Δειλινό, πρώτη μου γιόγκα στον κήπο φέτος.
25η ΜΑΡΤΊΟΥ 2022.
Για μάς είναι η πρώτη ημέρα Άνοιξης και τη χάρηκα.
«Ακόμα τούτ’ την άνοιξη
ραγιάδες, ραγιάδες....»*
Ζεστή ημέρα ανοιξιάτικη μετά από σπάνιο βαρύτατο χειμώνα με χιόνια που κατέβηκαν ως τις παραλίες. Κατέβηκα κι εγώ με το ηλιοβασίλεμα στον κήπο μου για γιόγκα.
Επίσης, σήμερα, λόγω της ψευτοαργίας της παλιγγενεσίας ή ούτε ξέρω τι, με ξύπνησε 7:05 το πρωί μια ησυχία. Ξέρετε τι είναι να ξυπνάς από την Ησυχία; Να προσπαθείς να ξανακοιμηθείς λιγάκι μα να μην τα καταφέρνεις διότι σε ξεκουφαίνει η Ησυχία η απόλυτη που τη σπάει ένα πουλί μονάχα, ένα δειλό μοναχικό φτερούγισμα ή μια στριγγή κραυγή ενός χαμένου γλάρου; Ήχοι μονοί, αζευγάρωτοι και οικείοι, παλιά οικείοι, νεκρά σχεδόν, που σε ξυπνούν επειδή ξύπνησαν τις αναμνήσεις του Γιατί ΕίμαιΕδώ.
Σα «κώδων» σχολικός του περασμένου αιώνα ξυπνούν αυτά, ανοίγουν το άλμπουμ το αραχνιασμένο κι ουρλιάζουν στη σιωπή χορεύοντας τα επειδή και τα γιατί εκείνου του πώς Εγώ Βρέθηκα Εδώ.
Ωραίο κείμενο, καλή Ανοιξη.
ΑπάντησηΔιαγραφή