Τόπος μου είναι μόνο η γλώσσα― (Μικρά μου Μανιφέστα)

Επειδή από κάποια σχόλια στο προηγούμενο βλέπω ότι μπορεί να παρεξηγήθηκα θέλω να το ξεκαθαρίσω:

Δεν έχω μέσα μου ίχνος πατριωτισμού ή εθνικισμού. Δεν νοιώθω ούτε ντροπή ούτε περηφάνια για τη χώρα στην οποία με έριξε η λοταρία του σπέρματος.

Τόπος μου είναι όπου με καταλαβαίνουν. Τόπος μου είναι μόνο (η όποια) κοινή γλώσσα. Εκεί αγαπώ. Εκεί ανήκω. Κι αυτό το εκεί μου δεν έχει εκεί κι εδώ αναγνωρίσιμα σε χάρτες και δεν περιορίζεται από κρατικά ή χρονικά σύνορα.

Τόπος μου είναι η Μύκονος, τόπος μου ο Λυκαβηττός και η Βαγδάτη, τόπος μου ο Προυστ, ο Βύρων και ο Αριστοτέλης, τόπος μου η Πόλη και το Μπεϊογλού, τόπος μου και το Πέραν και το Τοπ Καπί, τόπος μου τα Εξάρχεια κι η Νεάπολη, και ο Σοπέν κι η Σύρος και η Κρήτη και ο Καβάφης κι η δική του Αλεξάνδρεια όσο κι η Αλεξάνδρεια του Ντάρρελ και του Φορστερ και το Μαρόκο του Πωλ Μπόουλς και η Βαστίλλη όσο και το κελί της Μαρίας Αντουανέττας στην Κονσιερζερί, τόπος μου είναι το Μετρό της Μόσχας και ο Τσαϊκόφσκι κι ο Σαγκάλ, του Τσίρκα τα Ιεροσόλυμα και τα σαλόνια του Μπαλζάκ, τόπος μου η Κάντρυ μουσική, τόπος μου όπου είναι η Ντόλυ Πάρτον, τόπος μου όσοι αγάπησα, τόπος μου είναι το Λούβρο και οι αναμνήσεις μου, τόπος μου οι Φρόυντ (θείος κι ανιψιός), τόπος μου οι Σουφραζέτες κι οι Αδελφές μου Φεμινίστριες, τόπος μου ο Βολίν όσο κι ο Φίνλεϋ κι ο Μακρυγιάννης, τόπος μου το δωμάτιο του Κητς στο Χάμπστεντ όσο και ένα Αβαείο στο βορά, τόπος μου η μνήμη μου κι ό,τι μου έδωσε χαρά κι ελπίδα, τόπος μου η γνώση και πείρα που απέκτησα, τόπος μου όσοι πίστεψαν σ΄εμένα, τόπος μου ένα δωμάτιο στη λίμνη Γκάρντια όσο και η Τρανσιλβανία, τόπος μου ένας καναπές στη Βενετία, τόπος μου εδώ το σπίτι μου, τόπος μου όπου έδωσα την καρδιά μου, τόπος μου οι τάφοι που γκρεμίστηκαν, τόπος μου οι λεηλατημένες σαρκοφάγοι, τόπος μου οι ροδώνες ενός Πέρση ποιητή, τόπος μου γράμματα ενός συγγραφέα από τη Σουηδία, τόπος μου ο Λίβανος (κι ο βιβλικός κι ο νέος), τόπος μου η έρημος, τόπος μου η Κάρεν Μπλίξεν, τόπος μου η καρμανιόλα ενός αποκεφαλισμένου Βασιλιά και η Συρία κι όπου έχει πρόσφυγες, τόπος μου οι θάλασσες των πειρατών και του Τζακ Λόντον, τόπος μου και οι φυλακές, τόπος μου η κήποι, τόπος μου τα κρεβάτια που θυμάμαι, τόπος μου οι σκόνες και η αποτοξίνωση, τόπος μου τα καλά κρασιά και τα τραπέζια με αχινούς και με καβούρια,   τόπος μου οι γάτες που είχα κι όλα τα σκυλιά μου, τόπος μου κι ο Εκκλησιαστής ολόκληρος και του Δαυίδ ψαλμοί, τόπος μου τα βουνά και τα ψηλά γεφύρια, τόπος μου το μικρό καμμένο Ηφαίστειο (που το λέτε εσείς Θησείο), τόπος μου η Αίγινα, η Αχαΐα κι η Αρκαδία, τόπος μου τα Δημοτικά και ο 'Αμλετ, τόπος μου ο Μάκβεθ και η Λαίδη του κι η Μήδεια και η Ηλέκτρα, τόπος μου ο Ράντυ Νιούμαν και η Κάστα Ντίβα, κι οι αδελφοί Καραμαζώφ, τόπος μου η Γιάσναγια Πολιάνα όσο και ένα υπόγειο στο Εκατερίνεμπουργκ, τόπος μου οι  εκκλησίες που άναψα το καντήλι τους, τόπος μου ένα μάρμαρο του Απόλλωνα και ένα πρωί στο ναό της Ήρας, τόπος μου όπου έχει ροδιές, τόπος μου τα άγρια κρίνα και σκόρπιοι στίχοι και τραγούδια και η Ρόζα πάντα κι άλλες κι άλλοι κι άλλα που μια ζωή δε θα μου φτάσει να τα πω και που κι εσάς μπορεί να μη σας νοιάζουν.

Όλα τα άλλα τα περί αίματος, πατρίδων και εθνών και ράτσας τα θεωρώ φαντασιοπληξίες αφελών και επικίνδυνα κατασκευάσματα.

Με καταλάβατε;