Μικρές χαρές, μικρές νίκες της καθημερινότητας.
Η Suki μου, η μικρούλα Κάλικο που σας έλεγα ότι από τον Οκτώβριο αγωνίζομαι να την 'εξημερώσω', η Σούκι μου που φοβόταν και μου είχε γδάρει τα χέρια, ακούει το αυτοκίνητό μου να μπαίνει στην είσοδο του σπιτιού και τρέχει να με υποδεχθεί.
Ακουλουθούν τούμπες, βαρελάκια στη γη για χάδια και δυνατό γουργούρισμα με τα μουεκ και μπορουουουκ που κάνουν οι γάτες μεταξύ τους.
Ευτυχία;
Εδώ η ιστορία της γνωριμίας μας: Κάλικο μού έφερε η ζωή― Σούκι μικρό μου γούρι: https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2020/12/blog-post_18.html
Πώς αρχίσαμε:
Η αρχή: 21 Οκτωβρίου, πεταμένη στο πλαϊνό κτήμα, έντρομη
Αχ Δάφνη μου. Αυτές οι γάτες... Έχουμε εδώ πληθωρισμό... Μόλις έμεινε μέσα μια 5 ωρίτσες... Το θέμα μας είναι μια που έχουμε επιληπτική... Λαχείο μας έτυχε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠληθωρισμό; Χαχα
ΔιαγραφήΕίναι όμως οι άτιμες απόλαυση..