Σουφι-στικέ στροβιλισμοί στο μυστικό μου κήπο

Στο μυστικό μου κήπο.

Νύχτα με τον Troy μου που, σα σκύλος που είναι, κοιμάται τον γαλήνιο ύπνο του δικαίου ενώ εγώ ταξιδεύω σε άλλα όνειρα, της ανάγνωσης.

Η αϋπνία είναι για ξαναδιάβασμα. Για επιστροφές σε παλιές αγάπες ή μισοξεχασμένους ήρωες που περίμεναν υπομονετικά στο ράφι να ξανάρθει η ώρα τους.

Δερβίσηδες ξεπήδησαν από τις σελίδες να με συντροφέψουν απόψε με τις σούφικες ιστορίες τους. Έστησαν χορό με τον Οιδίποδα τον Τύραννο, τον Rex, τον απότομο και κακομαθημένο και γκαντέμη και μεμψίμοιρο βασιλιά που βγάζει πρώτα τα ματάκια του με τα ίδια του τα χέρια κι ύστερα λέει «δεν το έκανα, το έπαθα» .

Μονολογεί η Ιοκάστη για την τραγωδία της να γίνει πράξη και αποτέλειωμά της εκείνο που πολλοί άνδρες βλέπουν μόνο στα όνειρά τους. Ανοίγουν σα λουλούδια ανάποδα οι φούστες των δερβίσηδων, σηκώνει μια αύρα  το στροβίλισμά τους και ο αέρας φέρνει τις παραβολές, τις διδακτικές και μυστηριακές και σούφικες του Νασραντίν Χότζα με το γαϊδουράκι του που φεύγει πάντα βιαστικός επειδή έχει χρόνο ο σοφός να τον γεμίζει.

Προσκάλεσαν κάποτε το Νασραντίν Χότζα να δώσει μια διάλεξη και μαζεύτηκε κόσμος στο χωριό να ακούσει το σοφό μουλά. 
Απλώθηκε ο σεβάσμιος Νασραντίν άνετα στα μαξιλάρια πάνω εξέδρα και όταν όλοι σώπασαν, ρώτησε:

―Ξέρετε τι πρόκειται να πω;

Γέλασε ο κόσμος. 

―ΌΧΙ, του φώναξαν γελώντας κάποιοι ζωηροί φοιτητές.

―Αφού είναι έτσι, δε χρειάζεται να σας πω τίποτε, απάντησε ο Νασραντίν και σηκώθηκε κι έφυγε.

Απογοητεύτηκαν στο χωριό, επέπληξαν οι δάσκαλοι  τους φοιτητές, κι ύστερα έστειλαν oi προύχοντας του χωριού πάλι πρόσκληση στον Νασραντίν κι αυτή τη φορά, τον διαβεβαίωσαν, κανένα παλιόπαιδο δεν θα τολμούσε να μη δείξει τον πρέποντα σεβασμό στο Σοφό Μουλά.

Και ξαναπήγε ο Νασραντίν και απλώθηκε στα μαξιλάρια  στην εξέδρα που του είχαν στήσει κι όταν όλοι σώπασαν, ρώτησε:

―Ξέρετε τι πρόκειται να πω;

―ΝΑΙ, φώναξαν με ενθουσιασμό όλοι μαζί από κάτω.

―Αφού είναι έτσι, δε χρειάζεται να σας πω τίποτε, απάντησε ο Νασραντίν και σηκώθηκε κι έφυγε.

Πολύ στενοχωρήθηκαν οι προύχοντες του χωριού που πάλι δεν άκουσαν το σοφό και του ξαναμήνυσαν να τους κάνει την τιμή να ξανάρθει.

Και πήγε πάλι ο Νασραντίν και απλώθηκε στα μαξιλάρια πάνω στην εξέδρα κι από κάτω μαζεύτηκε όλο το  χωριό και περίμενε. Κι ίδια όπως τις άλλες δυό φορές, άνοιξε το στόμα του ο Νασραντίν και ρώτησε:

―Ξέρετε τι πρόκειται να πω;

―Άλλοι ΝΑΙ, άλλοι ΌΧΙ, ακούστηκαν από κάτω πολλές φωνές.

―Αφού είναι έτσι, πείτε τα εσείς που ξέρετε σ΄εσάς που δεν ξέρετε,  εγώ δε χρειάζεται να σας πω τίποτε, απάντησε ο Νασραντίν και σηκώθηκε κι έφυγε.

Διότι το ξέρουν οι στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες πως δε θα καταλάβει τι λες όποιος δεν ξέρει μα αν όμως ξέρει τότε δεν έχει ανάγκη να του πεις.

Κι αυτό είναι η ακρογωνιαία λίθος, βάση και ουσία του Μυστικισμού και πυλών σημαντικός της σούφικης σοφίας που με τις ιστορίες του Νασραντίν, ευτράπελες και ταυτόχρονα απλές και δυσνόητες, που μας διδάσκουν, σαν αυτή που μόλις σας διηγήθηκα, ότι ο δάσκαλος αναζητά το μαθητή που καταλαβαίνει αυτό που πρόκειται να διδαχθεί ενώ ο μαθητής ψάχνει το δάσκαλο για να καταλάβει.

________________________________