Ό,τι κι αν κάνετε ξέρω ότι...

 

Ό,τι κι αν κάνετε ξέρω ότι συνωμοτείτε.

 

Το παρατήρησα στην Αθήνα αυτές τις μέρες που είδα πολλούς ανθρώπους να κυκλοφορούν στους δρόμους άνετοι  κι ανενδοίαστοι με τις πιτζάμες τους- ρούχα που παλιότερα έβλεπα να φοριούνται από αρρώστους, για ύπνο ή χαλαρή γυμναστικούλα, κάτι μαλακά ξεπλυμένα βαμβακοσυνθετικά με ξεχειλωμένα γόνατα, κρεμασμένα μανίκια και τον καβάλο ως τη μέση του μπουτιού. ‘Άνδρες. Γυναίκες και παιδιά το ίδιο.

Μόδα δεν είναι- θα το βλέπαμε σε επιδείξεις μόδας, ταινίες, βιτρίνες. Μέχρι και ιστοσελίδα  και  κανάλια  YouTube μόδας εξερεύνησα και δεν τα είδα πουθενά. Με αποτέλεσμα να  έχουμε το παράδοξο κάθε τζάμι βιτρίνας να αποτελεί ένα διαχωριστικό μεταξύ δύο κόσμων: άλλα από μέσα πουλά το μαγαζί- άλλα επ’ έξω φορά ο πελάτης.

 

Κι έχω μια απορία. Πότε ακριβώς και μετά από ποια διαβούλευση, ποιες και ποιοι και με τι δικαιώματα παίρνουμε τέτοιες αποφάσεις; Όπως (για να φέρω άλλο ένα τρελό παράδειγμα) πότε αποφασίσαμε να καταργήσουμε την υποδιαστολή (,) από το ό,τι και να το γράφουμε και προφέρουμε ότι;

Γνωρίζω, επειδή δεν το διδάχθηκα άρα είχε ήδη καταργηθεί όταν πήγα σχολείο, πότε περίπου καταργήθηκε η υποδιαστολή από το ‘ό,που’ μα τα ότι και ό,τι έχουν και άλλη χρήση και έννοια.

 

Πότε αποφασίσατε ότι θα  κυκλοφορείτε με τα παλιά νυχτικά σας κι ότι θα γράφετε ό,τι κάτσει περιμένοντας από τους συνομιλητές να καταλάβουμε ό,τι έχετε στο νου σας  ενώ το μόνο που συμπεραίνουμε είναι ότι μπερδεύετε την αναφορική αντωνυμία [ό,τι] νομίζοντας ότι είναι ένα και το αυτό με τον ειδικό σύνδεσμο ότι;

 

Παρακαλώ διαφωτίστε μας κι εμάς τους #grammar_nazi γιατί μάς τρελαίνετε.

[Ο Santa από το προφίλ του Σταμάτη Πάρχα, 

έγινε Άγιος Βασίλης από εμέ κι αν μερωτούσε θα του πρότεινα να ρίξει και κανένα ρουχαλάκι κάτω από το δέντρο.]