Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Ξημέρωσε και νοσταλγώ εκείνες που δεν είμαι



Του Ελύτη «χειμώνα ελάχιστε»:
«...λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε.....
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου...»

Διάβαζα ως τώρα, με πόρτες ανοιχτές, νύχτα ζεστή καλοκαιρινή μα κατάμαυρη με ουρανό γεμάτο αστέρια.
Τώρα τα χρώματα, ενώ λάμπει στην ανατολή η Αφροδίτη και στο φιδωτό δρόμο ως τη θάλασσα ακόμα δεν έσβησαν οι λάμπες.

Η μεγάλη απεργία σήμερα. Παλιότερα παραμονή απεργίας η Ελλάδα ξενυχτούσε- ήταν άλλη μια ευκαιρία για γλέντια έτσι που δεν είχε πρωινό ξύπνημα. Απόψε όμως όλα ήταν σκοτεινά, δεν πέρασε ούτε ένα μηχανάκι με ξενύχτηδες, ούτε τραγούδια δυνατά από περαστικά αυτοκίνητα μακριά στο δρόμο. Μονάχα τρομαγμένα νυχτοπούλια και τα γαβγίσματα που αντηχούν και ξεσηκώνουν το δικό μου σκύλο.

Μ' αρέσει να διαβάζω όλη τη νύχτα, μ' αρέσει να βλέπω την ανατολή. Όμως μετά, αν ξημερώσει ωραία μέρα, μετανιώνω και προς στιγμήν με πιάνει νοσταλγία να ήμουν αυτή που δεν έγινα και να ξυπνούσα κάθε μέρα από νωρίς για βόλτες στο Γιαλό και γιόγκα πρωινή και τις δουλειές όλες εκείνες που αναβάλλω. Δε μου κρατάει πολύ, ξέρω τι μου αρέσει. Κι ακόμα  ξέρω ότι, αν ήμουν αυτή που δεν έγινα,  θα νοσταλγούσα να είχα γίνει αυτή που είμαι τώρα με τις ατέλειωτες δικές μου ήσυχες νύχτες. Γιατί έτσι είμαστε, πολλοί. Και μόνο εμείς τους ξέρουμε αυτούς τους άλλους που δε γίναμε και θα μας συντροφεύουν όλη τη ζωή μας λυπημένοι. Σ΄αυτούς δίνουμε λόγο για το κάθε σταυροδρόμι, κάθε δρομάκι απάτητο ή πολυσύχναστο που επιλέξαμε, για να μας φέρουν ως εδώ δρόμοι που πια επιστροφή δεν έχουν.

Δυό ποιήματα μαζί για πρωινό ίσως παραπάει αλλά οι σκέψεις μου, που ξεκίνησαν απ' τον Ελύτη, κατέληξαν στον Ρόμπερτ Φροστ και το 'Ο Δρόμος Που Δεν Πήρα', μετάφρασή μου από το Μπλε Βιβλίο μου και απ' όλα μου το πιο δημοφιλές στο blog. Δεν ξέρω πού βλέπουν αναφορές και το ψάχνουν, πάντως δεν περνά εβδομάδα που το Google να μη φέρει αναγνώστες που το ψάχνουν.

____________________________
Εικόνα
Πριν λίγο το ξημέρωμα από τον κήπο μου. Στο βάθος η Παράγκα και πιο βαθιά η Νάξος.
Ποίηση
Του Οδυσσέα Ελύτη: «Λακωνικόν», από τις  "Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό"
Του Ρόμπερτ Φροστ (η μετάφρασή μου από το βιβλίο μου 'Ονειρο Μέσα Σε Όνειρο' και στο άλλο blog μου The Kastellakia Records όπου δέχομαι τον επισκέπτη στα πιο ψηλά πατώματα :

Robert Frost
                                                                                                                                              (1874-1963)
                  
Σ’ ένα κιτρινισμένο δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, και εγώ
Λυπόμουν που να πάρω και τους δυό τους δρόμους δε γινόταν,
Γιατί ένας ταξιδιώτης ήμουν, στάθηκα πολύ καιρό
Και κάτω κοίταζα τον ένα ως το μακρινό
Σημείο που έγερνε και μέσα στα χαμόκλαδα χανόταν.

Ύστερα, δίκαια κι ωραία, πήρα, αποφασισμένος,
Τον άλλο δρόμο, κι ίσως να ήτανε και τυχερό
Μια κι ήτανε απάτητος, χορταριασμένος·
Αν και εκεί μπροστά μου ήτανε φθαρμένος·
Στην αρχή τους ήταν όμοιοι και οι δυό.

Όμοιοι απλώνονταν μπροστά μου εκείνο το πρωί
Στα φύλλα επάνω ούτε βήμα δε φαινόταν να’ χει κάνει πίσω.
Ώ ! άφησα τον πρώτο για μια άλλη μέρα ! Επειδή
Όμως ήξερα πως ο ένας δρόμος σε άλλον οδηγεί
Αμφέβαλλα αν ποτέ μου θα μπορούσα να γυρίσω πίσω.

Σε κάποιο τόπο θα το λέω μετά από καιρό
Αναστενάζοντας χρόνια και χρόνια μετά:
Πως σ’ ένα δάσος ήταν ένα σταυροδρόμι, κι εγώ –
Πήρα τον δρόμο τον λιγότερο πεπατημένο, κι αυτό
Έκανε όλη τη διαφορά.



6 σχόλια:

  1. Καλή σου μέρα Δάφνη πανέμορφο το ποίημα. Όλοι έχουμε δρόμους που δεν πήραμε ,αλλά δεν είμαστε και όλοι ποιητές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γι αυτό υπάρχουν οι ποιητές για να μας εκφράζουν και να λέμε ―να το, από το στόμα μου το πήρε..

      Διαγραφή
  2. Νομίζω, κάτι σήμερα καλεί την ποίηση. Κι εγώ ποιήματα σκεφτόμουν νωρίτερα.

    Ο Ελύτης γράφει (στο ποίημα με το οποίο ξεκινάς την ανάρτηση) "Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι." και, τελικά, αυτό έχει αξία. Να γίνεις κάποιος από τους πιθανούς εαυτούς σου. Γιατί, αν αυτό δε συμβεί, δε θα είσαι κανείς, όσο γοητευτικό και να είναι το να διατηρείς ανοιχτές όλες τις προοπτικές.
    Μένουν ίχνη μέσα μας, όμως. Από εκείνους που δε γίναμε. Ε; Σαν να είναι (εκείνοι που δε γίναμε) οι δεύτερες τη τάξει αγάπες - ξέρεις, όχι οι "έρωτες ζωής", αλλά οι αμέσως επόμενες σε σημασία, που ούτε εκείνες μπορούν να ξεχαστούν.
    Το ποίημα του Φροστ το γνώριζα (και μου αρέσει κι εμένα πολύ - σε βάζει να σκέφτεσαι), δεν ήξερα όμως το "Λακωνικόν" του Ελύτη. Και σ' ευχαριστώ που το έμαθα. :-)
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι» και να που εντόπισες τη σχέση των δυό και πώς οδηγήθηκα από το ένα στο άλλο.

      ΟΙ σχέσεις που λες μήπως όταν μετά συναντιόμαστε δε μας θυμίζουν λίγο αυτές που δε γίναμε; Γιατί για να προχωρήσει αληθινά μια σχέση θέλει αμοιβαίους συμβιβασμούς που εμείς δεν κάναμε..

      Τις έχω πάντα μαζί μου εκείνες που δεν έγινα (κι εκείνους- γιατί κάποιοι δεν είναι απαραιτήτως γυναίες)..

      Διαγραφή
  3. καλησπέρα

    εγώ τήρησα το έθιμο... ξενύχτησα το βράδυ και άργησα να υπάγω στην συγκέντρωση... αλλά με την ανάρτησή σου μεταφέρθηκα νοερά στο υπέροχο βράδυ, που περιγράφεις και στα ποιήματά σου

    καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ξενύχτησες και πήγες βρε θηρίο;
      Να πώς να μη με τραβάνε απ τη φούστα εκείνες που δεν έγινα για να μου πουν δες ο akrat που όλα τα πρόλαβε;

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.