31 Μαρτίου: Αλληλεγγύη στον Ουαλίντ Τάλεμπ-

Τέσσερις φορές αναβλήθηκε η δίκη του ανθρώπου που λήστεψαν και χτύπησαν οι εργοδότες του. Τον θυμόμαστε όλοι πώς βρέθηκε δεμένος και μελανιασμένος.

Από τότε τον απειλούν και τον τρομοκρατούν.  Η επόμενη δίκη στις 10 Μαρτίου στον  Πειραιά. Ας είμαστε κοντά του. Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.
Και κάτι άλλο: Ο φούρνος αυτός ακόμα δουλεύει; Έχει πελάτες ο φούρναρης αυτός;

[facebook: Αλληλεγγύη στον Ουαλίντ Τάλεμπ]

Εξελιξη

Στις 30/4 συνεχίζεται η δίκη του Ουαλίντ Ταλέμπ

Για τις 30/4 η συνέχεια της δίκης της υπόθεσης του βασανισμού του αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Ταλέμπ που δικάζονταν σήμερα στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Στη συγκέντρωση αλληλεγγύης το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα.

Προσθέτω:

31 Μαρτίου του 2015, συνεχίζεται  η δίκη των βασανιστών του Ουαλίντ Τάλεμπ. Στις 10 Μαρτίου, διεξήχθη η πρώτη ακροαματική διαδικασία της υπόθεσης. Οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες για πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών με πρόθεση, απαγωγή και ληστεία. Το ρατσιστικό κίνητρο καθιστά τις εγκληματικές πράξεις ιδιώνυμες και είναι κάτι που ευελπιστούμε να δεχτεί το δικαστήριο.

Νόστιμον ήμαρ: Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ – από τη Μαρία Παρέντη

Αύριο, 31 Μαρτίου του 2015, συνεχίζεται  η δίκη των βασανιστών του Ουαλίντ Τάλεμπ. Στις 10 Μαρτίου, διεξήχθη η πρώτη ακροαματική διαδικασία της υπόθεσης. Οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν κατηγορίες για πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών με πρόθεση, απαγωγή και ληστεία. Το ρατσιστικό κίνητρο καθιστά τις εγκληματικές πράξεις ιδιώνυμες και είναι κάτι που ευελπιστούμε να δεχτεί το δικαστήριο.

Όσοι ήταν παρόντες στο δικαστήριο του Πειραιά άκουσαν τη συγκλονιστική μαρτυρία του κυρίου Τάλεμπ για το περιστατικό που έλαβε χώρα στο νησί της Σαλαμίνας το Νοέμβριο του 2012.  Βλέπε ΕΔΩ.

«Δεν είναι ακόμα πίσω από τα κάγκελα και γι’ αυτό είμαι τρομοκρατημένος, νομίζω ότι θα έρθουν και θα με σκοτώσουν», δήλωσε ο Ουαλίντ Τάλεμπ ενώπιον των δικαστών. Οι βασανιστές του δεν αρκέστηκαν στα βασανιστήρια, ούτε μετανόησαν για αυτά, καθώς δεν πέρασε μέρα που να μην απειλήθηκε από τους ίδιους και τον περίγυρό τους. Ακόμη και πριν την έναρξη της δίκης δε δίστασαν να τον εκφοβίσουν. Για κακή τους τύχη οι αλληλέγγυοι αυτή τη φορά ήταν πολλοί και αποφασισμένοι. Και ήταν αυτοί που έδωσαν θάρρος και κουράγιο στον Ουαλίντ να συνεχίσει να περιγράφει τον εφιάλτη του και να προασπίζεται το δίκιο του. Η λεπτομερής περιγραφή του περιστατικού άφησε ενεούς έδρα και ακροατήριο.

«Από σεβασμό προς τον εργοδότη μου και τη δουλειά που μου προσέφερε, συνήθιζα να τον αποκαλώ πατέρα. Ήταν πάντα βέβαια κάπως βίαιος μαζί μου. Αυτός και οι φίλοι του με φώναζαν με γυναικεία ονόματα. Χρειαζόμουν τα χρήματα όμως και για αυτό ανεχόμουν τη συμπεριφορά τους. Έπρεπε να στέλνω χρήματα στην Αίγυπτο και να κουβαλάω πάνω μου όσα δεν είχα προλάβει ακόμη να στείλω. Εύχομαι μόνο να είχα έναν τραπεζικό λογαριασμό, αλλά δεν είχα τα απαραίτητα έγγραφα για να ανοίξω έναν» είπε στο δικαστήριο κατά την κατάθεσή του ο Ουαλίντ. Εκτός από τα χρήματα που έκλεψαν από αυτόν, πήραν τις  φωτογραφίες από τα παιδιά του και το αφεντικό του τις έσκισε επιδεικτικά μπροστά στα μάτια του.
«Το αφεντικό μου μού είπε “Τώρα θα πάμε να πληρωθείς” και με χτύπησε. Δεμένο με μια αλυσίδα γύρω από το λαιμό και τα χέρια μου, άρχισαν όλοι να με χτυπάνε ».

Στη συνέχεια μίλησε για το τι συνέβη στον αχυρώνα, όπου τον πήγαν. «Με δεμένα χέρια σαν να ήμουν ζώο μου έβγαλαν το παντελόνι και ήρθαν από πίσω μου με ένα ξύλο. Έχασα την αξιοπρέπειά μου. Τι έχω περάσει είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Έφεραν ακόμη και καρέκλες για να κάτσουν να παρακολουθήσουν άνετα την “παράσταση”, ενώ απολάμβαναν το ποτό και το τσιγάρο τους. Με έδερναν συνεχώς λέγοντάς μου “Διψάς; Είσαι μουσουλμάνος κι αφού δεν πίνεις μπίρα θα σε λούσουμε με αυτήν”».

Λίγο πριν δραπετεύσει, μίλησε στο γιο του αφεντικού του. «Τον παρακάλεσα να με απελευθερώσει, του είπα ότι δεν νοιάζομαι για τα χρήματα. Μου απάντησε: “Έχεις τελειώσει. Ο πατέρας μου έχει ένα όπλο, θα σε τυλίξει σε μια κουβέρτα και θα σε  ρίξει στη θάλασσα”. Μετά από όσα συνέβησαν, δεν ήμουν σε θέση να εμπιστεύομαι κανέναν. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου όταν πάω στο κρεβάτι τη νύχτα. Φοβάμαι ότι θα με εντοπίσουν και θα με σκοτώσουν. Σας καλώ να με βοηθήσετε».

Ο Ουαλίντ δεν μπορεί πια να σταθεί για πολλή ώρα όρθιος. Το αριστερό του πόδι έχει σχεδόν καταστραφεί από τα βασανιστήρια που υπέστη. Το στήθος του πονάει ακόμη και η όρασή του είναι εξασθενημένη. Όταν ρωτήθηκε αν εργάζεται αυτή τη στιγμή απάντησε ότι δεν είναι σε θέση να εργαστεί και σημείωσε: «Εγώ δεν μπορώ να βγω έξω μόνος, φοβάμαι τον καθένα».

Αμέσως μετά την κατάθεσή του, ο Ουαλίντ κάθισε σε μια γωνιά  και ξέσπασε σε δάκρυα. Δεκάδες υποστηρικτές ήταν εκεί, μερικοί από αυτούς στέκονται δίπλα του από την πρώτη στιγμή και τους θεωρεί πια οικογένειά του. Οι περισσότεροι από όμως ήταν άνθρωποι που δεν είχε ξανασυναντήσει. “Μη φοβάσαι, δεν είσαι πια μόνος”, του είπαν κι ένιωσε ο ίδιος πιο όρθιος από ποτέ, σαν να του φάνηκε πως πέρασε για λίγο κι ο πόνος στο πόδι.

Η συνέχεια της ακροαματικής διαδικασίας έχει προγραμματιστεί για αύριο Τρίτη 31 Μαρτίου, να είστε εκεί όσοι μπορείτε. Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ αλλά μόνο όλοι μαζί μπορούμε να το διεκδικήσουμε.

ΥΓ: Το κείμενο είναι αφιερωμένο για άλλη μια φορά στον Ουαλίντ και στην Ε., το χέρι και τη συμπαράσταση της οποίας ο ίδιος αναζητούσε σε όλη τη διαδικασία, είναι πια κάτι σαν αδερφή του κι ας είναι ολόλευκο το δέρμα της.

Για το Νόστιμον ήμαρ: Μαρία Παρέντη

_________________________________________

Για τον Ουαλίντ από  thecricket :

Κάθομαι δίπλα στον Ουαλίντ Τάλεμπ (Walid Talb). Είναι ένας πολύ ευγενικός και ντροπαλός άνθρωπος. Χαμογελάει εύκολα και απαντάει με προθυμία σε ερωτήσεις που μια έχουν να κάνουν με τη ζωή στην Αίγυπτο και μια με αυτό που συνέβη τρία χρόνια πριν. Δεν είμαι δημοσιογράφος για να μπορώ να διατηρώ μια συνέχεια στη ροή των ερωτήσεων. Κάθε φορά που περιγράφει μια λεπτομέρεια για αυτό που του έκαναν στη Σαλαμίνα, μου έρχεται αυτόματα η διάθεση να αλλάξω κουβέντα. Να βγω λίγο έξω από το μαγαζί να πάρω μια ανάσα. Απορώ με το κουράγιο αυτού του ανθρώπου. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ κάθεται δίπλα μου με το καπέλο και το χαμόγελό του και η ύπαρξή του είναι μια σειρά υπενθυμίσεων.

Την ερχόμενη Τρίτη, 10 Μαρτίου, στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων Πειραιά θα γίνει η δίκη της υπόθεσης του Αιγύπτιου εργάτη. Η δίκη έχει ήδη αναβληθεί τέσσερις φορές.

Αντιγράφω από την Αυγή (Οκτώβριος του 14): «Σε κλάματα ξέσπασε το θύμα του άγριου βασανισμού Ουαλίντ Ταλέμπ έξω από την αίθουσα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πειραιά, στην είδηση μίας ακόμα αναβολής, της πέμπτης κατά σειρά, για την υπόθεσή του. Και παρά το γεγονός ότι η κακοποίηση του Ουαλίντ από τους εργοδότες του το καλοκαίρι του 2012 στη Σαλαμίνα είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη και είχε προκαλέσει το διεθνές ενδιαφέρον, ο άτυχος Αιγύπτιος κατά τη διαδικασία ήταν απελπιστικά μόνος, καθώς το κύμα αλληλεγγύης που είχε τότε ξεσηκωθεί χθες μετριόταν σε μια χούφτα ανθρώπους».

Η ιστορία είναι μάλλον γνωστή. Ή για να είμαι πιο ακριβής, θα πρέπει να πω ότι γνωστή είναι η φωτογραφία που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2012 και η οποία έδειχνε έναν κακοποιημένο άνθρωπο χτυπημένο και τυλιγμένο με μια αλυσίδα να κάθεται μπροστά σε ένα δέντρο. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δούλευε σε ένα φούρνο στη Σαλαμίνα, για λίγο πάνω από ένα χρόνο. Πριν τον Ουαλίντ εργάζονταν στο φούρνο συνολικά τέσσερα άτομα, τρεις έψηναν και ένας μπροστά στην εξυπηρέτηση. Ο Ουαλίντ λέει ότι όταν έπιασε δουλειά αυτός, το αφεντικό του, έδιωξε τους άλλους τρεις «μάστορες» (όπως χαρακτηριστικά τους λέει). Από τρεις μισθούς λοιπόν, έδινε πια μόνο έναν κι αυτόν σημαντικό μειωμένο σε σχέση με τους προηγούμενους. Ο Ουαλίντ έμενε σε ένα σπίτι μαζί με άλλους μετανάστες. Αυτοί, επειδή δεν είχαν χαρτιά και φοβόνταν μήπως τους πιάσει η αστυνομία, έδιναν τα λεφτά που μάζευαν να τα κρατάει ο Ουαλίντ μέχρι να τα στείλουν στην οικογένειά τους στην Αίγυπτο ή όπου αλλού. Ο Ουαλίντ τα κράταγε σε μια τσάντα που έπαιρνε μαζί του κάθε πρωί στο φούρνο. Κάποια μέρα, το ποσό που είχε μαζευτεί στην τσάντα – χωρισμένο σε φακέλους με το όνομα του κάθε μετανάστη – είχε φτάσει στα 12.000. Επειδή ακριβώς το ποσό ήταν μεγάλο, ο Ουαλίντ για να αισθάνεται πιο ασφαλής, είπε στο αφεντικό του για την τσάντα. Του είπε ότι έχει μέσα τόσα χρήματα και ότι την έχει μαζί στο δωμάτιο του μαγαζιού που δούλευε. Σημειώνω ότι τις ίδιες μέρες ο Ουαλίντ είχε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του φούρνου να πληρωθεί, γιατί του οφείλονταν δεδουλευμένα δύο μηνών.

Ο Ουαλίντ μου λέει ότι το μεσημέρι, λίγο πριν κλείσει το μαγαζί, το αφεντικό του μπήκε στο πίσω μέρος του καταστήματος εκεί που είναι ο φούρνος και τα μηχανήματα, εκεί που δηλαδή δούλευε ο Ουαλίντ. Τον ρώτησε κάτι για τα λεφτά που ζητάει ο Ουαλίντ. Μετά τον χτύπησε. Ύστερα ήρθαν κι άλλοι στο δωμάτιο (ο γιος του αφεντικού κι άλλοι δύο), οι οποίοι συμμετείχαν στο ξύλο. Ο Ουαλίντ μου περιγράφει ότι το αφεντικό του πήρε την τσάντα με τα λεφτά και αφού τον χτύπησαν, τον έδεσαν με αλυσίδες χειροπόδαρα, έφεραν ένα φορτηγάκι και το πάρκαραν στην είσοδο του μαγαζιού. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν περνούσε κανείς, τον έβαλαν στο φορτηγάκι. Τον πήγαν σ’ ένα στάβλο και τον έδεσαν. Τον βασάνισαν. Ο ίδιος έκλαιγε και τους παρακαλούσε να ξεσφίξουν την αλυσίδα, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φεύγοντας κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη, του είπε ότι θα πάει να φέρει όπλο, θα τον σκοτώσουν και θα τον πετάξουν στη θάλασσα. Όταν έφυγαν από το στάβλο, ο Ουαλίντ κατάφερε να δραπετεύσει, σπάζοντας την αλυσίδα που τον κράταγε δεμένο στο ξύλο, με μια πέτρα. Χωρίς να βλέπει καλά και με τις αλυσίδες ακόμη πάνω του, έτρεξε μέσα από χωράφια, μέχρι που κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτό το δέντρο που είδαμε όλοι στη φωτογραφία.

Τον βρήκε ένας άνθρωπος, πήγαν στην αστυνομία. Τα κατήγγειλε όλα. Η αστυνομία τον άκουσε και τον κράτησε εκεί. Έμεινε ματωμένος, πρησμένος, με σκισμένο κεφάλι, χτυπημένο πόδι και το αριστερό του μάτι σε κακό χάλι για τρεις μέρες στο κρατητήριο. Δεν είχε χαρτιά βλέπεις. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε στο αλλοδαπών. Μετά από 5 μέρες τον πήγαν επιτέλους στο νοσοκομείο.

Όχι δεν πρόκειται για ταινία με θέμα το Mississippi  του 1930. Μιλάμε για τη Σαλαμίνα και την Ελλάδα του 2012. Στο αφεντικό του Ουαλίντ απαγγέλθηκαν κατηγορίες για αρπαγή, ληστεία, απρόκλητη σωματική βλάβη, προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς άδεια παραμονής. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, έχουν υπάρξει ήδη τέσσερις αναβολές στην υπόθεση, η τελευταία επειδή δεν υπήρχε διερμηνέας.

Όσο ακραία κι αν είναι η υπόθεση (είναι όμως στ’ αλήθεια; Ας θυμηθούμε και τη Μανωλάδα) δεν θα πρέπει να ειδωθεί ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Ο βασανισμός του Αιγύπτιου εργάτη Ουαλίντ Τάλεμπ έχει πολλές προεκτάσεις και συγκεκριμένο υπόβαθρο. Ο Ουαλίντ περιγράφει ότι κάποια Σάββατα ή Κυριακές, πριν από μοιράσματα της Χρυσής Αυγής, το αφεντικό του έλεγε να ετοιμάσει τυρόπιτες τις οποίες μοίραζε στον πλαϊνό δρόμο του φούρνου στα μέλη της οργάνωσης. Τότε δεν ήξερα τι είναι αυτές οι μπλούζες, λέει.

Ο Ουαλίντ λοιπόν είναι το ξένο παράνομο φτηνό εργατικό δυναμικό. Είναι ταυτόχρονα και ο απλήρωτος εργάτης που όταν ζητάει τα δεδουλευμένα του, συναντάει τη γροθιά και το ξύλο. Είναι ο ανώνυμος μετανάστης που πληρώνει στην πράξη και πολύ ακριβά τον ελληνικό φασισμό που επανέκαμψε δριμύτερος τα τελευταία χρόνια. Είναι ο ξένος εργάτης που δουλεύει για τρεις και πληρώνεται λιγότερο απ’ τον έναν. Είναι ο ξένος που πρησμένος και ματωμένος φτάνει στην αστυνομία κι αυτή τον στέλνει όχι στο γιατρό, αλλά στο κελί. Είναι ο μόνος του, που δέχεται απειλές και τραμπουκισμούς και η τριγύρω κοινωνία σωπαίνει, ενώ το κίνημα (κι εγώ μαζί) γράφει ποστ.

Από το Νοέμβριο του 2012  ο Ουαλίντ Τάλεμπ δεν έχει καταφέρει να δουλέψει. Προσπάθησε να δουλέψει σε οικοδομικές εργασίες, αλλά δεν μπορούσε. Έβαφε, αλλά μόλις σήκωνε τα μάτια να κοιτάξει ψηλά, ζαλιζόταν. Εντωμεταξύ καταγγέλλει ότι οι απειλές και οι τραμπουκισμοί συνεχίζονται. Μου λέει, ότι προχθές Δευτέρα, το πρώην αφεντικό του τον πέτυχε σ’ ένα βενζινάδικο. Του φώναζε ότι θα τον σκοτώσει. «Δεν φοβάμαι (γενικά) γιατί έχω κόσμο μαζί μου, αλλά όταν μου φώναζε αυτός χωρίς οι άλλοι να κάνουν τίποτα, φοβάμαι». Ο κόσμος που ήταν εκεί δεν μίλησε. Όταν έφυγε μόνο ο φούρναρης, του είπαν δυο λόγια. Εμείς είμαστε εδώ μη φοβάσαι. Ο Ουαλίντ μου λέει ότι μετά απ’ όλα αυτά, βλέπει (και του λένε) ότι η δουλειά στο φούρνο έχει πέσει. Ίσως είναι κάτι κι αυτό. Αν η ντόπια κοινωνία δεν μιλάει και δεν παρεμβαίνει, τότε ίσως μια ελάχιστη απάντηση είναι σε αυτό το πεδίο, στο οποίο ο κόσμος μας μπορεί να συνεννοηθεί. Στο οικονομικό.

Σήμερα ο 32χρονος Ουαλίντ μου λέει ότι θα ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Να φέρει τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά τους και να ζήσουν εδώ. Εξακολουθεί να ζαλίζεται μόλις σηκώσει λίγο το βλέμμα. Έχει πρόβλημα με το ένα πόδι και με το αναπνευστικό του. Βλέπει μια φορά τη βδομάδα γιατρό και ψυχολόγο. Ο φόβος είναι ένας πολύ ζόρικος κι επίμονος εχθρός. Ψυχολογικά είναι σε πολύ εύθραυστη κατάσταση, όπως άλλωστε είναι λογικό. Τον βοηθάνε κάποιοι άνθρωποι μεμονωμένοι, για το κίνημα καλύτερα να μη μιλήσουμε. Λέμε να τον κεράσουμε ένα φαΐ, αλλά, είπαμε, ντρέπεται, κάθε φορά που του απευθύνω το λόγο διακόπτει και τις ελάχιστες πιρουνιές του. Δεν θέλει, λέει, λεφτά απ’ το πρώην αφεντικό του. Μόνο όσα πήρε απ’ την τσάντα (τα μισά περίπου επέστρεψε, τα άλλα όχι) για να τα δώσει πίσω στους υπόλοιπους.

Προσπαθώ να τον καταλάβω, είναι αδύνατον. Έχει περάσει από μια κόλαση που δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό μου. Κάνουμε τη γνωστή εξωτική συζήτηση για τα φαγητά. Φαλάφελ (που φτιάχνει για τον αδερφό του τα πρωινά) και ful. Λέει τι ωραίο ψωμί έφτιαχνε. Τυρόπιτες και μπουγάτσες. Λέει για την Αλεξάνδρεια, απ’ όπου ήρθε. Είναι πολύ ωραία. Μιλάει καλά ελληνικά, αλλά τα επίθετα που χρησιμοποιεί είναι περιορισμένα. «Πολύ ωραίο το ful, πολύ ωραίο η Αλεξάνδρεια». Αλλά ο τρόπος που μιλάει υπερνικά τη χρήση του ίδιου επιθέτου. Η φάτσα του, ολόκληρη ένα χαμόγελο, ο τρόπος που κουνάει τα χέρια. Χαίρεται όλος απ’ την κορυφή ως τα νύχια και ίσως για λίγο να ξεχνιέται. Δεν ξέρω, δηλαδή ελπίζω.

Ο Ουαλίντ Τάλεμπ είναι 32 χρονών. Βρίσκεται στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια. Δούλεψε, τον λήστεψαν (με χίλιους δύο τρόπους) και τον βασάνισαν. Παραμένει, εν πολλοίς, σχεδόν μόνος. Ο Ουαλίντ Τάλεμπ δεν είναι ο Ουαλίντ Τάλεμπ. Είναι και ο νεκρός Μοχάμεντ Καμαρά που πέθανε στο ΑΤ Κηφισίας και δεν βρίσκονται τα χρήματα για την ταφή του. Είναι και ο ανώνυμος εργάτης που τρέχει και πίσω απ’ αυτόν τρέχουν οι σφαίρες της Μανωλάδας. Είναι και ο ανώνυμος μετανάστης που ξεφτιλίζει ο αστυνομικός έλεγχος στην Γ’ Σεπτεμβρίου. Είναι όλοι οι έγκλειστοι στην Αμυγδαλέζα.

Η ιστορία του είναι η ιστορία των χρόνων μας, η ιστορία της Ελλάδας. Είναι όλη μας η αδράνεια, η αδιαφορία, η απάθεια, ο κυνισμός και η κατρακύλα προς τον φασισμό.

από http://thecricket.gr/2015/03/walid-talb/ με φωτογραφίες του Γιάννη Νικολόπουλου

__________________________

Εμείς πρέπει να κοιτάμε κάτω

Από τη Μαριάννα Ρουμελιώτη

ΟΟυαλίντ είναι από την Αίγυπτο. Έχουμε την ίδια ηλικία πάνω κάτω. Εργαζόταν στη Σαλαμίνα κάνα χρόνο. Όταν πήγε να ζητήσει τα λεφτά που του χρωστούσαν, τον χτύπησαν και τον έβρισαν και τον εξευτέλισαν. Για ώρες. Τον έδεσαν και τον βασάνιζαν. Για ώρες. Ο ιδιοκτήτης του φούρνου, ο γιος του, ένας άλλος μετανάστης από την Αλβανία και ένας φίλος της οικογένειας.

(Στα Αμπελάκια είχαμε αφήσει τον Ουαλίντ μόνο)

Από τότε προσπαθεί να φέρει τη ζωή του στα ίσια της. Προσπαθεί να επανέλθει σωματικά μπας και βρει κανά μεροκάματο. «Όταν κοιτάζω πάνω, κάτι το μάτι μου και μετά όλα μαύρα» θυμάμαι να λέει. Από κείνη την καταραμένη μέρα προσπαθεί να τελειώσει με τις δίκες. Προσπαθεί να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Η δική του έχει πάρει τέσσερις αναβολές. Τέσσερις.

(Συνεχίσαμε να τον αφήνουμε μόνο)

Ο φούρναρης κυκλοφορεί στους δρόμους της Σαλαμίνας και απειλεί τον Ουαλίντ όπου τον βλέπει. Του κάνει νοήματα, του φωνάζει πως θα τον σκοτώσει. Ο νταής, ο φασίστας που ακόμα και στο δικαστήριο έχει το θράσος να πουλάει μαγκιά.

(Έπρεπε να ήμασταν όλοι εκεί, όλες εκείνες τις φορές)

Την πρώτη φορά που γνώρισα τον Ουαλίντ ήθελα να του ζητήσω συγνώμη. Ήθελα να πέσω στα πόδια του και να του ζητήσω συγνώμη. Συγνώμη που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, συγνώμη που σε αφήσαμε μόνο σου ως τώρα. Ο Ουαλίντ δε σε κοιτάει εύκολα στα μάτια, συνήθως κοιτάει κάτω. Εμείς πρέπει να κοιτάμε κάτω, σκέφτομαι κάθε φορά που το παρατηρώ.

Και αυτό κάπου εδώ σταματάει. Ο Ουαλίντ δεν πρέπει και δε θα είναι μόνος πια. Ο Ουαλίντ έχει εμάς, πρέπει να έχει εμάς. Την Τρίτη 10 Μαρτίου στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά ο Ουαλίντ πρέπει να έχει όλους εμάς.

_____________________________

___________Please share our Page in solidarity with Walid Talb, 2012 torture case of the Egyptian worker in Salamina - Greece. Date of trial:
NEXT TUESDAY 10/3/2015 at Piraeus.

The trial of a baker, his son and two accomplices accused of torturing an Egyptian worker on the island of Salamina in November 2012 (already postponed 4 times)