Καλή Χρονιά ―δε σάς ευχήθηκα, μα να γιατί

Καλή Χρονιά, σας ευχήθηκα;

Όχι, κλείστηκα, πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια μακριά ακόμα κι από το blog μου.

Στην εντατική αγαπημένο πρόσωπο (ένα από τα πιο πολύτιμά μου), σφοδρή σύγκρουση με αγαπημένο συνεργάτη, κούραση μεγάλη κι αμφιβολίες για το δρόμο μου κι όσα αφήνω για να κάνω άλλα, ζυγίσματα και μετρήσεις, με έφεραν στο σημείο μηδέν και αποφάσισα πως έπρεπε να αποσυρθώ για ανασυγκρότηση.

Είμαι από εκείνους που πιστεύουμε πως πάντα φταίμε. Ό,τι συμβεί, ό,τι κι αν γίνει, πρώτα εξετάζω τη δική μου ευθύνη και, προκατειλημμένη, πάντα ρίχνω βάρη στη δική μου αντίδραση (και αυτομαστιγώνομαι αναλόγως).

Μα έμαθα πια.

Με ένα πακέτο ακριβές κρέμες προσώπου για treatments κι ένα ακόμα μεγαλύτερο με βιβλία κατέβασα τον καντενάσο μου και τις αμπάρες και κλείστηκα στο μυστικό μου κήπο, i.e. το δωμάτιό μου.

Έξω λυσσομανά ο νοτιάς που αναποδογυρίζει τον κόσμο μας στη Μύκονο, ανάποδος καιρός ζεστός και υγρός που ρίχνει κλαδιά και φουσκώνει θάλασσες. 

Ούτε μια βόλτα. Σαν από άλλο τόπο μοιάζουν οι μυκονιάτικες Πρωτοχρονιές με περιπάτους παραθαλάσσιους με κολύμπι και ήλιο, κρασιά, μπαλάκια και χαρούμενο σκυλιά. Σαν από άλλο αιώνα μοιάζετε κι εσείς οι εορτάζοντες με ρεβεγιόν και δώρα.

Από την Αθήνα έφερα το σχεδόν λιωμένο απ τις αναγνώσεις Vanity Fair- όχι το περιοδικό, το μυθιστόρημα του Θάκεραιυ, το Πανηγύρι Ματαιοδοξίας με την αγαπημένη μου επαναστατημένη γκουβερνάντα, την κεφάτη συμφεροντολόγα Μπέκυ Σαρπ δίπολο της καλής κουτής Αμέλια κι εκεί, στο Βατερλώ με πάμπλουτους των Αποικιών, νεκρούς αξιωματικούς, αμάξια δίχως άλογα και πλούτη δίχως τίτλους κλείστηκα και ταξίδεψα για 800 σελίδες σε άλλους αιώνες κι άλλους τόπους. 

Ύστερα βρέθηκα στις China Town της Καλιφόρνια, το Angel Island και τους αμερικάνικους αντισυνταγματικούς νόμους που είχαν σκοπό τον περιορισμό της μετανάστευσης Κινέζων μην τύχει και χαλάσει η Καυκάσια σούπα. Μυθιστορήματα και αφηγήσεις τρίτης γενιάς μα και ντοκιμαντέρ, με πήγαν στη Σαγκάη την προπολεμική και στην αμερικανοκινεζική γενιά του Βιετνάμ.

Εκεί ήμουν, αν με ψάχνατε. Κι εκεί είμαι ακόμα.

Σα με την πρέζα κάποτε και τη Λογοτεχνία πάντα, αυτό είναι το δικό μου φάρμακο. Η απουσία η αναγκαία, το μεγάλο υποκατάστατο της αυτοκτονίας και του μαρασμού. Γιατί, το ξέρω πια, οι αυτόχειρες δε θέλουν πάντα να πεθάνουν: είναι φορές που μόνο επιθυμούν, για λίγο, να απουσιάσουν.

Μ΄ αυτά τα σκοτεινά

σας εύχομαι

Καλή Χρονιά!

________________

Εικόνα

Άλλο ένα βάζο στο γραφείο μου.

Παρά την παγωνιά και τον ανάποδο καιρό ο κήπος μου ανθίζει. 

Το καλοκαίρι έκανα καλή  δουλειά χωρίζοντας βλοβούς και φυτεύοντας. Οι νάρκισσοί μου φέτος είναι πολλοί και πολυανθείς. Σκύβω να κόψω και πλάι στα ανθισμένα βλέπω τον άλλο βολβό που μόλις μπουμπούκιασε.