Σήμερα, 11 Μαρτίου, πέθανε ο πατέρας μου

Σήμερα ήξερα ότι θα ήταν μια σημαντική ημέρα για μένα. Ευχάριστη νόμιζα. Ξύπνησα νωρίς για να πάω στις Εκδόσεις Γαβριηλίδη να υπογράψω το συμβόλαιο για το νέο βιβλίο μου. Πράξη τυπική, διότι είναι σχεδόν έτοιμο, μα πράξη συμβολική που σηματοδοτεί νέο ξεκίνημα υπό καινούργια στέγη.

Σήμερα το πρωί ήμουν στο ταξί όταν πέθανε ο πατέρας μου. Το περίμενα, γι αυτό είμαι στην Αθήνα τις τελευταίες εβδομάδες.

Πιο πολλά  δε θα πω, οι συναισθηματισμοί δεν είναι το φόρτε μου.

Η κηδεία το Σάββατο 12.00 το μεσημέρι στο Α΄Νεκροταφείο.

Για τον πατέρα μου, Διαγόρα Χρονόπουλο, 

κατά τον Τύπο:

Πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 76 ετών ο σκηνοθέτης και παραγωγός Διαγόρας Χρονόπουλος μετά από μάχη με τον καρκίνο.

Μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου, είχε διδάξει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και τα τελευταία χρόνια στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, στην οποία υπήρξε διευθυντής.

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Ιερουσαλήμ, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Ως ηθοποιός ο Διαγόρας Χρονόπουλος έλαβε μέρος σε πολλές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και σε ιδιωτικούς θιάσους καθώς και σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Από τις αρχές του 1966 μέχρι το 1971 ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν υπεύθυνος του τμήματος οπτικοακουστικών μέσων της ΑΔΕΛ Α.Ε, μιας από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρίες στην Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό οργάνωσε δεκάδες ραδιοφωνικές εκπομπές συνεχείας και δέκα τηλεοπτικά προγράμματα, σκηνοθετώντας ορισμένα από αυτά.

Από το 1971 ο Διαγόρας Χρονόπουλος ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικών σειρών, τηλεταινιών, διαφημιστικών για την Ελληνική Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο.

Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, στην οποία ήταν Διευθυντής.

Διετέλεσε Μέλος, Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Πρόεδρος της Ένωσης Παραγωγών Διαφημιστικών Ταινιών Ελλάδος, Μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ ΑΕ, Διευθυντής Τηλεόρασης της ΕΤ1,Γενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1995-1997), Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1998- 2001), Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2001-2005). Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος είχε αντιδικτατορική δράση και είχε καταδικαστεί και φυλακιστεί από το χουντικό καθεστώς. Είχε τιμηθεί για την εν γένει προσφορά του στο θέατρο από τον Οργανισμό Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Πάτρας.

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος έκανε δυο γάμους και έχει τρεις κόρες.
______________________

Η ενδιαφέρουσα ζωή του Διαγόρα Χρονόπουλου

Αυτοσαρκαστικός, διορατικός ,με αδυναμίες και πάντα αισιόδοξος

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος μετά από παράσταση στην Επίδαυρο με τις ηθοποιούς Τζένη Γαϊτανοπούλου και Δέσποινα Μπεμπεδέλη

Η τελευταία φορά που έτυχε να τον δω, ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο στο Θέατρο Τέχνης, στο κτίριο της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «VANYA. Δέκα χρόνια μετά» της ομάδας Blitz.

Καθόταν στην κεντρική θέση της πρώτης σειράς, κι ακριβώς επειδή είχα πληροφορηθεί για την κατάσταση της υγείας του, μου είχε κάνει μεγάλη και καλή εντύπωση, που βρισκόταν εκεί, στο κλασικό ραντεβού του με όποια καινούρια παράσταση ανέβαινε στο θέατρο του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2004 ως τον Σεπτέμβρη του 2014.

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ηττήθηκε από τον καρκίνο σε ηλικία 75 ετών αφήνοντας πολλά πίσω του. Παραστάσεις που ο ίδιος σκηνοθέτησε ή ενέκρινε να φιλοξενηθούν στη Φρυνίχου και στο Υπόγειο-τα δύο σπίτια του Τέχνης-, συνεργασίες και κυρίως σχέσεις με ανθρώπους που το πρώτο πράγμα που έχουν να πουν για εκείνον είναι ότι σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος.

Δεν ήταν προληπτικός, είχε όμως τεράστιο φετίχ με το πού θα καθόταν σε κάθε επίσημη πρεμιέρα. Είναι εκείνη η κεντρική θέση στην πρώτη σειρά, τόσο στην Φρυνίχου, όσο και στο Υπόγειο, λες και κέντραρε και ταυτόχρονα επικεντρωνόταν σ’ αυτό που έβλεπε. Στο Τέχνης κυκλοφορούν πολλά ανέκδοτα με αυτή την εμμονή του στις συγκεκριμένες θέσεις.

Εχοντας παρακολουθήσει τις παραστάσεις ήδη πολλές φορές σε πρόβες πριν από τις επίσημες πρεμιέρες, άφηνε πάντα να πλανάται ένα μυστήριο για το αν θα παρευρισκόταν για να τις δει άλλη μία φορά μαζί με τους επίσημους προσκεκλημένους, ή αν θα προτιμούσε να μείνει απ’ έξω. Σε περίπτωση που έβλεπε ότι κάποιος άλλος καθόταν στη δική του θέση, έπαιρνε το σοβαρό του ύφος και έλεγε σε κάποιον ταξιθέτη να πάει και να τον σηκώσει, για να τον σταματήσει την τελευταία στιγμή γελώντας και ξεκαθαρίζοντας ότι έκανε πλάκα: «μην σηκώσεις τον κόσμο άδικα».

Όταν τελικά προτιμούσε να μείνει απ’ έξω, μάζευε ταξιθέτες και λοιπούς συνεργάτες στο γραφείο του. Επινε ουίσκι, στο οποίο είχε μεγάλη αδυναμία, κάπνιζε τσιγάρα, στα οποία είχε επίσης αδυναμία, κι έλεγε ατέλειωτες ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή του θεάτρου. Οι στενοί του φίλοι πάντως έχουν να πουν ότι όταν αναγκάστηκε να κόψει το τσιγάρο λόγω υγείας, ποτέ δεν άσκησε βέτο σε κάποιον καπνιστή να μην καπνίζει μπροστά του. Και αντιμετώπιζε την αρρώστια του που είχε καλπάζουσα πορεία και με θάρρος και με χιούμορ.

Λάτρης των ωραίων γυναικών, μιλούσε συχνά για παλιές κατακτήσεις του, αλλά αυτοσαρκαζόταν και για τις «χυλόπιτες», όπως έλεγε, που είχε εισπράξει στη ζωή του. Εκτός από τον αυτοσαρκασμό, δεν γυρνούσε την πλάτη και στην αυτοκριτική. «Δεν μου βγήκε η παράσταση» δεν δίσταζε να πει, έστω στους πολύ κοντινούς του ανθρώπους, αν ένα έργο που είχε σκηνοθετήσει δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.

Μία από τις τελευταίες του δουλειές πάντως που του βγήκε και με το παραπάνω, ήταν «Η μέθοδος Γκρόνχολμ» του Χόρντι Γκαλθεράν. Εργο που ο ίδιος ανακάλυψε και αγάπησε με πάθος και κατά συνέπεια αγαπήθηκε και από το κοινό και παίχτηκε για πέντε ολόκληρες σεζόν-αργότερα το σκηνοθέτησε και για το ΘΟΚ.

Μία άλλη πολύ επιτυχημένη του δουλειά, από τις πιο πρόσφατες, ήταν το έργο «Ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με εξαιρετικό πρωταγωνιστή τον Γιάννη Φέρτη, ηθοποιό στον οποίο ο Διαγόρας Χρονόπουλος είχε μεγάλη αγάπη και αδυναμία.

Γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ της Παλαιστίνης, σπούδασε νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ταυτόχρονα φοίτησε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, σε παραστάσεις του οποίου έλαβε μέρος.

Το 1965 έφυγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε και εργάστηκε στο Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε σε ανεξάρτητη ομάδα αντίστασης. Το 1971 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση-τα χρόνια της Χούντας και οι προσωπικές του περιπέτειες εκείνη την περίοδο, ήταν επίσης ένα από τα βασικά θέματα των γλαφυρών αφηγήσεών του.

Τη διάδοχό του στη διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, την είχε προτείνει ο ίδιος, επαληθεύοντας έμπρακτα ότι ήθελε το Θέατρο να συνεχίσει να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που θα έχει ανοιχτές τις πόρτες του στους θεατές κι εκείνοι θα έμπαιναν μέσα και θα έβλεπαν τις παραστάσεις. «Δεν κάνουμε θέατρο για τις άδειες καρέκλες, κάνουμε θέατρο για τους θεατές» έλεγε χαρακτηριστικά.

Η Μαριάννα Κάλμπαρη, μιλώντας για τον χαμό του, είπε χαρακτηριστικά: «ο θάνατος του Διαγόρα ήταν κάτι πάρα πολύ ξαφνικό για μας. Γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστος, όμως μέχρι πριν λίγες μέρες ερχόταν στη σχολή του θεάτρου…ήταν κάτι πολύ άγριο. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη απώλεια και για το Θέατρο Τέχνης, επικεφαλής του οποίου βρέθηκε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, αλλά και για μένα προσωπικά. Ο Διαγόρας, με τον οποίο είχα πολύ στενή σχέση, μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία, προτείνοντάς με ως διάδοχό του. Θα τον θυμάμαι πάντα».

Πληροφορούμενος την είδηση του θανάτου του Διαγόρα Χρονόπουλου, ο αν. Υπουργός Πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση: «η οικογένεια του θεάτρου έχασε σήμερα έναν άνθρωπό της. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος, παραγωγός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, ακάματος εργάτης της τέχνης, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα του ως καλλιτέχνης και δάσκαλος· μεταξύ άλλων, ως διευθυντής στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν αλλά και ως διευθυντικό στέλεχος στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

Η προσφορά του υπήρξε μεγάλη στον χώρο της τηλεόρασης αλλά και του κινηματογράφου, ενώ στάθηκε πάντα με τρυφερότητα στους νέους καλλιτέχνες. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του αλλά και στη μεγάλη οικογένεια του ελληνικού θεάτρου».

Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 14 Μαρτίου στις 12.00 στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Όμως οι φίλοι, οι συνεργάτες, αλλά και οι μαθητές του, θα τον αποχαιρετίσουν και στο θέατρο, «στον φυσικό του χώρο». Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου, στις 18.30 στο Υπόγειο του Τέχνης (Πεσμαζόγλου 5) θα πραγματοποιηθεί από τους μαθητές της Δραματικής Σχολής εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του. Η εκδήλωση θα είναι ανοιχτή στο κοινό.

________________

από 

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη popaganda.gr

Την τελευταία φορά που συνάντησα τον Διαγόρα Χρονόπουλο, ολοφάνερα καταβεβλημένο κι αδυνατισμένο, αλλά πνευματικά ακμαίο, με διάθεση ακόμα και για αστεία, ήταν πριν λίγους μήνες στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Στο θέατρο όπου μέχρι πέρσι και για μια δεκαετία περνούσε μερόνυχτα με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή, αποτρέποντας το λουκέτο. Περίμενε να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και, τελειώνοντας το ουίσκι του, με πήρε και καθίσαμε δίπλα δίπλα στην πρώτη σειρά. Ήτανε κρυωμένος, αλλά ευδιάθετος. Γελούσε. Μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση, νέοι και παλαιότεροι ηθοποιοί τον πλησίαζαν και τον χαιρετούσαν, δίνοντας ραντεβού μαζί του στην παράσταση που παίζουν. Εκτός από ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, ήταν και πολύ αγαπητός.

Έμαθα για την αρρώστια του, που σήμερα το πρωί έβαλε τέλος σε μια πλούσια 75χρονη βιογραφία με συντριπτικά περισσότερες νίκες από ήττες, όταν δημοσιοποιήθηκαν οι καταγγελίες νεαρής υποψήφιας τρανς στη δραματική σχολή του Θ.Τέχνης. Οι βαριές κατηγορίες ότι «κόπηκε» για «ρατσιστικούς λόγους» είχαν έναν αποδέκτη: τον Χρονόπουλο. Απόρησα. Ήταν γνωστό στους πάντες όχι μονάχα το πόσο δημοκράτης είναι, αλλά και το πόσο απελευθερωμένος κι ακομπλεξάριστος. Χωρίς ταμπού. Τον αναζήτησα αμέσως στο τηλέφωνο. Μου ζήτησε να τον πάρω αργότερα, γιατί μόλις έβγαινε από το νοσοκομείο .«Τι έχεις;». «Καρκίνο», μου απάντησε. Η φωνή του έβγαζε δύναμη. Δεν πρόλαβα να του απαντήσω κάτι –και έκτοτε ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι περισσότερο- αλλά θαύμασα τη γενναιότητα του.

Πολυσχιδής, με ιδιότητες συγκοινωνούντα δοχεία -σκηνοθέτης, παραγωγός, μάνατζερ- ο Χρονόπουλος δεν είχε μονάχα ένα μοναδικό χάρισμα στην επικοινωνία. Διακρινόταν και μια εντυπωσιακή ικανότητα σε επιτελικές θέσεις (είχε διατελέσει και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και πρόεδρος και διευθυντής του Κέντρου Κινηματογράφου). Το χρέος του Θεάτρου Τέχνης, αναλαμβάνοντάς το το 2004, ανερχόταν στις 630 χιλιάδες ευρώ. Στο μεταξύ κόπηκαν και οι κρατικές επιχορηγήσεις, ο κύριος αιμοδότης του. Όχι μόνο επέζησε η ιστορική σκηνή. Σε 5 χρόνια, χάρη στους χειρισμούς τού Χρονόπουλου, είχαν πληρωθεί οι πάντες και τα πάντα. Το χρέος μηδενίστηκε και το θέατρο είχε «χρήματα και για τις παραγωγές του χειμώνα», όπως μου έλεγε πέρσι το Μάρτη, την μέρα που ανακοίνωσε την οριστική αποχώρησή του από αυτό (δίνοντας τη σκυτάλη στη Μαριάννα Κάλμπαρη) .

Τον βρήκα στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης στην Ιπποκράτους. Είχε μόλις τελειώσει το μάθημά του. Ήθελα να τον ρωτήσω face to face: «Γιατί αποχωρείς τώρα;». Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Yπήρχε, κάτω απ΄τις λέξεις, στον αέρα, συγκίνηση. «Εδώ και καιρό επέμενα λέγοντας πως ό,τι είχα να προσφέρω το πρόσφερα. Έχω κουραστεί και πνευματικά. Μπορεί να έχω στερέψει. Συγχρόνως, ένας θεατρικός οργανισμός μετά από ένα διάστημα πρέπει να ανανεώνεται. Απηύδησα και με το υπουργείο Πολιτισμού και με τις επιχορηγήσεις. Κουράστηκα με όλη αυτή τη βαβούρα. Αλλά ακόμα δεν έχει φύγει ούτε το βάρος ούτε το άγχος. Δεν μπορώ να πω “σήμερα δεν θα πάω στο θέατρο”. Κάθε μέρα πηγαίνω…».

Τόσα χρόνια τον γνωρίζω και σήμερα που αναπαράγεται παντού το ξερό βιογραφικό του έμαθα ότι γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Φαντάζομαι, στη μεγάλου μήκους, εμπνευσμένη από την ζωή του, ταινία της κόρης του Ελισσάβετ Χρονοπούλου «Ένα τραγούδι δεν φτάνει» θα μάθουμε όσα αγνοούσαμε για αυτόν τον ευγενή, γοητευτικό κι ικανό εργάτη της τέχνης του θεάτρου, που είχε τελειώσει και τη Νομική Αθηνών και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και είχε διαπρέψει σε μεγάλες διαφημιστικές, προτού ξεκινήσει την παραγωγή ταινιών, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικών σειρών, τηλεταινιών και τη σκηνοθεσία παραστάσεων (από το Θεσσαλικό μέχρι την Επίδαυρο). Κάτι που επίσης αγνοούσα ενώ του έχω πάρει τόσες συνεντεύξεις: ότι στα μέσα των 60’s θήτευσε στο Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας κι ότι κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση.

___________________

Εικόνα

Ο Διαγόρας στη Μύκονο, στο Γιαλό κι εγώ φωτογραφίζω.
Ο Άρης Δαβαράκης 
με δικά του γλυκά λόγια, επαναδημοσίευσε αυτή την ανάρτηση στο Τo Portal