'Τσάι' για τους οικοδόμους και βοριάς

Περπατούσα στο Γιαλό με ψώνια και το τηλέφωνο που κρατούσα στο χέρι με φωτογράφισε.

Φυσάει τρελά κι είχα ένα παλιό μου φίλο σπίτι που μου καθάρισε τον κήπο, στερέωσε ένα αγιόκλημα που μου έκλεινε το παράθυρο και έκοψε κορμούς που πια ραγίζουν τοίχους. Του είχα γράψει από χθες τι ήθελα και στον ύπνο μου το πρωί τον άκουγα ευτυχισμένη να πηγαινοέρχεται και να κουβεντιάζει με τον Κύριο Kastell. Είχε ήδη κάνει αρκετά όταν ξύπνησα, ήπιαμε καφέ (εγώ, εκείνος μπύρες) και βγήκε να τελειώσει ως πριν λίγο που έφυγε.

Πριν χρόνια, όταν πήραμε το σπίτι, αυτός ο φίλος με βοήθησε στις επισκευές.

―Καφέ; ρωτούσα το πρωί τους παλιούς μάστορες κι εκείνοι μου απαντούσαν ντροπαλά πως όχι, πίνουν μόνο τσάι. Ουίσκι δηλαδή. Κι όταν ζητούσα κάτι λίγο ασυνήθιστο μου έλεγαν πως 'θα μας γράψει η Ιστορία'.

Ο φίλος μου θα ξαναέρθει τη Δευτέρα για τα υπόλοιπα―δεν είναι θρήσκος αλλά δε δουλεύει Κυριακές, είναι προληπτικός από μικρός που δούλευε οικοδόμος. Λυπάμαι τώρα που φυσάει και δε μπορώ να χαρώ όσα έκανε. Σαν τον αέρα είναι ανάκατες οι σκέψεις μου, το σπίτι μοιάζει να αρμενίζει σα καράβι.

Η Τουρκία κι η Βραζιλία είναι στην καρδιά μου αλλά εδώ μονοπωλούσαν τα κομματικά που δεν καταλαβαίνω και, θα το ξέρετε πια, ακολουθώ πάντα πιστά το 'Μίλα μόνο για ό,τι ξέρεις' του Μπαλζάκ. Γι αυτό και πάω να μάθω, να έχω να σας λέω.

________________________________