Της Φύσης πράσινο χαλί― πέτρα που δεν κυλάει

 

H πέτρα που κυλάει δε μαζεύει moss λέει η παλιά παροιμία εκ της οποίας το παλιό τραγούδι εκ του οποίου και το όνομα του συγκροτήματος που, γουρλίδικο ή προφητικό, είναι πλέον η παλιότερη ακόμα ενεργή Ροκ μπάντα μα και το άλλο το πασίγνωστο από τους ‘Temptations’ αγαπημένους του κ. Kastell συνεπώς χιλιοακουσμένο κι από εμέ).

Ήτανε ο μπαμπάς, λέει, μια πέτρα που κυλούσε. 

Γοητευτικό, δε λέω, μα πέτρα που κυλάει (παρότι έχω μια τάση) δε μ’ αρέσει να είμαι. Ως πέτρα πάντοτε προσπάθησα να είμαι η ακρογωνιαία, αναγκαία και χρήσιμη, λίθος πολύτιμος στερεωμένος γερά σε οίκημα ή κόσμημα σα βράχος ριζωμένος. Χαρά και έγνοια καθημερινή όσων με αγαπούν· πένθος βαρύ, κλαυθμός και οδυρμός  όταν θα λείψω. 

Μα άλλο τι θες και προσπαθείς κι άλλο αν πετυχαίνεις. 

Τώρα που πέθανε, λέει, τι μάς άφησε ο μπαμπάς; 

― Μόνους. 

Μόνους, μονάχα μόνους, τι να αφήσει πίσω της μια πέτρα που κυλάει; Εκτός βεβαίως αν μιλάμε για τους Rolling Stones μα αυτοί είναι άλλη ιστορία με άλλα τραγούδια κι άλλα άνθη και φυτά, ενώ σήμερα τις σκέψεις μου ξεκίνησε αυτό το μακρόστενο βελούδινο χαλί που μου έστρωσε η Φύση στο μικρό το καναλάκι που προστατεύει το σπίτι από την πλευρά του βουνού και που μετά από τις βροχές συνήθισα να με νανουρίζει σα ρυάκι.

 ____________________________________________________________

Α Rolling stone gathers no moss
* moss ‘μούχλα θα το μετέφραζα συζητώντας  μα ‘moss’ είναι τα βρύα και οι λειχήνες, το πράσινο βελούδο που συναντάμε σε παλιά υγρά τοιχώματα κι εδάφη.

The Temptations Papa Was A Rolling Stone 1972

 https://www.youtube.com/watch?v=nXiQtD5gcHU

 

879

Σχόλιο από φίλο

Alexis Tambouras

Επειδή στο ζήτημα της ονοματοθεσίας εμπλέκονται ανέκαθεν πολλά αντικρουόμενα στοιχεία - από το πρώτο ροκ δίσκο του Βob Dylan μέχρι και το περιοδικό R.Stone και την επιτυχία αυτή των Τemptations κ.ο.κ. Οφείλω ως εκ των πρώτων οπαδών του συγκροτήματος των R.Stones απο απαρχές της δεκαετίας του 60 να διευκρινήσω πως το όνομα της περιβόητης πλέον ροκ μπάντας , μικρή σχέση θα μπορούσε να έχει με το τραγούδι των Τemptations της Motown , που πέραν του ότι δεν είναι κάν αρχικά δικό τους - έγινε πασίγνωστο χάρη σε αυτούς από το 1972 που το δανείστηκαν σαν cover από το ρεπερτόριο των Undisputed Truth που το κυκλοφόρησαν σαν σαρανταπεντάρι τον Μάϊο του ίδιου χρόνου . Οι Rolling Stones επέλεξαν το όνομά τους από το Rollin' Stone μιά παλιότερη επιτυχία του Μuddy Waters από το 1950 , είκοσι χρόνια νωρίτερα καθ' ομολογία των ιδίων που από πιτσιρικάδες ήταν φανατικοί θαυμαστές του 

μεγάλου Αμερικανού Μπλουζίστα . Το οποίο συγκεκριμένο τράκ αξίζει να αναφερθεί αποτελεί ερμηνεία του Waters , σε ελεύθερη απόδοση , του Catfish Blues - μιας μελωδίας από τις εκβολές του Μισισιππή που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1920 ! 

https://youtu.be/sVmEMv8rcCA

Η αμυγδαλιά μου ανίδεη. Κι ανθίζει

 

«Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται.»

Με Καρυωτάκη κουβεντιάζω στη μεγάλη αμυγδαλιά μου που άνθισε φέτος μπροστά στα διασωθέντα βράχια. 

Ανίδεη, δεν το ξέρει πόσο αγαπιέται. Ανίδεη, δεν το γνωρίζει πόσο εύθραυστη έχει γίνει η μοίρα της. 

Κι ανθίζει.

 

 

Κώστας Καρυωτάκης

Μυγδαλιά

Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται.

 

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει

κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου τη δώσει.

 

Κι αλίμονό μου! εγώ τής έχω αγάπη τόση…

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω

τη μυγδαλιά που ’χει στον κήπο μου φυτρώσει

Kουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους

 

Στην κάτω αυλή μου στην σκιά της συκιάς της κολασμένης κι απέναντι, πάντα, η Ληνώ, πύλη του τρύγου του αμπελιού και στίχων, πύλη του Παραδείσου.

Δεν είναι εύκολα,

δεν είναι εύκολο, κουράζει, να κρατάς τους Παραδείσους.

Μα αντέχω ακόμα.

_________________________________________

Φτιάχνουμε κήπους,

κρατάμε τύπους,

διορθώνοντας το έγο των θεών.

Φράχτες και μάντρες

σα σκόρπιες χάντρες,

στα μάτια ερχομένων γενεών.

Κήποι από τον προηγούμενο αιώνα,

μουσεία ενός άνισου αγώνα

του ανθρώπου εναντίον Φύσης και θεών.

--από την Πόρτα Της Ληνώς μου

__________

Η Πόρτα της Ληνώς μου ,

https://kastellakia.blogspot.com/p/blog-page.html

στο:

https://www.facebook.com/media/set/?vanity=DaphneChronopoulou&set=a.305973569470551

και για τύπους ακουστικούς:

https://soundcloud.com/mmekastell/sets/hhzshrexyoyj

και,

νύχια πάντα από Nadia's House of Beuty.

Αλί ο γητευτής των φιδιών με οχιά Μυκόνου

 

Ο Αλί, καθαρίζοντας το κτήμα μας, έβαλε ένα φίδι σε μπουκάλι. Οχιά νομίζω.

Για να δω πώς το κάνει επανέλαβε, βγάζοντας το φίδι και πείθοντάς το να ξαναμπεί. Δίχως βία.

Συγγνώμη για τα επιφωνήματά μου- τα αααα και ωωωω - μα επέλεξα να αφήσω τη φυσική αντίδραση. 

Αργότερα που ξαναβγήκα και ζήτησα να δω το φίδι, είδα πως του είχε ανοίξει το καπάκι να μη σκάσει και πως το είχε κεράσει λίγο καρπούζι από το πιάτο που του είχαμε προσφέρει. Δεν ξέρω αν τρώνε φρούτα τα φίδια ή αν μόνο τα προσφέρουν αλλά ίσως ο Αλί το έκανε για την αφυδάτωση. Το κοινό μας λεξιλόγιο - με φίδι και Αλί- είναι σχεδόν ανύπαρκτο οπότε κάνω μόνο εικασίες.

Αλί ο γητευτής, the Kastell Circus Snake Charmer : https://youtu.be/HhM-qdr0Ndo

______________________

        Οχιά; Ναι.

       Δε φαίνεται στις εικόνες μα παρατήρησα την πράσινη ουρά- κάπου ένα εκατοστό και το λοφίο στο πιο ανοιχτόχρωμο κεφάλι. Επίσης παρατήρησα το παχύ του σώμα που, παχύ σε σύγκριρση με άλλα φίδια. Σημάδια σίγουρα ότι  ήταν οχιά κι όχι ένα από τα 'λαφιτάκια' του αγρού ή τα σπιτόφιδα τα γούρικα.

Πιο πολλά για τις οχιές: https://www.physiodifis.eu/Guides/g_vip_1.html

Καi σκόρπισε την ίριδα, στεφάνωσέ με― αλλά με πέπλα

 

Ίριδες στον καλαμιώνα μου. 

Κηπουρική μετά από retinol treatment, 

οπότε 

λιθοβολήστε ελεύθερα για αμφίεση και ειλικρίνεια.

Μα όποιος κι ό,τι με αγαπά 

θα μου σκορπά την ίριδα και θα με στεφανώνει.

 

#χαρές_της_φύσης_μου

__________________________

 

<<….Ἕνα μπουκέτο ἡμέρες ὓστερ’ ἀπὸ τὴ βροχή 
Ὁ ἥλιος 
Ἐγώ 
Ποὺ ἔσκαψα τόσες νύχτες γιὰ νὰ τὸν ξαφνιάσω 
Δίνοντας μιὰ σπρωξιά στὴν ἀναμφίβολη 
Εὐτυχία 

Ναι, τὸ ἐαρινό ἀπόσπασμα 
Μοῦ ἀφήνει τὴν καρδιά 
Μοῦ ἀφήνει τὴ γοητεία 
Νὰ νιώθομαι πάντοτε ἀλλοῦ ἐνῷ γερνῶ ἐδῶ πέρα. 

Ὤ! λυγισμένη εὐωδιά 
Κλωνάρι κρύο παιδί νεροῦ 
Ἀγαθό μονοπάτι. ……

.. Ἀκόμα μιὰ φορά μέσα στὶς φυτικές αἰῶρες τ’ ἀρχαῖα σου ὄνειρα. Μιὰ φορά μέσα στ’ ἀρχαῖα σου ὄνειρα τὰ τραγούδια ποὺ ἀνάβουν καὶ χάνονται.
…Καὶ σκόρπισε τὴν ἴριδα, στεφάνωσέ με! ..>>  Ελύτης, Η συναυλία των γυακίνθων 

Κι ας μη μιλήσουμε για πίκρες σήμερα, Μικρή ανάπαυλα για να αντέξω τις μάχες με το Τέρας.

  https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/03/blog-post_13.html ]

Στίχοι, ιβίσκος και μου λέει «γδύσου»

Υψιτενής ο στήμονας φλεγόμενου ιβίσκου μού λέει να γδυθώ, να μη φοβάμαι. Κι ακολουθώ, μόνη στον κήπο μου με το σκυλί και με τον Εμπειρίκο και τα άνθη και ―επειδή το ‘χω στη φύση μου να εμπλέκω το ματαιόδοξο και ευτελές με τα σπουδαία και τα μεγάλα― φωτογραφίζω στίχους στη σκιά μου με τα καλοκαιρινά μου μου νύχια τα πορτοκαλί και  ένα-ένα κοσμημένα με φύλλο χρυσού.

Κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος λέει:

«…και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των που στων νυμφών κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να ‘ναι πάντα καλοκαίρι (γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος) αναγαλλιάζουν οι ψυχές, και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός αρχάγγελος του Παραδείσου, βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε κορμί:

Τα ρούχα πέτα, γδύσου.

Τίποτε μη φοβάσαι.

Έαρ, χειμώνας, θέρος όπου κι αν είσαι είναι η ρομφαία μου μαζί σου.»

___________________________________________

Τα πορτοκαλί μου νύχια με φύλλο χρυσού φτιαγαμένα στο  Nadia's House Of Beauty, εδώ στη Μύκονο.

Τα δώρα του σπιτιού

Η αμυγδαλιά που με περίμενε ανθισμένη το χειμώνα όταν γύρισα από ταξίδι, τώρα δίνει καρπούς.

Τα δώρα του σπιτιού μου. Δε συνηθίζονται. Η χαρά έρχεται πάντα αναπάντεχη κι ας είναι μέρος του αέναου κύκλου.

__________________________________

Πάνω τα αμύγδαλα.

Κάτω ο περασμένος χειμώνας.

Παιδοκτονίες πάλι: 'Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση'

'Εχω μια φωλιά πουλιών πάνω από την εξώπορτά μου. Από όταν χτίστηκε το σπίτι φτιάχτηκε αυτός ο μικρός χώρος για πουλιά που μάλιστα έχει τζαμάκι σα φεγγίτη εσωτερικά και βλέπω από μέσα τη διαδικασία του χτισίματος και της γέννας και το σκάσιμο των αυγών.

Όταν αγόρασα το σπίτι και μετακόμισα με γατιά και σκύλο για μια χρονιά τα πουλιά δεν ήρθαν. Ακόμα δε γνώριζα πως τα είχα ξεσπιτώσει και δεν έδωσα σημασία στα πεταρίσματα την πρώτη Άνοιξη. Μάλιστα καθαρίσαμε και βάψαμε το φεγγίτη νομίζοντας πως ίσως η φωλιά είχε χρησιμοποιηθεί επειδή οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες έρχονταν μόνο κατακαλόκαιρο και ο πρώτος ιδιοκτήτης, άλλα 30 χρόνια πριν, ερχόταν σπάνια αφού το κτήμα το επισκεπτόταν μόνο για το αμπελάκι.

Την επόμενη Άνοιξη τα πουλιά ήρθαν. Κι από τότε, κάθε Φεβρουάριο αρχίζει η διαδικασία, κύκλοι μικροί του συνεχούς sex, της γέννας, του ταΐσματος με κελαηδίσματα συνεχή όταν γεννιούνται τα μικρά και, τέλος, ένα ωραίο πρωί πέταγμα των μικρών κι από την επομένη πάλι από την αρχή ως Αύγουστο περίπου που αναχωρούν.

Κι αυτός ο χαριτωμένος βουκολικός κύκλος έτσι θα γύριζε αν η Φύση ήταν όπως την ονειρευόμαστε κι όχι στυγνή άγρια και αιμοβόρα.

«Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση

και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών...» λέει ο Καρυωτάκης στην 'Υστεροφημία' του και συχνά οι αναγνώστες αποδίδουν τέτοια λόγια στη βαριά κατάθλιψη και την εμμονή του με την αυτοκτονία. Οι κηπουροί όμως ξέρουν, όπως κι οι βοσκοί κι όσοι παρατηρούμε το άγριο θαύμα της Φύσης που καθόλου καλή δεν είναι.

«Πόσο ευγενή είναι τα φυτά, παραμερίζουν για να κάνιυν χώρο στον άλλο» μου έλεγε φίλη παλιότερα, κοιτάζοντας μια φωτογραφία αναρριχητικού που είχε στραπατσαριστεί γέρνοντας για να αναπτυχθεί ένα δέντρο πρόσφατα φυτεμένο πλάι του. Τόσο καταλάβαινε η φίλη της πόλης. Η αλήθεια βεβαίως είναι άλλη. Το δυνατό δένδρο σπρώχνει μέχρι θανάτου το αδύναμο.

Κανείς στη φύση δεν ανοίγει πόρτες, κανείς δεν κάνει βήμα πίσω να περάσει ο άλλος. Αυτά είναι του πολιτισμού. Αυτά είναι τα δικά μας επιτεύγματα, συνέπειες αφθονίας, βιομηχανίας, κουλτούρας και σκέψης.

Αυτά δεν τα ξέρουν τα πουλάκια μου που κάθε καλοκαίρι επιδίδονται σε άγριες παιδοκτονίες.

5 Ιουνίου έσκασαν τα μικρά από τα αυγά. Σημείωσα, όπως κάνω, στο ημερολόγιο μου 'Birth: νέα πουλάκια' το μεσημέρι που άκουσα τις αδύναμες φωνούλες. Πέντε μέρες μετά, από τη νύχτα άρχισαν καυγάδες άγριοι, δυό νέα ζευγάρια ήθελαν τη φωλιά. Οι τρομαγμένοι γονείς έκαναν ένα άγριο τρτρτττττρρρρρ πολύ δυνατό που θύμιζε ήχο ηλεκτρικό, σφύριγμα φιδιού και γενικά κάτι αλλιώτικο. Δε με άφησαν να κοιμηθώ και πρωί-πρωί βρήκα στο τσιμέντο ένα μικρό. Ακόμα δεν είχε πούπουλα πουθενά κι αντί για μάτια έχει δυό κίτρινα τετραγωνάκια. Κι ένα στόμα μεγάλο όσο το κεφαλάκι του, ορθάνοιχτο που ζητούσε τροφή.

Κάθε χρόνο περνώ την ίδια αγωνία. Το ακουμπώ απαλά κάπου κοντά να το δουν οι γονείς μα εκείνοι αδιαφορούν ώσπου να πεθάνει και να το θάψω. Τα πρώτα χρόνια ο κύριος Kastell (λόγω ύψους και πρωινού ξυπνήματος) ήταν εκείνος που τα ξαναέβαζε στη φωλιά. Μοιραίο λάθος. Οι γονείς τα ξαναπετούσαν στο τσιμέντο. 'Τα χαζά' λέγαμε και στρώναμε μαξιλάρια και άχυρο κάτω από τη φωλιά νομίζοντας ότι τα πουλάκια έπεφταν κατά λάθος. 'Ωσπου είδαμε. Είδαμε πώς τελείται η παιδοκτονία ετησίως. Και πάψαμε να ξαναβάζουμε τα μικρά στη φωλιά για να μην υποστούν νέες πτώσεις. Ωστόσο ελπίζουμε, και γι αυτό τα ακουμπάμε κάπου κοντά να τα δουν.

Στη αρχή το μικρό φωνάζει, σίγουρο πως το αγαπούν και πως το ψάχνουν. Σιγά-σιγά χάνει  και φωνή και δύναμη, στο τέλος, σα παιδάκι του ορφανοτροφείου, δεν κλαίει πια μόνο ανοίγει το στόμα του ώσπου ξεψυχά.

Αυτό χθες. Κι έθαψα το μικρό το νεκρό εξωγήινο πλασματάκι μου. Σήμερα, νέα πτώση. Το σημερινό έχει φτερά και λίγα πούπουλα. Κάτω κι αυτό όμως και τώρα που γράφω το έχω μπροστά μου στη γλάστρα ακόμα ελπίζοντας. Μα όπου να 'ναι θα το θάψω κι αυτό. Ενώ οι γονείς, έχοντας ελαφρώσει το φορτίο θα συνεχίσουν, όπως αυτή τη στιγμή να τιτιβίζουν και να ταΐζουν πανευτυχείς και, σε λίγες μέρες που οι μικροί επιζώντες θα πετάξουν ως τις καλαμιές, οι γονείς θα κάνουν πάλι sex φλερτάροντας χαρούμενοι και θα αρχίσουν για άλλη μια φορά το νέο κύκλο της ζωής και του θανάτου.

Συνοδεύω με εικόνες των μικρών  πρώτης και δεύτερης παιδοκτονίας. Μια φίλη, τυχερότερη από εμένα έτυχε να πετύχει παιδοκτονία πιο αργά στη ζωή των μικρών και από τα δικά της διασώθηκε ένας, ο μικρός Γκαν Γκαν που τριγυρνά χαρούμενος στο γραφείο της. Ένα μικρό θαύμα, μια σπάνια νίκη του πολιτισμού επί της φύσης.

_____________________________________________________

ΕΙΚΟΝΕΣ

Πάνω σήμερα, κάτω χθες (πολύ τρομακτικό για 'εξώφυλλο')

Πιο κάτω επιζώντες

H ΦΩΛΙΑ

Εμείς παρέχουμε το διαμέρισμα και  κάθε χρόνο το  αφιχθέν ζεύγος  καθαρίζει και επιπλώνει με άχυρα και ξυλαράκια.

ΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Ιστορία επιζώντος: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2599649147029226&id=100009524978921

δικό μου: από εμένα πάλι Ξεφώλιασαν σώα φέτος ―της Φύσης timeshare https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/07/timeshare.html
από την Πόρτα Της Ληνώς: https://www.facebook.com/DaphneChronopoulou/photos/a.305973569470551/444431758958064/?type=3&theater

Όταν, μα το Ράμα, οι σοφοί σιωπούν

«Την εποχή των Βροχών τα κοάσματα των βατράχων δυναμώνουν και το γλυκό              κελάηδισμα του κούκου χάνεται στο θόρυβο.

Κι ο κούκος σιωπά.

Επειδή όταν οι ανόητοι κυριαρχούν κανείς δε δίνει προσοχή στα σοφά λόγια.

Και οι σοφοί σιωπούν.»

Με δενδρολίβανο και την καμαρωτή λεβάντα μου μεταφέρω στα ελληνικά τα λόγια του Tulsidas, Ινδού Άγιου Ποιητή που έζησε στο Βαρανάσι όπου ίδρυσε ναούς και λαϊκό θέατρο με έργα που αναπαριστούν τη Ραμαγιάνα, την ιστορία του Ράμα.

Ο Τουλσίντας γεννήθηκε 13 Αυγούστου 1497 και πέθανε το 1623, 125 ετών, ενσάρκωση ψυχής σπουδαίας, λένε εκείνοι που τα πιστεύουν.

Το όνομά του Τουλσίντας βγαίνει από το βασιλικό μα οι δικοί μου είναι μικροί ακόμα και μακριά μου. Προς το παρόν κι αυτοί ας σιωπούν.

_____________________________________________

Του εγκλεισμού βυζαντινές παρέες

Κλείνουν τα μάτια οι μικροσκοπικές μου παπαρούνες. 

Αλλά περιμένουν. 

Θα έρθει πάλι Άνοιξη.

Περίπατος (με μπότες και κλαδευτήρι στην τσέπη) 

στην ψιλή ανοιξιάτικη βροχή. 

Σήμερα πήζω. 

Αργούν πολύ τα βιβλία που παρήγγειλα.

Αργούν κι οι παπαρούνες.

Έχω δουλειές (μετάφραση) που δε θέλω να κάνω

και τεμπελιάζω αφήνοντας το νου να ταξιδεύει. Και ύστερα, αντί να κάτσω να δουλέψω, όπως θα έπρεπε, αφήνω να ξημερωθώ παρέα με τον φίλο μου το Μιχαήλ Ψελλό που κατεβαίνει από το ράφι να με διασκεδάσει με βυζαντινά κουσκούς για τον πανούργο Ιωάννη τον Ορφανοτρόφο, για το Σκληρό, τις μαλωμένες αδελφές Ζωή και Θεοδώρα κι όλες τις ίντριγκες της Μακεδονικής Δυναστείας στην Πόλη πριν από 1000 χρόνια με ευνουχισμούς, τυφλώσεις, με επαναστάσεις και εκστρατείες.

Δε με πειράζει ο εγκλεισμός αλλά είναι φορές που, σαν τις μικρές μου παπαρούνες, κλείνω σφιχτά τα μάτια στο παρόν, και στρέφομαι στο αλλού και το άλλοτε.

Αυτό είναι ο Γάμος (άμα δέσει το γλυκό) ― με αμυγδαλιές

40 άγριες μέρες. Ξεκίνησαν με επαγγελματικό ταξίδι στη Βηρυτό κι ακολούθησε η Αθήνα με νοσοκομείο. Πέθαινε (πέθανε) το στήριγμά μου από τα παιδικά μου χρόνια ως σήμερα- ως πριν μια βδομάδα, δηλαδή μα ακόμα δεν το έχω συνηθίσει πως το υπόλοιπο της ζωής μου θα το ζήσω δίχως την προστατευτική φτερούγα της αγάπης της.

Ήταν εκεί το βράδυ που γεννήθηκα, παρούσα στα δύσκολα, διακριτικά απούσα στα εύκολα. Ήταν μάθημα ήθους ζωντανό, δίδαγμα καλοσύνης. 

Η αρρώστια της, η εμπειρία του Ευαγγελισμού με όλα τα βάσανα της ετοιμασίας αναχώρησης από τη ζωή, με τσάκισε.

Μιλώ ειλικρινά εδώ.

Δε θα σας κρύψω ότι όταν μετά το Θάνατό της και την κηδεία έπεσα σε εκείνο το μεγάλο ύπνο, το μούδιασμα, την εξερεύνηση του δυσαναπλήρωτου κενού, ο πόνος εμπεριείχε και τον ατομικιστικό τρόμο για το δικό μας μέλλον, τα όσα πικρά μας περιμένουν και μεθόδους αποφυγής.

Σήμερα όμως δε θα πω γι' αυτά, άλλο είναι το θέμα. Ο κ Kastell  με περίμενε στη Μύκονο ενόσω εγώ, μουδιασμένη στην άβολη ερημιά του νέου μου κενού, δεν ξεκολλούσα από την Αθήνα.

Καθημερινά ο ίδιος διάλογος:

―Πότε θα 'ρθεις;

―Δεν ξέρω.

Δεν ήξερα. Δεν ξεκολλούσα. Κι όχι ότι έκανα τίποτε. Κοιμόμουν. Απλώς κοιμόμουν. Και διάβαζα Μπαλζάκ και ημερολόγια του σεφέρη από την Αλβανία· ταξίδευα μακριά στο αλλού και στο άλλοτε. Ζητούσα, πάλι, να απουσιάσω από τη ζωή μου.

Χιλιοειπωμένα αν με διαβάζετε από καιρό, κι αν τα επαναλαμβάνω σήμερα είναι γιατί αυτό ακριβώς που θα σας διηγηθώ είναι ο Γάμος: είναι απόλαυση και διασκεδαστικό να ζεις με κάποιον που σε ξέρει τόσο καλά που δίχως λόγια, δίχως παρακάλια ή απαιτήσεις ξέρει ακριβώς τι θα σε ξεκουνήσει για να γυρίσεις κοντά του.

Είχαμε μιλήσει μεσημέρι που ξύπνησα και απάντησα το γνωστό «Δεν ξέρω». Δε σχολίασε. Αλλά το ίδιο δειλινό, πριν πέσει το φως, μου έστειλε από το κινητό του δίχως λόγια τρεις φωτογραφίες του κήπου μου. Τις ανθισμένες μου αμυγδαλιές. Μια μεγάλη, δυό μικρές που με είχαν προβληματίσει όταν Ιανουάριο έβγαλαν μόνο δυό-τρία μικροσκοπικά ανθάκια που τα πήρε ο άνεμος κι ύστερα παρέμειναν ξερές και στείρες. Ως τώρα, τέλος Φεβρουαρίου- αρχές Μαρτίου.

Εν τη απουσία μου το θαύμα συντελέσθηκε κι εγώ δεν ήταν δυνατό να μη βιαστώ να έρθω πίσω να το ζήσω.

Τις πρόλαβα. Δεν κόψαμε ούτε κλαδάκι, και τις καμαρώνω. Ο αέρας περνά απαλά τα πέταλα πάνω από την ταράτσα και τα σκορπά στην άλλη αυλή, μπροστά στα παράθυρά μου, λευκορόδινο χαλί με άρωμα μελιού.

Στο γραφείο μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με περίμενε στο βάζο. Διότι ήξερε ο Κύριος Kastell πως δε θα έκοβα κλαδιά από τις αμυγδαλιές. Ήξερε κι ότι μόλις έβλεπα τα άνθη θα γυρνούσα.

Κι αυτό είναι ο Γάμος 

(άμα δέσει το γλυκό δηλαδή).

_________________________________________________

 Εικόνες του Κήπου
Πάνω η μικρή αμυγδαλιά με τη μεγάλη αλόη.
Κάτω: η μεγάλη αμυγδαλιά ολάνθιστη αλλά, δυστυχώς, φυτεμένη άγαρμπα από Αθηναίους προκατόχους μου και τώρα που μεγάλωσε βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στο σπίτι.

Καλή Χρονιά ―δε σάς ευχήθηκα, μα να γιατί

Καλή Χρονιά, σας ευχήθηκα;

Όχι, κλείστηκα, πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια μακριά ακόμα κι από το blog μου.

Στην εντατική αγαπημένο πρόσωπο (ένα από τα πιο πολύτιμά μου), σφοδρή σύγκρουση με αγαπημένο συνεργάτη, κούραση μεγάλη κι αμφιβολίες για το δρόμο μου κι όσα αφήνω για να κάνω άλλα, ζυγίσματα και μετρήσεις, με έφεραν στο σημείο μηδέν και αποφάσισα πως έπρεπε να αποσυρθώ για ανασυγκρότηση.

Είμαι από εκείνους που πιστεύουμε πως πάντα φταίμε. Ό,τι συμβεί, ό,τι κι αν γίνει, πρώτα εξετάζω τη δική μου ευθύνη και, προκατειλημμένη, πάντα ρίχνω βάρη στη δική μου αντίδραση (και αυτομαστιγώνομαι αναλόγως).

Μα έμαθα πια.

Με ένα πακέτο ακριβές κρέμες προσώπου για treatments κι ένα ακόμα μεγαλύτερο με βιβλία κατέβασα τον καντενάσο μου και τις αμπάρες και κλείστηκα στο μυστικό μου κήπο, i.e. το δωμάτιό μου.

Έξω λυσσομανά ο νοτιάς που αναποδογυρίζει τον κόσμο μας στη Μύκονο, ανάποδος καιρός ζεστός και υγρός που ρίχνει κλαδιά και φουσκώνει θάλασσες. 

Ούτε μια βόλτα. Σαν από άλλο τόπο μοιάζουν οι μυκονιάτικες Πρωτοχρονιές με περιπάτους παραθαλάσσιους με κολύμπι και ήλιο, κρασιά, μπαλάκια και χαρούμενο σκυλιά. Σαν από άλλο αιώνα μοιάζετε κι εσείς οι εορτάζοντες με ρεβεγιόν και δώρα.

Από την Αθήνα έφερα το σχεδόν λιωμένο απ τις αναγνώσεις Vanity Fair- όχι το περιοδικό, το μυθιστόρημα του Θάκεραιυ, το Πανηγύρι Ματαιοδοξίας με την αγαπημένη μου επαναστατημένη γκουβερνάντα, την κεφάτη συμφεροντολόγα Μπέκυ Σαρπ δίπολο της καλής κουτής Αμέλια κι εκεί, στο Βατερλώ με πάμπλουτους των Αποικιών, νεκρούς αξιωματικούς, αμάξια δίχως άλογα και πλούτη δίχως τίτλους κλείστηκα και ταξίδεψα για 800 σελίδες σε άλλους αιώνες κι άλλους τόπους. 

Ύστερα βρέθηκα στις China Town της Καλιφόρνια, το Angel Island και τους αμερικάνικους αντισυνταγματικούς νόμους που είχαν σκοπό τον περιορισμό της μετανάστευσης Κινέζων μην τύχει και χαλάσει η Καυκάσια σούπα. Μυθιστορήματα και αφηγήσεις τρίτης γενιάς μα και ντοκιμαντέρ, με πήγαν στη Σαγκάη την προπολεμική και στην αμερικανοκινεζική γενιά του Βιετνάμ.

Εκεί ήμουν, αν με ψάχνατε. Κι εκεί είμαι ακόμα.

Σα με την πρέζα κάποτε και τη Λογοτεχνία πάντα, αυτό είναι το δικό μου φάρμακο. Η απουσία η αναγκαία, το μεγάλο υποκατάστατο της αυτοκτονίας και του μαρασμού. Γιατί, το ξέρω πια, οι αυτόχειρες δε θέλουν πάντα να πεθάνουν: είναι φορές που μόνο επιθυμούν, για λίγο, να απουσιάσουν.

Μ΄ αυτά τα σκοτεινά

σας εύχομαι

Καλή Χρονιά!

________________

Εικόνα

Άλλο ένα βάζο στο γραφείο μου.

Παρά την παγωνιά και τον ανάποδο καιρό ο κήπος μου ανθίζει. 

Το καλοκαίρι έκανα καλή  δουλειά χωρίζοντας βλοβούς και φυτεύοντας. Οι νάρκισσοί μου φέτος είναι πολλοί και πολυανθείς. Σκύβω να κόψω και πλάι στα ανθισμένα βλέπω τον άλλο βολβό που μόλις μπουμπούκιασε.