Της Αναλήψεως με Savoir Vivre η κληρονομιά μας

Γνωρίζοντας τι ολέθρια μπορεί να αποβεί η έλλειψη μετρητών, για όποιον δεν έχει άνεση και κάρτες, εξ αρχής όταν ανακοινώθηκε το Capital Control αποφάσισα ότι δε θα σταθώ σε ουρά για τα €60 ημερισίως μου όσο μπορώ να τα καταφέρω δίχως αυτά. Παραχωρώ τη σειρά μου στους ασθενείς, στους σε μεγαλύτερη από εμένα ανάγκη, σ' εκείνους που ζουν με δανεικά που γι αυτούς κάθε ανάληψη είναι θέμα επιβίωσης.

Πληρώνω λοιπόν παντού με κάρτα. Γι αυτό κι από το πρώτο εικοσιτετράωρο αντιλήφθηκα το σαμποτάζ, το οποίο, ας μην είμαι απόλυτη,  σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να μην είναι σκόπιμο και να οφείλεται σε βλακεία.

Ραφήνα, πρακτορείο εισιτηρίων. «Δεν παίρνουμε κάρτα, λόγω της κατάστασης» μου λέει η κοπέλα στον πάγκο. ―Μα «λόγω της κατάστασης» είναι που ο κόσμος δεν έχει μετρητά, απαντώ. ―Δεν ξέρουμε αν θα τα πληρωθούμε, απαντά.

Ήταν ακόμα σαββατοκύριακο, τι δεν ήξεραν και τι ήξεραν; Το μόνο που είδα να ξέρουν καλά ήταν η διασπορά τρομοκρατίας.

Κι έρχομαι εδώ, στη Μύκονο.

Χθες στο Φαρμακείο. Ένα από τα πολλά που άνοιξαν (και κλείνουν) τα τελευταίο χρόνια στο νησί. Ήταν στο δρόμο μου χθες αφού ψήφισα και, παρότι είμαι από τους πιστούς πελάτες άλλου φαρμακοποιού, κι ανήκω στο είδος πελάτη που προτιμά να κάνει παραπάνω διαδρομή για να μην αλλάξει μαγαζί, είπα να κάνω εξαίρεση, κυρίως επειδή μαζί μου είχα τον κύριο Kastell που είναι του δόγματος «κλέφτες θα γίνουνε; Κοίτα την καημένη, δεν έχει καθόλου δουλειά».

Η φαρμακοποιός απασχολημένη κι εγώ διάλεξα μια κρέμα ήλιου που χρειαζόμουν και μ' αυτή στα χέρια ζήτησα το φάρμακο για το οποίο μπήκα.

―Μπορώ να πληρώσω με κάρτα, είπα.

―Ε.. ξέρετε...όχι, απαντά.

―Δε δέχεστε πιστωτικές;

―Ναι.. δεχόμαστε. Αλλά τώρα, λόγω της έλλειψης..

―Έλλειψη μετρητών έχουμε. Και γι αυτό χρησιμοποιούμε κάρτες.

―Εμεις όμως έχουμε επιχείρηση, πρέπει να πληρώσουμε για να φέρουμε εμπόρευμα.

―Δηλαδή τα φάρμακα που πουλάτε τα προμηθεύεστε πληρώνοντας με μετρητά σε χαρτόκουτα;

―Ε.. όχι..

―Τις αγορές σας τις πληρώνετε μέσω τράπεζας, όχι; Δε χρειάζεστε τα χαρτονομίσματα γι αυτές.

―Μέσω τράπεζας.. Κάρτες δε χρησιμοποιώ.. τις φοβάμαι μη μπλέξω. Δεν ξέρω απ' αυτά, δεν έχω e-banking και τέτοια.

―Στο μαγαζί όμως δεχόσασταν να πληρώνεστε με κάρτα (και δεν είναι όλες πιστωτικές, υπάρχουν κι οι χρεωστικές).

―Ναι, αλλά τώρα έχουμε έλλειψη.

―Έλλειψη μετρητών. Γι αυτό χρησιμοποιούμε κάρτα, ώστε να μείνουν τα μετρητά σε όποιον τα έχει πραγματικά ανάγκη, επανέλαβα αφήνοντας την κρέμα στο ράφι και πληρώνοντας το φάρμακο με ένα εικοσάρικο που είχα στο πορτοφόλι μου.

―Σωστό κι αυτό, είπε συγκαταβατικά δίχως να το πιστεύει, δίνοντάς μου τα ρέστα.

―Σωστό μα πρέπει να το κάνουμε όλοι (είπα συνειδητοποιώντας το διδακτικό μου ύφος με πλήρη επίγνωση της γελοιότητάς μου μα δίχως την επιθυμία να την αφήσω δίχως κήρυγμα).

―Ε.. την κρέμα δε θα την πάρετε;

―Αφού δε δέχεστε πληρωμή με κάρτα, αναγκαστικά θα πάρω μόνο το απολύτως απαραίτητο, είπα, μαζεύοντας τα ρέστα μου και το πακετάκι.

Μέχρι να φτάσω στην πόρτα μού δήλωνε με συγκατάβαση, σα να μου κάνει χάρη, ότι εντάξει, δεν πειράζει, θα δεχόταν πιστωτική.

―Τώρα πάει, της είπα. Και έφυγα αηδιασμένη.

Να πιστέψω ότι μεσήληξ επιστήμων και επιχειρηματίας «φοβάται» τις κάρτες; Να πιστέψω ότι χάνει πωλήσεις επειδή για κομματικούς λόγους αποφάσισε να μη διευκολύνει την κατάσταση; Να πιστέψω πως είναι απλώς μια κουτή μικροσυμφεροντολόγα γυναίκα που επειδή υπάρχει έλλειψη μπαίνει στον ανταγωνισμό να μαζεύει μετρητά στο στρώμα αφού έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου από την 'Ομάδα Αλήθειας' μέχρι του σημείου να χάσει κάθε ίχνος λογικής και ανθρωπιάς;

Η ανοησία της με έκανε να σκεφτώ τη διαφορά με τους πολύ δικούς μου ανθρώπους.

Στον πολύ κοντινό μου κύκλο είναι 5 πρόσωπα (δε χρειάζεται να πω αν είμαι ένα από αυτά)** που αυτή τη στιγμή έτυχε, είτε λόγω κληρονομιάς, είτε λόγω πρόσφατης πώλησης ακινήτου [αναγκαστικής λόγω μνημονίου-για να πληρωθεί ο ΕΜΦΙΑ] να έχουν σε λογαριασμούς ελληνικών τραπεζών από €100.000 ως το δεκαπλάσιο. Δεν είναι ηλίθιοι, γνώριζαν, και είχαν ειδοποιηθεί ποικιλοτρόπως ότι είναι επισφαλές να έχουν τόσα μετρητά μα κανείς τους δεν τα κρύβει στο στρώμα, κανείς δε βιάστηκε να τα βγάλει στο εξωτερικό.. Και κανείς δεν έτρεξε στις ουρές και τα super-markets. Έχοντας ζήσει κάποιες φορές στη ζωή μου από μέρα σε μέρα με ελάχιστα και με δανεικά γνωρίζω ότι για κάποιους ανθρώπους το να βρεθούν μπροστά σε ΑΤΜ που δε έχει χαρτονομίσματα μπορεί να είναι καταστροφικό, διότι υπάρχουν και άνθρωποι με άδειο ψυγείο, δίχως κάρτες, πιστωτικές ή χρεωστικές, και δίχως οικογένεια.

Το τελευταίο βράδυ μου στην Αθήνα που περάσαμε μπροστά από μια ουρά σε ΑΤΜ η μια εκ των 5 με ρωτούσε «γιατί το κάνουν; Ό,τι πάθουμε μαζί θα το πάθουμε!».

Κάποιοι από τους 5 έχουν παιδιά. Αν γίνει κούρεμα καταθέσεων- μικρό ή μεγάλο- πιστεύω θα βρεθούν άλλοι που θα τους πουν ότι δε νοιάστηκαν τα παιδιά τους. Ότι καλοί γονείς είναι εκείνοι που προέβλεψαν και εξασφάλισαν τα χρήματά τους.

Αλήθεια  όμως, είναι κακοί γονείς οι φίλοι μου; Ή μήπως το παράδειγμα και το ήθος τους είναι μεγαλύτερο κεφάλαιο και πιο σίγουρη κληρονομιά από μισό ή ένα εκατομμύριο ευρώ στην τράπεζα όταν ο τόπος σου δοκιμάζεται;*

___________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

*Υπερβολή ίσως να παραλληλίζω μα δε γίνεται, εν μικρώ βεβαίως μα δε γίνεται, να μη θυμηθώ την Άλωση, όταν οι πλούσιοι Βυζαντινοί φυγάδευσαν κι έκρυψαν τα πλούτη τους ως την ύστατη ώρα που ο Παλαιολόγος έψαχνε να δανειστεί. Θυμάμαι πάντοτε εκείνο το Νοταρά, που φυγάδευσε τα παιδιά και τα πλούτη του στην Πελοπόννησο κι όταν η Πόλη αλώθηκε  εμφανίστηκε με θησαυρούς τους οποίους πρόσφερε στο Μωάμεθ τον Πορθητή. Mα ο Σουλτάνος εκτός από νεαρός ήταν και δίκαιος και τον ρώτησε ποιος του χάρισε την Πόλη. «O Θεός!» απάντησε ο Nοταράς. «Tότε σ' Eκείνον χρωστάω χάρη», είπε ο Mωάμεθ και πρόσθεσε πως αν του είχε προσφέρει όλα αυτά τα πλούτη πριν τη νίκη του ή αν, σωστότερα, τα είχε παραδώσει στο βασιλιά του τότε που ζητιάνευε για να σώσει τον τόπο, θα άξιζε να του χαρίσει τη ζωή.

Το περιστατικό από το 'Χρονικό' του αυτόπτη Φραντζή, μαζί με άλλα για την άλωση, την Πόλη και τη μελαγχολία το  έχω στην κγ' από τις 'Επιστολές Προς Έναν Αναγνώστη' μου και βρίσκεται στο άλλο μου blog, στα ενδότερα ψηλότερου ορόφου. 

**Είχα αμφιβολίες μήπως η δημοσίευση αυτού του θέματος έμοιαζε με κομπασμός και χανόταν οι ουσία. Στο Διαδίκτυο γίνονται συχνά παρερμηνεύσεις.  Την έγραψα όμως και πριν δημοσιεύσω είδα, σε προηγούμενη ανάρτηση, το σχόλιο της medoussa που μου απαντά πως πρέπει τέτοιες περιπτώσεις να δημοσιεύονται. Μου έδωσε δύναμη, έδιωξε τις αμφιβολίες και την ευχαριστώ.

___________Και ιδού τι έλαβα και το προσθέτω για να είμαστε επαρκώς ενήμεροι: