Ουράνιο Τόξο, πάλι

My heart leaps up when I behold

              A rainbow in the sky:

          So was it when my life began;

          So is it now I am a man;

          So be it when I shall grow old,

              Or let me die!

          The Child is father of the Man;

              I could wish my days to be

                                             Bound each to each by natural piety.*

 [W. Wordsworth (1802)]

Γύρισα αργά χθες το βράδυ και σήμερα έμεινα στο κρεβάτι ως αργά― πολύ αργά, ακόμα και για μένα. Το δωμάτιό μου σκοτεινό, άκουγα τη βροχή μονάχα.

Κι όταν σηκώθηκα πια, κάπως 'liverish' όπως έλεγαν στην Αγγλία, από κάθε κούφωμα έμοιαζε να είχαν μπει στο σπίτι μακριές φάλαγγες μυρμηγκιών που ανεβαίνουν σε τοίχους και καλώδια και με ενοχλούν περπατώντας στο γραφείο μου ακόμα και τώρα που γράφω. Τα μυρμήγκια είναι σημάδι πως σταμάτησε η βροχή λένε μα αυτό ισχύει για έξω. Μέσα τι θέλουν;

Δε θα σας πω, είναι βαρετό, πώς τα πολέμησα (με όχι και μεγάλη επιτυχία), μόνο πως έξω ένα μεγάλο κι έντονο ουράνιο τόξο μου έδειχνε ένα θησαυρό στα νοτιοανατολικά, στο παρελθόν μου. Εκεί στην παραλία που πρωτοέμεινα στη Μύκονο σ' ένα δωμάτιο δίχως ηλεκτρικό και  σ' ένα κόσμο πιο διεθνή και πιο γαλήνιο που πια μας προσπερνάει και που δεν έπαψα να νοσταλγώ.

Μικρό κομμάτι εκείνης της ατμόσφαιρας κατάφερα να σώσω σε δυό διηγήματά μου. Όλα τα άλλα παραμένουν μέσα μου για να είμαι αυτή που είμαι. 

________________

εικόνα: Σήμερα, το Ουράνιο Τόξο με ελιά και αλόη. 

*Το αγαπημένο μου ποίημα του W. Wordsworth σε παλιότερη ανέκδοτη μετάφρασή μου (που ξανά ήρθε στο νου πέρσι σε ανάλογη περίπτωση):

«Αναπηδά η καρδιά μου μόλις δω

ουράνιο τόξο εις τον ουρανό επάνω:

Έτσι ήταν όταν άρχισε η ζωή μου

Έτσι είναι τώρα που είμαι άνδρας στην ακμή μου

Έτσι θα είναι όταν γέρος θα γινώ

Ή.. ας πεθάνω!

Πατέρας του Ανθρώπου είναι το Παιδί...»