'Αγαπάτε' τα δελφίνια; Ναι,κι εγώ.
Αν όμως αγάπη για σάς σημαίνει θέλω να σε κρατώ διαθέσιμο για όποτε κάνω κέφι να θαυμάσω την ομορφιά σου, να σε ταΐσω και να σου δώσω φιλάκια για να μας φωτογραφίσουν... τότε, παρακαλώ ξεαγαπήστε τα αμέσως.
Θυμάστε την εποχή του Αρκουδιάρη και του Μαϊμουδιάρη, όταν περνούσε από τις γειτονιές ο Γύφτος ο πλανόδιος με το ντέφι και το δύστυχο αλυσοδεμένο ζώο με χαλκά στη μύτη και φρουρού φουστίτσα, ψειριασμένο κι αδύναμο κι αναγκασμένο να κάνει νούμερα ('πώς χαιρετάει η Βουγιουκλάκη' θυμάμαι έναν από τους τελευταίους);
Θυμάστε την εποχή που ερχόταν Το Τσίρκο με εξαθλιωμένα και ναρκωμένα αιλουροειδή που με μαστίγιο κι ανταλλάγματα την τροφή τους, πηδούσαν μέσα από φωτιές και έπαιζαν με μπάλες;
Κάποτε αυτή η βία, ίσως να είχε μια εκπαιδευτική χρησιμότητα. ΄Εφερνε τον άνθρωπο μπροστά σε ζώα από κόσμους που δε θα είχε δει παρά σε σκοτεινές γκραβούρες περιηγητών, με όλες τις υπερβολές του αφηγητή ή του χαράκτη. Σήμερα εσείς κι εγώ γνωρίζουμε για την φυσική ζωή του δελφινιού ή της τίγρης λεπτομέρειες που παλιότερα είναι αμφίβολο αν είχαν δει κι οι ειδικοί.
Για εκπαίδευση λοιπόν έχουμε τα ντοκιμαντέρ.
Για απόλαυση πάλι... παρακαλώ ενημερωθείτε:
H αιχμαλωσία είναι ένα μαρτύριο για τα ζώα που κανονικά θα είχαν χιλιάδες τετραγωνικά μίλια ωκεανού για να κολυμπήσουν.
Το να διατηρούμε τα δελφίνια σε δεξαμενές που συχνά δεν είναι μεγαλύτερες από μία πισίνα και να τους στερούμε οποιοδήποτε από τα φυσικά ερεθίσματα που θα βίωναν στη φύση μπορεί να θεωρηθεί μόνο "απάνθρωπο σε σχεδόν αδιανόητο επίπεδο!
Τα δελφινάρια δεν μπορούν να προσφέρουν το χώρο, τα κοινωνικά δίκτυα και τις φυσικές συνθήκες που χρειάζονται τα ζώα, με αποτέλεσμα να υποφέρουν, να εξαντλούνται από τις συνθήκες αιχμαλωσίας και να πεθαίνουν πρόωρα.
Για ένα δελφίνι, η πισίνα είναι ένα κλουβί. Αυτά τα γρήγορα ζώα, τα οποία όταν είναι ελεύθερα σχηματίζουν πολύπλοκες κοινωνικές ομάδες, δεν μπορούν να συμπεριφέρονται φυσιολογικά όταν βρίσκονται σε αιχμαλωσία. Τα ποσοστά θνησιμότητας και η αφύσικη συμπεριφορά των αιχμάλωτων δελφινιών, αποδεικνύουν ότι η έλλειψη διέγερσης τους προκαλεί τρομερό στρες. Το κολύμπι αδιάκοπα σε κύκλους είναι μία μόνο ένδειξη της πλήξης και του ψυχολογικού άγχους.
Τα δελφίνια στο φυσικό περιβάλλον μπορεί να κολυμπήσουν μέχρι 40 μίλια την ημέρα. Σύμφωνα με την Humane Society των ΗΠΑ, http://www.hsus.org/marine_mammals/what_are_the_issues/marine_mammals_in_captivity/
οι φάλαινες και τα δελφίνια στη θάλασσα δαπανούν μόνον το 10% έως 20% του χρόνου τους στην επιφάνεια, αλλά σε μια ρηχή δεξαμενή, περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στην επιφάνεια, πράγμα το οποίο μπορεί να τους προκαλέσει δερματικά προβλήματα.
Τα περισσότερα αιχμάλωτα δελφίνια περιορίζονται σε μικρές δεξαμενές που περιέχουν τεχνητό θαλασσινό νερό επεξεργασμένο με χημικά. Τα δελφίνια σε μια δεξαμενή δε μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ιδιαίτερα αναπτυγμένη σόναρ τους και αυτό είναι μία από τις πιο καταστροφικές πτυχές της αιχμαλωσίας τους.
Σύλληψη
Η σύλληψη είναι μια επικίνδυνη και τραυματική εμπειρία για τα δελφίνια και μπορεί να οδηγήσει στον τραυματισμό ή και το θάνατό τους. Η βάναυση διαδικασία επιλογής, προκαλεί σε πολλά από αυτά τα ιδιαίτερα ευφυή θαλάσσια θηλαστικά θάνατο από σοκ ή πνιγμό. Ο αριθμός των δελφινιών που πεθαίνουν κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων αλίευσης ή λίγο μετά, δεν αποκαλύπτεται ποτέ από τα δελφινάρια. Αλλά και τα δελφίνια που ζουν στην αιχμαλωσία, υποφέρουν και πεθαίνουν από ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος και τη δηλητηρίαση από το χλώριο.
Ο Ric O'Barry πρώην εκπαιδευτής δελφινιών (αυτός εκπαίδευσε τα δελφίνια που έπαιξαν τον Flipper ), και ένας από τους συντελεστές της ταινίας «The Cove» που κέρδισε το βραβείο Όσκαρ και ανέδειξε το θέμα της βάρβαρης σφαγής δελφινιών στην Ιαπωνία, λέει ότι το αιματηρό αυτό θέαμα που η Ιαπωνία προσπαθεί να κρατήσει μακριά από τα βλέμματα του κόσμου, τροφοδοτείται από την επικερδή βιομηχανία αιχμαλωσίας και εκμετάλλευσης των δελφινιών στα δελφινάρια.
Τα δελφινάρια δημιουργούν μία ζήτηση για ζωντανά δελφίνια τα οποία συλλαμβάνονται από ελεύθερους πληθυσμούς κατά τη διάρκεια αιματηρών κυνηγιών. Όσα δεν επιλέγονται για τα δελφινάρια, σφάζονται για το κρέας τους. Η πρωταρχική οικονομική κινητήρια δύναμη όμως για τη σφαγή των δελφινιών, είναι τα πολλά εκατομμύρια που προσφέρουν τα θαλάσσια πάρκα, γεγονός που παρέχει στους αλιείς τους πόρους για να πραγματοποιήσουν και τη σφαγή για το κρέας τους. «Αυτή είναι η οικονομική υποστήριξη της σφαγής. Αυτή είναι η αμοιβή τους». Οι ιδιοκτήτες των ενυδρείων, πληρώνουν μέχρι και $ 150.000 ανά ζώο.
Τα δελφινάρια θέλουν να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να χρησιμοποιούν ζώα που γεννήθηκαν σε αιχμαλωσία. Είναι επιτακτική ανάγκη όμως να εξετάσουμε την ηθική και εκπαιδευτική αξία της αναπαραγωγής των δελφινιών σε αιχμαλωσία. Αυτά τα ζώα φυλακίζονται για όλη τους τη ζωή μέσα στις ίδιες πληκτικές δεξαμενές. Χωρίς να έχουν βιώσει ποτέ τα βασικά στοιχεία της φύσης, Δεν έχουν νιώσει ποτέ τα κύματα της θάλασσας, τον ήλιο και τη βροχή, τα φυσικά ένστικτά τους να επικοινωνήσουν, να καταδυθούν και να αναζητήσουν την τροφή τους καταπιέζονται και οδηγούνται σε συμπεριφορές όμοιες με αυτών που αιχμαλωτίστηκαν. Δεν πρόκειται ποτέ να κολυμπήσουν σε μια ευθεία γραμμή για όσο διάστημα επιθυμούν, ούτε θα είναι ποτέ σε θέση να χρησιμοποιήσουν την ταχύτητά τους, την ευφυΐα, το σόναρ, και την αίσθηση της συνεργασίας για την αναζήτηση της τροφής τους. Είναι κάποια πλάσματα που έχουμε δημιουργήσει για τη δική μας διασκέδαση, και δεν έχουν καμία θετική εκπαιδευτική αξία.
Υποστηρίζοντας κάθε είδους ζωολογικών κήπων, τσίρκων ή ενυδρείων ενθαρρύνουμε τη σύλληψη ή την αναπαραγωγή σε αιχμαλωσία ελεύθερων ζώων τα οποία παραμένουν φυλακισμένα το υπόλοιπο της ζωής τους.
Ο μύθος της ευαισθητοποίησης και της δελφινοθεραπείας
Καθώς το κοινό ευαισθητοποιείται όλο και περισσότερο για ζητήματα καλής διαβίωσης των ζώων, οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία προσπαθούν απεγνωσμένα να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση των ζώων σε δημόσιες εμφανίσεις και προσπαθούν να παραπλανήσουν τον κόσμο, υποστηρίζοντας ότι στοχεύουν στην εκπαίδευση του κοινού, την ευαισθητοποίηση ή ότι η επαφή με τα δελφίνια ή αλλιώς δελφινοθεραπεία (Dolphin-Assisted Therapy - DAT) έχει θετικά αποτελέσματα σε άτομα με νοητικές ή σωματικές δυσκολίες, τα οποία όμως αποδεικνύονται εντελώς ανυπόστατα.
Η πλειοψηφία των ζώων σε αιχμαλωσία που χρησιμοποιούνται σε τέτοιου είδους παραστάσεις, προσφέρουν περισσότερο διασκέδαση στους θεατές και ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με την καταγωγή, τη βιολογία, την οικολογία και τη διατήρηση των ζώων, εμφανίζοντάς τα σε αφύσικες συνθήκες να κάνουν κόλπα για το κοινό. Αντί να παρέχουν εκπαίδευση, τα προγράμματα αυτά διδάσκουν το κοινό ότι είναι αποδεκτό να κρατάμε άγρια ζώα σε αιχμαλωσία για τη δική μας διασκέδαση.
Η Dr. Lori Marino, νευροεπιστήμονας που έχει ασχοληθεί με τα δελφίνια, σε πρόσφατη μελέτη της http://www.nbb.emory.edu/faculty/personal/documents/MarinoetalAZAStudy.pdf αναφέρει ότι "δεν υπάρχει κανένα αδιάσειστο στοιχείο μέχρι σήμερα που να αποδεικνύει ότι οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία προωθούν αλλαγή στάσης ή ότι εκπαιδεύουν τους επισκέπτες, παρά τους ισχυρισμούς για το αντίθετο".
Οι επιστήμονες δηλώνουν επίσης ότι δεν υπάρχει καμία αποδεδειγμένη επιστημονική εγκυρότητα στην δελφινοθεραπεία. "Παρά την εντατική προώθηση της δελφινοθεραπείας προς το ευρύ κοινό, τα αποδεικτικά στοιχεία ότι επιφέρει βελτιώσεις στα βασικά συμπτώματα κάθε ψυχολογικής διαταραχής είναι μηδενικά’’.
«Οι υποστηρικτές της δελφινοθεραπείας (Dolphin-Assisted Therapy - DAT) υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητά στη θεραπεία ασθενών με κλινικές διαταραχές και ασθένειες που κυμαίνονται από αυτισμό και επιληψία μέχρι καρκίνο και AIDS. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς αυτούς. Αντιθέτως επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι η δελφινοθεραπεία (DAT) σχετίζεται με ενδεχόμενους κινδύνους για τον άνθρωπο και τα δελφίνια. Η ανθρώπινη βλάβη μπορεί να περιλαμβάνει άμεση ζημία από την επιθετική συμπεριφορά έως αυξημένη πιθανότητα βακτηριακής, ιογενούς, μυκητιασικής λοίμωξης. Η βλάβη στα δελφίνια περιλαμβάνει τη σύλληψη από τη φύση, το χωρισμό από τις οικογένειές τους, και τον εγκλεισμό, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρό στρες ή και προδιάθεση να δράσουν επιθετικά.»
Πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί δαγκώματα, μώλωπες, εκδορές, γδαρσίματα και σπασμένα οστά ως αποτέλεσμα της κολύμβησης με δελφίνια. Δεν είναι λίγες οι φορές που ζώα σε θαλάσσια πάρκα παρουσίασαν ταραγμένες και επιθετικές συμπεριφορές υπό τις αγχώδεις συνθήκες αιχμαλωσίας και της αναγκαστικής αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους.
Αλλά το πιο εκπληκτικό και πιο δριμύ κατηγορητήριο της δελφινοθεραπείας προέρχεται από το ίδιο το πρόσωπο που την ανέπτυξε. Η Dr Betsy Smith, η οποία κάποτε πίστευε ότι τα δελφίνια μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία παιδιών με ειδικές ανάγκες, αναθεώρησε τις απόψεις της δηλώνοντας: «Πρόκειται για μάλλον παραπλανητικές πρακτικές από ιδιοκτήτες δελφινάριων και προγραμμάτων κολύμβησης με δελφίνια. Στο επίκεντρο όλων αυτών των προγραμμάτων θεραπείας είναι η εκμετάλλευση ευάλωτων ατόμων και ευάλωτων δελφινιών.»
Το 2003 η Dr Betsy Smith έγραψε ότι, "Αυτό που έγινε σαφές ήταν το αν αυτό που κάναμε δικαιολογεί την αιχμαλωσία των δελφινιών» ενώ σε μία άλλη δημοσίευση αναφέρεται:"To πρωταρχικό κίνητρο όλων των προγραμμάτων αιχμαλωσίας δελφινιών είναι οικονομικό".
Συνοπτικά λοιπόν, τόσο η πιο πρόσφατη επιστημονική διερεύνηση αλλά και η ιδρύτρια της δελφινοθεραπείας καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι η δελφινοθεραπεία παρέχει επιπλέον πλεονέκτημα από κάθε άλλου είδους «ευχάριστης» εμπειρίας. Ακόμη όμως επιχειρήσεις συνεχίζουν να φυλακίζουν δελφίνια και να ισχυρίζονται την αποτελεσματικότητα αυτής της αποκαλούμενης «θεραπείας» απευθυνόμενοι σε απελπισμένους γονείς.
Παρόλο που δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η δελφινοθεραπεία παρέχει κάποιο σημαντικό όφελος για τους ανθρώπους, υπάρχει πλούτος αποδεικτικών στοιχείων για τη ζημία που επιφέρει στα δελφίνια η αιχμαλωσία τους.
Εκπαίδευση
Η εκπαίδευση των δελφινιών συχνά διαστρεβλώνεται εσκεμμένα από τη βιομηχανία θαλάσσιων πάρκων καθώς ισχυρίζονται ότι τα δελφίνια εκτελούν την παράσταση επειδή τους αρέσει. Αφήνοντας νηστικά τα δελφίνια μερικοί εκπαιδευτές τα εξαναγκάζουν σε αφύσικη συμπεριφορά, εκτελώντας «κόλπα» για το κοινό.
Ο Ric O’ Barry μας αποκαλύπτει τα μυστικά της εκπαίδευσης: «Όταν βλέπουμε ένα δελφίνι έτοιμο να ευχαριστήσει και να κάνει ότι του ζητήσει ο εκπαιδευτής, δεν είναι επειδή το θέλει. Είναι επειδή πεινάει. Ναι, τα δελφίνια εκτελούν κόλπα επειδή έτσι τρέφονται. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας εκπαιδευτής για τα δελφίνια είναι ότι δεν εκτελούν αμέσως τα κόλπα αν δεν είναι πεινασμένα. Αυτός είναι ο λόγος που τρέφονται κατά τη διάρκεια του σόου. Οι εκπαιδευτές σφυρίζουν και τους πετούν ένα ψάρι κάθε φορά που κάνουν κάτι σωστά. Και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, διότι έχουν εκπαιδευτεί ότι έτσι θα φάνε. Στην πραγματικότητα, συχνά ξεκινούν την παράσταση μόνα τους όταν πεινάνε. Οι εκπαιδευτές αποκαλούν τη μέθοδο αυτή "θετική εκπαίδευση’’ ή ΄΄ανταμοιβή." Από την πλευρά των δελφινιών όμως, αυτό είναι στέρηση τροφής. Εάν τα δελφίνια κάνουν κάτι λάθος δε θα υπάρξει ‘’ανταμοιβή’’ ψαριών.»
Οι επισκέπτες δεν συνειδητοποιούν ότι το πολυδιαφημιζόμενο χαμόγελο των δελφινιών «δεν αντικατοπτρίζει τη συναισθηματική τους κατάσταση». Είναι απλά το σχήμα του στόματός τους.
Όταν η Κάθυ, ένα από τα δελφίνια που έπαιζε τον Flipper πέθανε στα χέρια του O’ Barry (εκείνος πιστεύει ότι αυτοκτόνησε), τότε συνειδητοποίησε ότι η αιχμαλωσία και η εκπαίδευση των δελφινιών για να κάνουν ανόητα κόλπα είναι λάθος και έκανε σκοπό της ζωής του να σταματήσει τη σφαγή και την αιχμαλωσία τους.
«Πολλοί λίγοι άνθρωποι βλέπουν την αιχμαλωσία ως πρόβλημα» λέει ο O'Barry. «Τα δελφίνια δείχνουν να γελούν, η μουσική παίζει, ο ήλιος λάμπει, όλοι φαίνεται να περνούν καλά. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι».
Αναγκάζουμε τα δελφίνια να κάνουν ανόητα πράγματα, που ποτέ δεν θα έκαναν στη φύση, γιατί διασκεδάζουμε να κυριαρχούμε στα ανυπεράσπιστα μέλη ενός άλλου είδους. Το χειρότερο όμως είναι, ότι διδάσκουμε στα παιδιά ότι είναι εντάξει να μη σεβόμαστε και να κοροϊδεύουμε ένα από τα πιο καταπληκτικά πλάσματα. Ο νόμος το επιτρέπει αυτό, επειδή υποτίθεται ότι έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Αυτό όμως είναι αστείο! Αλλά το αστείο είναι για εμάς. Αυτά τα αξιολύπητα δελφίνια σε αιχμαλωσία, φορώντας αστεία καπέλα και πηδώντας μέσα από στεφάνια, δεν έχουν καμιά σχέση με τα δελφίνια σε ελεύθερη κατάσταση.
Και το πιο θλιβερό είναι ότι επιτρέπουμε στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, όχι μόνο να μετατρέπει ένα πανέμορφο πλάσμα σε παρωδία, αλλά τους επιτρέπουμε να κερδίζουν από αυτό.
Τι συμβαίνει με τα δελφίνια, όταν το σόου τελειώνει και όλοι φεύγουν; Τα περισσότερα δελφίνια δεν κάνουν τίποτα. Απλά μαραζώνουν στα δεξαμενή και να περιμένουν για το επόμενο σόου, την επόμενη φορά που θα φάνε.
Η νοημοσύνη των δελφινιών
Οι επιστήμονες που μελετούν την υψηλή νοημοσύνη των δελφινιών, ισχυρίζονται ότι τα δελφίνια είναι τα δεύτερα πιο έξυπνα πλάσματα στον κόσμο μετά τον άνθρωπο, ώστε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως "μη ανθρώπινα πρόσωπα’’, ενώ θεωρούν ηθικά απαράδεκτο να τα φυλακίζουμε σε ψυχαγωγικά πάρκα ή να τα σκοτώνουμε για τροφή. Έρευνες δείχνουν ότι οι εγκέφαλοι των δελφινιών έχουν πολλά βασικά χαρακτηριστικά που συνδέονται με την υψηλή νοημοσύνη. Τα δελφίνια έχουν διαφορετικές προσωπικότητες, ισχυρή αίσθηση του «εγώ» και μπορούν να σκεφτούν το μέλλον. Έχει επίσης καταστεί σαφές ότι είναι «πολιτιστικά» ζώα, πράγμα που σημαίνει ότι νέες μορφές συμπεριφοράς, μπορεί γρήγορα να αντιγράψει το ένα δελφίνι από τον άλλο.
Τα δελφίνια δεν ήρθαν εθελοντές κλόουν στον κόσμο μας. Αιχμαλωτίστηκαν με βία και βρέθηκαν σε μια βιομηχανία όπου πρέπει να κάνουν ανόητα κόλπα για να διασκεδάζουν οι άνθρωποι, ώστε να μπορέσουν να παραμείνουν ζωντανά.
Η βιομηχανία θαλάσσιων πάρκων πρέπει να πάψει να παραπλανεί το κοινό και να εκμεταλλεύεται απελπισμένους και ευάλωτους γονείς παιδιών με ασθένειες, υποστηρίζοντας ότι η επαφή με τα δελφίνια έχει θεραπευτικές ή εκπαιδευτικές ιδιότητες θέλοντας να δικαιολογήσει την αιχμαλωσία των δελφινιών.
Είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν ισχυρές επιστημονικές αποδείξεις για να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό αυτό αλλά ακόμη και αν υπήρχαν, θα μπορούσε αυτό να δικαιολογήσει το πραγματικά υψηλό τίμημα που πληρώνουν τα δελφίνια για την επιθυμία μας να είμαστε κοντά σε αυτά; Θα ήταν ηθικά αποδεκτό να φυλακίζουμε τα δελφίνια καταστρέφοντας έτσι τη ζωή τους, σε μια προσπάθεια να βελτιώσουμε τη δική μας;
Για περισσότερες πληροφορίες:
_____
