Της ώρας είναι ο μουσακάς μας ― καταλάβατε;

Πριν χρόνια συνηθίζαμε με ένα φίλο Μυκονιάτη να τρώμε θαλασσινά σε ένα δημοφιλές εστιατόριο. Τα διάλεγε και δεν πολυασχολιόμουν. Αλλά καμιά φορά έβλεπα να περνά γι αλλού κάτι που μου αρέσει κι έλεγα παραπονεμένα 'είχε καβούρι;'. Ρωτούσε ο φίλος 'είχατε λοιπόν καβούρι;' Και απαντούσε ο ιδιοκτήτης δυνατά  'δεν ήταν για σένα' με ένα χαμόγελο που πλαϊνά τραπέζια εξελάμβαναν ως περιφρόνηση ενώ έμαθα ότι ήταν συνεννόηση μεταξύ ανθρώπων της δουλειάς.

Διάβασα ένα άρθρο στο οποίο μια κυρία κατηγορούσε για 'πάμπλουτο λεχρίτη' Ελληνοαμερικάνο επιχειρηματία που όταν του είπε στην Αστόρια πως επιθύμησε ελληνικό μαγειρευτό την έστειλε στην ταβέρνα που έτρωγε κι αυτός. Η κυρία ρώτησε τηλεφωνικά αν έχουν ελληνική κουζίνα, έκλεισε τραπέζι και το ίδιο βράδυ μόνο που δε δηλητηριάστηκε από ξινισμένο μουσακά που δεν έφαγε και δεν πλήρωσε.

Οργισμένη περιγράφει την ηλιθιότητα του σερβιτόρου:

―Τι έχετε από μαγειρευτά; ρωτά η κομψή παρέα.

―Τίποτα. Όλα της ώρας απαντά ο ηλικιωμένος σερβιτόρος.

―Μα δε μας είπατε στο τηλέφωνο πως έχετε γιουβέτσι και μουσακά;

―Της ώρας είναι κι αυτά!

―Πώς της ώρας άνθρωπέ μου; Οι μελιτζάνες μόνο θέλουν μια ώρα να τηγανιστούν και πέντε να στραγγίξουν, ειρωνεύτηκε η κυρία.

―Εμείς εδώ έτσι το κάνουμε. Της ώρας― ήρθε απάντηση.

Κι εξοργίστηκε με το θράσος και δηλητηριάστηκε από το μουσακά ψυγείου-μέσω-μικροκυμάτων και είχε να λέει και για την αγένεια του προσωπικού.

Διότι δεν είχε αντιληφθεί πως είχε τιμηθεί με ειδική μεταχείριση που από εγωισμό και άγνοια δεν είχε εκτιμήσει.

Το σκέφτηκα παραγγέλνοντας τα μπαρμπούνια μου όταν ρώτησα με επιμονή αν είναι σημερινά.

― Και βέβαια είναι, αλλιώς δε θα σου τα έλεγα μου είπε η φίλη που στενοχωριέται όταν ο καλός πελάτης δεν πιάνει το υπονοούμενο.

Ζητάει γλώσσα ο Άγγλος επειδή την είδε στον κατάλογο:

― Έχουμε ...ναι... αλλά ήρθαν και ΠΟΛΥ ΦΡΕΣΚΑ μπαρμπούνια και λυθρίνι σημερινό και ωραιότατη σαρδέλα, του λέω. Εεε άμα επιμείνει τι να κάνω που δε καταλαβαίνει; Μετά παραπονιόταν για τη γλώσσα και του είπα 'αλλά δε μ' ακούς'.

Ή.. μου ζητάς γλυκό. Και λέω:

―Πολύ καλό ραβανί, τώρα βγήκε και πανακότα και κρεμ μπρυλέ. Και.. και το μους σοκολά που θα ρωτήσω αν υπάρχει ακόμα.

 Το μους θα πάρεις;

Κι όμως, πολλοί το παίρνουν. 

Ξεκαθαρίζω εδώ πως θεωρητικά σε ένα ιδανικό κόσμο το μους αυτό δε θα ήταν στον κατάλογο. Θεωρητικά ένα καλό εστιατόριο (και το service του) μπορεί να αξιολογηθεί από μια παραγγελία τηγανητών αυγών. Αλλά δεν είναι ο δρόμος μας στρωμένος με Μισελέν πολυάστερα οπότε υπάρχουν, όπως σε όλες τις δουλειές, τα μυστικά του επαγγέλματος, με κολπάκια και συνθήματα. Τα περιέγραφε θαυμάσια ένας Σεφ που παλιότερα είχε γράψει ένα best- seller που εξόργισε τους συναδέλφους του διότι αποκάλυπτε όσα συμβαίνουν στις κουζίνες, όλα τα κόλπα των μαγείρων και έδινε συμβουλές στους πελάτες, όπως π.χ. ότι το ψάρι είναι φρέσκο από Πέμπτη  ως Σάββατο μα, αν υπάρχει ακόμα, θα είναι σάπιο τη Δευτέρα. 

Τα διάβασα, τα έζησα (αφού όπως ξέρετε δε μαγειρεύω) και πια νομίζω κάτι ξέρω. Γι αυτό σήμερα σκέφτηκα να σας τη διαβιβάσω τη σοφία.
____________

Η Κυρία της Νέας Υόρκης είναι η Μαλβίνα Κάραλη σε κείμενο για το (symbol) από την εξαιρετική συλλογή, τη 'Σαββατογεννημένη', με τα τελευταία της ― όπου καμία σχέση με την τηλεπερσόνα και τις πιασάρικες χαριτωμενιές γι αυτό και το συστήνω ανεπιφύλακτα.  

Το του Σεφ το χάρισα σε αγγλόφωνο επαγγελματία και πια ξέχασα τον τίτλο· αλλά ο βιβλιόφιλος φίλος μου chef  Ben Provis μου θύμισε ότι είναι το "Κουζίνα Εμπιστευτικό" του Anthony Bourdain.

Εικόνες

Πάνω το τεκιλάκι μου 

και κάτω τα μπαρμπούνια μου, πολύ τηγανισμένα όπως μου αρέσει.