Για τα βαρβάκια μου και το πληγωμένο σαΐνι του Γιάννη Μακριδάκη

Έχω γράψει πολλές φορές για τα βαρβάκια που φωλιάζουν στην απόκρημνη κορυφή πάνω απ' το σπίτι μου. Πώς βουτάνε για θήραμα, πώς στέκουν ακίνητα πάνω στο βράχο, πώς με κοιτούν στα μάτια, πώς κάποιες φορές με ακολούθησαν σε απέναντι παραλία κι έκαναν κύκλους από πάνω μου καθώς κολυμπούσα.

Φέτος δεν έγραψα. Δεν ήρθαν.

Ίσως τα χτύπησαν ασυνείδητοι κυνηγοί αλλά και ζωντανά να είναι (όπως εύχομαι) φοβάμαι ότι πια δε θα ξανάρθουν. Έχω από κάτω την Ψαρρού με τα φώτα και τα λέιζερ και τα πυροτεχνήματα που κάνουν τη νύχτα μέρα.

Θεωρώ φιλοφρόνηση που Αθηναίοι παραθεριστές μου λένε ότι το σπίτι μου μοιάζει ακατοίκητο. Η μάντρα μας είναι ψηλή, δε φαίνεται το σπίτ από το δρόμο αλλά γι αυτούς είναι αδιανόητο να κατοικείς δίχως τις φωταψίες που (μαζί με το τσιμέντωμα της παραδοσιακής ξερολιθιάς που άφηνε χώρο για φωλιές και για περάσματα σε αγριοκούνελα και σαύρες) έχουν δώσει τη χαριστική βολή στο οικοσύστημα.

Τα αφορολόγητα εκατομμύρια που κινούνται κάτω απ' το σπίτι μου κάνουν αδύνατη την επικοινωνία. Οι άνθρωποι αυτοί δε γίνεται να καταλάβουν ότι οι προβολείς που, για να γιορτάσει ο κάθε Ρέμος, φωτίζουν κυκλικά γη και ουρανό, ή τα πυροτεχνήματα που τρομάζουν τα σκυλιά μας, καταστρέφουν αυτό ακριβώς που αν δεν ήταν εδώ τα πλούτη και το μαγαζί τους δε θα υπήρχαν.

Όχι δε γίνεται να καταλάβουν. Για μάς όμως που καταλαβαίνουμε, να μια σημερινή ιστορία με happy end από τον αγαπημένο συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη:

Κι άλλο λαβωμένο γεράκι μάζεψα…

Μεσημέρι της Κυριακής 18ης Ιανουαρίου 2015 και ενώ ανηφόριζα το μονοπάτι προς το χωριό, πιάνει η άκρη του ματιού μου μια σταχτόμαυρη φιγούρα να πεταρίζει μέσα σε κάτι ξερόκλαδα.

Πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε συγκεκριμένο, είχα βγάλει την μπλούζα μου διότι δεν φορούσα μπουφάν λόγω της όμορφης λιακάδας. Καβάλησα την ξερολιθιά και μπήκα στο αγριεμένο χωράφι.

Ήταν ένα σαϊνι με πανέμορφα κατακίτρινα και διαπεραστικά μάτια. Με παίδεψε πολύ για να το πιάσω. Προφανώς ήταν φρεσκοχτυπημένο, μάλλον σημερινό κατόρθωμα των κυνηγών που θέλουν να μας συστήσουν και τι να μην ψηφίσουμε, είχε δε πολλά κουράγια και πετούσε από χωράφι σε χωράφι, έκανε καμιά εικοσαριά μέτρα πτήση και ξανακαθόταν στη γη. Κάποτε κατάφερα και το κουκούλωσα με την μπλούζα μου

Πήρε κι αυτό το δρόμο για το Κέντρο Περίθαλψης ΑΝΙΜΑ με την βοήθεια κάποιων ανθρώπων που βρήκα στην ταβέρνα του χωριού, οι οποίοι ανέλαβαν το πρώτο στάδιο της μεταφοράς του μέχρι την πόλη της Χίου. Άλλος άνθρωπος από εκεί θα το βάλει τα μεσάνυχτα στο πλοίο για Πειραιά, στα ασυνόδευτα δέματα και άλλος πάλι θα το παραλάβει. Τόσοι άνθρωποι, τόση προσπάθεια, τόση ομορφιά ψυχής για έναν ασυνείδητο και εντελώς ηλίθιο που κρατάει τουφέκι.

Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι ασυνείδητοι αποτελούν συμπτώματα και προϊόντα του καταναλωτισμού, τον οποίον στηρίζουν και γιγαντώνουν με τον καθημερινό τους βίο η μεγάλη πλειονότητα των δυτικών κοινωνιών, ακόμη και εκείνοι που λυπούνται αυτά τα πλάσματα τα πυροβολημένα, ακόμη και εκείνοι που δεν θα έκαναν ποτέ τους κάτι τέτοιο, ακόμη και εκείνοι που αγανακτούν θεωρητικά με αυτές τις συμπεριφορές, όλοι όσοι ζούμε ακόμη μακριά από τον φυσικό μας εαυτό και φτιάχνουμε βιότοπο για την ανοησία και την ασυνειδησία γύρω μας.______________ από: Γιάννης Μακριδάκης