Παράθυρο Αυγούστου

 

 

«Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα ’ναι παρηγορία...» ή μήπως «το φως θα ’ναι μια νέα τυραννία» αφού «ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει»*.

Δεν πρόκειται για στιγμή απαισιοδοξίας. Φέτος, που η Μύκονος ξεφούσκωσε νωρίτερα, η ησυχία, ιδίως πρωί και νύχτες (δίχως Ρέμο στο Ν’ammos κι άλλα τέτοια) φέρνουν χαρές νοσταλγικές στο σπίτι και τον κήπο μου σα να επιστρέφω από αλλού μετά από χρόνια.

Όμως αλίμονο, τρέμω ν’ ανοίξω αληθινά τα μάτια.. Αλίμονο.

 

Δε μου αρέσει η γκρίνια, δεν την επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου (με τον οποίο ως γνωστόν είμαι αυστηρή θηριοδαμάστρια). Πράττω τα δέοντα ―και με το παραπάνω, αγωνίζομαι για ό,τι αγαπώ, μα περιττό να αναμασάμε όσα γνωρίζουμε ότι δεν πήγαν στράφι κατά λάθος.

 

Ας το χαρούμε το παράθυρό μου με το βασιλικό και το μεγάλο το καλάθι με τα φρούτα και, όταν το πιάνει ρεύμα, τις γάτες.

 Ας το χαρούμε.

―――――――――――――――――――――

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Τα Παράθυρα

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδη. Τα Ποιήματα, Τ. Α’ 1897 - 1918, Ίκαρος 1963