Βροχές; Με ποιον είναι άραγε τώρα οι θεοί;

Σας έχω ξαναπεί ότι τελευταία νοιώθω, σαν το Fitzgerald στα τριάντα του, ότι το πιάτο που έχω μπροστά μου δε μοιάζει με εκείνο που παρήγγειλα. Όχι προσωπικά όπως εκείνος όμως, αλλά πολιτικά και κοινωνικά. Σαστισμένη, με έκπληξη κοιτώ τις εξελίξεις και δεν πιστεύω ότι με τη θέλησή τους οι άνθρωποι επιλέγουν δρόμους που, με τη δική μου την πυξίδα μοιάζουν οπισθοδρόμηση.

Δε θα τα πω αναλυτικά σήμερα, τα γνωρίζετε. Απ' την Τουρκία όπου ο Ερτογάν παίρνει τη δύναμη λόγω της άρνησης των έμπειρων σε διαδηλώσεις και παραδοσιακά αριστερών Κούρδων αυτονομιστών που για δικά τους πολιτικά συμφέροντα κρατιούνται μακριά  αποδυναμώνοντας την αντιπολίτευση των αγνών çapulcu, ως την απόφαση-φιρμάνι που έκλεισε την ΕΡΤ που κατ΄αρχήν, ―ανεξαρτήτως τι πιστεύετε για το μέλλον της ΕΡΤ― οφείλουμε να αντισταθούμε στον τρόπο με τον οποίο έγινε διότι δημιουργεί ζοφερό προηγούμενο· όπως επίσης οφείλουμε να είμαστε καχύποπτοι με τις ξαφνικές κρατικοποιήσεις. Άλλοι γνωρίζουν τα στοιχεία και θα τα πουν καλύτερα από εμένα αλλά θέλω εδώ από το μικρο μου κήπο να σας θυμίσω ότι ΕΡΤ δεν είναι μόνο η EUROVISION ή το εμετικό 'Στην Υγειά μας' αλλά είναι και το Ραδιόφωνο (το μόνο που δε σκυλοκρατείται δέσμιο των εταιριών), η Ορχήστρα Συμφωνικής Μουσικής και –πάνω απ' όλα- το Ιστορικό Αρχείο. Σπατάλες έγιναν παντού και υπεύθυνοι δεν είμαστε εσείς κι εγώ αλλά εκείνοι οι ίδιοι πολιτικοί που (ακόμα κι από την Αντιπολίτευση) ποτέ δεν τις κατήγγειλαν. Σπατάλες γίνονται ως σήμερα που ενώ κόπηκαν μισθοί και συντάξεις το απολύτως άχρηστο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση εξακολουθούσε να εκδίδεται όπως εξακολουθεί το κανάλι της Βουλής που κάλλιστα μπορούσε να είχε γίνει διαδικτυακό.

Σας είπα όμως, δεν θα αναλύσω, δεν είμαι ειδήμων και δεν ξέρω πιο πολλά από σάς όπως δεν ξέρω και με τον καιρό τι γίνεται και πώς και από πού άλλαξε τόσο τούτο το καλοκαίρι. "Γιατί να τους πληρώνουμε για το κλίμα τους- που είναι και το μόνο καλό που έχουν;" έγραφε μια λαϊκίστικη Γερμανική φυλλάδα πρόπερσι και φαίνεται αυτή διαβάζουν οι Θεοί και αποφάσισαν πώς ως τώρα παραήταν γενναιόδωροι με χώρα που βγάζει τέτοιους άθλιους πολιτικούς, χώρα που οι κάτοικοί της προτιμούν τις φραπεδιές και τους τηλεαριστοφάνηδες απ' το να βγουν να μαζέψουν κανένα σκουπίδι από τα αρχαία και τις παραλίες τους.

Αυτά σκεπτόμουν σήμερα μαζεύοντας στην καταιγίδα τα μαξιλάρια κι αφήνοντας γυμνά σα κλαδιά τα έπιπλα της αυλής. Είχα στο νου μου το ταξίδι στη Μεσόγειο του Paul Theroux* στο οποίο αηδίασε με τα σκουπίδια, την απλυσιά, την αξυρισιά και την αγένεια των Ελλήνων και κατέληξε ότι η Ελλάδα είναι το κατακάθι της Ευρώπης, ένα φθαρμένο ξέφτι στην άκρη του πολιτισμού  που, τυχερό στο κλίμα και την Ιστορία του, βαυκαλίζεται και βουλιάζει μέσα στην επιλεκτική του μνήμη. Ανθέλληνα θα τον έλεγαν κάποιοι (κυρίως αν διάβαζαν τα καλά που λέει για τη γείτονα) αλλά για μένα ο καθρέφτης της ματιάς του είναι χρήσιμος επειδή μας δείχνει αλήθειες που οι φίλοι από αγάπη ή ευγένεια ποτέ δε θα μας έδειχναν. Βοηθά να βλέπουμε τα λάθη μας στα μάτια άλλων κι η άρνησή μας να τα δούμε η, κατά Theroux, χαρακτηριστική μεσογειακή επιρρέπεια στην επιλεκτική μνήμη είναι που σε μεγάλο βαθμό μας έφερε στα χάλια που είμαστε.

_________________________________________________

εικόνα

Γυμνά σαν κλαδιά τα έπιπλα της αυλής κι εγώ κοιτώ την καταιγίδα από μέσα

*Ο Paul Theroux

 στο The Pillars of Hercules―A Grand Tour Of The Mediterranean περιγράφει πώς στα 50 του αποφάσισε να αφιερώσει ένα χρόνο για να γυρίσει όλη τη Μεσόγειο ξεκινώντας από το Γιβραλτάρ. Με τα πόδια, με λεωφορεία, πλοία της γραμμής αλλά και ένα υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο μιλά για την Ιστορία και το παρόν με αναφορές σε όσα έγραψαν άλλοι πριν από εκείνον, όσα του λένε οι ντόπιοι για τον τόπο τους κι όσα αντιφατικά διαπιστώνει ο ίδιος. 

Σας προειδοποιώ όμως: με τους Έλληνες είναι αμείλικτος κι αν δεν αντέχετε τον προβολέα και τον καθρέφτη δε σας τον συστήνω.