Ο αυστηρώς ακατάλληλος κος Ρόμπερτ Μάπλθορπ

Ο Robert Maplethorpe ήταν ένα λεπτό καθολικό αγόρι που σπούδαζε ζωγραφική στη Νέα Υόρκη. Έζησε με το ένα πόδι στον κόσμο της Τέχνης και των πλούσιων πελατών και με το άλλο στο Chelsea Hotel, τη σκόνη κaι την ανδρική πορνεία ―για χαρτζιλίκι στην αρχή κι ύστερα ως ηθική δικαιολογία όταν επιδιδόταν σε σαδομαζοχιστικές ακρότητες.

Πέθανε νέος από AIDS μα άφησε πίσω του τις εξαίσιες απεικονίσεις λουλουδιών και γεννητικών οργάνων, ανδρικού σώματος και σαδομαζοχιστικών πρακτικών μέσα από μιά οπτική λουστραρισμένη, λιτή και άψογα φωτισμένη, τέτοια που άλλοι θα χρησιμοποιούσαν για διαφημίσεις ειδών πολυτελείας.

Στα πρώτα νεανικά χρόνια στη Νέα Υόρκη, πριν την επιτυχία, συγκατοικούσε με την Patti Smith που σύστηνε στη μαμά ως κορίτσι του και μαζί έκαναν γνωριμίες στο Chelsie Hotel, πείνασαν και δημιούργησαν τα πρώτα τους έργα και την εικόνα τους.

Ο Robert  πέθανε το 1989.

Η Patti Smith δεν είχε μιλήσει γι αυτόν ως πέρσι που εκδόθηκε το 'Just Kids', εκπληκτική αφήγηση της σχέσης τους που της άνοιξε το δρόμο προς την πιό λόγια καριέρα που πάντα επιζητούσε.

Δείτε:

X Portfolio (με τα αυστηρώς ακατάλληλα όχι μόνο γι ανηλίκους) 

Την ελληνική έκθεση. Για πρώτη φορά φέτος θα εκτεθούν έργα του στην Ελλάδα.

Τα πορτραίτα της Patti Smith (εξώφυλλο του Horses)

Διαβάστε:

Το 'Just Kids' ― αν άπτεται των ενδιαφερόντων σας θα το χαρείτε όσο εγώ.

Θυμηθείτε:

...because the night belongs to lovers..

_________________________________________________________

Προσοχή, πέφτουν διαστημικά σκουπίδια

Είχα αϋπνία απόψε και κάθισα στο μεγάλο τραπέζι της αυλής και κοίταζα το πρώτο φωτάκι που έρχεται σαν αστέρι μέσα από το λυκαυγές. Ώσπου να φτάσει κοκκινίζει και προσγειώνεται ανάμεσα στους λόφους σε ένα έντονο πορτοκαλί πριν κυλήσει η ημέρα ως το δικό μου κήπο.

Έτσι άραγε κάποιος θα δει και το δορυφόρο;

Το άκουσα λίγες ώρες πριν στο CNN. Ακυβέρνητος χαλασμένος δορυφόρος που έρχεται προς τη γη ως το ερχόμενο σαββατοκύριακο θα συγκρουστεί με την ατμόσφαιρα. Θα διαλυθεί ήλπιζαν στη NASA, όπως γίνεται με τους πυραύλους κι όλα τα διαστημικά που πια δε μας κάνουν καμιά εντύπωση.

Όμως, μπορεί και να μη διαλυθεί. Μία στις 3.000 δηλαδή, που δεν είναι καθόλου λίγο.

"Αναμενόμενη βουτιά θανάτου" περιμένουν από τον 6 1/2 τόννων και μεγέθους λεωφορείου δορυφόρο που μπήκε σε τροχιά το 1991 και έκλεισε το 2005 αφού ολοκλήρωσε τη αποστολή του.

Τον περίμεναν αργότερα μα η ταχύτητά του τον φέρνει γύρω στις 23 Σεπτεμβρίου, οπουδήποτε στη Γη.

η εικόνα από το NASA Marshall Space Flight Center

η πληροφορία γραπτή αυτή τη στιγμή μόνο στο www.space.com

________________________________________

Gen-Pets ―Το πρώτο γενετικά κατασκευασμένο κατοικίδιο;

Έτοιμο για αδειοδότηση:

Το πρώτο γενετικά κατασκευασμένο θηλαστικό θα χρησιμεύσει ως κατοικίδιο; Αναπνέει, πονά, έχει αίμα κι αισθήματα αλλά όχι φωνή. Το αγοράζουμε σε νάρκη, μόλις ανοίξουμε το κουτί ξυπνά και δένεται μαζί μας σα κοτοπουλάκι με τη μαμά του, το κοντρολάρουμε με ειδικά ναρκωτικά για να έχει την επιθυμητή συμπεριφορά κ.λ. κ.λ. που ραγίζουν την καρδιά κάθε συμπονετικού φιλόζωου (και όχι μόνο).

Καταπληκτική τρολλιά;

Πρωτοείδα τα gen-pets, με σύνδεσμο στην ιστοσελίδα της φανταστικής εταιρίας Βιογενετικής Bio-Genica, στο blog αγανακτισμένης κυρίας με τον απαραίτητο σχολιασμό 'πώς καταντήσαμε φίλοι μου!', μου και την ίδια μέρα ήρθε σε email από οικολόγο φίλο.

Κι αλήθεια παρότι είχα την ψυχραιμία να σκεφτώ πως βιολογικά δεν είναι εφικτό αυτό αλλά και πως ουδείς θα προμήθευε με ειδικά ψυχότροπα ναρκωτικά το παιδί του, σας ομολογώ ότι η καρδιά μου σφίχτηκε στην ιδέα των βασανιστηρίων που θα υφίστατο το πλασματάκι αυτό όταν το παιδί-αφέντης θα το βαριόταν. Εδώ δένουν σκύλο που γαβγίζει και διαμαρτύρεται σε ταράτσες.. ούτε θέλω να σκεφτώ τι θα έκαναν σε ένα πλάσμα δίχως δικαιώματα, δηλαδή χωρίς βιολογική ή μεταφορική φωνή.

Απολαύστε τη φάρσα, αλλά (θα το ξαναπώ) Μην Τσιμπάτε..

Εκτός αν ευκαιρία ψάχνετε να σχολιάσετε, όπως οι γέροντες όλων των αιώνων, το 'πώς καταντήσαμε' και το 'πού πάει ο κόσμος' οπότε εύχομαι να το χαρείτε. Για σάς φτιάχτηκε.

Δε θα είχα γράψει για το θέμα αν φίλος δημοσιογράφος  δε μου έστελνε χθες την άλλη διασκεδαστική είδηση που επιβεβαιώνει πως πρόκειται για Φάρσα. Ήδη το τρολλάκι μπήκε στο Μουσείο Φάρσας.

Είναι κατασκεύσμα του  Adam Brandejs ο οποίος έφτασε στο σημείο να τοποθετήσει δείγματα σε βιτρίνες μαγαζιών προκαλώντας αγανάκτηση στους πεπραστικούς διότι λόγω ρομποτικού μηχανισμού που έχουν μέσα τους μοιάζουν όντως να αναπνέουν.

Δείτε:

 την άψογη ιστοσελίδα της φανταστικής εταιρίας: http://www.genpets.com/

το  Μουσείο με τις Φάρσες : www.museumofhoaxes.com


_________________________________

The Mykonos Tribe Reunion― Memories are made of this

Μιά πολύ συναισθηματική εβδομάδα για τη Mme Kastell.


με παλιούς φίλους πάλι on the Rock
                         στο 'Eternal Carnival by the Sea' 

Πρώτη μέρα

 καλωσορίσματα και προετοιμασίες 

Tribal Food

Tribal Children 

Έχουμε και Παιδάκια

'..I sit and watch the children play..' 

(Φίλη με το ωραίο καπέλο και η Μαντάμ με κόκκινα)

Tribal Dogs

Έχουμε και σκυλιά

Tribal Art

Tribal Yoga 

από την οποία, όπως και από τις βουτιές στη θάλασσα, για ευνόητους λόγους, δε δημοσιεύω φωτογραφίες

Προσφέρω ένα Μακρινό με Άνδρα και Σκύλο instead

Tribal Health

Tribal Interviews
μιά και βρεθήκαμε ας σώσουμε τον Πλανήτη

Tribal Concert

Έπαιξαν:

 ΗΧΗΡΟΤΕΡΟΙ, the Resident Band

Τζιμόπουλος- Ρενέ- Θ. Παπαντίνας

οι φωτογραφίες σκοτεινές, 
τα videos δεν τα παίρνω από το Facebook πριν πάρω άδεια


Πρσφέρω (instead) τους μουσικούς να κουβεντιάζουν περιμένοντας.
 (Τζιμόπουλος και Κύριος Kastell)


Tribal Beach Party



with our Resident Dj HansH
and Food & Wine by Katia B. and Sandra C.
and Pot Luck too
and Sponsor ΕΨΑ (apsa) για τα παιδιά και όχι μόνο
κι άλλο ένα Sponsor (όταν έχω εικόνα θα σας πω)
και 
φωτιές
και πολλή συγκίνηση
καθώς ερχόταν η ώρα του αποχαιρετισμού

Κι επειδή τη γνωρίζετε τη Μαντάμ, δε μπορεί πολύ-πολύ τα συναισθηματικά, σάς μεταφέρω λίγα κωμικά (μα καθόλου χαρακτηριστικά) για να αλλάξω την ambience.

 Δυσαρεστημένη μεθυσμένη Θεσσαλονικιά γκρίνιαζε στο αυτοκίνητο της μαντάμ πως τίποτε δεν την άρεζε διότι δεν ήταν παρών γνωστός Σαλονικιός μαγαζάτορας που 'δίχως αυτόν η Μύκονος δεν είναι Μύκονος'. Δεν την κατέβασε στο δρόμο στη μαύρη νύχτα η συμπονετική Μαντάμ και η βορεία Κυρία ψάχνοντας τι της έφταιγε είπε πως "και τελικά τι τρίμπιουτ είναι αυτό που λέτε, δεν είδα κανένα τρίμπιουτ". ―Σωστά δεν είδες: Tribe, (φυλή) είναι, no Tributes babe.

Θέλει βλέπετε ο άνθρωπος να αγιάσει και δεν τον αφήνουν. Φταίω που θυμήθηκα το ανέκδοτο με το Σαλονικιό στον Παράδεισο που ρίχνει γύρω μιά ματιά και λέει στον Άγιο Πέτρο πως καλά είναι μα σαν τη Χαλκιδική δεν είναι;


Άλλο:

Τη μισή μας ζωή είμαστε πολύ μικροί και την υπόλοιπη πολύ μεγάλοι;

MmeK.

Νεαροτάτη μάνα σύζυγος παλιού μέλους της Φυλής συστήθηκε στη Μαντάμ. Κι όλο ευγένεια είπε τα καλά της λόγια τελειώνοντας " η εποχή σας ήταν καλύτερη, τότε θα ήθελα να ζούσα, όχι τώρα". Well, απάντησε η Μαντάμ, "..για μάς ξέρεις ακόμα είναι η εποχή μας, δεν πεθάναμε"

[ως πειστήριο Α' αναγκάζομαι να αναρτήσω αριστερά φωτογραφία της Μαντάμ, παρά την άποφασή μου να σας κερδίσω με το πνεύμα μου]

Ανατολή του Φεγγαριού το πάρτυ

Έσπασα λίγο με τα ανωτέρω το πολύ συναίσθημα και μπορώ να συνεχίσω.

'Ολα όσα βλέπετε κι όλα όσα ζήσαμε ήταν φτιαγμένα από εμάς. Καθένας, κατά τις 

παραδόσεις του Tribe, πρόσφερε ό,τι μπορούσε και ήθελε κατά τα κέφια και τις δυνατότητές του.

Σ' εμάς φαίνεται φυσικό και αυτονόητο. Ωστόσο μου έτυχε ένα νέο ζευγάρι με παιδάκι που κατεβαίνοντας τα βράχια με ρώτησε αν πηγαίνουν καλά για το Reunion. Ευπρόσδεκτοι βέβαια μα κατάλαβα πως νόμιζαν πως θα πλήρωναν 'είσοδο'.

Διότι στον πιο πολύ κόσμο σήμερα φαίνεται αδιανόητο να μην είναι επιχειρήσεις και εισιτήρια πίσω από οποιοδήποτε πάρτυ ή κάθε τύπου κοσμικό γεγονός.

Ίσως λοιπόν, όπως εμείς πήραμε τη σκυτάλη από τους hippies που μας δίδαξαν με το παράδειγμά τους ένα τρόπο ζωής και το σεβασμό της φύσης, ίσως κι εμείς μπορούμε να παραδώσουμε ένα μάθημα με το παράδειγμά μας.

Ή δυό.

Το ένα το είδατε. Δε χρειαζόμαστε δημοσιοσχεσίτες και μπράβους και μαγαζαταράδικη οργάνωση για να περάσουμε καλά. Δε χρεώνουμε την είσοδο, δεν κλείνουμε παραλίες, δεν πληρώνουμε διοργανωτές. Δε μαζευόμαστε για να πάρουμε αλλά για να δώσουμε.

Το δεύτερο το βλέπετε στην εικόνα που ακολουθεί.

Μιά εβδομάδα η Φυλή έζησε σε μιά παραλία με παιδιά και σκυλιά. Φάγαμε, ήπιαμε, κάναμε παιχνίδια και παραστάσεις, ανάψαμε φωτιές και στον αποχαιρετισμό φέραμε μπαλαντέζα, ηχεία και Dj.

Δείτε πώς ήταν η άμμος όταν έφυγαν οι τελευταίοι.

Σ' εμάς μένουν τα συναισθήματα κι οι αναμνήσεις (και το t-shirt).

Σ' εσάς όμως, παραδίδουμε τη Φύση αγνή κι αμόλυντη όπως τη βρήκαμε και ίσως, ελπίζω, και λίγο καλύτερη.
☮
 Σημείωση
Προσπάθησα πολύ να αποφύγω να δείξω πρόσωπα ή σώματα. Ωστόσο αν κάποιος ενοχλείται που αναγνωρίζει τον εαυτό του ας με ειδοποιήσει κι ευχαρίστως θα κατεβάσω τη φωτογραφία.
___________________________________________ ☮

Σχολείο Αναγκαίο Κακό― Ταμπέλες και μία σχολική έκθεση

Ό,τι γνώμη κι αν έχετε για το ελληνικό σχολείο (κι έχω τη χειρότερη) τα κάτωθι, που έλαβα και αναρτώ για σάς, αποδεικνύουν πως από το ολότελα όλο και κάτι κάνει.

Ιδού 

και Enjoy 

(όπως είπαμε πως λένε στις Αμερικάνικες ταβέρνες):

Διότι  η Γραφή βοηθά στην επικοινωνία

Διότι οι ξένες γλώσσες μπορεί να χρειαστούν

Διότι στα χειρόγραφα δεν έχουμε ούτε την ατελή google-ο-διόρθωση

Διότι το σχολείο δεν είναι όμως μόνο Ορθογραφία και Αριθμητική. Είναι, κυρίως, Κοινωνικοποίηση. Το παιδί, σαν το σκυλί στο πάρκο, βλέπει εφαρμοσμένο τον κοινωνικό κώδικα, μαθαίνει να ξεχωρίζει το ιδιωτικό από το δημόσιο και να δρα ανάλογα. Παράδειγμα και εικονογράφηση της ανάγκης κοινωνικοποίησης η παρακάτω αυθεντική Έκθεση μαθητή του 1966. 

____________

 credits

στον καλό φίλο δημοσιογράφο που μου στέλνει μαργαριτάρια τα οποία ξεδιαλέγω για σάς

___________________________________

♠

Μύκονος 1934- Μύκονος 1956

Από τα 'Μυκονιάτικα Χρονικά'

 Σεπτέμβριος 1934

Γράφει ο Γ. Καψαμπέλης για τους λόγους που οι 'έγκριτοι Μυκονιάτες' θα ήταν καλό να φτιάξουν επιτροπή που θα συνεργαστεί με την Πολεοδομία ώστε να διατηρηθεί το 'λαϊκό αίσθημα' της τοπικής Αρχιτεκτονικής:

«Η Μύκονος είναι οικοδομημένη σύμφωνα με ένα γενικό τοπικό ρυθμό, βγαλμένο από το αίσθημα του λαού, πρόσχαρο και γελαστό, γεμάτο πρωτοτυπία...

..Επειδή η Μύκονος προσελκύει πια αριθμό παραθεριστών, κι επειδή υπάρχουν Μυκονιάτες που δεν έχουν σπίτι στο νησί και θέλουν να κτίσουν επαύλεις με σύγχρονες ανέσεις με κίνδυνο η νέα αρχιτεκτονική να μην ταιριάζει με το λιτό ύφος του τόπου και 'να μη μιλάει καθόλου στο αίσθημα του λαού και των επισκεπτών' ..» 

Πόσοι κόποι όμως, πόσα χρόνια χρειάζονται και για να στηθεί μιά επιχείρηση σαν το Μυκονιάτικο Τουρισμό αλλά και για να σωθεί μιά κληρονομιά. 

22 χρόνια μετά το άρθρο των 'Μυκονιάτικων Χρονικών', Μάιο του 1956,  ο Δήμαρχος αναγκάζεται να δικαιολογηθεί που τα 'οικονομικά του πτωχού μας Δήμου' δεν του επιτρέπουν να δεχθεί τους επισκέπτες και να παραθέσει γεύμα, αφού μάλιστα εκείνη την ημέρα έχει να υποδεχθεί έτερους 400 εκδρομείς''.

Ήταν άραγε τουριστική επένδυση αυτά τα γεύματα σε οργανώσεις ομογενών ή κατάχρηση φιλοξενίας και πολιτικός εξαναγκασμός; Αλήθεια δεν ηδύνατο «ο πτωχός μας Δήμος» ή ο Δήμαρχος επικαλείτο τη φτώχεια για να αποφύγει μιά επίπονη υποχρέωση;

Δεν ξέρω, χαμογελώ όμως διότι σήμερα δε θα γινόταν να χρησιμοποιηθεί αυτή η δικαιολογία. Δηλαδή κάτι έγινε πολύ σωστά εδώ και, όπως έχω πει πολλές φορές, η παρουσία μου και η αγάπη μου το επιβεβαιώνει.

☼