναίο άρθρο της Άννας Δαμιανίδη: Η κοινοτυπία του ρατσιστικού λόγου. 

Τι είπε η Κική Δημουλά: Εφημερίδα Των Συντακτών

* Πραγματικά δεν είναι ταιριαστό αλλά άσχετο το πόσο καλή ποιήτρια είναι. Αν όμως αναρωτιέστε θα σας κάνω ένα δωράκι: Ο καυστικος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει:  «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα». Κι ως απόδειξη, αν έχετε όρεξη για παιχνίδια, μια τεχνική ανασύνθεση:  Γράψτε τη δική σας Δημουλά με βοήθεια του κορυφαίου διαδικτιακού Dimoula Generator. 

Εικόνα

'Μόνο για Εβραίους', παγκάκι στη ναζιστική Γερμανία. Αφιερωμένο στην Κική Δημουλά που σε συνάντηση των Ατενίστας παραπονέθηκε ότι δε βρισκει παγκάκι να κάτσει διότι τα πιάνουν οι μετανάστες.