Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Nicholas Liber― Τρία χρόνια;


22 Οκτωβρίου. Πριν 3 χρόνια σα σήμερα πέθανε ο Liber, ο αγαπημένος πολύ παλιός μου φίλος.

Η φωτογραφία είναι selfie των δυό μας
στο σπίτι μου στην πρώτη πολύωρη επίσκεψή του, καθιερωμένη κάθε φορά μόλις κατέφθανα στο αθηναϊκό μου σπίτι.
Δεκέμβριος 2012 κι εμείς ακόμα ανυποψίαστοι. Η Κίρρωση καλπάζουσα, έκανε την εμφάνισή της θεαματικά το επόμενο καλοκαίρι και τον πήρε μακριά ενώ συζητούσαμε τη συνεργασία μας για μια έκθεση με τους Χάρτες του για τους οποίους έγραψα ένα μεγάλο ποίημα αποσυναρμολογούμενο έτσι ώστε κάθε Χάρτης της Έκθεσης να συνοδεύεται από μια στροφή, σχηματισμένη από στίχους που όλοι μαζί όμως στέκουν ως ένα όλον, όπως κι η συλλογή των έργων αποτελεί  όλον ως έκθεση μα αποσυναρμολογείται με κάθε αγορά και απομάκρυνση από την 'Εκθεση και τα χέρια του καλλιτέχνη.

Αυτό ήταν το πλάνο που έγινε όνειρο κι οι Μοίρες γελούσαν διότι, όπως κατέληγα σε ένα σονέτο μου παλιότερα 



Θυμάται τους φίλους η Θέκλα:
Τρία χρόνια χωρίς τον Liber (Nίκος Λυμπερόπουλος)
λιγότερο από χρόνος χωρίς τον 'Αγγελο
πολλά χρόνια που μάς εφυγε ο Γιώργης
ο μόνος επιζών τής μικρής αυτής σκηνής απ'τή ζωή μας, ο Κωνσταντίνος.

Εικόνες
 Δύο ίδια μέρα, Δεκέμβριο 2012, στο σπίτι μου στην Αθήνα:
Ο Nίκος φωτογραφημένος από εμένα καθώς κοιτά στο κινητό του φωτογραφίες που μου βγάζει, προσηλωμένος και σκυφτός όπως τον θυμόμαστε όσοι τον γνωρίζαμε κι όπως τον περιγράφει εξαιρετικά πιστά ο Τέος Ρόμβος, πιτσιρίκο ακόμα στο Octopus μα ήδη αφοσιωμένο στο σκίτσo και στα comics που αγάπησε και που ποτέ δεν  εγκατέλειψε.
[στον τοίχο πίσω το έργο με τις Μπανάνες είναι του Κυρίου Kastell, πάνω αριστερά φαίνεται η άκρη από Κάστρο του Μανώλη Χάρου
Και οι δυό μας αγκαλιασμένοι, selfie που, όπως συνηθίζεται με τα selfies, βγάζει όποιος έχει μακρύτερο χέρι.
Αυτές οι λίγες εδώ μα δίνω συνδέσμους προς:


  • Οι Χάρτες   Το Ποίημα με εισαγωγή μου «Οι Χάρτες Του Nicholas Liber» , εκδόθηκε στο περιοδικό Ο ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ.


  • 4 σχόλια:

    1. Οι άνθρωποι που είναι στην καρδιά και στην ψυχή μας, δε φεύγουν ποτέ!
      Είναι πάντα μέσα μας! Μαζί με τον πόνο, αλλά είναι εκεί.
      Θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει, πως ο χρόνος είναι μεγάλη γιατρειά. Δε συμφωνώ ακριβώς όμως. Ο χρόνος, δε γιατρεύει, δε μουδιάζει. Απλά, σαν καλό αναισθητικό, κάνει τον πόνο πιο υποφερτό... αλλά ποτέ δε τον διώχνει.
      Φιλάκια Δάφνη μου :)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
      Απαντήσεις
      1. Ήξερα ότι θα με νιώσεις Μ. μου.

        Με τους νεκρούς μας στη βαλίτσα πορευόμαστε πια.

        Διαγραφή
    2. Ο πόνος είναι σύμμαχος στο ταξίδι αυτό, όλοι περαστικοί είμαστε Δυστυχώς, όμορφη η αναφορά σου, καλή μας μέρα.

      (ωραία η απαγγελία στο cloud btw)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
      Απαντήσεις
      1. Περαστικοί κι όταν αρχίζει να διαφαίνεται το τέλος
        χορτάτοι από 'άφθονα ηδονικά μυρωδικά', ΄κοράλια' και 'εβένους'
        κοιτάμε πίσω και το μέλλον μάς βαραίνει.

        --Σ ευχαριστώ για το Sound Cloud μου. Από το 2014 το έφτιαξα αλλά λόγω ραδιοφώνου σκέφτηκα να το υπενθυμίσω.

        Διαγραφή

    Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

    Ψάχνω για να διορθώσω
    μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
    και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
    Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.