Εμπρός κορίτσια, στον αγώνα!

  'Οταν στις ΗΠΑ μετά τον Εμφύλιο καταργήθηκε η δουλεία εμφανίστηκαν πρώην σκλάβοι που έγιναν νομοθέτες και πολιτικοί. Για λίγο. Με διάφορα μέσα ο Νότος αναδιπλώθηκε κι επέβαλε με τρομοκρατία και βία τους απάνθρωπους κανόνες διαχωρισμού για άλλα 80 χρόνια.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τη δική μας απελευθέρωση, των γυναικών. Μπορεί από το τέλος της δεκαετίας του 1970 να έγινε παράνομο να μας χουφτώνουν και να μας περιγελούν  στη δουλειά μας αλλά οι νόμοι μένουν συχνά ανεφάρμοστοι διότι η μαχητικότητά μας έχει ατροφήσει και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για την αληθινή ισότητα.  Γι αυτό σήμερα τούτο το φεμινιστικών ευαισθησιών ιστολόγιο προτείνει μια αλλαγή στην παρουσίαση των ολυμπιακών αθλημάτων ώστε να διορθωθεί μια κατάφορη αδικία.

Προσέξατε πώς φωτογραφίζονται οι αθλήτριες (εάν το άθλημά τους δεν είναι παραμορφωτικό); Χαρακτηριστικότερο όλων το 'beach volleyball' που προσωπικά αμφισβητώ ότι είναι σοβαρό άθλημα μα γνωρίζω πως αποκλείεται ποτέ να αποκλειστεί διότι δίνει μεγάλες χαρές στους θεατές― αν κρίνω από το focus της κινηματογράφησης.

Φωνάξαμε το '70 πως το σώμα μας δεν είναι σκεύος ηδονής και χλευαστήκαμε τόσο που σωπάσαμε  μέχρι του σημείου σήμερα κάποιοι να πιστεύουν πως το Playboy συνετέλεσε στην απελευθέρωσή μας. Ας μη θυμώνουμε λοιπόν κι ας διεκδικήσουμε ισότητα στην παρουσίαση.  

Κι ιδού τα αιτήματα:

 Διεκδικούμε την ισότητα. 

Θέλουμε κι εμείς να βλέπουμε από πολύ κοντά τα ιδρωμένα γυμνασμένα ανδρικά σώματα. 

Θέλουμε κι εμείς κοντινά των ερωτογονών ζωνών των αθλητών.

Θέλουμε κι εμείς να δίνεται η έμφαση εκεί που μετράει κι όχι σε μπάλες και ακόντια.

Διεκδικούμε κι εμείς το δικαίωμα αθώων πορνογραφικών απολαύσεων επί οικογενειακού καναπέ.

Διεκδικούμε κι εμείς τις ευκαιρίες να  κάνουμε σχόλια απαξιωτικά για ιδανικά κορμιά ή τη σύγκρισή τους με το ταίρι μας.

Αν είναι να βλέπουμε αυτό:

Απαιτούμε πιο πολύ απ' αυτό:

κι αυτό:

μα κυρίως αυτό: 

_______________

φωτογραφίες Ολυμιάδας 2012  από: metro.us


Δείτε, δεν είμαι μόνη. Ένας φίλος είδε χθες αυτή την ανάρτηση και στέλνει αυτό: Photos Focus On Women's Body Parts -- Not Their Athletic Skills. 

Η Τρύπα― διότι ο Χρόνος είναι για την Τέχνη ελαστικός

Ένα χειρόγραφό μου της εποχής μετά το πρώτο μου βιβλίο είναι αυτό το πεζό ποίημα που είχα δώσει για να δημοσιευθεί στην επόμενη Τρύπα. Όπερ και εγένετο με μια καθυστέρηση δεκαετιών που με συγκίνησε πολύ.

  

Η Τρύπα, περιοδικό του αθηναϊκού underground (το οποίο φέτος εορτάζεται με εκθέσεις, πάρτυ κι ομιλίες) έκλεισε γρήγορα, όπως γινόταν, μα βγαίνει πάλι τώρα σε διαδικτυακή μορφή. Έχει συγκεντρωμένα αποσπάσματα, αναμνήσεις, 'κόμιξ', φωτογραφίες και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για εκείνη τη μεταπολιτευτική άνθηση του αυτόνομου κι αυθαίρετου Τύπου.

Η δεκαετία του '80 συμπεριλαμβάνοντας (στα γυαλιστερά περιοδικά και τα ραδιόφωνα που άνοιξαν δρόμο στα ιδιωτικά κανάλια)όποιον νοιαζόταν να ενταχθεί και πλασάροντας στυλιστική  ομοιομορφία και ιδεολογική αναλγησία έβαλε απότομο τέλος στην άνθηση κι ελάχιστοι (όπως ο Λεωνίδας Χρηστάκης) επέμειναν. Κι ακόμα πιο ελάχιστοι διαφύλαξαν παλιά χαρτιά από τη φθορά του χρόνου.

Σας έγραφα εδώ για την έκθεση και τα 'events' (ναι, δεν τα λέμε πια 'happenings') του φετινού καλοκαιριού. Μα σήμερα θέλω μοιραστώ μαζί σας τη χαρά που πήρα όταν έλαβα μήνυμα από τον Τέο Ρόμβο πως η Τρύπα μού επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη. Μικρή;

Μικρή σε σχέση με το σύμπαν, ναι, αλλά συγκινητικότατη για τη Μαντάμ που αναπολώντας θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σας.

_______

 Θα βρείτε τη Μαντάμ στη συντροφιά: Συνερ-γάτες & Συνερ-γάτοι της Τρύπας  όπου τα  ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ  κρατούν (σαν το χειρόγραφό μου) εν ζωή πολλά 'might have been'.

 Χαρείτε τα!

Για ένα αγγλικό πυρσό― δίχως λαμπαδηφόρο

Ένα έθνος 'of shop keepers' είπε τους 'Αγγλους ο Μαρξ και φαίνεται πως τίποτε δεν άλλαξε από τότε που περπατώντας, διαβάζοντας και πίνοντας ανάμεσά τους, μελέτησε τον Καπιταλισμό.

Αυτή η κλίση τους προκάλεσε αμηχανία πριν λίγες μέρες όταν αποκαλύφθηκε πως από πριν ακόμα γίνει η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών κάποιοι λαμπαδηδρόμοι πλουτίζουν πουλώντας τους πυρσούς που σε άλλες χώρες φυλάγονται ως κειμήλια. 

Σόκαραν τα δημοσιεύματα όταν ανακαλύφθηκαν στο ebay οι πρώτοι πωλητές. Με τη δημοσίευση όμως αντί να δημιουργηθεί σκανδαλάκι μάλλον μαθεύτηκε η ευκαιρία ευκολότατου κέρδους κι εντός εβδομάδων το κλίμα άλλαξε υπέρ της εμπορίας μετά τη χρήση ώσπου η διαδικτυακή δημοπρασία έφερε σε μια κυρία  £153,300 (τα οποία όμως πρόσφερε για δημόσιο έργο της κοινότητάς της).

Κάθε πυρσός κόστιζε £495 αλλά δινόταν μόνο £215 στο λαμπαδηδρόμο στον οποίο θα έμενε ως ενθύμιο.  8.000 είναι οι δρομείς που διένυσαν 300 μέτρα ο καθένας φέροντας τη συμβολική φλόγα ως σκυτάλη του Ολυμπιακού πνεύματος σε 1.019 πόλεις και χωριά. 

Ελπίζω (εσείς οι δικοί μου αναγνώστες) να μη σοκάρεστε. Διότι για τη μαντάμ που απεχθάνεται τις κούφιες φιέστες και τα άδεια μυαλά των αθλητών τούτη η επικερδής επιχειρηματικότητα είναι το πιο ευχάριστο και το μόνο ενδιαφέρον νέο που έμαθε σχετικά με το θέμα.

Εικόνες

Το άνω φωτοσόπιασμα διάβασα σόκαρε κάποιους που δε γνώρισαν τις λατρευτές μου Absolutely Fabulous και υπέθεσαν πως οι Αγγλίδες φέρονται πάντα σα τσουλιά στο Φαληράκι. 

Αριστερά, από ebay: 

Atlanda '96  για $3,000 και Athens '04  για $1,399, 

Η οικογένειά μου και άλλα ζώα

Κάποτε θα τον χρησιμοποιούσα αυτό το θαυμάσιο τίτλο, το ήξερα. Δεν είναι δικός μου όμως. Είναι του σημαντικού φυσιοδίφη Gerald Durrell που πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στην Κέρκυρα παρατηρώντας ζώα και ζωύφια και καλεσμένους με την ίδια προσήλωση στη λεπτομέρεια που ο αδελφός του Lawrence Durrell (που έγραψε το πολυαγαπημένο μου Αλεξανδρινό Κουαρτέτο) παρατηρούσε  τόπους και ανθρώπους.

Στη θάλασσα που διάβαζα εμφανίστηκαν μπροστά μου πάπιες.

Στο σπίτι ο Troy μου είναι άυπνος τρεις νύχτες διότι είναι εποχή του κυνηγιού. Πετάχτηκε ένα μικροσκοπικό ποντικάκι από μια γωνία κι επειδή, όπως σοφά λένε, ποτέ δεν έχεις ένα (1) ποντίκι βάλθηκε να ξεκληρίσει όλη την οικογένεια. 

Έχετε δει ιχνηλάτη (Γκέκα) να κυνηγά; Είναι εντυπωσιακό το θέαμα. Μυρίζει με τρεις βαθιές ανάσες με προσήλωση σε κάθε χιλιοστό του χώρου, σηκώνεται στα δυό αν πιάσει μυρωδιά στον αέρα κι όταν πετύχει θήραμα φερμάρει με την ουρά να κινείται αργά, οριζόντια. Πριν από αυτό όμως― και άκουσα πως είναι ίδιον του Γκέκα― κοιτά στα μάτια το σύντροφό του, εμένα (που ενθαρρύνω με ψιθιριστά 'Πού είναι; Πού είναι;'), κι αν αγνοήσω κλαίει ή φωνάζει με λεπτή διαπεραστική φωνή ώσπου να συνεννοηθούμε πώς θα στριμώξουμε και να οργανωθεί η επίθεση. Εάν δεν καταλάβω πού μου δείχνει κάθεται, όπως κάνουν τα αστυνομικά σκυλιά μπροστά στο κοντραμπάντο, και με παράπονο μου δείχνει με τη μύτη το σημείο που κρύφτηκε το ποντικάκι.

Μια χρονιά ήταν ένας μεγάλος αρουραίος μαλλιαρός που αναποδογύρισε τις νεκροκεφαλές από το γείσο του τζακιού. Φρικτή εμπειρία. Φέτος πρόκειται για μωρά. Το ένα έφυγε μόνο του, το άλλο τo πιάσαμε, το τρίτο είχε κρυφτεί μέσα στον 'Baby Blue' ενισχυτή του κυρίου Kastell και μου έφερε πολλούς μπελάδες διότι αποφάσισα να βγάλω έξω τον ενισχυτή ώστε να τρέξει το άμοιρο πίσω στους αγρούς. Δεν υπολόγισα τον Ιχνηλάτη όμως που φέρμαρε, κλαψούριζε και όλη νύχτα ερχόταν βιαστικός να με ξυπνά κι έτρεχε πίσω να παραφυλάξει μη μας φύγει το σπουδαίο θήραμα― που, αλήθεια, είναι και το βραβείο του μετά τη μάχη. Νύσταζα αλλά δεν ήθελα να τον προσβάλω ούτε να αδιαφορήσω για τους κόπους του στέλνοντας λάθος μήνυμα, οπότε ξενυχτήσαμε μαζί. 

Όταν τον πρωτοβρήκα όπου πήγαινα οι κυνηγοί μού έλεγαν με θλίψη πως 'θα πάει χαμένος' μαζί μας. Αμοιβαίο το αίσθημα καθώς είναι περιβόητα τα βαρελόσκυλα των κυνηγών.  Ώσπου έτυχε να τον δω στο πρώτο μας οικιακό κυνήγι και κατάλαβα τι εννοούσαν. Όσο για εκπαίδευση, που τάχα τού στερήσαμε, πείτε μου: ποιος του έμαθε να ειδοποιεί για σαρανταποδαρούσες, φίδια και ποντίκια αλλά ποτέ (ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ) να μην μου τρομάζει τις αράχνες κι ας υποφέρει ο κύριος Kastell από οξεία arachnophobia που γίνεται αιτία πολλών αναστατώσεων τις νύχτες ώσπου να έρθω τις πιάσω στην παλάμη μου απαλά και να τις απομακρύνω (προσωρινά, διότι η αράχνη πάντα επιστρέφει― μα αυτό δεν του το λέμε).

Τώρα ο μικρός μου ήρωας κοιμάται πλάι μου κουρασμένος, ο ενισχυτής μπήκε στη θέση του κι ένα στα τρία ποντικάκια μας επιβίωσε κι απολαμβάνει τα πρώτα μας σύκα.

Ήθελα να σας πω και για τα σαμιαμίδια αλλά ξέρω, το παρατράβηξα.  Άλλη φορά λοιπόν. Και εν τω μεταξύ, μια κι όπως ξέρετε μου αρέσει να υπάρχει κι ένα ηθικό δίδαγμα, θέλω να σας υπενθυμίσω: 

να βάλετε νερό στα αδέσποτα

να λύσετε το σκύλο σας (για πάντα) αν τον είχατε δεμένο

και... ποτέ (αλλά ποτέ) να μη σκοτώσετε Αράχνη.

 ___________________________________

Πάνω οι πάπιες που συνάντησα στη θάλασσα (στον Ορνό, για όποιον ξέρει) με τα ψωμιά που πεταξε ένα κοριτσάκι για νας φάνε

και αριστερά το καμάρι μας.

Το πίνεις, το φοράς― και δεν παχαίνει

 

H Μαντάμ το υπερηφανεύεται ότι διέσχισε ως τώρα δύο αιώνες με μέση 60 εκατοστά― πράγμα που επετεύχθη με άπειρες παραξενιές (βεβαίως) αλλά καμία δίαιτα. 

Μόνο μια γητειά, ένα mantra που δουλεύει πάντα. 'Σήμερα το τρως αύριο το φοράς' επαναλαμβάνω νοερά, αγγίζοντας τους γοφούς μου όταν βρεθώ μπροστά σε γλυκά και λίπη και τα ξορκίζω διότι αμέσως χάνουν τη γοητεία τους καθώς τα βλέπω, ενσαρκωμένα στην επόμενη μορφή τους, να ξεχειλίζουν από μαγιώ κι εσώρουχα.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω mantra όμως; Διότι υπάρχει ένας επιστήμονας που αποφάσισε να φτιάξει υφάσματα από κρασιά και μπύρες και το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο.

Από ένζυμα κρασιού ή μαύρης μπύρας φτιάχνει ένα ζελέ που απλώνεται στο σώμα κι όταν στεγνώσει  μοιάζει με λεπτό βαμβακερό. Δίχως ραφές, στριφώματα, κουμπιά ή πιέτες.

Το ύφασμα, που ονομάζεται Micro'be, ανοίγει νέους ορίζοντες στην Υφαντουργία κι είναι αποτέλεσμα συνεργασίας τής σχεδιάστριας Donna Franklin με τον επιστήμονα Gary Cass. Χαρείτε το!

(Τώρα γνωρίζετε τι δώρο θέλει η Μαντάμ με το κρασί της)

εικόνες από: laughingsquid

____________________________________________

Η Ψηφιακή εικόνα, το τσιγάρο, η λάμπα Τέσλα κι η κακή μας μοίρα

Στις δημοκρατικές χώρες γίνεται συζήτηση πριν επιβληθούν αλλαγές. Πριν και κατά τη διάρκεια της ψήφισης νόμων στην Ε.Ε., αλλά και μετά αν πάει κάτι στραβά, ο ευρωβουλευτής που υπέγραψε κι υποστήριξε είναι υπόλογος για τις συνέπειες. 

Εδώ μάς έρχονται σα θεϊκά φιρμάνια, φαινομενικά δικτατορικά, διάφορες 'ντιρεκτίβες' κι αποφάσεις κι εμείς, πάντα κατόπιν εορτής, αιφνιδιαζόμαστε κι αντιδρούμε όσο αντέχουμε.

Όπως με την ανεφάρμοστη επιβολή της απαγόρευσης του τσιγάρου. Ένα μέτρο που οι Έλληνες όχι μόνο μισήσαμε αλλά και το ταυτίσαμε με την αντίσταση, ακόμα και εις βάρος της υγείας μας, στη ληστρική βλακεία του προηγούμενου πρωθυπουργού. Ακόμα κι όταν τα δίχως πελάτες μαγαζιά αντέδρασαν κανείς δε σκέφτηκε να ζητήσει εξηγήσεις από τον Ευρωβουλευτή που ψήφισε το νόμο ή από κανάλια και δημοσιογράφους που δε μάς ενημέρωσαν τότε που ακόμα θα μετρούσε η γνώμη μας.

Τώρα ταλαιπωρούμαστε με τις δυσεύρευτες λάμπες (γλόμπους Έντισον* καλόγουστους και βολικούς) έχοντας υποστεί ξώφαλτσα την  προπαγάνδα αποκατάστασης και ηρωοποίησης του Τέσλα και την υποχρεωτική επιβολή του δικού του γλόμπου (ακαλαίσθητου και τοξικού). Είναι ένα μέτρο που επιβλήθηκε για να σώσουμε τον πλανήτη (και είπαμε: 'πράσινο' είναι το μαύρο χρήμα στην εποχή μας), έφερε αισθητικές αντιδράσεις στην αρχή κι ύστερα (αφού επιβλήθηκε) ήρθαν κι οι αποκαλύψεις πως ναι καλό για τον πλανήτη αλλά μην τύχει και πιάσουμε σπασμένη λάμπα Τέσλα διότι είναι τοξικότατη.

Σήμερα έχουμε την επιβολή εν μια νυκτί της αναλογικής τηλεόρασης. Άκουσα πως γίνεται για να τονωθεί η αγορά. Αφελές. Οι κυβερνήσεις γνωρίζουν καλύτερους τρόπους να τονώσουν αγορές αν θέλουν. Τα κίνητρα είναι πιο ύποπτα.

Δεν αμφιβάλλουμε πια πως αποτελούμε πείραμα ή παράδειγμα προς αποφυγήν. Η ψηφιακή τηλεόραση, όπως το διαδίκτυο, δίνει στον παροχέα τη δυνατότητα να συγκεντρώνει στοιχεία για μας. Τι είδαμε, τι ώρες, πόσες ώρες. Η μέτρηση δε γίνεται για να χαρούν οι πρωινατζήδες για την ακροαματικότητα, είναι εργαλείο επιβολής και μέσο πλουτισμού.

Σε άλλες χώρες συζητήθηκε ευρέως το ζήτημα της ψηφιακής και δόθηκε στον κάθε πολίτη η δυνατότητα να αποφασίζει αν προτιμά αναλογική (απόρρητη) ή ψηφιακή (ποιοτικά καλύτερη) τηλεόραση.

Ξανά δηλαδή μάς κορόιδεψαν και το κράτος μάς αντιμετώπισε σα παιδιά ή δούλους που δεν έχουν λόγο για το μέλλον τους. Αναμενόμενο είναι που οι αδαείς ή πουλημένοι Έλληνες πολιτικοί μάς εξαπατούν. Λογικό είναι που η Ε.Ε. δε γίνεται να μας ενημερώνει προσωπικά τον καθένα μας ότι συζητιέται αυτό ή εκείνο που σε πέντε χρόνια θα επιβληθεί. Δεν πρόκειται όμως για μυστικές διαβουλεύσεις. Πρόκειται για δημοκρατικές αποφάσεις τού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου παρουσία των εκπροσώπων μας, τις οποίες κατά συρροήν μάς κρατούν κρυφές τα ΜΜΕ που παρουσιάζουν άλλες (ως πιο δημοφιλείς) ειδήσεις.

Έτσι, συνηθίσαμε να μάς έρχονται σαν εντολές θεού νόμοι και αποφάσεις που υπέγραψαν οι χρυσοπληρωμένοι ευρωβουλευτές μας τους οποίους ποτέ δεν ελέγχουμε επειδή …ναι.. (θυμώστε μου τώρα): δεν έχουμε παράδοση Δημοκρατίας.  Κι αυτό είναι που μας κρατά σαν  τους αγράμματους σε μια μόνιμη μοιρολατρεία κι ανασφάλεια, έρμαια ακατανόητων σ΄εμάς νόμων που συζητιούνται, γράφονται κι υπογράφονται ερήμην μας. 

_______________________________________________

* Η πρώτη λάμπα εφευρέθηκε από τον Άγγλο Humphry Davy το 1809 αλλά ο Thomas Alva Edison την εξέλιξε κι είναι ο πρώτος που την κατοχύρωσε και την έδωσε στην παραγωγή το 1875 γι αυτό της δίνουμε συνήθως το όνομά του.

___________
εικόνες
Πάνω: Σχεδιάγραμμα με οδηγίες χρήσεως για την πρώτης Λάμπα από edison.rutgers.edu
Κάτω: η πρώτη Λάμπα
Αριστερά: το πείραμα

Με μονοκονδυλιές κι ένα μικρό σκυλί, ο Πικάσο...

Όταν ρώτησαν τον Πικάσο τι είναι η μοντέρνα Τέχνη απάντησε «Μην ομιλείτε εις τον Οδηγό».

Τα βιβλία για τον Πικάσο είναι πολλά, αμέτρητα όπως και τα ρητά του, έξυπνες λακωνικές απαντήσεις με σωστές δόσεις ειρωνείας, αλαζονείας κι αδιαφορίας που αρμόζουν στο μεγάλο καλλιτέχνη που έχει το μυαλό του πάντα αλλού.

One-liners λέγονται, και στα ελληνικά εύκολα μπερδευόμαστε διότι η λέξη χρησιμοποιείται για μονοκονδυλιές όσο και για ρητά.

Οι μονοκονδυλιές του έχουν τη χάρη και τη δύναμη του καλού σχεδίου και (τους κουμπούρες όπως η Μαντάμ) μας εξηγούν το έργο του πιο καθαρά από μελετητές και κριτικούς. Οι απαντήσεις του πάλι, μας εξηγούν πώς φτιάχνονται οι μύθοι.

Ήταν μεγάλος πια και διάσημος στο σπίτι του στην Κυανή Ακτή όταν τον επισκέφθηκε ένας φωτογράφος για δουλειά. Είχε μαζί του δυό σκυλιά ένα μεγάλο κι άγριο κι ένα φοβισμένο μαύρο κοντοπόδαρο αριστοκρατικό dutchound που όταν τέλειωσε η φωτογράφηση επέλεξε να μείνει με τον Πικάσο. Το αξιολάτρευτο αυτό σκυλάκι που λεγόταν Lump (και μοιάζει με τον Troy μου) έγινε μέρος των πικασικών εικόνων που έχουν φωλιάσει στο συλλογικό μας ασυνείδητο.

Το πρώτο σχέδιο είναι το λακωνικό αριστούργημα του περιγράμματός του που φτιάχτηκε την πρώτη μέρα και κόσμησε πιάτο. Θυμίζει εκείνη την πασίγνωστη Πικασική δήλωση πως όσο μεγαλώνει προσπαθεί να ζωγραφίζει σα παιδί μα βλέποντάς το ξέρουμε πως ναι, μπορεί ο Πικάσο να το πέτυχε μα το παιδί ποτέ δε γίνεται να ζωγραφίσει σα Πικάσο.

Χαρείτε τα!

_________

Βιβλίο με τις Μονοκονδυλιές του Πικάσο μαθαίνω βγήκε πρόσφατα στα ελληνικά. Αν είστε εραστές των επιτραπέζιων σίγουρα θα το χαρείτε. Όπως και το Picasso & Lump από όπου εδώ δυο από τις πολλές φωτογραφίες.
Κάτω η αγαπημένη μου, με το χάρτινο λαγουδάκι που του είχε φτιάξει για να παίζει.

Σα βγεις στο γυρισμό με σκάφος, εύχομαι να θυμάσαι αυτά που είπα

Για τα σκουπίδια που μονίμως  πλέον πνίγουν το νησί δε θα πω πάλι, είναι πολυφωτογραφημένα και πρόοδος δε γίνεται.

Βλέπω όμως σκάφη από το σπίτι μου. Σα λιμάνι μοιάζει η Ψαρρού μετά το ξεφάντωμα με Ρέμο στο Ν’ΑΜΜΟS. Τρόμαξαν οι σκύλοι από την ηχορύπανση και τα πυροτεχνήματα και γαύγιζαν ώρες μετά μεταφέροντας το μήνυμα του πολέμου και σε άλλες γειτονιές.

Βλέπω πια σκάφη κι αντί να έρθουν στο νου οι πολυτέλειες, κι όλα εκείνα που ονειρεύονται οι εκ του μακρόθεν, σκέπτομαι τη μόλυνση.

Για τις σακούλες στα ανοιχτά τα έχω πει πως είναι αιτία να αποδεκατίζονται οι χελώνες και να αυξάνονται οι τσούχτρες. Η αφίσα αυτή είναι άλλη μια προσπάθεια μήπως κάποιος συνετιστεί και κάνει την παρέα ή το προσωπικό του να ντραπεί.

Εύχομαι να προωθήσετε.

 ________________

To βρήκατε; Όχι; Δε φταίτε εσείς, είναι ο εγκέφαλός σας...

 Το βρήκατε;

H Mme Kastell χρειάστηκε μια ώρα και clues για να βρει τη λύση.

Ο κύριος Kastell τη βρήκε εντός δευτερολέπτων.

Ποια η διαφορά; Χρησιμοποιούμε, λένε, διαφορετική πλευρά του εγκεφάλου. Θα τα έχετε ξανακούσει τα περί διαφορών δεξιού κι αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου τα οποία κατά μια θεωρία επηρεάζουν τον τρόπο που σκεπτόμαστε.

Ο ένθερμοι της θεωρίας υποστηρίζουν πως όσοι λύσατε γρήγορα το ανωτέρω μυστήριο έχετε σκέψη υποκειμενική και ερμηνεύετε με εικόνες, διαίσθηση κι αισθήματα αντί λογικής. Εμείς οι υπόλοιποι παίρνουμε το i-q, τη λογική, τη λύση των προβλημάτων μας με αλγορίθμους.

Επισήμως αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά αλλά βασίζεται στην αληθινή ανακάλυψη του Roger W. Sperry (βραβείο Νόμπελ 1981) ότι αν κοπεί η επαφή μεταξύ πλευρών του εγκεφάλου (corpus callosum) μειώνονται τα περιστατικά επιληψίας. Από τις παρενέργειες της επέμβασης γεννήθηκε ο αστικός μύθος που όλοι γνωρίζουμε. Σήμερα η άποψη αυτή καταρρίπτεται από την ανακάλυψη πως τελικά (τι έκπληξη!) χρειαζόμαστε και τις δύο πλευρές για να λύσουμε π.χ. ένα μαθηματικό πρόβλημα το οποίο υποτίθεται πως θα επεξεργαζόταν μόνο η αριστερή πλευρά. 

Παραμένει όμως διασκεδαστικό που διαφέρουμε τόσο. 

Το λύσατε;

___________________

Περί Corpus Callosum  και διαφορές ημισφαιρίων: youtu.be

Περί αξίων κι αναξίων― με φούσκες κι αχινοί

Των «Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια..» έγραψε ο Ελύτης για σαν αύριο, καρδιά καλοκαιριού στο Αιγαίο. Προφητικό θεωρεί το στίχο η τελευταία του αγάπη ποιήτρια Ιουλίτα, η οποία πολύ μάς απογοήτευσε μετά το θάνατο του Νομπελίστα― αλλά αυτά είναι ανάξια λόγου τέτοιες μέρες.

Διότι γράφω πλάι στη θάλασσα με φούσκες κι αχινούς και με κρασί, και με νερά κρυστάλλινα και δροσερά που η επιφάνειά τους σα κρούστα τρεμοπαίζει από το αεράκι.

Κι ακόμα διότι όντως «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το πορώδες κι άσπρο μεσημέρι», άξια και «τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες» (κι έχω έναν εδώ πλάι μου στον Ορνό), άξιο και το αιώνιο το «πέτρινο πεζούλι
 αντικρύ στου πελάγους...»

Άξιοι και οι αχινοί κι οι φούσκες, όπως άξιος είναι κι εκείνος που τα μάζεψε και μου τα προσφέρει, άξιο το κρασί μου και αν, καμιά φορά, ανάξιοι οι άνθρωποι δεν πειράζει, υπερτερεί η θάλασσα κι η ποίηση και τούτο το νησί, έρωτάς μου ατέλειωτος, που πάντα με κρατά δική του.

Μαθαίνω ότι χθες κάποιες στιγμές ήταν δύσκολη η πρόσβαση εδώ και το συνδύασα με μια επίθεση που δέχθηκα αφού ενημέρωσα τη Σελίδα των Anonymous με το κείμενό τους κατά τς Χρυσής Αυγής. Αν με κατήγγειλαν για υβριστικό (ή ό,τι) περιεχόμενο δεν ξέρω αλλά κάποιοι αφιέρωσαν χρόνο να σχολιάσουν υβριστικά κάθε φωτογραφία μου στο Facebook. Δεν είναι και πολλές μα η συντονισμένη επίθεση με κεφαλαία κι ανορθόγραφα greeklish κραυγάζει πως δε χρειάζεται Σέρλοκ Χολμς για να βρεθεί η πηγή. 

Δεν απορώ με το παράδοξο οι υπέρμαχοι της ελληνικότητας να αποτελούν τη μόνη μερίδα πληθυσμού που βιάζει έτσι άγρια την ελληνική γλώσσα. Δεν απορώ διότι γνωρίζουμε πως φασισμός και λογική δε δένουν. Θυμώνω όμως όπως θυμώνουμε όταν οι βάρβαροι συλήζουν το ναό μας― και με ναό δεν εννοώ βέβαια τo facebook αλλά τη γλώσσα που εκείνοι δε γνωρίζουν.

Μα αυτά είναι ποταπά κι οι φούσκες με καλούν, όμως τα αναφέρω διότι θα ήθελα να σας ζητήσω, εάν τύχει να δυσκολευτείτε μπαίνοντας στο μικρό μου γκιούλ μπαχτσέ, να κάνετε τον κόπο, σας παρακαλώ, να με ενημερώσετε.

Περί αναξίων όμως αρκετά· περί αξίων τώρα. Οπότε ιδού και το Δοξαστικόν για να έρθουμε στο ίσιο μας (όπως λέμε και στη γιόγκα) ώστε να μπουν στη θέση τους οι προτεραιότητές μας επειδή τίποτε δεν είναι το μηδέν αλλά παντοτεινός είναι «ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας»:

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα
Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος
ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΟΡΕΣ ΑΝΕΜΟΙ που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται
Οι αγένειοι δόκιμοι της τρικυμίας
οι δρομείς που διάνυσαν τα ουράνια μίλια
οι Ερμήδες με το μυτερό σκιάδι
και του μαύρου καπνού το κηρύκειο
Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ξύλινο τραπέζι
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει
Οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ενας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι.
ΤΑ ΝΗΣΙΑ με το μίνιο και με το φούμο
τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία
τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια.
Στο μελτέμι τα ορτσάροντας με κόντρα-φλόκο
Στο γαρμπή τ' αρμενίζοντας πόντζα-λαμπάντα
έως όλο το μάκρος τους τ' αφρισμένα
με λιτρίδια μαβιά και με ηλιότροπια
Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος
η θάσος, η Ιθάκη, η Σαντορίνη
η Κως, η Ίος, η Σίκινος
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντικρύ στου πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι
Το πορώδες και άσπρο μεσημέρι
ένα παπούτσι ύπνου που ανεβαίνει
το σβησμένο χρυσάφι μες στους πυλώνες
και το κόκκινο άλογο που δραπετεύει
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη
των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης
ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ' αλώνια
ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε:
ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί
Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται
Χαίρε του παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημίας των νησιών η Αγία
Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή
Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με τα ωραία λαλιά η δαμάζοντας το δαίμονα
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφετικιά και δαιδαλική
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χώμα που ανεβάζει
μιαν οσμή κεραυνού σαν το θειάφι
του βουνού ο πυθμένας όπου θάλλουν
οι νεκροί άνθη της αύριον
Μιας νυχτός Ιουνίου η νηνεμία
γιασεμιά και φουστάνια στο περιβόλι
το ζωάκι των άστρων που ανεβαίνει
της χαράς η στιγμή λίγο πριν κλάψει
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ' Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα
Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα
τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα
Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα
η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή
η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το αναίτιο το δάκρυ
ανατέλλοντας αργά στα ωραία μάτια
των παιδιών που κρατιούνται χέρι-χέρι
των παιδιών που κοιτάζουνται και δε μιλιούνται
Των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια
ένας φάρος που εκτόνωσεν αιώνων θλίψη
το τριζόνι το επίμονο καθώς η τύψη
και το μάλλινο έρημο μέσα στ' αγιάζι
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει
από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιός αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει
ποιο το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου:
ΝΥΝ το αγρίμι της μυρτιάς Νυν η κραυγή του Μάη
ΑΙΕΝ η άκρα συνείδηση Αιέν η πλησιφάη
Νυν νυν η παραίσθηση και του ύπνου η μιμική
Αιέν αιέν ο λόγος και Τροπίς η αστρική
Νυν των λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο
Αιέν των μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο
Νυν το περίβλημα της Γης και η Εξουσία
Αιέν η βρώση της Ψυχής και η Πεμπτουσία
Νυν της Σελήνης το μελάγχρωμα το ανίατο
Αιέν το χρυσοκύανο του Γαλαξία σελάγισμα
Νυν των λαών το αμάλγαμα και ο μαύρος Αριθμός
Αιέν της Δίκης το άγαλμα και ο μέγας Οφθαλμός
Νυν η ταπείνωση των Θεών
Νυν η σποδός του Ανθρώπου
Νυν Νυν το μηδέν
και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!

_____________για ολόκληρο το Άξιον Εστί εδώ