Θυμάμαι όταν είχα πρόβλημα υγείας για το οποίο ταξίδευα συχνά που πάνω στις άλλες έγνοιες μου είχα το άγχος πώς θα ανεβάσω στο πλοίο τη βαλίτσα και πώς θα ανέβει το πόδι μου ως το σαλόνι.
Από την ευγένεια των εργαζόμενων και των ταξιτζήδων εξαρτώμαι για τα μπαγκάζια μου ακόμα και σήμερα που μπορώ να ανέβω τη σκάλα. Σε κάποια 'supper' ferries μπορεί να είναι και κυλιόμενη που την καμαρώνουμε ψηλή απότομη καμαρωτή. Κι ακίνητη. Οικονομία των πλοιοκτητών ή βαρεμάρα του προσωπικού; Το μήνυμα είναι σαφές: Αν είσαι ηλικιωμένος, αν είσαι ανάπηρος ή ανήμπορος πού πας; Δεν είσαι ευπρόσδεκτος, μείνε σπίτι σου.
Είναι πικρή η ειρωνεία διότι ακριβώς όταν είμαστε σ' αυτή τη θέση, ανήμποροι ή καθηλωμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο, τότε ακριβώς είναι που έχουμε τη μεγάλη ανάγκη των διακοπών αλλά και, πολύ περισσότερο, του αισθήματος ελευθερίας που προσφέρουν οι στοιχειώδεις ανέσεις που μας δίνουν τη δυνατότητα να μη ζητήσουμε βοήθεια για να κινηθούμε.
Η αδιαφορία του επιχειρηματία καθόλου δε μας ενδιαφέρει. Το κράτος μας έχει υποχρέωση να εξασφαλίσει ισότητα παντού και μόνο με αυστηρούς κανονισμούς και ελέγχους θα το πετύχουμε.
Φέρνω μια προσωπική εμπειρία. Διηγείται ο Δημήτρης Αντωνίου. Φέρνω κι ένα δικό του video που αποδεικνύει ότι υπάρχει ελπίδα μόνο «αν κάνουμε λίγη φασαρία».
Σας ζητώ να κοινοποιήσουμε και να νοιαστούμε. Δείτε το ακόμα κι εγωιστικά διότι ο άνθρωπος που διηγείται δεν είναι μόνος, δεν είναι ο μόνος. Είμαστε εμείς και οι δικοί μας αύριο.
Εδώ βλέπετε εμένα ‘’παγιδευμένο’’ με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;
Είπα φέτος να προσπαθήσω να ‘’κάνω διακοπές’’ 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!
Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ‘’έκαναν και χάρη’’ που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ‘’ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ’’ ;;;;;
ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.
Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ‘’αναγκάστηκαν’’ να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ‘’αδικίες’’-διακρίσεις.
Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ‘’επιτρέπουν’’ κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ‘’εγώ’’ στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…
Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε...
_________________________________
Προσθέτω ένα σχόλιο διότι κι εγώ, μικρή όταν πήγα στην Αγγλία είχα απορήσει: 'Μα τόσο πολλούς ανάπηρους έχουν εδώ;'. Μόνο όταν είδα τους κανονισμούς, τις τουαλέτες, τις ράμπες σε μουσεία, εκθέσεις, θέατρα, δημ.υπηρεσίες, κατάλαβα: Όχι δεν είναι πιο πολλοί. Αλλά ζουν ανθρώπινα, μέσα στην κοινωνία κι όχι κρυμένοι κλειδωμένοι στα σπίτια τους.
Ντροπή μας λοιπόν. Ντροπή μας.
___________________________________
ΠΡΟΣΘΕΤΩ
ΓΙΑ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ ιδίως
κάτι ακόμα, που προσθέτει ο Δημήτρης Αντωνίου μετά τις πολλές κοινοποιήσεις:
«..Δώδεκα χρόνια τώρα εκεί έξω με το αμαξιδιο μου έχω φάει τέτοια με το κουτάλι. Έχω καταλάβει όμως κάτι, και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Όσο φταίμε, άλλο τόσο δε φταίμε. Γι' αυτό πάντα στόχος μου είναι να αναδείξω θέματα με ευαισθησία και αξιοπρέπεια, Όχι κραυγές και κατάρες...»
Οπότε παρακαλώ όχι Πσόφους εδώ. Αν σας παθιάζει το θέμα αρκεί η κοινοποίηση.
_______________________
Πιο πολλά του συγγραφέα Δημήτρη Αντωνίου
https://www.youtube.com/channel/UCQ7h4GtCauFwhFhV0WTuthw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.