Υψιτενής ο στήμονας φλεγόμενου ιβίσκου μού λέει να γδυθώ, να μη φοβάμαι. Κι ακολουθώ, μόνη στον κήπο μου με το σκυλί και με τον Εμπειρίκο και τα άνθη και ―επειδή το ‘χω στη φύση μου να εμπλέκω το ματαιόδοξο και ευτελές με τα σπουδαία και τα μεγάλα― φωτογραφίζω στίχους στη σκιά μου με τα καλοκαιρινά μου μου νύχια τα πορτοκαλί και ένα-ένα κοσμημένα με φύλλο χρυσού.
Κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος λέει:
«…και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των που στων νυμφών κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να ‘ναι πάντα καλοκαίρι (γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος) αναγαλλιάζουν οι ψυχές, και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός αρχάγγελος του Παραδείσου, βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε κορμί:
Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος όπου κι αν είσαι είναι η ρομφαία μου μαζί σου.»
___________________________________________
Τα πορτοκαλί μου νύχια με φύλλο χρυσού φτιαγαμένα στο Nadia's House Of Beauty, εδώ στη Μύκονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.