Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Με ένα gin και μνήμη ελεφάντων




Στους τροπικούς έπιναν gin. Κάθε απόγευμα. Αντικατέστησε το τσάι διότι οι Ευρωπαίοι εκεί χρειάζονταν κάτι δυνατό να κόβει την πίκρα του καθημερινού κινίνου που από απαραίτητη άμυνα για την ελονοσία έγινε  ευχάριστη συνήθεια.
Στην Αγγλία ακόμα πίνουν gin. Οι κυρίες. Pink gin το λένε, βάζουν μια σταγόνα γκρεναντίνη και ξεγελούν πως πίνουν κάτι ανάλαφρο. Μου αρέσει, μα δίχως τα σιρόπια, με λεμόνι. Και καθώς το έπινα μπροστά στη θάλασσα θυμήθηκα τα των αποικιών και τα πολλά μυστήρια των ελεφάντων.

Η παροιμιώδης μνήμη τους είναι φημισμένη, όπως και τα νεκροταφεία τους, η μητριαρχία της αγέλης με αρχηγό πάντα τη μεγαλύτερη θηλυκιά, η στοργή τους για μικρά κι αρσενικά κι η εξυπνάδα τους. Μα για τη διαίσθησή τους σπάνια ακούμε.
Το περιστατικό που με εντυπωσίασε συνέβη τον περασμένο Μάρτιο αλλά, σα προυστική μαντλέν, χρειάστηκε φως απογεύματος κι ανοιχτό ορίζοντα, εσάρπα και  ένα gin για να το θυμηθώ.

Πριν από χρόνια στα εδάφη των Ζουλού στη Ν. Αφρική έζησε ένας συγγραφέας που αγαπούσε τους ελέφαντες. Κι αφοσιώθηκε να φτιάξει ένα πάρκο εξημέρωσης ώστε να σώζει από το θάνατο όσους αγρίευαν κι έκαναν επιθέσεις σε χωριά. Μην το ξεχνάμε, για αγρότες και νομάδες ο ελέφαντας είναι μάστιγα. Ο Lawrence Anthony όμως αναλάμβανε να τους εξημερώσει και έσωσε πολλούς που οι ίδιοι κι οι αγέλες τους ακόμα τριγυρνούν. 
Τον περασμένο Μάρτιο που ο Anthony πέθανε, δυό αγέλες ελεφάντων εμφανίστηκαν στην περιοχή που ήταν το σπίτι του και για δυό μέρες τριγυρνούσαν στο μεγάλο 'πάρκο' Thula Thula στο KwaZulu της Νοτίου Αφρικής σα για να αποχαιρετίσουν τον παλιό τους φίλο κι ευεργέτη. Για να φτάσουν ως εκεί διέσχισαν για 12 ώρες αργής πορείας τα άγρια εδάφη των Ζουλού.  
Πώς το έμαθαν, πώς το ένιωσαν και πώς θυμούνται μόνο εκείνοι ξέρουν. Ο Anthony δεν ήταν εκεί, είχε πεθάνει ξαφνικά από καρδιά στην πόλη Durban.


________
 Ο Lawrence Anthony (17 September 1950 – 2 March 2012) wikipedia, είχε πρωτοστατήσει και στη σωτηρία των ζώων του Ζωολογικού Κήπου της Βαγδάτης πριν την Αμερικανική εισβολή του 2003.

Για περισσότερα: http://delightmakers.com/ elephant whisperer

Εικόνες:
πάνω: το gin μου 
αριστερά: βιβλίο του
κάτω: το 'Tribute', η πομπή



__________________________________

13 σχόλια:

  1. Τώρα το gin δεν το πίνουμε για να καλύψουμε την πικρή γεύση του κινίνου αλλά την πιο πικρή γεύση της μοναξιάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές οι πικρές γεύσεις τελευταία.. καλά που έχουμε και τις χαρές Catherine μου!
      (Ξέρεις πως χαίρομαι πολύ όταν σχολιάζεις..)

      Διαγραφή
  2. Πόσα πράγματα δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ακόμη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλημέρα

    εγκυκλοπαίδεια μου είστε.... για το τζιν...


    για τα ζώα.... τι είναι ζώο... μπας και είμαστε τα δίποδα??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Gin Tonic, το ποτό μου επίσης.
    Όσον αφορά τους ελέφαντες... τους έχω ζήσει απο κοντά. Υπέροχα πλάσματα. Είναι απο τα ελάχιστα πλάσματα που μπορούν να δεθούν τόσο πολύ με τον άνθρωπο.
    Την καλημέρα μου....I am Back!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το καλοκαίρι πίνω ρούμι και το χειμώνα κονιάκ. Το κονιάκ μου αρέσει με τη ζεστή μου σοκολάτα, το ρούμι μου αρέσει libre, το ίδιο και οι ελέφαντες...
    Καλημέρα Δάφνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι λοιπόν...
      Κρασάκι, τσίπουρο, ουζάκι όχι;
      Καλό Σαββατοκύριακο Georgina μου!

      Διαγραφή
    2. Κρασί και τσίπουρο ναι, με το φαγητό όμως. Δεν πιάνετε για ποτό έτσι...Ούζο ποτέ! Ούτε που να το δω δε θέλω, το μυρίζω και γυρνά ο κόσμος ανάσκελα. Με την τεκίλα έχω κακό προηγούμενο και ουίσκι δεν έχω το κύρος για να το πιω! Έτσι το περιφρονώ καταλαβαίνεις...
      Τζιν πίνω μόνο αν με τους φανατικούς του τζιν φίλους. Δεν θα το παραγγείλω αν βγω αλλά αν είμαστε σπίτι και ανοίξουμε μπουκάλι και πίνουν όλοι δεν λέω όχι. Μόνη μου όμως δεν το απολαμβάνω ποτέ. Ούτε αυτό το ποτό ούτε και κανένα άλλο εκτός από ένα σφηνάκι κονιάκ μια στο τόσο με τη σοκολάτα μου. Α αυτό πολύ μ' αρέσει!
      Για τη διαίσθηση όμως δεν είπαμε τίποτα! Αλλά και η μεταξύ μας επαφή διαισθητική δεν είναι μήπως? Αυτό το "όμοιος ομοίω" είναι πολυδιάστατο κατά την ταπεινή μου γνώμη κι ας το χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι τόσο μονοδιάστατα... δες τους ελέφαντες που γύρευαν έναν άνθρωπο για παράδειγμα. Αυτοί τι να αναζητούσαν να πλησιάσουν άραγε? Τον άνθρωπο μέσα τους ή τον ελέφαντα μέσα στον άνθρωπο? Άρα κάτι τρέχει με τη διαίσθηση! Και το ποτό για να βρεις την άκρη είναι μια καλή αρχή!
      Φιλί!

      Διαγραφή
  6. ........μεγάλες ψυχές οι ελέφαντες, αλλά μη μου μιλάς για αλκοόλια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι έγω στη θέση σου.. αν είχα περάσει ένα καλοκαίρι με μεθυσμένα βουβάλια...

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.