Περί αξίων κι αναξίων― με φούσκες κι αχινοί

Των «Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια..» έγραψε ο Ελύτης για σαν αύριο, καρδιά καλοκαιριού στο Αιγαίο. Προφητικό θεωρεί το στίχο η τελευταία του αγάπη ποιήτρια Ιουλίτα, η οποία πολύ μάς απογοήτευσε μετά το θάνατο του Νομπελίστα― αλλά αυτά είναι ανάξια λόγου τέτοιες μέρες.

Διότι γράφω πλάι στη θάλασσα με φούσκες κι αχινούς και με κρασί, και με νερά κρυστάλλινα και δροσερά που η επιφάνειά τους σα κρούστα τρεμοπαίζει από το αεράκι.

Κι ακόμα διότι όντως «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το πορώδες κι άσπρο μεσημέρι», άξια και «τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες» (κι έχω έναν εδώ πλάι μου στον Ορνό), άξιο και το αιώνιο το «πέτρινο πεζούλι
 αντικρύ στου πελάγους...»

Άξιοι και οι αχινοί κι οι φούσκες, όπως άξιος είναι κι εκείνος που τα μάζεψε και μου τα προσφέρει, άξιο το κρασί μου και αν, καμιά φορά, ανάξιοι οι άνθρωποι δεν πειράζει, υπερτερεί η θάλασσα κι η ποίηση και τούτο το νησί, έρωτάς μου ατέλειωτος, που πάντα με κρατά δική του.

Μαθαίνω ότι χθες κάποιες στιγμές ήταν δύσκολη η πρόσβαση εδώ και το συνδύασα με μια επίθεση που δέχθηκα αφού ενημέρωσα τη Σελίδα των Anonymous με το κείμενό τους κατά τς Χρυσής Αυγής. Αν με κατήγγειλαν για υβριστικό (ή ό,τι) περιεχόμενο δεν ξέρω αλλά κάποιοι αφιέρωσαν χρόνο να σχολιάσουν υβριστικά κάθε φωτογραφία μου στο Facebook. Δεν είναι και πολλές μα η συντονισμένη επίθεση με κεφαλαία κι ανορθόγραφα greeklish κραυγάζει πως δε χρειάζεται Σέρλοκ Χολμς για να βρεθεί η πηγή. 

Δεν απορώ με το παράδοξο οι υπέρμαχοι της ελληνικότητας να αποτελούν τη μόνη μερίδα πληθυσμού που βιάζει έτσι άγρια την ελληνική γλώσσα. Δεν απορώ διότι γνωρίζουμε πως φασισμός και λογική δε δένουν. Θυμώνω όμως όπως θυμώνουμε όταν οι βάρβαροι συλήζουν το ναό μας― και με ναό δεν εννοώ βέβαια τo facebook αλλά τη γλώσσα που εκείνοι δε γνωρίζουν.

Μα αυτά είναι ποταπά κι οι φούσκες με καλούν, όμως τα αναφέρω διότι θα ήθελα να σας ζητήσω, εάν τύχει να δυσκολευτείτε μπαίνοντας στο μικρό μου γκιούλ μπαχτσέ, να κάνετε τον κόπο, σας παρακαλώ, να με ενημερώσετε.

Περί αναξίων όμως αρκετά· περί αξίων τώρα. Οπότε ιδού και το Δοξαστικόν για να έρθουμε στο ίσιο μας (όπως λέμε και στη γιόγκα) ώστε να μπουν στη θέση τους οι προτεραιότητές μας επειδή τίποτε δεν είναι το μηδέν αλλά παντοτεινός είναι «ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας»:

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα
Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος
ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται
Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο
Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει
Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ενας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.
ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο
τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία
τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια.
Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα-φλόκο
Στο γαρμπή τ' αρμενίζοντας πόντζα-λαμπάντα
έως όλο το μάκρος τους τ' αφρισμένα
με λιτρίδια μαβιά και με ηλιότροπια
Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος
η θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη
η Κως, η Ίος, η Σίκινος
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντικρύ στου πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι
Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι
ένα παπούτσι ύπνου που ανεβαίνει
το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες
και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη
των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε:
ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί
Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται
Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημίας των νησιών η Αγία
Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με τα ωραία λαλιά η δαμάζοντας το δαίμονα
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφετικιά και δαιδαλική
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει
μιαν οσμή κεραυνού σαν το θειάφι
του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
οι νεκροί άνθη της αύριον
Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία
γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι
το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει
της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ' Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα
Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα
τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα
Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα
η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή
η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο το δάκρυ
ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι
των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται
Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια
ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη
το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη
και το μάλλινο έρημο μέσα στ' αγιάζι
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει
από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
ποιο το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου:
ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη
ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη
Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
Αιέν αιέν ο λόγος και Τροπίς η αστρική
Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο
Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο
Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία
Αιέν η βρώση της Ψυχής και η Πεμπτουσία
Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα
Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός
Νυν η ταπείνωση των Θεών
Νυν η σποδός του Ανθρώπου
Νυν Νυν το μηδέν
και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!

_____________για ολόκληρο το Άξιον Εστί εδώ