Στην έξαλλή μου
νιότη είχα μια φίλη που μου πλήρωνε το νοίκι. Και μου έφερνε βιβλία και φαγητά και
φορέματα μεταξωτά και κεντητά που είχε από τη γιαγιά της.
Μέσα στην απειρία και την ξερωλίαση
των δεκαοκτώ μου χρόνων μου πήρε καιρό να καταλάβω τι τη θύμωνε
και όποτε ξενυχτούσα αλλού έβρισκα άδειο σπίτι διότι έμπαινε με το κλειδί της
και άδειαζε τα ντουλάπια. Ύστερα της περνούσε κι επέστρεφε
με όσα είχε πάρει πίσω και άλλα τόσα, δώρα πανάκριβα και σπάνια που ούτε στο όνειρό
μου.
Πολύ αργότερα
και μετά από διάφορα δραματικά περιστατικά πήρα το μάθημα:
Η Φιλία μπορεί να έχει ποσοστό ερωτισμού μα η Φιλία με έρωτα, εάν δεν είναι αμοιβαίος, είναι πάθος άρρωστο που πληρώνεται ακριβά.
Κι ακόμα: Δεν
είναι τα μεγάλα που μετρούν στις σχέσεις διότι τα δώρα τα μικρά είναι που δένουν
τους ανθρώπους.
Τα θυμόμουν σήμερα
που έλαβα το Charlie Hebdo που αγαπημένη φίλη σκέφτηκε να μου παραγγείλει στη Γαλλία.
Ελπίζω ο επόμενός της έρωτας να είχε ανταπόκριση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνυχτώ.
Ναι, έχει ένα θαυμάσο happy end η ερωτική της ζωή
Διαγραφήμε μια ενδιαφέρουσα γυναίκα, γνωστή συγγραφέα.
Αχ! πολύ θα μου άρεσε να είχα στα χέρια μου αυτό το ιστορικό κειμήλιο και ας ήταν και από μια "τέτοια" φίλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά ΑΦιλιά χαμογελαστά, σου στέλνω! :)
ΥΓ: Γιατί αυτή η ιστορία κάτι μου θυμίζει;;;; ;-)
Σ΄ευχαριστώ που το λες.
ΔιαγραφήΟμολογώ ότι γράφοντας σκεπτόμουν πόσο καλά για μένα που δεν της αρέσει το διαδίκτυο.
Υ.Γ. Ήξερες τότε ή έχεις παρόμοια;
οι φιλιες ειναι ιερες
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι, ακόμα κι οι ανίερες.
Διαγραφή