Με τον Vásquez, με μαριχουάνα και με κοκαΐνη στη Μπογκοτά

Δε μου αρέσει ο φανταστικός ρεαλισμός. Διάβασα βέβαια Μάρκες και Ιζαμπέλ Αλιέντε και έπληξα δεόντως στις ταινίες, μα δεν κατάφερα να μην εκνευρίζομαι από τις ασυνέπειες στη μυθοπλασία και ένα ναρκισσιστκό κατ' εμέ χάσιμο που θεωρώ πιο ταιριαστό σε προσωπικά ημερολόγια ονείρων παρά σε βιβλία αληθινά.

Γούστα είν΄αυτά και, όπως έχω ξαναπεί, το διάβασμα πρέπει να είναι απόλαυση άρα είναι σεβαστές οι υποκειμενικές επιλογές.

Οι οποίες όμως όταν γίνονται κανόνες, όπως όλες οι γενικεύσεις, τείνουν να μας στερούν παρά να μας πλουτίζουν. Κι έτσι κατάφερα να μην έχω διαβάσει (εκτός κάποιας ποίησης) σχεδόν καθόλου Λατινοαμερικάνους.

Με σώζει ίσως, άλλος κανών αυτός, που έχω από παλιά τη συνήθεια όποτε αγοράζω βιβλία να παίρνω και ένα που μου είναι απολύτως άγνωστο οπότε όταν επισκέφθηκα το θαυμάσιο Booktalks στο Φάληρο μαζί με άλλα που ήθελα πήρα και το ''Ο Ήχος Των Πραγμάτων Όταν Πέφτουν'' του Juan Gabriel Vásquez το οποίο μου σύστησε η Κατερίνα Μαλακατέ (blogger, μεταφράστρια, μυθιστοριογράφος και γλυκύτατη οικοδέπσοινα του εξαιρετικού καφε-βιβλιοπωλείου της το οποίο σας συστήνω να επισκεφθείτε ένα Σάββατο, ημέρα που μαζεύονται οι συγγραφείς, ή ένα από τα απογεύματα με Παρουσιάσεις).

―Ω δεν αντέχω το φανταστικό ρεαλισμό, της είπα.

Κι η Κατερίνα με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι καθόλου, καθόλου τέτοιο.

Και δεν είναι. Είναι μια εξαιρετική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο μέσα από την οποία γνωρίζουμε ένα γοητευτικό ξεπεσμένο αριστοκράτη πιλότο λαθρέμπορο ναρκωτικών, επισκεπτόμαστε το κτήμα του Πάμπλο Εσκομπάρ με το ζωολογικό του κήπο και μαθαίνουμε πώς ξεκίνησε στην Κολομβία η συστηματική καλλιέργεια μαριχουάνας και κόκας, πώς άρχισε το εμπόριο με τα μικρά αεροπλάνα που παρέδιδαν στα αμερικάνικα πανεπιστήμια και πώς, όταν κηρύχθηκε από τις ΗΠΑ το γνωστό κι ολέθριο  War On Drugs, το λαθρεμπόριο των καρτέλ εξελίχθηκε σε μαφία με τρομοκρατικές βόμβες και πολιτικές δολοφονίες.

Μόλις το τέλειωσα και συστήνω ανεπιφύλακτα.

________________________________________________________

Booktalks: στο facebook

Κατερίνα Μαλακατέ: Διαβάζοντας

Εικόνα

Ο Troy  ξαπλώνει στην πολυθρόνα μου μόλις καθησω στο γραφείο. Εδώ με τον Juan Gabriel Vásquez όπως τον άφησα.

Βραβείο πήρα. Απαντώ και βραβεύω

Τα μπλογκοβραβεία είναι ένας τρόπος να γνωριζόμαστε, να συστηνόμαστε και να συστήνουμε blogs που αγαπάμε.

Έλαβα βραβείο από τη maria http://mytripssonblog.blogspot.gr/  και τον άσωτο  γιό http://aswtosgios.blogspot.gr.

Με το βραβείο έρχεται η υποχρέωση να απαντήσω στις ερωτήσεις και να βραβεύσω κι εγώ κάποια blogs που θα απαντήσουν στις ερωτήσεις και θα βραβεύσουν blogs που θα απαντήσουν και θα βραβεύσουν...κοκ κοκ στο άπειρο.

Ιδού οι σοφές μου απαντήσεις, λες και έχετε ανάγκη να με μάθετε καλύτερα:

Πείτε μας λίγο τι σας ενθουσιάζει

―Τόσο πολλά που δε χωράνε εδώ.

Γιατί πιστεύετε ότι τα σχόλια και η επικοινωνία βοηθούν τους bloggers και με ποιο τρόπο;

― Η διαδραστικότητα  είναι ανέλπιστο δώρο για μας που γράφουμε.
Θυμάμαι όταν έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο εξέδιδες, κυκλοφορούσε, κάποιος κάτι έλεγε (συνήθως σεμνό κι αδιάφορο διότι ήταν γνωστός σου μα δεν ήθελε να εκτεθεί) και από τους αναγνώστες σιωπή.
Κάποτε έλαβα ένα γράμμα χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου για το οποίο έγραφε.
Τώρα η αντίδραση είναι άμεση. Όλοι γινόμαστε καλύτεροι. Ό,τι κι αν πεις υπάρχει κάποιος που ξέρει το θέμα καλύτερα, κάποιος που διαφωνεί. Είναι μεγάλη βοήθεια αυτό.

Για ποια πράγματα μιλάτε στο blog σας;

―'Προσωπικές αγάπες και εμμονές' είναι ο υπότιτλος.

Πώς φαντάζεστε το blog σας σε δυό χρόνια. Τι θα θέλατε να δείτε να μεγαλώνει /να αλλάζει και με ποιο τρόπο;

― Η επισκεψιμότητα βέβαια. Θα ήθελα να γίνω εντελώς απαραίτητη, σα πρωινός καφές, σα πρώτο τσιγάρο, σα νυχτερινό φιλί σε εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες (lol).

Τι είναι αυτό που κάνετε καλύτερα;

― Στο διαδίκτυο; Πιστεύω είμαι καλή όταν διαφωνώ.

Στη ζωή; Δε σας λέω.

Πόσο χρόνο αφιερώνετε στο blog σας;

―Λιγότερο από το γράψιμο, πολύ λιγότερο από το διάβασμα. Πιο πολύ από το sudoku.

Πώς γεννιούνται τα posts σας;

― Όπως λέει ο Bob Dylan ότι γεννιούνται τα τραγούδια του: 'Ιπτανται στην ατμόσφαιρα, απλώνω το χέρι μου και τα πιάνω.

Ευχές για τον αναγνώστη;

Να με διαβάζει

Να με σέβεται

Να με αγαπάει

(και να με συστήνει).

_______________________________

Βραβεύω:

http://skepseis.co.uk/wp/

http://awordbeginstolivewhenitissaid.blogspot.gr

http://xartokoptis.blogspot.gr

http://apitis.blogspot.gr

http://ocelebritis.blogspot.gr

Τα μικρά δώρα δένουν τους ανθρώπους (μου έμαθε η έξαλλή μου νιότη)

Στην έξαλλή μου νιότη είχα μια φίλη που μου πλήρωνε το νοίκι. Και μου έφερνε βιβλία και φαγητά και φορέματα μεταξωτά και κεντητά που είχε από τη γιαγιά της.

Μέσα στην απειρία και την  ξερωλίαση των δεκαοκτώ μου χρόνων μου πήρε καιρό να καταλάβω τι τη θύμωνε και όποτε ξενυχτούσα αλλού έβρισκα άδειο σπίτι διότι έμπαινε με το κλειδί της και άδειαζε τα ντουλάπια. Ύστερα  της περνούσε κι επέστρεφε με όσα είχε πάρει πίσω και άλλα τόσα, δώρα πανάκριβα και σπάνια που ούτε στο όνειρό μου.

Πολύ αργότερα και μετά από διάφορα δραματικά περιστατικά πήρα το μάθημα:

Η Φιλία μπορεί να έχει  ποσοστό ερωτισμού μα η Φιλία με έρωτα, εάν δεν είναι αμοιβαίος, είναι πάθος άρρωστο που πληρώνεται ακριβά.

Κι ακόμα: Δεν είναι τα μεγάλα που μετρούν στις σχέσεις διότι τα δώρα τα μικρά είναι που δένουν τους ανθρώπους.

Τα θυμόμουν σήμερα που έλαβα το  Charlie Hebdo που αγαπημένη φίλη  σκέφτηκε να μου παραγγείλει στη Γαλλία.

Ρωτάτε για το ΣΥΡΙΖΑ; Ρωτάτε γιατί θα ψηφίσω; Απαντώ.

«Γιατί δε μας κάνετε κι ένα αντίστοιχο αφιέρωμα για τους υποψήφιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ;»

ήρθε η ερώτηση που ομολογώ την περίμενα μολονότι θεωρώ ότι την έχω απαντήσει με πάμπολλους τρόπους.

Ευχαρίστως όμως να εξηγηθώ:

Πρώτον:

δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι ενημερωτικό ΜΜΕ, δεν είμαι κρατικό κανάλι. Είμαι συγγραφεύς που γράφω για ό,τι και όποτε θέλω. Όποιος με διαβάζει έρχεται σ' εμένα για το σχολιασμό κι όχι για να ενημερωθεί. Πληροφορίες που λαβαίνω τις μοιράζομαι και όποτε είναι δυνατόν δίνω πηγές και στοιχεία αλλά το κάνω μόνο επειδή και όταν θέλω και μπορώ.

Δεν πληρώνομαι (έμμεσα ή άμεσα) για όσα κάνω σε blogs και κοινωνικά δίκτυα, δηλαδή δεν έχω αναλάβει καμιά υποχρέωση αντικειμενικότητας.

Ίσα- ίσα μάλιστα, θεωρώ ότι το οφείλω να είμαι υποκειμενική, εξ ου και συχνά και σκόπιμα δίνω βιογραφικές πληροφορίες: Διαβάζοντάς με διαβάζετε μια συγγραφέα που (αναλόγως τι σας ταιριάζει να συγκρατήσετε) θυμάστε ότι υπήρξε πρεζού, πίνει τεκίλες, διαβάζει Προυστ, έζησε εκεί και όχι αλλού, βλέπει τον τάδε μα όχι τον δείνα κ.ο.κ κατά το χαρακτήρα και τα γούστα σας. Τη γνώμη αυτής της περσόνας βρίσκει όποιος με επισκέπτεται και γι αυτήν έρχεται εδώ είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί.

Επίσης όμως (όποιος με διαβάζει καιρό το γνωρίζει) πέραν αυτών που σας είπα έχω τοποθετηθεί και πολιτικά, δηλαδή έχω δηλώσει με πολλούς τρόπους ότι θεωρώ πως τα τελευταία χρόνια μάς κυβερνά μια επικίνδυνη αδίστακτη αχόρταγη συμμορία που δε δίστασε να επενδύσει σε μαχαιροβγάλτες προστάτες της νύχτας όπως δε διστάζει με δικό μας χρήμα να ανοίγει 58 Ποτάμια και να καλλιεργεί Ελιές.

Αφού λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ 

1ον) δεν ανήκουν σ΄αυτούς τους εντεταλμένους 

και 2ον) έχουν εκφραστεί με τρόπο που εκφράζει τις απόψεις μου στα θεμελιώδη για μένα ζητήματα των μεταναστών και προσφύγων, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της κοινωνικής Πρόνοιας, της ΕΡΤ κ.λ κ.λ. γι αυτό και, σ΄ αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή (εγώ που ποτέ δεν ανήκα σε κόμματα και πολύ σπανίως ψήφιζα) υποστηρίζω το ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας η αυτοδυναμία να διώξει τους δυνάστες ώστε να σταματήσουν οι αυτοκτονίες και οι δολοφονίες, να αδειάσουν τα στρατόπεδα, να ανοίξει η ΕΡΤ, να ξεκινήσει η κάθαρση (που έπρεπε να είχε αρχίσει από τον περασμένο αιώνα) και γενικά να εκπολιτιστεί αυτό το κρατίδιο που μπροστά στα μάτια μου βυθίζεται στην αμάθεια και τη θρησκοληψία με ιλιγγιώδη ταχύτητα. 

Μια άλλη παρατήρηση, επίσης αναμενόμενη, έρχεται συχνά από νέους αναρχικούς που δε θα ψηφίσουν όπως δεν ψήφιζα κι εγώ. Επειδή με ρωτούν συχνά ιδού, μεταφέρω εδώ την απάντησή μου:

Daphne Chronopoulou

Ναι.. τέτοια πίστευα

και τους άφηνα να τα μαγειρεύουν με τους δούλους τους.

Πια να σου πω τι λέω:

Αν δεν είσαι στην παρανομία, αν δεν είσαι κυνηγημένος ή φυλακισμένος δεν έχεις δικαιολογία στην παρούσα κατάσταση. Βοηθάς τη συμμορία.

Αυτό δε σημαίνει ότι συμφωνώ μαζί τους σε όλα, ότι δε βλέπω κινδύνους (ή ότι δεν εντοπίζω στα ψηφοδέλτια το παλιό ΠΑΣΟΚ διανθισμένο με αφθονία τηλετέτοιων και αθλητών). Ωστόσο γνωρίζω πού ζω, γι αυτό και αποφάσισα ότι, σε τόπο όπου ακόμα ακούγονται φωνές που ζητούν «έναν ηγέτη», δεν είμαι εγώ που θα σαμποτάρω τη μοναδική ελπίδα να ζήσουμε όλοι πιο ανθρώπινα. 

Γνωρίζω ότι θα ήταν πιο έξυπνο να μην εκφραστώ. Η ψήφος είναι μυστική και πάντα δημιουργούνται έχθρες, τα κόμματα ρίχνουν σκιές. Εντελώς συνειδητά και δίχως κανένα συμφέρον σας μιλάω ανοιχτά επειδή ακριβώς η ψήφος μου δε με χρωματίζει. Κονκάρδες, σημαιάκια, κορναρίσματα δεν είναι για μένα.

Ξέρω ακριβώς τι θέλω από μια νέα κυβέρνηση και ξέρω ακριβώς πότε θα ανακοινώσω τη λίστα μου. Σας βεβαιώνω ότι για όσα με καίνε θα είμαι αυστηρή όσο ήμουν, μπορεί και περισσότερο.  

Σκοπεύω όμως να δώσω μικρή περίοδο χάριτος- τη δίνω ήδη―αν και αυτό είναι πολύ προσωπικό μου ζήτημα αφού, μια και δεν είμαι πολιτική αναλύτρια, είτε πω είτε δεν πω τη γνώμη μου, είτε υποστηρίξω είτε κατακρίνω, πιστεύω ειλικρινά ότι η παροιμιώδης φοράδα στο αλώνι της ίδια κι απαράλλαχτα θα συμπεριφερθεί.

Εικόνες

Ο λόγος που θα πάω να ψηφίσω

Οι δεξιοί έχουν ένα παραδοσιακό ατού, τον πατριωτισμό, την Εθνική Υπερηφάνεια που δε διστάζουν να καπηλευτούν. Εδώ όμως το παραξεφτίλησαν με στρατόπεδα εντός κι εκτός.. δείτε μόνοι σας τι ποντικάκια έγιναν στα νύχια των μεγάλων γάτων.

Τον Προδότη ξέρετε κανείς δεν τον εκτιμά 

κι ούτε ο κύριος Γιούνκερ ούτε η κυρία Μέρκελ υποκρίνονται.

Θυμάστε το Καλοκαίρι της Αγανάκτησης; Έτσι αρχίσαμε, πνιγήκαμε στα χημικά κι ύστερα μας κατηγόρησαν ότι είμαστε πολύ νωθροί για να αντιδράσουμε.

Την Αμυγδαλέζα την ξεχάσαμε; 

Τα εκατομμύρια που εισπράξαμε γι αυτούς τους ανθρώπους ποιος τα έχει;

Τις Σκουριές; Την καταστροφή της πατρίδας του Αριστοτέλη (από τον πιο αρχαιοκάπηλο Πολιτικό που έχιε γνωρίσει η χώρα); Τα ΜΑΤ στο χωριό, τα χημικά σε σχολείο, την προσαγωγή παιδιών;

Πρόσφυγες καταπίνει το Αιγαίο 

και πτώματα παιδιών ξεβράζονται στις παραλίες μας.

Οι εγκληματίες που λήστεψαν και βασάνισαν αυτό τον άνθρωπο κυκλοφορούν ελεύθεροι και τον απειλούν να μην εμφανιστεί στη δίκη που συνεχώς αναβάλλεται.

Ελπίζω αυτά να είναι τα τελευταία.
Αλλιώς,
θα επανέλθω.
______________________________________

Γιάννης Κοντός RIP―«Σ' εκείνους πίνω κάθε απόψε»

Γιάννης Κοντός

1943-2015

Η κηδεία: Σάββατο 12:00, Νεκροταφείο Παπάγου.

Ήμουν 19 ετών όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο στον Κέδρο. Ζεστά μεσημέρια ανέβαινα στο μακρόστενο χαμηλοτάβανο γραφείο της Νανάς Καλλιανέση, η πιο νέα κι η πιο σιωπηλή ανάμεσα στους συγγραφείς και ποιητές της, όλους άνδρες με μουστάκια, γένια και δάχτυλα κιτρινισμένα απ' το τσιγάρο. Ως αργά μαζεύονταν κάτω στου Απότσου για ούζα, γέλια βροντερά, πολιτικές κουβέντες και δικά τους υπονοούμενα και πολιτικά ενώ παρακολουθούσα αμήχανη ακουμπώντας δειλά τα santé μου ανάμεσα σε ιδρωμένα ποτήρια, μεζέδες και φρέσκα λογοτεχνικά περιοδικά.

Ο Γιάννης Κοντός είτε πάνω στο γραφείο, είτε στο μαγαζί στη σκοτεινή στοά ήταν ο μόνος που ένιωθα όταν μου μιλούσε ότι είχε υπ' όψιν τις «Προεκτάσεις Της Μαύρης Κάλτσας»  μου και γνώριζε γιατί ήμουνα κι εγώ εκεί.

Ποιητής της "γενιάς του '70" με αναγνώσεις, ραδιόφωνο, μεταφράσεις και παιδικά βιβλία, στον Ηνίοχο, το δικό του βιβλιοπωλείο, πιο παλιά, στον Κέδρο αργότερα ή διδάσκοντας στο Θέατρο Τέχνης ως τώρα,  μας αφήνει κληρονομιά τους στίχους του και, σ΄εμένα προσωπικά, εκτός από την αφιέρωση στα «Δευτερόλεπτα του φόβου», αφήνει την ανάμνηση  εκείνης που ήμουν κάποτε στη στοά Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη.

_____________________________________________________

Ο εικαστικός Haris Lithos για τον ποιητή Γιάννη Κοντό,
'Ενας συγκινητικός και ουσιαστικός αποχαιρετισμός:

''Τις δυο τελυταίες φορές που τον είδα στο νοσοκομείο
το θυμόμουν έντονα.

Καθόμασταν οι δυο μας.
Πίναμε από το μεσημέρι και πήγε βράδυ, λίγο πριν κλείσει το Αγορά.
''Τάχα θα το έκοβες'' λέγαμε ο ένας στον άλλον και γελούσαμε.
''Οι φίλοι που φεύγουν, κάθονται στους ώμους μου Γιάννη. 'Αλλοι κάθονται και γράφουν, άλλοι χαμογελούν, άλλοι κλαίνε. Ο Τάκης, ο Μάριος, η Ελένη.
Ξέρεις ποιοι ειναι οι χειρότεροι; Εκείνοι που μου χαμογελούν. Μ'εκείνους που χαμογελούσα. Εκείνοι βαραίνουν πιο πολύ. Εκείνοι μου λύγισαν την πλάτη. Σ'εκείνους πίνω κάθε απόψε.''
''Εκείνοι δε θα 'θελαν να πίνεις Χάρη.'' Μου απάντησε. ''Με το ένα χέρι κρατιούνται απ'τον λαιμό σου και με το άλλο κρυφά, όταν δεν τους κοιτάζεις, ρίχνουν λίγο νερό στο κρασί σου. 'Οσο για την πλάτη, κάποτε θα περάσει.
'Οπως λέω και στο ποίημα
Κάποτε, εκεί που σε πονά η πλάτη, θα πεταχτούν φτερά, ή έστω ένα και θα πετάξεις κάθετα, κλείνοντας τα μάτια στις φωνές του κόσμου και θα τα πίνεις πάλι με τον Τάκη και με τους υπόλοιπους. Και τότε δε θα χρειάζεται νερό, να ρίχνουν στο κρασί σου.''
Λίγο πριν φύγουμε, πήγα στο δίπλα το τραπέζι να χαιρετήσω μια φίλη,
όταν γύρισα, έπιασα το ποτήρι, να πιώ την τελευταία γουλιά του κρασιού μου, για να φύγουμε.
Το κρασί δεν ήταν το ίδιο, είχε λίγο νερό.

Αντίο Γιάννη, ευχαριστώ.''

______________________________________________

Όταν τον βλέπω με το Γιάννη Ρίτσο (αγαπημένο του φίλο),

 θυμάμαι Κέδρο και Απότσου

_________________

Κάτω: Στίχοι

Εκείνη κρατούσε με προσοχή

το τριαντάφυλλο, για να μη σβήσει.

Τα πλυμένα ρούχα.

Τα ξεχασμένα σχήματα.

Τα τσαλακωμένα ρούχα.

Ο τρύπιος ουρανός.

Τα τρύπια δίχτυα του Θεού

―για να περνάνε τα ψάρια ελεύθερα.

Αφήνεις τα ίχνη σου πάνω μου

και γίνομαι κατάστικτος.

Έτσι με γνωρίζουν στον παράδεισο.

 ___________________________________________________________

Η κηδεία: Σάββατο 12:00, Νεκροταφείο Παπάγου.

Εικόνες

Πάνω: Τα «Δευτερόλεπτα του φόβου» στο γραφείο μου με αφιέρωση 
και τις διευθύνσεις μας στο φάκελο.
Κάτω: Μετά θάνατον κυκλοφορεί το τελευταίο του (παιδικό) βιβλίο. Δεν πρόφτασε να το πιάσει στα χέρια του, λέει ο εκδότης.