Ο Τσε Γκεβάρα εκτελεί δυο γυναίκες και στο Λονδίνο σε παζάρια σκλάβες

Έχουμε πει και ξαναπεί, πριν κοινοποιήσουμε τσεκάρουμε. Ιδίως τα 'ΣΟΚ' και τα πολλά θαυμαστικά, ιδίως όσα ξαφνικά ανατρέπουν την ιστορία ή τροφοδοτούν προκαταλήψεις. Αν δεν έχουμε γνώση ή χρόνο να το ψάξουμε τουλάχιστον κοιτάμε την πηγή. Το Μακελειό, το Κουλούρι, σελίδες ποικίλου ενδιαφέροντος όπου η προηγούμενη είδηση ήταν επιμήκυνση πέους ή τι φορούσε η Μαρέβα είναι λόγο απίθανο να έχουν πρώτες μια είδηση εντυπωσιακή που άξιζε να την είχαν τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία ή οι ενήμεροι σχολιαστές.

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε βιντεάκι με πώληση γυναικών σε δρόμο του Λονδίνου. Ναι, στην εποχή μας έχουμε τους περισσότερους σκλαβωμένους ανθρώπους από κάθε άλλη, ναι τώρα που μιλάμε πουλιούνται σε παζάρια σκλάβοι, ναι οι πολεμιστές του Isis μοιράζονταν σε παζάρι τα σκλαβωμένα κορίτσια των Γιαζίδι αλλά όχι, δε στήνονται παζάρια στο Λονδίνο κι αν γινόταν θα το είχατε δει στις ειδήσεις. Το video ήταν παρωδία που σατίριζε ακριβώς αυτή τη φιλολογία πως  οι αδαείς έρχονται και χαλάνε τον πολιτισμό μας, μια περίπτωση σα ―θυμάστε οι παλιότεροι του Διαδικτύου;― εκείνο τον ξεδοντιάρη Μουλά που έβγαλε φετβά πως ο άνδρας εν ανάγκη μπορεί να φάει τη γυναίκα του και το κοινοποιούσαν όλοι οι αντι-ισλαμιστές ώσπου κατάλαβαν ότι το είχε φτιάξει Μουσουλμάνος, ένας γνωστός Μαροκινός κωμικός ο οποίος σατίριζε ακριβώς αυτούς τους μουλάδες που πρώτοι οι Μουσουλμάνοι απεχθάνονται όπως πρώτοι εμείς σατιρίζουμε κάτι τραγόπαπες τρελοκαλογέρους.

Το καινούργιο κρούσμα βλακείας λοιπόν είναι ο Τσε. Μια φωτογραφία που δείχνει πλάτη έναν Τσε να απειλεί με όπλο δυο κουρελιασμένες γυναίκες που αγκαλιασμένες είναι εμφανές ότι φοβούνται. Η λεζάντα (εισαγωγής βεβαίως) λέει πως αυτό τον Τσε έπρεπε να είχατε μπλουζάκι, τον Τσε που, ανάλογα τα μυαλά του γράφοντος, σκοτώνει παιδιά ή «ανυπεράσπιστες γυναίκες».

Λες και θα υπήρχε αυτό και δε θα είχε κυκλοφορήσει. Λες κι ο Τσε θα φωτογραφιζόταν απειλώντας άοπλες όπως φωτογραφίζονται κάτι χωριατόπαιδα με το όπλο τους για να το ανεβάσουν στο Διαδίκτυο.

FAKE λοιπόν κι αυτό. Η φωτογραφία προέρχεται από τον Εμφύλιο  του Ελ Σαλβαντόρ (1980-92)  ενώ ο Τσε, ως γνωστόν, ήταν νεκρός από το 1967.

 Φέρνω την κατάρριψη  με αποδεικτικές εικόνες, φέρνω και τα άλλες με τα φανατισμένα ανόητα σχόλια, φέρνω και το   'παζάρι' με τις 300.000 κοινοποιήσεις.

factchecker Θάνος Επαχτίτης

Στη πραγματικότητα, η εικόνα κυκλοφορεί τουλάχιστον από το 2011 και προέρχεται από την εποχή του εμφυλίου στο Ελ Σαλβαδόρ (1980-1992), όπως προκύπτει από σχετικό φωτογραφικό αρχείο. Ο Τσε Γκεβάρα, σκοτώθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1967 στη Βολιβία, επομένως είναι αδύνατο να είναι ο άνδρας της εικόνας. Επιπλέον, η στολή του εικονιζόμενου, ταιριάζει απόλυτα με τις στολές και τον μαύρο μπερέ που φορούσαν συχνά οι αντάρτες του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί – FMLN (μαρξιστική συμμαχία επαναστατικών κινημάτων ), που πολέμησαν εναντίον του καθεστώτος για 12 χρόνια στο Ελ Σαλβαδόρ. Ο ισχυρισμός πως η φωτογραφία απεικονίζει τον Τσε Γκεβάρα να εκτελεί δυο ανυπεράσπιστες γυναίκες καταρρίπτεται.

Επιπλέον, η στολή του εικονιζόμενου, ταιριάζει απόλυτα με τις στολές και τον μαύρο μπερέ που φορούσαν συχνά οι αντάρτες του Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης Φαραμπούντο Μαρτί – FMLN (μαρξιστική συμμαχία επαναστατικών κινημάτων ), που πολέμησαν εναντίον του καθεστώτος για 12 χρόνια στο Ελ Σαλβαδόρ. 

364.001 κοινοποιήσεις και εμετοί Ισλαμοφοβίας  για την παρωδία σκλαβοπάζαρου σε δρόμους του Λονδίνου, Περσινό μα ακόμα το συναντώ:
https://www.facebook.com/OfficialBritainFirst/videos/1046936115451649/?hc_ref=ARR0wkKmh8W0emhBZ6yM6Ig4YFu_GKgQVjquO1qrhL6Lka3abWqr-ykJ6OlTfNHm6OQ

Έχουμε όμως και συνέχεια και πολύ το χάρηκα:

 

 Mihalis Panayiotakis 

Ελέγχοντας τους ελεγκτές. Άσκηση.
Προφανώς η φωτό δεν είναι του Τσε.
To debunking είναι σωστό κατά το ήμισυ.
Μέχρι εκεί που ισχυρίζεται ότι ο εκτελεστής ήταν του Farabundo Marti, λόγω μπερέ. Η εικόνα όμως που έχει αμέσως από κάτω από την φωτογραφία της εκτέλεσης είναι μάλλον από τις Ταξιαρχίες Πεζικού Ramón Belloso, κυβερνητικές δυνάμεις που πολεμούσαν το FMLN (στο 1'20" εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=NxQsyNFNEoA σε ντοκιμαντέρ για τους "αγωνιστές κατά του κομμουνισμού").
Εδώ πάλι άλλος κυβερνητικός στρατιώτης με τον ίδιο μπερέ: https://www.sciencesource.com/…/Government-Soldier-Fights-F… ή σήμερα εδώ: https://www.voanews.com/a/salvador-captures-me…/3439183.html .
Δεν λέω πως δεν υπήρχαν μαυροσκούφηδες στο FMLN (π.χ. εδώ: https://www.pinterest.com/pin/395683517243469163/, ή το παλικάρι στα δεξιά της φωτογραφίας της εκτέλεσης). Απλά δεδομένης της φύσης του Σαλβαδοριανού Εμφυλίου δεν είναι για να οδηγείται κανείς σε συμπεράσματα από ένα μπερέ και μόνο. Επίσης να μην παρασύρεται από την ανάρτηση της φωτογραφίας σε ένα σάιτ για τον Εμφύλιο στο Σαλβαδόρ μεν, που ρωτάει στα ισπανικά αν ξέρει κανείς κάτι για τις φωτογραφίες αυτές δε...
Διότι εμένα η φωτό μου κάνει για Ευρώπη (Γιουγκοσλαβία; Ουκρανία; Γεωργία κτλ) γιατί δεν ξέρω αν έχουν φυλλοβόλα δέντρα στο τροπικό Ελ Σαλβαδόρ και η αρχιτεκτονική δεν είναι αυτό ακριβώς που φαντάζομαι για το Ελ Σαλβαδόρ (αν και ούτε φυσιοδίφης είμαι ούτε γνωρίζω για τα αρχιτεκτονικά στυλ της Κ.Αμερικής). Μια επιφύλαξη ή περαιτέρω έρευνα θα ήταν επιβεβλημένη.
Επίσης η φωτό παραείναι "σκηνοθετημένη" και δεν θα μου φαινόταν απίθανο να είναι από ταινία μυθοπλασίας για κάποιον ανατολικοευρωπαϊκό (;) πόλεμο των τελευταίων δεκαετιών...

Από το Μουσείο Της Ζωής μου- carte postale

Μπαίνω στο σπίτι στην Αθήνα κι είναι σα να ανοίγουν πύλες του μουσείου της ζωής μου. Στον τοίχο μια ακουαρέλα,  από τον αγαπημένο φίλο Κωνσταντίνο Κακανιά του οποίου ουκ ολίγα τα πορτραίτα μου και ουκ ολίγες οι αναμνήσεις και συνεργασίες αφού ως πρόσφατα εκείνος έφτιαχνε τα πολύ χαρακτηριστικά εξώφυλλα των βιβλίων μου –'βιβλίων ΜΑΣ' όπως έλεγε.

Εδώ, εγώ, στον αθηναϊκό μου κήπο στο Λυκαβηττό, στη Ρωμανού Μελωδού 5  για την οποία εκτός πολλών ανέκδοτων έχω και δυο ποιήματα στα '40 Του Θανάτου'.

Ο παλιός μου φίλος πια δε μου κάνει τα εξώφυλλα,

η μεγάλη ελιά κι οι λεμονιές του κήπου ξεριζώθηκαν

κι έγινε το παλιό μας σπίτι πολυκατοικία,

μα εγώ

είμαι ακόμα ζωντανή

εδώ

στο μουσείο της ζωής μου.

____________________________________________

Κωνσταντίνος Κακανιάς:

http://www.huffingtonpost.gr/2015/10/12/culture-konstantinos-kakanias-greeks-gone-west_n_8278956.html

Ρωμανού Μελωδού 5

Τα ποιήματα (εικονογραφημένα  με νεκρές φύσεις  του εκεί γραφείου μου από τον κ Kastell:

http://kastellakia.blogspot.gr/2013/09/pmanoy-meoy-5.html#axzz500uYvpW4

Μνήμη Ναπολέοντα Λαπαθιώτη 

αφιερωμένο στο Νίκο Αϊβαλή

           ‘Kαί οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

      και ήταν άσπρα τα σεντόνια’

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Ναι, οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

κι ήταν ερείπιο το σπίτι

και τον περίμενε το θύτη

γιατί είχε πια παραδοθεί.

Μα οι λεμονιές μας πάντα ανθίζανε

και στη βροχή έλαμπαν λεμόνια

σα να μην πέρναγαν τα χρόνια,

σα να μην ήταν να χαθεί.

Aπό τις γρίλιες μας που έτριζαν

περνούσαν το πρωί οι ακτίδες

και έδιναν φρούδες ελπίδες

ότι το σπίτι θα σωθεί.

Σα χρόνια πέρναγαν οι μέρες μας

σαν ώρες έφυγαν τα χρόνια

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Σαν τα παιδιά είναι τα σπίτια μας

―δεν είναι ανάγκη να το λέμε―

μιά ζωή δε φτάνει να τα κλαίμε

αν πριν χαθούμε έχουν χαθεί.

Aυτοί οι μπερντέδες που ήταν κόκκινοι

κρέμονταν πριν να γεννηθούμε

μα ήρθε η ώρα που πενθούμε

ό,τι ήταν για να μας πενθεί.

Ποιος θα θυμάται πια το γέλιο μας

ποιος την απελπισία, το δάκρυ

όταν δε βρίσκαμε την Άκρη

κι οι φίλοι έμοιαζαν εχθροί;

T’ άσπρα σεντόνια ήταν οι μάρτυρες

στο ηλιοβασίλεμα ροδίζαν,

και τα άνθη λεμονιάς θυμίζαν

πως Άνοιξη ξανά θα ’ρθεί.

Mιά ακρίδα κάποτε κοιμήθηκε

και ξεχειμώνιασε στην πόρτα

που του χειμώνα άγρια χόρτα

την έδειχναν πάντα κλειστή.

Και οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

και ήταν άσπρα τα σεντόνια,

μα ποιος να νιώσει τη συμπόνια

για ό,τι δεν έχει αισθανθεί.

Ναι οι λεμονιές μας πάντα ανθίζανε

και στη βροχή έλαμπαν λεμόνια

κι όταν γκρεμίστηκαν τα χρόνια

πέθανε κι η παλιά ζωή.

http://kastellakia.blogspot.com/2013/09/pmanoy-meoy-5.html

και

 http://kastellakia.blogspot.gr/2014/10/5-7-9-2001.html

___________________________

Για το AIDS από Proud Seniors Gr

Από τις πολλές ομάδες και συλλογικότητες που παρακολουθώ ή συνεργάζομαι, μια έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Είναι οι Proud Seniors GR, επειδή καλύπτουν ένα κενό που στον τόπο μας πολλοί ούτε καταλαβαίνουν ότι υπάρχει. 

Ως κοινωνία δε δείχνουμε ευαισθησία ούτε σεβασμό για τους μεγαλύτερους. Ως κοινωνία σε κάθε βήμα συναντάμε απαξίωση και περιφρόνηση για 'τη γριά' και τον 'παππού', 'τα 'παππούδια' που χαχα χάσανε τις συντάξεις και δεν ξέρουν να χρησιμοποιήσουν κοινωνικά δίκτυα και 'κλειδώστε τους στις εκλογές μη βγει η ΧΑ' (παρότι η ΧΑ αποδείχτηκε καταφύγιο του στερημένου νέου και σπανίως των μεγαλύτερων).

Με τέτοια συμπεριφορά, ρατσισμό δηλαδή, οφείλουμε να σκεφτούμε πόσο διπλά και τριπλά υφίστανται τις διακρίσεις οι ηλικιωμένοι που ανήκουν και σε μειονότητες. 

Το  Proud Seniors Gr καλύπτει το τεράστιο αυτό κενό. Είναι μια οργάνωση για τα δικαιώματα των ηλικιωμένων για και από ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

Κι επειδή η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα πολλά υπέφερε και στιγματίστηκε με την επιδημία του AIDS/HIV, λογικό είναι να δείχνει μεγάλη ευαισθησία και γι αυτό.

Σας φέρνω ενδιαφέρον ενημερωτικό κείμενό τους λόγω της ημέρας.

Γράφει ο Ηλιας Μυρσινιας απο Proud Seniors Gr

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα AIDS, θα ήθελα να αναφερθώ για τα άτομα με ηλικία 50 και άνω που ζουν με τον HIV, είτε διαγνωσμένα μετά τα 50 τους έτη είτε ζώντας/μεγαλώνοντας με τον ιό τις τελευταίες δεκαετίες έως και σήμερα. 

Αρχικά θα ήθελα να κάνω μια μικρή ιστορική αναδρομή για τον HIV/AIDS. To 1981 το σύνδρομο εντοπίστηκε για πρώτη φορά σε έρευνες που έγιναν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και της Νέας Υόρκης όπου καταγράφηκαν τα πρώτα συμπτώματα. Το 1983 απομονώθηκε ο ιός και ονομάστηκε πλέον Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (AIDS). Μέχρι να δημιουργηθεί το πρώτο φάρμακο υπήρξαν 500.000 θάνατοι από τον HIV/AIDS. Το 1986 δημιουργείται το πρώτο φάρμακο κατά του ιού, το ΑΖΤ. Έπειτα από το ΑΖΤ ως ένα τελείως αποτυχημένο φάρμακο με τεράστια τοξικότητα με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνονται οι ασθενείς στη θεραπεία και να πεθαίνουν, προήλθαν άλλα φάρμακα με τους ασθενείς να φτάνουν στα 40-41 φάρμακα την μέρα. Όλα αυτά τα χρόνια επικρατούσε ένα αίσθημα επιφύλαξης το πόσο αποτελεσματικές θα είναι οι νέες θεραπείες και που θα κατατασσόταν το προσδόκιμο ζωής για τα άτομα τα οποία είχαν διαγνωστεί στις δεκαετίες του 80' αλλά και 90'. 

Μετά από πολλές έρευνες, μελέτες και κλινικές δοκιμές οι επιστήμονες ανακάλυψαν το τι προκαλεί ο ιός HIV στον οργανισμό του ανθρώπου και τις επιπτώσεις που μπορούν να έχουν τα άτομα αυτά σε μελλοντικά χρόνια στις οποίες θα έπαιζε σημαντικό ρόλο η αντιρετροϊκή θεραπεία/αγωγή. Τα άτομα τα οποία είναι σε αγωγή 15-20+ χρόνια που έχουν φτάσει ή περάσει τα 50 τους έτη αλλά και αυτά που διαγνώστηκαν μετά τα 50 είναι αυτά που αφορά την ομάδα μας και γι' αυτό θα παραθέσω κάποια σχετικά στοιχεία: 

Σύμφωνα με την έκθεση που εξέδωσε η UNAIDS, το πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το AIDS, το προσδόκιμο ζωής των οροθετικών ανθρώπων είναι σήμερα κατά μέσο όρο 20 χρόνια περισσότερο σε σχέση με το 2001. Αναφέρεται πως η αύξηση αυτή έχει επέλθει χάρη στην βελτίωση της αντιρετροϊκής θεραπείας και της πρόσβασης σε αυτή. 

Ο HIV έχει πάψει να κατατάσσεται εδώ και χρόνια στα θανατηφόρα νοσήματα και θεωρείται πλέον χρόνιο νόσημα. Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν επαρκή πρόσβαση στα φάρμακα το προσδόκιμο ζωής παγκοσμίως, αυξάνεται. 

Συγκεκριμένα το προσδόκιμο ζωής για άνδρες είναι στα 73 έτη και για γυναίκες στα 76 έτη και όλο και αυξάνεται. Τα άτομα με ηλικία 50+ που βρίσκονται ήδη σε χρόνια αντιρετροϊκή θεραπεία, ναι μεν φτάνουν κοντά σε αυτά τα όρια προσδόκιμου ζωής, αλλά πάντα μεγάλο ρόλο έχει και ο τρόπος ζωής αυτών οπότε λόγω αυτού μπορεί το προσδόκιμο ζωής γι'αυτά τα άτομα να είναι πιο μειωμένο, παρόλα αυτά τα άτομα με ηλικία 50+ που έχουν διαγνωστεί μετά τα 50 έτη και ξεκίνησαν αντιρετροϊκή θεραπεία εξίσου, έχουν την ίδια δυνατότητα να φτάσουν αυτό το προσδόκιμο ζωής. Ένα σημαντικό μήνυμα κλείνοντας και την αναφορά μου είναι πως ένα άτομο που ζει με τον HIV, θα πρέπει να ακολουθάει ρητά την θεραπεία του και να είναι ΠΑΝΤΑ σε συνεννόηση με τον θεράποντα ιατρό του για το οτιδήποτε αφορά την υγεία του.

Proud Seniors Greece

Κορίτσια γρηγορείτε! Έχουμε επέτειο σήμερα.

Σα σήμερα, 30 Νοεμβρίου 1925 ο δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος απαγόρευσε στις γυναίκες να φορούν κοντές φούστες (άνω των 30 πόντων από το έδαφος) με συνέπεια γελοιογραφίες, τραγούδια και το θέαμα ένστολων να μετρούν φούστες γυναικών στους δρόμους.

Στο μεσοπόλεμο άλλαζαν πολλά. Αφού, μετά τις τεράστιες ανθρώπινες απώλειες του Α Παγκόσμιου Πολέμου, οι γυναίκες είχαν βγει να δουλέψουν κι είχαν για πρώτη φορά δικά τους χρήματα, άρχισαν να γίνονται ορατές οι αλλαγές, πρώτοι καρποί του σπόρου που είχαν φυτέψει με διωγμούς οι σουφραζέτες.

Οι κοντές φούστες και τα κομμένα μαλλιά έγιναν σύμβολα απελευθέρωσης. 'Ο,τι ξεκίνησε για λόγους πρακτικούς αφού, (ιδίως τότε δίχως ηλεκτρικές μικροσυσκευές και συχνά με κοινό μπάνιο) δεν ήταν εφικτό να διατηρήσει μια εργαζόμενη κοπέλα τα περίπλοκα χτενίσματα που απαιτούν τα μακριά μαλλιά και τα φορέματα με ουρά, με τις απαγορεύσεις έγινε μόδα που την ακολούθησαν και όσες δεν έβγαιναν για να εργαστούν.

Σήμερα, έναν αιώνα μετά μάς φαίνεται γελοία η απαγόρευση αλλά μην ξεχνιόμαστε, ζει και βασιλεύει η πεποίθηση των ανδρών ότι έχουν δικαίωμα να υπαγορεύουν στις γυναίκες τι να φορέσουν.

Είτε είναι που καθένας νομίζει πως δικαιούται να έχει άποψη για το αν θα φορέσουμε μαντίλα ή μπούρκα, είτε είναι το παλιό-καλό 'τι φορούσες;' προς την κακοποιημένη, είτε τα σχόλια για το ντύσιμο κι όχι το λόγο γυναικών πολιτικών, ακόμα κυκλοφορεί η μεζούρα που μετρά την κοσμιότητα της αμφίεσής μας.

Ακόμα δε νικήσαμε. Γι' αυτό, κορίτσια γρηγορείτε!

Φέρνω
το γνωστό άσμα του Μητσάκη και την εξαιρετική 'Βαλεντίνα' (με τη Μαρίκα Νίνου),
φέρνω φωτογραφίες της εποχής
και άλλα από τη συλλογή μου που δείχνουν την επιμονή των ανδρών να κρίνουν τα ήθη μας από την αμφίεσή μας π.χ. :
φινετσάτο αστειάκι με εικόνες κοπέλας 'πριν τον φάει' και 'μετά / αφίσα υπέρ μαντίλας όπου η γυναίκα παρομοιάζεται με γλειφιτζούρι  το τυλιγμένο καθαρό ενώ το ατύλιχτο  έχει μαζέψει μύγες/ την υστερία κατά μπούρκας και μπουρκίνι όταν είδαμε εικόνες απόλυτου παραλογισμού: ένστολους άνδρες, στο όνομα της Ελευθερίας,  να υποχρεώνουν γυναίκες να γδυθούν δημοσίως/  ΤΟ ΒΗΜΑ: άρθρο για τις γυναίκες βουλευτές και το έργο τους γίνεται εξώφυλλο με εικόνα μόνο πόδια σε γόβα και σκιστή φούστα. (Καταλάβαμε.)/
και, 
επειδή εδώ πάντα μιλάμε και για βιβλία, εξώφυλλο (και film) του La Garçonne του Victor Margueritte, μυθιστορήματος που σόκαρε διότι παρουσίασε το νέο τύπο γυναίκας, απελευθερωμένης σεξουαλικά με κοντά μαλλιά και κοντές φούστες. Η Γκαρσόν έγινε ταινία που απαγορεύτηκε το 1923 και ξαναέγινε το 1936, το 1957 και ξανά το 1988 για την τηλεόραση.  Αντίστοιχο της εποχής και επίσης λεσβιακής κλίσης έχουμε και στα ελληνικά το πολύ σημαντικό ξεχωριστό αυτοβιογραφικό της Ντόρας Ρωζέττι (το οποίο συστήνω).

Κατίνα (ή Χριστίνα) Βογιατζή, 22 ετών, συνελήφθη γι αυτή την κοντή φούστα (πού να βλεπε ο Πάγκαλος το μίνι).

Υστερία κατά μπούρκας στη Γαλλία. 

Αστυνομικοί, υποχρεώνουν γυναίκες να γδυθούν δημοσίως, 

στο όνομα της Ελευθερίας.

--> Προσθέτω

το σχόλιο του Φαρφουλά (του αγαπημένου φίλου εκδότη Διαμαντή Καράβολα) που μου θυμίζει το απολαυστικό βιβλίο του Βουτυρά 'Μέσα στην Κόλαση' (το οποίο έχω έχω παρουσιάσει στο περιοδικό Info) και μου δίνει απόσπασμα:

 

—Να τι τρέχει. Αυτός που τρώει ξύλο είναι ο Καλυβίτης, αρχιαστυνόμος, που μια φορά κι έναν καιρό είχε βγάλει μια διαταγή για τα κοντά φου­στάνια πως πρέπει να τα μακρύνουν, γιατί και γιατί... 
—Μα καλά, τι έφταιγε αυτός, ο άλλος έφταιγε! 
—Ο άλλος έχει πάρει την τιμωρία του, κι έπρεπε κι αυτός να πάρει το μερτικό του... 
Τώρα θυμήθηκε ο Βαρδούλης, πώς ο αρχιαστυνόμος είχε γράψει: Διατάσσομεν! Αυτό του ’χε κάνει κακό τότε του Βαρδούλη, άλλα και τώρα που το θυμήθηκε, πάλι ξαγριώθηκε...
—Για πάμε να δω από κοντά το ξυλοφόρτωμα! Δημοκρατία είχαν τότε και όλο Διατάσσομεν ήταν γεμάτη, που μύριζε τσαρισμό!
Πλησίασαν. Αλλ’ ο άνθρωπος ήταν ακίνητος... Οι γυναίκες όμως χτυπούσαν, χτυπούσαν...
Να όμως, ξαφνικά βλέπει ο Βαρδύλης μια μορφή γνωστή του, πολύ γνωστή και αγαπητή.
—Βρε η γυναίκα μου, είπε στο Διάβολο. 
Θέλησε να της μιλήσει, αλλ’ αυτή του είπε θυμωμένη:

—Δε μου λες, τι θέλεις εσύ μέσ’ στις γυναίκες; Δεν πας να φύγεις απ’ εδώ!...

Ο Βουτυράς στην αναρχική σάτιρά του "Μέσα στην Κόλαση" (1927) βάζει τον Καλυβίτη, που ήταν ο αρχιαστυνόμος του Πάγκαλου και υπεύθυνος για την τήρηση του μέτρου, στην κόλαση, και έναν όχλο γυναικών, μαζί και τη γυναίκα του, να τον ξυλοφορτώνουν ως τιμωρία για το επι γης έργο του! Και μιας και ανέφερα τον Βουτυρά να θυμίσω επίσης ότι ήταν ο πρώτος που έγραψε διήγημα με θέμα τον λεσβιακό έρωτα, το "΄Οταν σκάνε τα λουλούδια" που ενανεκδόθηκε πριν μερικά χρόνια αυτοτελώς από τον "Πολύχρωμο Πλανήτη" με εισαγωγή της Χριστίνας Ντουνιά και του Βάσια Τσοκόπουλου.

__________________________________________________