Ιδού το καλό γράψιμο― συστήνω δείγμα Γραφής σε ώρα δύσκολη

Λαβαίνω πολλά έργα για να πω γνώμη. Προσπαθώ να τα διαβάζω και πάντα να πω ένα καλό λόγο αφού  γνωρίζω πως δεν είναι τόσο ότι σέβονται την κρίση μου όσο ότι διψούν για ενθάρρυνση και δεν είναι δική μου δουλειά να κόψω τα φτερά κανενός.

Όμως απογοητεύομαι.

Τα ίδια και στα κοινωνικά δίκτυα όπου κάθε μέρα συναντάμε κείμενα ακατανόητα μπουρδουκλωμένα από τα οποία δε βγαίνει νόημα, ιδίως όταν ο γράφων  είναι σε οίστρο.

Δεν είναι αγράμματοι αυτοί που τα γράφουν, έχουν διδαχθεί Γραφή και Ανάγνωση, και συχνά δεν είναι κουτοί. Μπορεί να είναι απλώς ατάλαντοι (αν το ταλέντο είναι έμφυτο) ή ίσως, επειδή ατύχησαν στα σχολεία τους και στην οικογένειά τους, μαστίζονται από άγνοια συντακτικού και φτωχό λεξιλόγιο και συχνά τα κατεβατά τους καταλήγουν σε κάτι ανόητες γενικεύσεις κατά του γραπτού λόγου διότι λένε δεν είναι σαν τον προφορικό. 

Βεβαίως δεν είναι. Επειδή στον προφορικό συνεννοούμαστε και με τη Νοηματική, με μιμήσεις και γκριμάτσες ή ουρλιαχτά μα ο γραπτός, όταν ξέρουμε να γράφουμε, είναι ο ακριβέστερος τρόπος έκφρασης του Λόγου.

Δε θα πω περισσότερα για το μεγάλο αυτό θέμα. Μόνο ότι ενθουσιάστηκα με το κείμενο που σας φέρνω σήμερα. Το θέμα δύσκολο, η κρίση μιας κοπέλας που γνωρίζει πως έχει πρόβλημα υγείας και με τη θέλησή της πήγε στο νοσοκομείο. Κι όμως σ' αυτή τη δύσκολη ψυχική κατάσταση δείτε τι εξαιρετικά και με τι χιούμορ κι αυτοσαρκασμό εκφράζει τις ψυχικές διακυμάνσεις που έζησε.

Δυστυχώς η απόλυτη κατανόηση αυτού που ζούμε κάποτε δε μας γλιτώνει από αυτό όπως παρατήρησε κι ο καλός μου Φρόυντ. Πολλοί οι συγγραφείς που μπαινόβγαιναν σε ψυχιατρεία και δε θα παίξω την ειδικό να αρχίσω κουβέντα για τη σοβαρότατη μανιοκατάθλιψη και τους διπολικούς.

Σας μιλώ μόνο για ό,τι ξέρω. Κι επειδή θαύμασα το φέρνω να θαυμάσετε κι εσείς.

[σημ. Πήρα άδεια για τη δημοσίευση μα κρύβω το όνομα ώσπου να με πληροφορήσει αν θέλει να σας δώσω πληροφορίες]

Αυγή

13 Ιουνίου στις 9:34 π.μ. · Αθήνα, Περιφέρεια Αττικής · 

Τέλος. Αποχαιρετάω τη χειρότερη μανία της ζωής μου. Άρχισα φάρμακα από χθες το βράδυ. Και ακόμα δεν είμαι εντελώς καλά φυσικά. Αλλά είμαι λίγο καλύτερα.
Δε γίνεται να συμβαίνει τέτοιος χαμός μέσα στο κεφάλι μου που για να είμαι έστω λίγο, ελάχιστα λειτουργική, να πρέπει να ακούω μουσική τέρμα ή να κρατάω ένα σκυλί από το λουρί ή και τα δύο.
Δεν το είχα συνειδητοποιήσει αυτό μέχρι προχθές που τελείωσε η συναυλία του Palinodiae. Ο Θάνος μάζευε τη σκηνή, εγώ μάζευα κάτι κουτάκια μπύρας από την πλατεία και του λέω "δε βάζεις λίγη μουσική να ακούμε, έστω από το κινητό σου;"
"Από χθες παίζω μουσική! Θέλω να ξεκουραστώ λίγο!"
"Να ξεκουραστείς από τη μουσική;;; Μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική;;; Εγώ ακόμα κι όταν δεν ακούω μουσική, παίζει μέσα στο κεφάλι μου, καταλαβαίνεις; Αλλά τι λέω, τίποτα δεν καταλαβαίνεις, εδώ δεν καταλαβαίνω εγώ τί μου γίνεται, πώς να καταλάβεις εσύ..."
Και όχι μόνο παίζει μουσική συνέχεια στο κεφάλι μου αλλά παίζει και παράφωνα γαμώτο, τόσο παράφωνα που με αποσυντονίζει και δεν ξέρω τι λέω, τι κάνω, πού πατάω και πού βρίσκομαι... Αντί να πάρω το τελευταίο μετρό και να πάω Πεδίο του Άρεως, έμεινα εκεί στην πλατεία και μάζευα τα σκουπίδια μέχρι το πρωί... έλεγα θα φύγω με το πρώτο μετρό... τελικά ξεκίνησε το μετρό κι εγώ ήμουν ακόμα εκεί και μάζευα σκουπίδια, γιατί η πλατεία είχε ακόμα σκουπίδια... ευτυχώς αυτοσυγκρατήθηκα αυτή τη φορά και δεν έκανα και γόπινγκ, αλλιώς θα ήμουν ακόμα εκεί, στην πλατεία Παναγούλη στον Άγιο Δημήτριο, και λογικά θα με είχε μαζέψει ή περιπολικό ή ασθενοφόρο...
Πάντως για περάστε κάποιος από την πλατεία, τζάμι δεν την έκανα; Ή μου τη βρωμίσανε πάλι και πρέπει να ξαναπάω να την ξανακαθαρίσω γαμώτο; Ούτε τον Παναγούλη δε σέβεστε βάνδαλοι; Τόσους κάδους έχει, τι τα πετάτε κάτω;
Και τέλος πάντων αυτό μου στοίχισε πολύ, έχασα το ίντυ φρη φέστιβαλ που το περίμενα όλο το χρόνο και εκεί κατάλαβα ότι δεν το ελέγχω πλέον, με ελέγχει, με κάνει ότι θέλει! 2l8, μπαλάντες για φόνους, Empty Frame που δεν τους έχω δει ποτέ live και το περίμενα πώς και πώς επειδή είχα γνωρίσει τον Παναγιώτη έξω από μια ταινία για τον Eliott Smith που είχα κερδίσει διπλή πρόσκληση και του έδωσα τη μία επειδή δεν είχε έρθει κανείς μαζί μου και τον πρόλαβα πριν αγοράσει εισιτήριο, έτσι, χωρίς να τον ξέρω... και πού ήταν ο Άντρας της Ζωής μου τότε; Κράταγε το παιδί μας για να πάω να δω εγώ την ταινία, κι εγώ μέσα σ'αυτή τη γαμημένη τη μανία τον χώρισα γιατί νόμιζα ότι δε με αγαπάει κι εκείνος ξαναγύρισε... Και θα μπορούσε να φύγει και να μην κοιτάξει πίσω του με όσα του έχω σούρει μέσα στην τρέλα μου!
Άντε γαμήσου μανία, αρκετά μας γάμησες! Αρκετά μου γάμησες τη ζωή μου και τη ζωή των γύρω μου, και νόμιζα και ότι με κάνεις και καλύτερο άνθρωπο, αλλά όχι και να μου στερήσεις και το ίντυ φρη γαμώ το Χριστό σου!!! Φάρμακα και πάλι φάρμακα λοιπόν, στο διάολο να πας κι ακόμη παραπέρα, και μη γυρίσεις κατά δω ούτε για πλάκα, θα πάρεις πούλο γαμώ το Χριστό σου πουτάνα! Να πας σ'εκείνους που σε αξίζουν, σ'εμένα τί ήρθες να κάνεις, τί σου έχω κάνει, τί έχω κάνει στη ζωή μου, ποιον πείραξα, ποιον έβλαψα για να αξίζω τέτοια τιμωρία;
Αυτά... και συγγνώμη από όλους και από όλα όσους και όσα προσέβαλλα ή έθιξα με οποιονδήποτε τρόπο, δεν είμαι καλά, έχω χάσει τη μπάλα αλλά πού θα πάει, θα τη βρω... Να, θα πάω να γραφτώ σε γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου! Και 13 Νοεμβρίου θα τρέξω Μαραθώνιο (οκ, θα τον περπατήσω), με Τοπαμάκ και Σεροκουέλ... Τό'χω!
Και δε θα ξαναχάσω ίντυ φρη ποτέ στη ζωή μου, τάμα στον Άγιο Πούτσο!

_________________________________

Εικόνα: 

Πάνω:Το δένδρο του Καλού Γραψίματος, , ukiyo-e 浮世絵 

 ξυλογραφία σε ύφασμα, Hiroshige, circa 1846