Ο χειρότερός μου εθισμός ― Μια εξομολόγηση de profundis

Χτυπάει τηλέφωνο και δεν το σηκώνω.

Μετά από ώρα σηκώνομαι και το κοιτάω, ήταν αγαπημένος φίλος. Του τηλεφωνάω.

―Πάμε να φάμε; Με καλεί.

―Δε γίνεται, δε μπορώ.

―Γιατί, τι κάνεις; Έλα τότε όποτε θες..

―Δε γίνεται, λέω ψάχνοντας απεγνωσμένα για δικαιολογία. Και φορτώνω με ψέματα τον καλό μου φίλο.

Γιατί;

Επειδή είμαι άρρωστη. Εθισμένη. Έχω δυό μέρες κλεισμένη σπίτι με τον έρωτά μου, το αντικείμενο του πόθου μου και καταστροφή μου.

Πότε είναι που μια έξη, μια συνήθεια, όσο ευχάριστη κι αν είναι, πρέπει να πολεμηθεί; Όταν γίνεται εμπόδιο στην πρόοδό μας, όταν μας κοστίζει σε χρήμα και φίλους, όταν μας απασχολεί όλο το χρόνο μας και δε δουλεύουμε αλλά γινόμαστε ασυνεπείς και ψεύτες. 

Μια χαρά είναι να πίνεις το ποτό σου, να παίρνεις ό,τι ντρόγκες θες, να τρως ό,τι σ΄αρέσει, και δεν είναι ζήτημα ηθικής ή καλού-κακού. Πότε όμως η συνήθεια γίνεται επιβλαβής έξη; Πότε είμαστε εθισμένοι; Όταν η έξη μας γίνει εμπόδιο σε άλλες δραστηριότητες της ζωής μας ενώ συνειδητοποιούμε πως είναι μια συνήθεια που δε μπορούμε να κόψουμε μα γι αυτήν θυσιάζουμε άλλα που οφείλουμε ή  θέλουμε και που μας αρέσουν. Σωστά;

Γιατί δεν είδα φίλους αγαπημένους ενώ μέρα τη μέρα το κανόνιζα κι ανέβαλα;

Γιατί δεν πήγα ακόμα να δω τον εκδότη μου;

Γιατί δεν έβλεπα κάθε μέρα θέατρο και σινεμά;

Γιατί δεν πήγα εδώ κι εκεί κι εκεί όπως σχεδίαζα και υποσχέθηκα;

Γιατί δεν έκανα τόσες δουλειές που είχα και, χαρακτηριστικό των εθισμένων, τα αφήνω όλα μισά κι ατέλειωτα;

Και πιο πολύ:

Γιατί είπα τόσα ψέματα πως έχω κάποια επείγουσα δουλειά σε φίλους που σέβομαι και θέλω να δω;

Θα το εξομολογηθώ:

Αιτία είναι η φρικτή μου έξη. Το Διάβασμα.

Και τώρα που τακτοποιώ παλιά βιβλία σε νέα βιβλιοθήκη είμαι σα νεαρός σε Καφέ του Αμστερντάμ, σα παιδί στο Λούνα Παρκ, σαν το Νάρκισσο στην αίθουσα των Κατόπτρων, δηλαδή άρρωστη, δηλαδή δε-γίνεται-να-ξεκολλήσω.

Ο πιο φρικτός μου εθισμός, το πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί, το  μεγάλο εμπόδιο στη ζωή μου και της προόδου μου, ο διάβολός μου, είναι ένα και μόνο ένα: το Διάβασμα.

Ω ναι, το Διάβασμα.

Πάρτε παράδειγμα αυτό το σαββατοκύριακο. Παρασκευή βράδυ γύρισα (φορτωμένη βιβλία) από το studio που έκανα εκπομπή κι από τότε μεταφέρομαι από καναπέ σε κρεβάτι σε γραφείο διαβάζοντας όσα υποτίθεται τακτοποιώ. Ο πρωινός καφές γίνεται απογευματινό τσάι κι εγώ δεν έχω κουνηθεί· τρώω όρθια τρεις μπουκιές από ό,τι έχω στο ψηγείο ενώ δεν απαντώ σε κανένα μήνυμα. Αυτό είναι αρρώστια. Ο διάβολός μου.

 Διότι παρά τις χαρές, τις τεράστιες χαρές, που μου έχει δώσει, το Διάβασμα είναι η κατάρα της ζωής μου που, ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια, έγινε εμπόδιο στην πρόοδό μου και, καθόλου παραδόξως, αιτία κακών βαθμών και μεγάλης ταλαιπωρίας στο σχολείο.

Έχω τιμωρηθεί πολλάκις επειδή ώρα μαθήματος διάβαζα άλλο βιβλίο- Χένρυ Μίλλερ θυμάμαι ήταν ένα από αυτά και η καθηγήτρια το κράτησε για να το διαβάσει και να αποφανθεί πως στα 14 ήμουν πολύ μικρή να το καταλάβω. Δεν ξέρω αν ήμουν, δε θυμάμαι τι καταλάβαινα μα τόσο δε μπορούσα να το αφήσω που το έκρυβα στην τσάντα και κάτω απ' τα τετράδια. Και νοσταλγώ, όπως χρήστης τις παλιές μαστούρες, ακόμα νοσταλγώ εκείνη τη χαρά του να πρωτοδιαβάζεις Προυστ ή Μπαλζάκ, εκείνο το βύθισμα τις βροχερές ημέρες εκείνου του Νοεμβρίου που γνώρισα την Άννα Καρένινα.

Τώρα λοιπόν που πλησιάζει η ώρα της επιστροφής στη Μύκονο, προσπαθώ να οργανωθώ και να προλάβω όσα μαζεύονται και με πιάνει ίλιγγος όταν αναλογίζομαι πόσα δεν έκανα, πόσες συγγνώμες χρωστάω και πότε ―αχ πότε- θα αφοσιωθώ σ' αυτό που γράφω και το αφήνω για να διαβάζω άλλα άλλων με την πρόφαση πως ερευνώ. Ναι με την πρόφαση. Διότι οι προφάσεις εν αμαρτίαις είναι άλλο ένα σύμπτωμα του εθισμού κι ο εθισμένος τα πιο μεγάλα ψέματα τα λέει στον εαυτό του.

 Readers Anonymous  άραγε υπάρχει; 

Και πώς, ξέρει κανένας πώς, γλιτώνει ο άνθρωπος από αυτή την έξη;

________________

Εικόνα

Τα παιδικά. Έτσι, μ' αυτά άρχισε το κακό.

Κι από πίσω, τυχαία επειδή είναι ακουμπισμένο εκεί το σχέδιο του Γιώργου Ζιάκα για το κοστούμι του Μεγαλέξανδρου του Θόδωρου Αγγελόπουλου

RIP Ουμπέρτο Έκο RIP Big Ang

#umbertoeco #BigAng

Πέθανε ο Umberto Eco που με έμαθε να βλέπω και να καταλαβαίνω την ανάγκη μας για το παγκόσμιο χωριό τότε που τα έλεγε για την τηλεόραση με τα 'παράθυρα' και τα ξεφτιλίκια των Reality Stars μα περιέγραψε προφητικά το Fb.

Θα μου λείψουν τα άρθρα του.

Πέθανε κι η Big Ang― δεν την ξέρετε μα κι αυτή θα μου λείψει. Και δίχως τον Eco δε θα μου έλειπε γιατί δε θα είχα καταλάβει τη γοητεία της.

RIP και RIP

και πάω να ξαπλώσω.

Για προσέξτε να συγκρατηθείτε

να μην πεθάνει και κανένας άλλος σας ως το πρωί

γιατί πολύ το 'χουμε ρίξει στις αναχωρήσεις τελευταία και δεν αντέχεται.

________________________________________________

Πάνω: O Eco σπίτι του στο Μιλάνο με τα βιβλία του

Κάτω: Big Ang Raiola

Παλιά βιβλία σε νέα ράφια

Δεύτερη μέρα περνάω τακτοποιώντας βιβλία. Χρειάστηκε να φέρω μια μεγάλη βιβλιοθήκη για να χωρέσει τα βιβλία του πατέρα μου τώρα που τελειώσαμε το ξεχώρισμα με τις αδελφές μου.

Καθένα τους και μια ιστορία. Άλλα έχουν σφραγίδα φυλακής από τον καιρό της Χούντας, άλλα αφιερώσεις κάθε είδους- τρυφερές, αστείες ή τυπικές με την καρτούλα στερεωμένη με συνδετήρα κι ένα 'τιμητικά' ή 'τιμής ένεκεν' πάνω απ' τη δυσανάγνωστη υπογραφή. Είναι και ένα κάποιου αυτοκατατροφικού που έστειλε μεν στο διευθυντή Θεάτρου το έργο του με ελπίδες αλλά έκαψε τις γέφυρες αφού δεν έκανε τον κόπο να γράψει το όνομα σωστά κι άφησε  ένα  «στον κύριο Δημήτριο Χρονόπουλο» για να γελάμε στους αιώνες..

Εδώ τρία που με συγκίνησαν:

Η Φαύστα (αριθμημένα τα 2000 αντίτυπα της πρώτης έκδοσης).

Αναγνωστάκης  1956, σε 650 αντίτυπα αυτοέκδοση (για σας που σνομπάρετε όσους αυτοεκδίδονται -μα δεν είναι του παρόντος να το συζητήσουμε).

Και η πασίγνωστη και αναγνωρισμένη Αμοργός του Γκάτσου, α΄έκδοση, Ίκαρος βέβαια, μα εγώ συγκινούμαι γιατί στοιχειοθέτης ήταν ο  κύριος Κοπάτος που τον θυμάμαι να φτιάχνει και τα δικά μου τυπογραφικά γράμμα-γράμμα και να στενοχωριέται όποτε ο στίχος είχε βγει μακρύς και θα κοβόταν σε δυό αράδες.

Στο όνομα της γυναίκας του ήταν η δουλειά και μου τα έφερνε και σπίτι τα τυπογραφικά δοκίμια με αγάπη κι ένα σεβασμό για το γράψιμο που δεν έχω συναντήσει ούτε σε αναγνώστες.

Ο προτελευταίος ήταν. Ήδη όταν έφτιαχνε τα δικά μου ήμουν από τους τελευταίους πελάτες, τα βιβλία έβγαιναν όφσετ, δεν συνέφεραν "τυπογραφικά' μα εκείνη η επιμελής φροντίδα γράμμα-γράμμα θα μου μείνει αξέχαστη.

Τα ξεσκονίζω, τα τακτοποιώ στα νέα τους ράφια κι αναρωτιέμαι άραγε πόσο θα μείνουν εδώ και σε πόσα χρόνια άλλα χέρια θα έρθουν να τα ξεχωρίζουν, ως δικά τους πλέον τα ανάκατα με τα δικά μου και με των παππούδων μου. 20; 30; Ή μήπως 5.. ή  μήνες ίσως;
_________________________________________________________

Εικόνες

Πάνω τα δικά μου βάρη, κάτω του κυρίου Kastell

Για το Χασάν Χασάν, ένα μάρτυρα του Θεάτρου

«Εκείνος που θα πει αυτή την ιστορία

 θα κληρονομήσει τη γη του λόγου 

και θα αποκτήσει το κλειδί του νοήματος»

Mahmoud Darwish

Την ιστορία  που θα σας πω ξεκίνησε να τη λέει ένας νέος καλλιτέχνης μα δεν τον άφησαν να την τελειώσει. Δε χαίρομαι που έτυχε σ' εμένα να τη μάθω και να την πω στα ελληνικά μα κάποιος πρέπει να την πει κι ας έμεινε στη μεση.

Νότια από τη Δαμασκό είναι το Yarmouk, στρατόπεδο Παλαιστίνιων προσφύγων κι εκεί ζούσε ο Χασάν Χασάν, πρόσφυγας τρίτης γενιάς. Δυό πράγματα αγαπούσε ο Χασάν, το Θέατρο και την Ελευθερία. Κι όπως έψαχνε τρόπους να γλιτώσει απ' τη ζωή του στρατοπέδου ο Λόγος έμοιαζε με το κλειδί. Αλλά δεν ήταν.

Μελέτησε Θέατρο κι έδωσε εξετάσεις σε μια αυστηρή επιτροπή αλλά η νέα πατρίδα που τον φιλοξενούσε δεν τον δέχθηκε. Δεν παραιτήθηκε. Εξασκήθηκε στο stand up comedy, έπαιζε ασταμάτητα και μίλησε πολύ για όσα γνώριζε, όσα αγαπούσε κι όσα ονειρευόταν. «Δεν έχουμε κανάλια» είπε κι ούτε θέατρα και σχολές  είχαν στο στρατόπεδο, αλλά με μια μικρή ομάδα, έφτιαξαν το Reaction, κανάλι στο youtube, και αυτό έγινε η φωνή τους, η φωνή των νέων εμιγκρέδων  της Παλαιστίνης.

«Για πάνω από δέκα χρόνια βροχή και ήλιος πέφτουν στην τσίγκινη σκεπή στο μικρό μου δωμάτιο και μου λένε ιστορίες για μένα» λέει στο ντοκιμαντέρ του 'Top Floor'.  Μιλάει για την εφηβεία και τη μικρή επανάσταση που βράζει σε κάθε οικογένεια του στρατοπέδου όταν κάθε έφηβος ζητά δικό του δωμάτιο και καταλήγει, μας λέει ο Χασάν, στο αυθαίρετο, το παράνομο κατασκεύσμα στην ταράτσα. Εκεί, σ' αυτό το δωμάτιο με την τσίγκινη οροφή που γίνεται μια αλληγορία πατρίδας, ο Χασάν ζει τον πρώτο έρωτα κι ανακαλύπτει Θέατρο και Σινεμά και  χαμένους συγγραφείς που προπορεύτηκαν.

Άλλο μικρό ντοκιμαντέρ του καναλιού Reaction είναι τα 'Πρόσωπα του Yarmouk', μια ιστορία του στρατοπέδου μέσα απ' τα πρόσωπα και τις χαμένες τους ελπίδες.

Αυτά πρόλαβε κι έκανε ο Χασάν.

Σαν το ρόλο που έπαιξε στο 'Μόνο 7 λεπτά', το έργο του Παλαιστίνιου Motawali Abo Naser που μιλά για εκείνους που έφτασαν στη Συρία το 1948 με τις περίεργες προφορές τους και κλεισμένοι σε στρατόπεδα δεν κατάφεραν να ενσωματωθούν μόνο έμειναν Άλλοι, ξένοι. Γιατί από τα κωμικά του video δεν έλειπαν η Πολιτική κι οι ιστορίες που δεν έχουν ειπωθεί, ιστορίες των στρατοπέδων.

Όμως με την ελίτ της νέας πατρίδας (κι ας ήταν πια τρίτης γενιάς) o Χασάν Χασάν ήξερε ότι δεν είχε ελπίδα και μια μέρα πήρε τη γυναίκα του και δραπέτευσε από το στρατόπεδο.

14 τομείς έχει η Ασφάλεια του 'Ασσαντ κι ένας από αυτούς (ο τομέας 'στρατιωτικών πληροφοριών') τον συνέλαβε. Ευτυχώς άφησαν τη γυναίκα του, εκείνη που πονά απ' όλους πιο πολύ για την ιστορία που σας λέω. Ήταν  2013. Μήνες μετά ο πατέρας του δέχθηκε ένα τηλέφωνο. Του είπαν πως ο γιος του δε ζούσε πια, είχε υποκύψει στα βασανιστήρια δυό μήνες πριν.

Ποιος θα νοιαστεί για έναν ηθοποιό χωρίς πατρίδα; Ποιος θα νοιαστεί για ένα πληγωμένο κωμικό; Ποιος θα νοιαστεί για ένα νέο που πόθησε την ελευθερία κι όσα για μας είναι αυτονόητα και πέθανε από βασανιστήρια στις φυλακές του 'Ασσαντ επειδή έγκλημά του ήταν που ήθελε να ζει και να δημιουργεί ελεύθερος;

Ο φίλος του απ' τον οποίο έχω την ιστορία μετράει τους νεκρούς και λέει «Ονειρευόμαστε την Παλαιστίνη αλλά δε θέλω να γυρίσω μόνος».

_________________

Ευχαριστώ τον  SALIM SALAMAH που μου έμαθε το Χασάν Χασάν. Σας δίνω  φωτογραφίες και συνδέσμους του καναλιού που συνεχίζει με πολλή επιτυχία και, τώρα που στο στρατόπεδο Yarmouk έχουν υποφέρει φρικτά από πολιορκία στον πόλεμο, σας δίνω κι ένα ταινιάκι του Al Jazeera που λέει και λίγα για το παρελθόν.  
Μα πρώτο πρόσθεσα και συστήνω, για μας που δεν ξέρουμε αραβικά, το βουβό  Sweat (Ιδρώτας) που σε 4 λεπτά εξηγεί γιατί παίρνει ο άνθρωπος μια βαλίτσα και βουτά στις θάλασσες να δραπετεύσει.

Ο Hasan Hasan

To Κανάλι Reaction 

وجوه المخيم Camp faces

To Κανάλι στο youtube:  Reaction  https://www.youtube.com/user/reaction997?feature=watch
H Σελίδα του καναλιούReaction στο Facebook:   
https://www.facebook.com/reaction007

______________________________________________

Κι έτσι έχασα άλλη μια ευκαιρία!

Με πλησίασε μια κυρία για να εμφανιστώ στην εκπομπή της. Κι όπως πάντα και επειδή άλλα με καίνε εμένα και επειδή θεωρώ άχρηστο να βλέπει το κοινό το δημιουργό αντί το έργο, είπα πως θα χαρώ μια και θέλω να πω κάποια πράγματα για τη χρήση ηρωίνης και υποκαταστάτων στην Ελλάδα μιά και είμαι πρώην χρήστρια και  και μπλα μπλα μπλα..

Πάγωσε λίγο, με κοίταξε καλά με άλλα μάτια και ρώτησε:

―Και σας άφησαν και γλιτώσατε;

Όταν της είπα ότι κανείς δεν κρατά κανένα δεμένο κι ο μόνος που δε μας αφήνει να 'γλιτώσουμε' είναι ο εαυτός μας κι ο εθισμός κι η απόλαυση που δίνει η πρέζα, καταλαβαίνετε πως έχασα την πρόσκληση.

Βλέπετε είναι δυνατά τα στερεότυπα κι είναι σχεδόν 100 ετών πλέον η προπαγάνδα περί 'μάστιγας' του 'εσωτερικού εχθρού' που καταστρέφει 'τα παιδιά μας' (ανεξαρτήτως ηλικίας) . Οι άνθρωποι δε θέλουν να ακούσουν άλλα, εκείνο το θεαματικό με συμμορίες που λιμαίνονται τη νεολαία (ανεξαρτήτως ηλικίας είπαμε) είναι δυνατό και ριζωμένο βαθιά κι ο μόνος τρόπος να εμφανίσουν χρήστες είναι να παρουσιαστούν σα θύματα ―όχι του εαυτού τους όμως, αλλά μιας άτιμης σκληρής κοινωνίας.

Όσο για μένα, αν θέλετε να μάθετε τι έγινε, έχασα άλλη μια ευκαιρία να παρουσιαστώ σε ένα κοινό που δε διαβάζει και δεν αγοράζει βιβλία.

Της Οσίας Μαρίνου - Περί Τρανς Αγίων και βοήθειά μας

Δεν είναι μόνο η Πάπισσα Ιωάννα, πασίγνωστη κι από το σπουδαίο βιβλίο του Εμμανουήλ Ροΐδη που δεν έχει πάψει να διαβάζεται παγκοσμίως και που του κόστισε τον αφορισμό.

Η Ιωάννα που έγινε πάπας αλλά είχε την ατυχία να γεννήσει δημοσίως την ώρα επίσημης τελετής είναι η η πιο φημισμένη μα δεν είναι η μόνη.

Κάθε 12/2 γιορτάζει η Μαρίνος που μάλιστα ανέλαβε και ως πατέρας το παιδί της κοπέλας την οποία κατηγορήθηκε ότι διακόρευσε.

Ιδού για τη Μαρίνο με λίστα άλλων γυναικών που (λες και δεν είχε γυναικεία μοναστήρια) με την πρόφαση πως θα υπηρετούσαν τον Κύριο έγιναν κύριοι οι ίδιες: 

Κάθε 12/02, η ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει (μαζί με άλλους) την Οσία Μαρία/Μαρίνο.

Προτάσσω να ονομασθεί και σαν ο πρώτος αναγνωρισμένος τρανς άνδρας της ορθόδοξης χριστιανικής ιστορίας διότι το συναξάρι μας λέγει: 

"Στολὴ Μαρῖνον μαρτυρεῖ τὴν Μαρίαν,
Ταφὴ Μαρίαν δεικνύει τὸν Μαρῖνον."

Ας δούμε την ιστορία του μετονομασθέντα Μαρίνου
Η Οσία Μαρία η μετονομασθείς Μαρίνος,αντιπροσωπεύει το πιο διαδεδομένο παράδειγμα του "ιερού θρύλου" της γυναίκας που αφιερώνεται στη μοναστική άσκηση κάτω από μια ανδρική μεταμφίεση και που μνημονεύεται στο Συναξάρι της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά θεωρούν ότι έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ., με βάση ουσιαστικά τη Μαρωνιτική παράδοση που τοποθετεί τον τόπο ασκήσεώς της/του στη σπηλιά Qanubin, στην πεδιάδα της Qadisa στο βόρειο Λίβανο, και άλλοι τον 7ο αιώνα μ.Χ. και σε Αιγυπτιακή περιοχή.
Οι Συναξαριστές διηγούνται ότι η Οσία Μαρία η μετονομασθείς Μαρίνος, επιθυμώντας την μοναστική ζωή, μεταμφιέσθηκε σε άνδρα και κατέφυγε σε μοναστήρι. Όταν κάποτε ο γέροντας Μαρίνος κατέλυσε, με άλλους μοναχούς, σε πανδοχείο, τον κατηγόρησαν ότι διέφθειρε την κόρη του ξενοδόχου, η οποία όμως είχε διαφθαρεί από έναν στρατιώτη. Η Αγία όχι μόνο υπέμεινε το όνειδος, τις προσβολές και τις διώξεις με σιωπή και υπομονή, αλλά και το παιδί που γεννήθηκε το δέχθηκε ως δικό του και το διέτρεφε έξω από τη μονή επί τριετία, αφού οι μοναχοί τον έβγαλαν έξω της μονής ως αμαρτωλό. Όταν, μετά την οσιακή κοίμησή του, φανερώθηκε ότι ήταν γυναίκα, οι μοναχοί που πριν λίγο τον αποκαλούσαν άθλιο και αμαρτωλό, την μακάρισαν για την αρετή και την πνευματική της ανδρεία και την θεώρησαν Οσία..._________________

Ορθόδοξος Συναξαριστής Στολὴ Μαρῖνον μαρτυρεῖ τὴν Μαρίαν, Ταφὴ Μαρίαν δεικνύει τὸν Μαρῖνον.

Βιογραφία Η Οσία Μαρία που αντιπροσωπεύει ίσως το πιο διαδεδομένο παράδειγμα του «ιερού θρύλου» της γυναίκας που αφιερώνεται στη μοναστική άσκηση κάτω από μια ανδρική μεταμφίεση και που μνημονεύεται στο Συναξάρι της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά θεωρούν ότι έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ., με βάση ουσιαστικά τη Μαρωνιτική παράδοση που τοποθετεί τον τόπο ασκήσεώς της στη σπηλιά Qanubin, στην πεδιάδα της Qadisa στο βόρειο Λίβανο, και άλλοι τον 7ο αιώνα μ.Χ. και σε Αιγυπτιακή περιοχή. Οι Συναξαριστές διηγούνται ότι η Οσία, επιθυμώντας την μοναστική ζωή, μεταμφιέσθηκε σε άνδρα και κατέφυγε μετά του πατρός της Ευγενίου, που είχε μείνει χήρος, σε μοναστήρι. Όταν κάποτε η Αγία κατέλυσε, με άλλους μοναχούς, σε πανδοχείο, την κατηγόρησαν ότι διέφθειρε την κόρη του ξενοδόχου, η οποία όμως είχε διαφθαρεί από έναν στρατιώτη. Η Αγία όχι μόνο υπέμεινε το όνειδος, τις προσβολές και τις διώξεις με σιωπή και υπομονή, αλλά και το παιδί που γεννήθηκε το δέχθηκε ως δικό της και το διέτρεφε έξω από τη μονή επί τριετία, αφού οι μοναχοί την έβγαλαν έξω της μονής ως αμαρτωλή. Όταν, μετά την οσιακή κοίμησή της, φανερώθηκε ότι ήταν γυναίκα, οι μοναχοί που πριν λίγο την αποκαλούσαν αθλία, την μακάρισαν για την αρετή και την πνευματική της ανδρεία και την θεώρησαν Οσία.___________________

Τρανς με φωτοστέφανο

του Νίκου Μελά Τα ράσα σίγουρα δεν κάνουν τον παπά, ειδικά όταν κάτω από τα ράσα ενός Αγίου κρύβεται μια γυναίκα. Κανονική, όχι αποκριάτικη! Και αν νομίζετε ότι πρόκειται για υπερβολή ή ιεροσυλία, διαβάστε τους Βίους Αγιών και τα ξαναλέμε. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά σκαλίζοντας την ιστορία άλλων εποχών συνειδητοποιεί ότι δεν ζούμε στην πιο φιλελεύθερη, χαλαρή και φωτισμένη εποχή όσον αφορά τη φυλετική ταυτότητα, τις κατηγορίες των φύλων, τους κοινωνικούς ρόλους. Αν πάμε 15-16 αιώνες πίσω, τα πράγματα γίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες μερικές γυναίκες όχι μόνον πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ντυμένες και συμπεριφερόμενες ως άντρες, αλλά δοξάστηκαν από την Εκκλησία και «έλαβον στέφανον δόξης λαμπρόν»: το φωτοστέφανο της αγιοσύνης! Αυτές οι ασυνήθιστες άγιες είχαν σχεδόν όλες ένα κοινό χαρακτηριστικό: μεταμφιέστηκαν σε άντρες για να μονάσουν γιατί είχαν δυσκολίες με τον κοινωνικό τους περίγυρο: είτε γιατί η οικογένειά τους ήθελε να τις παντρέψει παρά την θέληση των ίδιων (Αγία Ευφροσύνη, Αγία Απολλιναρία/Δωρόθεος), είτε γιατί κάποιος τις πίεζε να συνάψουν ερωτικές σχέσεις (ο Ιουστινιανός την Αγία Αναστασία την Πατρικία, να σε θέλει ο αυτοκράτορας και εσύ να κλωτσάς τη τύχη σου), άλλες γιατί ήθελαν να κρυφτούν από παλιούς τους «πελάτες» (Αγία Πελαγία/Πελάγιος, πρώην πόρνη). Υπάρχουν βέβαια και μερικές που ντύθηκαν άντρες χωρίς κανέναν προφανή λόγο (Αγία ¶ννα/Ευφημιανός, Αγία Ματρώνα/Βαβύλας, Αγία Θεοδώρα/Θεόδωρος Αλεξανδρείας). Δήλωναν ευνούχοι και ξεμπέρδευαν από τις άβολες ερωτήσεις για την ψιλή φωνή και το αγένειο πρόσωπο. Οι υπόλοιποι μοναχοί το κατάπιναν αμάσητο και με τη βοήθεια της Θείας Χάριτος που θόλωνε τα νερά και τα μυαλά τους, όλα πήγαιναν ρολόι. ¶λλες εποχές, άλλα ήθη. Μπορείτε να φανταστείτε τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο (αυτόν με το περιβόητο "κουσούρι") ή τον νυν Πειραιώς Σεραφείμ (οι γκέι "ψυχασθενείς και ανισόρροποι") να είναι γυναίκες μεταμφιεσμένες σε άντρες; Όχι βέβαια! Μήπως μπορείτε να φανταστείτε τους ανωτέρω ιεράρχες να γονατίζουν και να σταυροκοπιούνται μπροστά σε τρανς αγίες; Πάλι όχι βέβαια! Κι όμως, οι Βίοι Αγίων όμως, γραμμένοι σχεδόν χίλια πεντακόσια χρόνια πριν, είναι αδιάψευστοι μάρτυρες: οι τρανς αγίες υπήρξαν, ήταν πραγματικότητα και θαυματούργησαν – τουλάχιστον για όσους πιστεύουν στην ιερή παράδοση. Εδώ όμως αρχίζει το μπέρδεμα: το Λευιτικό, ένα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης καταδικάζει απερίφραστα την παρενδυσία (να φοράει κανείς ρούχα του άλλου φύλου). Σε αυτό βασίζονται οι παπάδες και απαγορεύουν στις πιστές να φορούν παντελόνια στην εκκλησία και βάσει αυτού καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία. (Το ίδιο πολύ σοβαρό βιβλίο απαγορεύει να τρώμε γαρίδες, καλαμάρια, στρείδια, επιτρέπει τους βιασμούς, την δουλεία κ.ά., αλλά ας μην το αναλύσουμε τώρα αυτό). Βίοι Αγίων από τη μία, Λευιτικό από την άλλη. Ιδεολογική σύγκρουση; Ούτε κατά διάνοια. Όταν την συμφέρει, η Εκκλησία διαβάζει τα ιερά της βιβλία επιλεκτικά, τα μεταφράζει όπως της αρέσει, κάνει τα στραβά μάτια και τα βολεύει μια χαρά. Αυτό έκανε και με τις τρανς αγίες. «Το έκαναν για να αφιερωθούν στον Θεό», ισχυρίζεται. Να αφιερωθούν στον Θεό παραβαίνοντας μια σημαντική απαγόρευση που ο ίδιος είχε θέσει; Ακόμη πιο παράξενο είναι ότι την παρέβαιναν επί δεκαετίες κατ’ εξακολούθησιν, καθώς υπήρχαν αμέτρητα γυναικεία μοναστήρια στα οποία θα μπορούσαν να είχαν μονάσει χωρίς προβλήματα και χωρίς να κοροϊδεύουν κανέναν. «Το έκαναν για να σώσουν τη ζωή τους» ξαναλέει η Εκκλησία. Να σωθούν από ποιον; Δεδομένου ότι ο μοναχισμός αναπτύχθηκε μετά τη νομιμοποίηση του χριστιανισμού (313 μ.Χ. διάταγμα Μεδιολάνων) οι ειδωλολάτρες δεν απειλούσαν την ζωή κανενός. Αντιθέτως βρίσκονταν αυτοί υπό τρομερό διωγμό. «Το έκαναν κάτω από πίεση». Ενδεχομένως στην αρχή, αλλά αυτές έμειναν ντυμένες άντρες σε όλη τους τη ζωή. Πόση πίεση πια; Το κωμικοτραγικό είναι ότι μερικές τρανς αγίες είχαν ζηλευτή εξέλιξη και έγιναν «ηγούμενοι» στα μοναστήρια τους εν αγνοία φυσικά των μοναχών οι οποίοι ανακάλυψαν, σκανδαλισμένοι μπορούμε να υποθέσουμε, την πραγματική τους ταυτότητα μόνον μετά θάνατον. Μπορεί να φανταστεί κανείς την σκηνή όπου ο «ηγούμενος» εξομολογούσε υποχρεωτικά τους μοναχούς για τα αμαρτήματα της σάρκας; Ή τη σκηνή του σαβανώματος του νεκρού «ηγούμενου»; Αλλά από τότε η καριέρα απαιτούσε θυσίες. Η Εκκλησία εκτίμησε το ότι οι μοναχές αυτές παρά το γυναικείο σώμα (κουσούρι) είχαν «ψυχές ανδρών» (προτέρημα) και τους έδωσε τον επίζηλο τίτλο της αγίας. Το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου δεν είχε εφευρεθεί ακόμη, διαφορετικά θα το είχαν πάρει και αυτό με μεγάλη επιτυχία. Για να ξέρετε πότε να γιορτάσετε ευφρόσυνα την αγαπημένη σας τρανς αγία, επισυνάπτουμε έναν πλήρη κατάλογο από το εορτολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διαλέγοντας από αυτόν το καλλιτεχνικό σας ψευδώνυμο εξασφαλίζετε την αμέριστη ευλογία της αντίστοιχης αγίας. Σημείωση Προφανώς, η χρήση σύγχρονων όρων όπως τρανσέξουαλ για να αναφερθούμε σε μια παλαιότερη ιστορική εποχή είναι αναχρονιστική, καθώς περιγράφουν διαφορετικές κοινωνικές και ανθρωπολογικές πραγματικότητες. Τηρουμένων των αναλογιών, ωστόσο, μπορούν να γίνουν σημαντικοί παραλληλισμοί. Βιβλιογραφία Anson, J., "The Female Transvestite in Early Monasticism: the Origin and Development of a Motif", Viator 5 (1974), 1-32 Authors’ Collective: Holy women of Byzantium. Ten Saint’s lives in English translation, editor Alice Mary Talbot, Dumbarton Oaks Research Library and Collection, Washington D.C. 1996 Bennasser, Khalifa Abubakr: Gender and Sanctity in Early Byzantine Monasticism: A Study of the Phenomenon of Female Ascetics in Male Monastic Habit with a Translation of the Life of St. Matrona, [Rutgers Ph.D Dissertation 1984; UMI 8424085] Delcourt, Marie: "Le complexe de Diane dans l'hagiographie chretienne", Revue de l'Histoire des Religions153 (January-March 1958), 1-33 Davis, Stephen J.:Crossed Texts, Crossed Sex: Intertextuality and Gender in Early Christian Legends of Holy Women Disguised as Men, Journal of Early Christian Studies - Volume 10, Number 1, Spring 2002, pp. 1-36 Patlagean, Evelyne: "L'histoire de la femme deguise en moine et l'evolution de la saintete feminine a Byzance", Studi Medievali ser. 3 17 (1976), 597-625, repr. in Structure sociale, famille, chretiente a Byzance IVe-XIe siecle, (London: Variorum, 1981), XI Comstock, David: Gay Theology Without Apology, (Cleveland, OH: The Pilgrim Press: 1993 Ιστοσελίδες Μέγας Συναξαριστής Catholic Encyclopaedia Holy Trinity Orthodox Russian Church Calendar Calendar of Lesbian, Gay, Bisexual, and Transgender Saints Πηγή : 10%

Στη Μύκονο για τον Πάνορμο

Ο Πάνορμος, σ' εμάς που αγαπάμε τη Μύκονο, προκαλεί μεγάλη λύπη τα τελευταία χρόνια. Στην Κίνηση Ενεργών Πολιτών αντιδράσαμε.

Ο επιχειρηματίας:

έχει ρίξει μπετό σε μια περιοχή περίπου 50 τμ πάνω στην άμμο, έχει περάσει καλώδια ρεύματος και σωλήνες νερού και δείχνει να ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο σε έναν χώρο δίπλα, πάλι στην άμμο.

'Έχουν βέβαια φύγει αμμόλοφοι κλπ. Και δεν μιλάμε για την όψη του παλιού μαγαζιού. Αυτό το πανί τύπου παραλλαγή (νέα μόδα) έχει ξεφτίσει και κρέμεται.

Ο προϊστάμενος την πολεοδομίας σήμερα μας ενημέρωσε ότι  ζήτησε εγγράφως την διακοπή των οικοδομικών  εργασιών και τώρα θα πρέπει να ενεργήσει η αστυνομία.

Το θέμα δεν είναι πώς θα τους σταματήσουμε.

Το θέμα είναι να αποκατασταθεί άμεσα η ζημιά.

Εκεί θέλει αγώνα!

 ____________________