Απεργία; 'κι αυτός δικός μου, που βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα'

Δεν ειρωνεύομαι τη ζημιά στον πασχαλινό τουρισμό από τις απεργίες. Είπαμε, τα πολιτικά δεν είναι το forte αυτού του blog.

Αν είχα ένα φορτηγό με λαχανικά σε ένα λιμάνι μάλλον θα θύμωνα πολύ. Αυτό που έχω όμως είναι θέα με παραγγεριές κι αρνάκια νεογέννητα.

Και αν το δούμε αλλιώς εκτός των συνδικαλιστών (που δεν κατέχω), κάποιος κάτι κέρδισε. Τα αιγοπρόβατα πρώτα κι ύστερα εγώ που θυμήθηκα πάλι το περίεργο εκείνο Τραγούδι το ποιμενικό κι ερωτικό ― το μόνο κείμενο της Βίβλου (λένε αυτοί που ξέρουν) που δε διαβάζεται ποτέ σε Εκκλησία.

Το Άσμα Ασμάτων. Που το έχουμε στην έξοχη των Ο'  (των 'Εβδομήκοντα σοφών που ήταν εξηντα εννιά) μα για τους μη δυνάμενους υπάρχει και σε μιά επίσης εξαιρετική 'μεταγραφή' Σεφέρη που σάς συστήνω ανεπιφύλακτα κι είναι τόσο καλή που κάνει την του Ελύτη περιττή. Σάς κούρασα;

Εκεί λοιπόν (για να σάς ξεκουράσω) όταν ρωτούν οι φύλακες 'Ποιος είναι ο αγαπημένος σου' η Κόρη απαντά 'αυτός που βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα'. Κι εκείνος, ο βοσκός, λέει ότι τα δόντια της αγαπημένης του είναι άσπρες προβατίνες και τα μαλλιά της σα κοπάδι μαύρα γίδια 'που ροβολούν στο Γαλαάδ'. 

'Ολη καλή ει πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοί' της λέει ο Άνδρας.

Κι η Κόρη:

'Εγώ είμαι του αγαπημένου μου κι αυτός δικός μου

που βόσκει το κοπάδι του στα κρίνα'

Σ΄αυτό θα μείνω― άλλα απόψε δε θα πω, μονάχα σάς το εύχομαι να το έχετε κοντά σας γιατί πολύ λυπήθηκα που μόνο συνταγές μαγειρικής βγάζει το google όταν ψάχνουμε αρνάκια και κατσίκια.

_________

 Του Χατζηδάκι: "Κραταιά ως θάνατος αγάπη'

Φλέρυ Νταντωνάκη και Δημήτρης Ψαριανός

.....Βάλε με σφραγίδα στην καρδία σου

σα σφραγίδα στο βραχίονά σου

γιατί είναι δυνατή σα  θάνατος η αγάπη

σκληρός σαν άδης ο πόθος... 

__________

Των 'Εβδομήκοντα' 'ΑΣΜΑ ᾀσμάτων, ὅ ἐστι τῷ Σαλωμών

Του Σεφέρη στα βιβλιοπωλεία.

Του Χατζιδάκι στο Μεγάλο Ερωτικό.

_____________________________

Pietà της Αποκαθήλωσης―'A real protester's true nudity..'

Πενθούμε το θάνατο του νεαρού επαναστάτη;

'A real protestor's true nudity..' της Ranah Tamer'

_________
credits και ©

Η σύγχρονη (κι αιώνια) Pietà είναι φωτογραφία

της εικαστικού © Ranah Tamer, 

(14 Φεβρουαρίου στην Cairo, Al Qahirah).

Δεξιά, για όποιον δεν κατάλαβε, η πρώτη κλασική  Pietà του Μιχαήλ Άγγελου (1498–1499, Βατικανό).

.

_________________________________________
Αριστούργημα επίσης Η Ζωγή Εν Τάφω από την εξαίσια Fairuz

____________________________________________________________

Ουράνιο Τόξο και 'my heart leaps up'

Μια μάταιη διαμάχη για το 'Δικαίωμα στην Τεμπελιά' από έναν κύριο αριστερό που δε με διαβάζει παρά αποσπασματικά σε διάφορες κοινοποιήσεις.

Το εξαιρετικό αυτό δοκίμιο του Πωλ Λαφάργκ σάς το συστήνω κι από εδώ. Ωστόσο όσο εκνευριζόταν ο κύριος η Μαντάμ έγραφε στο αμερικάνικό της blog όπου σήμερα έμαθε πως έχει μια πρωτιά: είναι η μόνη Ελληνίδα blogger (=όχι ρεπόρτερ) που γράφει στην Αμερική για την Κρίση  από εντός Ελλάδος. Σάς νοιάζει;

Δε νομίζω. Ούτε εμένα, μόνο που χάρηκα επειδή απέδειξε μια αρμονική ισορροπία του ταξιδιού του Λόγου. 'Αλλος μυρίζει ρόδα, άλλος βρίζει αγκάθια. 

Κι έτσι την έπαθα κι εγώ. Διότι όσο ασχολιόμουν με  σοβαρά και σκυθρωπούς, έξω έπιασε μιά αραιή βροχή κι ύστερα, για καλή μου τύχη, βγήκα να μαζέψω (καθυστερημένα) μαξιλάρια της αυλής και μού αποκαλύφθηκε η αληθινή ομορφιά της Φύσης και η αιτία που είμαι εδώ και γράφω.

Ή κατά μιά παλιότερη ανέκδοτη μετάφρασή μου:

«Αναπηδά η καρδιά μου μόλις δω

ουράνιο τόξο εις τον ουρανό επάνω:

Έτσι ήταν όταν άρχισε η ζωή μου

Έτσι είναι τώρα που είμαι άνδρας στην ακμή μου

Έτσι θα είναι όταν γέρος θα γινώ

Ή.. ας πεθάνω!

Πατέρας του Ανθρώπου είναι το Παιδί...» 

__________________

Το πρωτότυπο είναι του παλιού φίλου μου W. Wordsworth (1770-1850), κι ελπίζω να το εκτιμήσετε όσο κι ο σκύλος μου εκτιμά τα ουράνια τόξα.

Ιδού:

Το Ποίημα κάτω, 

ο Troy δεξιά στην πλάι στη γλάστρα με την αλόη. 

Enjoy:

My heart leaps up when I behold

A rainbow in the sky:

So was it when my life began,

So is it now I am a man,

So be it when I shall grow old

Or let me die!

The Child is father of the Man:

And I could wish my days to be
Bound each to each by natural piety.

_______________________________________________

Γιορτάζω σήμερα― σε ένα Άρμα αχαλίνωτο

Είναι η γιορτή μου σήμερα, κανένας δεν το ξέρει. Τρεις δηλαδή, εκ των οποίων ο ένας πέθανε, ο άλλος (πρωτοβάθμιος συγγενής) ξεχνά κι ο τρίτος ο καλύτερος θυμάται μεν μα είναι τόσο κοντά που πάλι δε μετράει.

Όταν με βάφτισαν ήταν υποχρεωτικά τα 'ωραία ονόματα χριστιανικά' (όπως ακόμα λένε στο Άγιο Όρος). Οι λειτουργοί τής  Ορθοδόξου μας δεν επέτρεπαν αρχαία ονόματα κι ως λίγο πριν την τελετή η οικογένεια διαπραγματευόταν. Μου είπαν ότι οι παππούδες μου (φιλόλογοι) σοφίστηκαν ότι οι Δάφνες πρέπει να γιορτάζουν των Βαΐων που ο Ιησούς μπήκε θριαμβευτής στην Ιερουσαλήμ και δαφνοστεφανώθηκε με βάγια.

Η είσοδος αυτή, πάνω στο δεύτερο γαϊδούρι της ζωής του, σήμανε και την κορύφωση των καλών ημερών. Από την επομένη τα πράγματα στράβωσαν και πήρε την πορεία των παθών, του πόνου και, εν τέλει, της αποκατάστασης δια Αναστάσεως.

Γνωστά και άλλοι θα τα πουν καλύτερα. Είναι όμως ενδιαφέρουσα η ομοιότης με τον αρχετυπικό θριαμβευτή του Άρματος.

Έχει αριθμό 7, γιος του Αρχιερέα (5) και της Ιέρειας (2) αλλά και του Αυτοκράτορα (4) και της Αυτοκράτειρας (3).

Είναι ο νέος Θριαμβευτής που μπαίνει στην πόλη οδηγώντας ένα άρμα με δυό άλογα, ένα άσπρο κι ένα μαύρο. Κι εκεί το μυστικό το μάθημα διότι δεν έχει ηνία. Τη νίκη δεν την κέρδισε με κόπο ή σοφία, γι' αυτό και κινδυνεύει να ανατραπεί.

'Πρόσεχε στη χαρά σου τις απροσεξίες' συμβούλευε η γράφουσα κάποτε σε μια άλλη ζωή που ήταν χαρτορίχτρα. Μα μέσα της ήξερε πως αυτά είναι για τα καθημερινά. Για τα άλλα τα μεγάλα, ποιος προσέχει όταν βρεθεί Θριαμβευτής δαφνοστεφανωμένος να μπαίνει ορμητικά από πύλες ορθάνοιχτες;

Ούτε ο 'Υιός του Ανθρώπου'* αυτό δεν το κατάφερε.

__________________

*Εάν είστε ΧΟ νέας κοπής σάς υπενθυμίζω πως ο Ιησούς έτσι αποκαλούσε τον εαυτό του. 84 φορές έχει μετρηθεί η έκφραση στα Ευαγγέλια. Ο ίδιος ποτέ δε δήλωσε Χριστός ή Βασιλεύς των Ουρανών ή άλλα μεγαλόσχημα και μεγαλοπιασμένα. Υπενθυμίζω  και το γνωστό 'Συ είπας' από τον Ματθαίο (κστ'): 

Ὁ ἐμβάψας μετ’ ἐμοῦ τὴν χεῖρα ἐν τῷ τρυβλίῳ οὗτός με παραδώσει. ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ, οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. ἀποκριθεὶς δὲ Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν εἶπεν, μήτι ἐγώ εἰμι, ῥαββί; λέγει αὐτῷ, Σὺ εἶπας._______

 εικόνες

Πάνω:
Από τις αγαπημένες μου κάρτες του 1910 των Raider-Waite, οι οποίες όμως όπως βλέπετε κρατούν απόκρυφους κάποιους βαθύτερους συμβολισμούς όπως ο των ηνίων του άρματος μα στρέφοντας τα κεφάλια των αλόγων προς αντίθετες κατευθύνσεις δίνουν μια νύξη― κι όποιος έχει μάτια βλέπει..
Κάτω:
Βηθλεέμ, βασιλική Γεννήσεως (Κομνήνεια εποχή, 1169) φωτ. από Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα http://archive.apan.gr

Ο Αμνός, ο ανθός και μιά Μαντάμ μ' ένα παλιό της φίλο

Δεν είναι  όλα τα καλά καλά για όλους. Η Άνοιξη που τόσα φέρνει, φέρνει και το τέλος και για τα κυκλάμινα που έλαμπαν στο παράθυρό μου το χειμώνα και, βεβαίως, για τα Αρνία ως Αμνούς Κυρίου.

Για το Κυκλάμινο δεν είναι ώρα να μιλάμε, θα μεταφερθεί στο χώμα κάτω από δένδρο και θα πρέπει πια μόνο του να φροντίσει αν θέλει να ζήσει ή να πεθάνει. 

Ο Αμνός όμως είναι άλλο.

Γνωρίζετε την ιδιαίτερη αγάπη της γράφουσας γι αυτό το σύμβολο αθωότητας και (αν θυμάστε) πνεύματος ομαδικού. Γνωρίζετε (ενδεχομένως) ότι σαν τον Χίτλερ και άλλους σκληρούς κι ευαίσθητους της Ιστορίας η Κυρά τούτου του οντά είναι vegetarian. Γι αυτό κι αντέχει την τελετουργία της σφαγής, με πόνο μεν αλλά και κάθε σεβασμό για την ανθρώπινη αδυναμία σε τελετές και παραδόσεις.

Από το Βράχο μου μιλώ. Ωστόσο τέτοια εποχή άλλοι ανεβαίνουν πιο ψηλά από εμένα. Είναι οι αθώοι που θα θυσιαστούν κι εγώ κοιτάζω κι όπως ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στη σπηλιά του έγραφε να μας πληροφορήσει:

"… είδον και ιδού αρνίον ιστάμενον επί το όρος ....'

έτσι κι εγώ δε γίνεται να μην το μοιραστώ μαζί σας.

Την Αποκάλυψη δε θα σάς πω πού, βρείτε τη. 

Την Κορυφογραμμή θα σάς την ξαναδείξω (γιατί δεν τη χορταίνω).

____________________

ΔΑΙΒΑΣΕ, ΜΠΡΟΠΕΙΣ!― Κόλπα του μυαλού

________

Ο Άγγλος βιβλιοπώλης κι ο Λιλιός (Πάλι)

―Με συγχωρείτε που άργησα να στείλω το πακέτο σας αλλά έπεσα και χτύπησα και 'to top it off my dog, Oliver, had to have surgery on his tail' [μαζί μ΄αυτό, ο σκύλος μου ο Όλιβερ χρειάστηκε να χειρουργηθεί στην ουρά].

Το έλαβα (μαζί με άλλους δεκατρείς πελάτες) από Άγγλο βιβλιοπώλη, ιδιοκτήτη του 'Oliver's Books', για παραγγελία μου μέσω του θαυμάσιου biblio.com από όπου χρόνια αγοράζω τα περισσότερα βιβλία μου.

Γέλασα τόσο που δε γίνεται να διαμαρτυρηθώ, μου θύμισε έναν παλιό Άγγλο συγγραφέα καλεσμένο σε πάρτυ στην εξοχή που έστειλε τηλεγράφημα: 'Δεν έρχομαι-Το ψέμα ταχυδρομικώς'.

Η λατρευτή παράδοση της παραδοξολογίας που εκλαΐκευσε ο Όσκαρ Γουάιλντ εκφράστηκε εξαιρετικά στη Nonsense Ποίηση και παραμένει δυσμετάφραστη στην εξαίσια Αλίκη τού Λούις Κάρρολ. Γνωστά αυτά μα λιγότερο γνωστό είναι πως είχαμε και στην Ελλάδα δείγματα Nonsense.

To 'Πάλι' 'ήταν ένα πλουσιότατο περιοδικό που, φτιαγμένο από το Δημήτρη Πουλικάκο και τον Πάνο Κουτρουμπούση μετά τα μέσα τού περασμένου αιώνα, κατάφερε να συγκεντρώσει αντιπροσωπευτικότατα δείγματα των γνωστών Ελλήνων σουρεαλιστών (από Εγγονόπουλο ως Κάλλας και Ν.Βαλαωρίτη), μεταφράσεις των κλασικών (Μπρετόν, Τζαρά αλλά και Μαγιακόβσκι) και ένα ενδιαφέρον  αυτοβιογραφικό τού Ταχτσή.

Εκεί εμφανίστηκε κι ο Νονσενσικός 'Λιλιός' τον οποίο (σάς παραθέτω από μνήμης:

Ο Λιλιός

Χαρούμενα δρουβούδιζαν

και ζουπιχτά βρυξούζαν·

μα μόλις είδαν το Λιλιό

επέσαν και ζιζίβαν.

________________________________________

Εικόνα:  'Πάλι' από τη Lifo όπου κείμενο τού Π. Κουτρουμπούση που το 2009 περιγράφει τη γέννηση του ιστορικού περιοδικού:

Ήμουν στο Παρίσι όταν μου τηλεφώνησε ο Πουλικάκος για να μου πει «θα βγάλουμε ένα περιοδικό με τον Βαλαωρίτη, είσαι μέσα;». Του απάντησα «Άντε, να φλομώσουμε στη δημιουργικότητα», το συζητάγαμε πολύ καιρό να βγάλουμε ένα περιοδικό που να μας εκφράζει. Ήταν 1963, σουρεαλισμός και beat. Έστειλα μια ιστορία και έτσι συμμετείχα απ' το πρώτο. Κατάντησε να θεωρείται περιοδικό του Βαλαωρίτη, αλλά δεν ήταν. Ήμασταν ολόκληρη ομάδα και μέσα γραφόταν «εκδίδεται από επιτροπή». Το πρώτο το πλήρωσε ο Πουλικάκος, ο Εμπειρίκος κι ο Κάλλας - απ' όσο ξέρω. Κυκλοφόρησε το 1964, έγινε το επίσημο περιοδικό των Ελλήνων beatniks, με ποιήματα, κείμενα και ζωγραφιές, και έκλεισε λόγω της Χούντας.

________________________________________

Πριν βγεις με σκάφος για τη Μύκονο....

Για σάς που ετοιμάζεστε να επιβιβαστείτε στα σκάφη και να έρθετε στη Μύκονο θα είχα πολλά να πω μα υποθέτω δε σας ενδιαφέρει να τα ακούσετε.

Επειδή όμως αγαπάτε τη θάλασσα κι αυτό είναι ίσως η μοναδική έντιμη δικαιολογία για τη μόλυνση που προκαλείτε αράζοντας τόσο κοντά σε παραλίες (εσείς που έχετε την πολυτέλεια να πάτε με τους καλεσμένους σας σε όποια ερημιά ονειρεύεστε), αφήνοντας πίσσα και λάδι πίσω σας,

με θλίψη αναγκάζομαι να σας θυμίσω, τουλάχιστον.... να φροντίστε Εσείς προσωπικά και το προσωπικό σας να Μην Πετάτε Τα σκουπίδια Σας Στο Πέλαγος.

Γνωρίζετε την καταστροφή που προκαλείτε στις χελώνες που νομίζουν πως οι σακούλες σας είναι τσούχτρες με αποτέλεσμα 1. Να δηλητηριάζονται, 2. Να μη  τρώνε τις τσούχτρες που χαλάνε τις διακοπές σας;

Γνωρίζετε τι σκουπίδι βγάζει το κύμα μετά από το πέρασμά σας;

Γνωρίζετε ότι φεύγετε κι ακόμα το νερό στους μικρούς κόλπους μυρίζει καρύδα και πετρέλαιο από τα κάθε είδους λάδια σας;

Δε σας ζητώ να αλλάξετε γούστα― It takes all sorts to make a World, αλλά για να χαρούμε αυτό τον Κόσμο λίγο ακόμα, σας θερμοπαρακαλώ, τουλάχιστον κάνετε τον κόπο φέτος (έτσι σα τάμα) να μη ρίξετε τις σακούλες με τα σκουπίδια σας στη θάλασσα.

Πολλά ζητάω;

_________

κι ακόμα

Για το μεγάλο ζήτημα 'Τέλος οι πλαστικές σακούλες στη Μύκονο είναι κωμικοτραγικό κι ενδεικτικό που έχουν μαζευτεί μόνο 50 υπογραφές. Στόχος ήταν (σα να ζούσαμε σε πολιτισμένη χώρα):

1. Απαγόρευση χρήσης της σακούλας σε όλες τις εμπορικές επιχειρήσεις του νησιού μας.
2. Σχεδιασμός τσάντας πολλαπλών χρήσεων που θα διανέμεται έναντι συμβολικού κόστους.
3. Υποστήριξη μέσω του Δήμου, ώστε να βρεθούν πηγές αγοράς για χάρτινες και αυτοδιασπώμενες πλαστικες σακούλες απορριμμάτων.

Δείτε πόσοι νοιάζονται για να γελάσετε  :/www.petitions24.com/__plastic_bags

Κι ένα υστερόγραφο. 

Επειδή συμπτωματικά γράφω σήμερα που είναι να σβήσουμε τα φώτα στις 8.30 μ.μ.. Για τον πλανήτη. Οπότε ας πω μια λέξη και για τους στεριανούς:  τα Φώτα. Ξέρετε: όλα εκείνα τα περιττά του κήπου που έγιναν αιτία να λιγοστέψουν τα αγριοκούνελα, οι σαύρες και τα φίδια για να αυξηθούν ποντίκια και κουνούπια.)

εικόνες

advertisers without borders

_____________________________________

πρόβλημα bX-tm5jc4;

Το έχετε κι εσείς;
Άρνηση να δεχτεί σχόλιο  το blogger..
Εμφανίστηκε πριν ένα λεπτό στην Ισπανία
Αν το έχετε κι εσείς  γράψτε μου στο Twitter /Facebook για να  μην ανησυχούμε.
Αν όχι, απρακαλώ αφήστε σχόλιο ώστε να ψάξω να το λύσω
_____________________________________________________


Λύθηκε σε λίγες ώρες μόνο του, όπως βλέπετε από το μήνυμα του αγαπητού εξυπηρετικού Χωστήρα.
Σάς στέλνω εδώ για τη σημερινή Ανάρτηση:

Αν διάβαζαν ο άνθρωποι που κυβερνούν.. (Μιά Δήλωση διδακτική)

Read more: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2012/03/blog-post_30.html#ixzz1qcjHgrwZ

Αν διάβαζαν ο άνθρωποι που κυβερνούν.. (Μιά Δήλωση διδακτική)

  

Ο Σεφέρης, Πρέσβης και έμπειρος πολιτικά παρότι δήλωνε εκτός κομμάτων κι ας ήταν η αδελφή του παντρεμένη με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, όταν έγινε η Χούντα δε μίλησε.

Είχε πάρει το Νόμπελ το 1963 κι όταν ταξίδευε πιεζόταν από δημοσιογράφους να εκφέρει γνώμη για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Δε θα μιλήσω εναντίον της πατρίδας μου σε ξένους απάντησε. Επέστρεψε, έγραψε τη γνωστή ανοιχτή επιστολή και πρωί-πρωί κάθισε στου Ζωναρά περιμένοντας να συλληφθεί.

Δε συνελήφθη βέβαια, θα ήταν πολύ κακή δημοσιότητα για τους δικτάτορες η φυλάκιση ενός Νομπελίστα Ποιητή. Έχασε απλώς το διπλωματικό του διαβατήριο (συνταξιούχος Πρέσβης επί τιμή, ήταν).

Τρία χρόνια θυμάμαι αυτή την ιστορία σχεδόν καθημερινά κι έχω γράψει αλλού για το θέμα όταν το δικό μας εκλεγμένο παλικάρι διέσχισε τη γη (με δικά μας έξοδα) φωνάζοντας 'Σας κλέψαμε, σάς κλέψαμε!'.

Η στάση του Σεφέρη ήταν μάθημα ήθους αλλά, γνωρίζουμε, τέτοια μαθήματα δεν προλαβαίνουν να τα περάσουν οι πολιτικοί ή, όπως ωραιότατα το είπε ο Τσώρτσιλ: 'Αν οι άνθρωποι που κυβερνούν διάβαζαν όσα απαιτούνται για να κυβερνήσεις δε θα είχαν το χρόνο να κυβερνήσουν'.

____________

Η Δήλωση του Σεφέρη, 28 Μαρτίου 1969

«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.

Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:

Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.

Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.

Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω».

__________________

εικόνες: Αεροπλάνο και Βαλίτσες του Αλέξη Ακριθάκη