Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Μ' ένα χρυσό τζιτζίκι στα μαλλιά και αϋπνίες





Με ξελογιάζει η νύχτα, το γνωρίζετε. Η απόλυτη ησυχία, με σπάνιες κραυγές πουλιών, μιας νυχτερίδας ή ενός άτυχου θηράματος στα βράχια, δίχως φωνές, τραγούδια κι ανοησίες. Συνήθως σπάνε τη γαλήνη τα πουλιά, βλέπω το πρώτο λυκαυγές και ύστερα κοιμάμαι.
Μα είναι φορές που η σκέψη μάς ξυπνά αντί να ξεκουράζει και είχα υπερένταση. Διάβαζα πάλι, όπως καταλάβατε, όλη νύχτα μα δεν περίμενα το φως, έτρεξα να το βρω. Πριν τα πουλιά, πριν να ξυπνήσει ο κόσμος των ανθρώπων περπάτησα στη θάλασσα στα σκοτεινά ολομόναχη από πριν τη χαραυγή.

Είναι η Ηώς η ροδοδάκτυλη και ζαφρανοντυμένη κόρη των Τιτάνων κι αδελφή του Ήλιου που ανοίγει δρόμο στα σκοτάδια το πρωί. Πρώτη περνά και με άλογό της, το Φαέθωνα, σκορπά τη νύχτα ανεβαίνοντας στον ουρανό πάνω στο φτερωτό της άρμα.
Έχει έναν άνδρα και είναι μάνα των Ανέμων αλλά ένα βράδυ που ήταν στο κρεβάτι του Άρη τους είδε η Αφροδίτη και την καταράστηκε να νιώθει τρελό πόθο για τους νεαρούς θνητούς. Έτσι η Ηώς (μετά από πολλά γνωστά παιδιά που θα αποσιωπήσω από ευγένεια) έπεσε σε έρωτα με ένα αγόρι που έγινε γνωστό, το Γανυμήδη. Δεν πρόλαβε να τον χαρεί, τον άρπαξε ο Δίας να τον κάνει οινοχόο του κι εκείνη κράτησε τον Τιθωνό, τον αδελφό του, που για να μην τον αποχωριστεί ποτέ ζήτησε χάρη από το Δία να τον κάνει αθάνατο. Η χάρη δόθηκε με ολέθριες συνέπειες διότι (το έχουμε ξαναπεί) οι ευχές κι οι προσευχές είναι μυστήρια πράγματα που σπάνια μας βγαίνουν σε καλό. Η Ηώς, όπως όλοι οι ερωτευμένοι,  μέσα στο πάθος της είχε ξεχάσει ότι οι θνητοί γερνούν  κι ο Τιθωνός  ο αθάνατος έμοιαζε να γερνάει κάθε μέρα κι από λίγο ώσπου πολύ γρήγορα έγινε ένα βασανισμένο σάψαλο που ευχόταν να πεθάνει. Βαρέθηκε η Ηώς να τον φροντίζει, τον κλείδωσε στο δωμάτιό της για να βγει να διασκεδάσει κι ο Τιθωνός (που μάλλον τον λυπήθηκε ο Απόλλωνας) έγινε το τζιτζίκι που βγαίνει να γκρινιάξει με το πρώτο φως και νοσταλγεί τα χρόνια της παλιάς του αγάπης. Και από τότε, λένε οι μύθοι, μονάχα εμείς οι γηγενείς Ατθίδες έχουμε σπάνιο δικαίωμα το να φοράμε προς τιμήν του ένα χρυσό τζιτζίκι στα μαλλιά.
Μη με ρωτήσετε για το δικαίωμα, κανείς δεν ξέρει παραπάνω, μύθος είναι και έχει μια σχέση με το ταξίδι από την Τροία στην Αθήνα του απολλώνιου ηλιακού συμβόλου. Ο Τιθωνός και η άτυχη ζωή του είναι το δράμα που θυμάμαι όταν βλέπω την Ηώ, μια αυγή που κάθε μέρα την ανανεώνει η αθανασία, αλλά για άλλους είναι ο μύθος που θρηνεί πόσο σκληρά είναι τα γεράματα και η μοίρα των θνητών ακόμα κι αν τους αγαπήσουν οι θεοί τους.
Σας τον προσφέρω και από τον Tennyson και σας συστήνω να με ακολουθείτε κι όπως εγώ όποτε έχετε αϋπνίες να τις δαμάζετε με παραμύθια και με νυκτοπερπατήματα.
___________________________
Εικόνα:

Από το πρωί που βγήκα να περπατήσω πλάι στη θάλασσα και είδα την ανατολή. Η Ηώς έχει ήδη βγει και βλέπετε το άρμα του Ήλιου.

Κάτω αγαπημένο μου απόσπασμα από τον Τithonus του Alfred Lord Tennyson. Ολόκληρο εδώ.
«...............
Yet hold me not for ever in thine East;
 
How can my nature longer mix with thine?
 
Coldly thy rosy shadows bathe me, cold 

Are all thy lights, and cold my wrinkled feet 

Upon thy glimmering thresholds, when the steam 

Floats up from those dim fields about the homes 

Of happy men that have the power to die, 

And grassy barrows of the happier dead. 

Release me, and restore me to the ground; 

Thou seest all things, thou wilt see my grave: 

Thou wilt renew thy beauty morn by morn; 

I earth in earth forget these empty courts,

And thee returning on thy silver wheels.» 

________________________________________________

15 σχόλια:

  1. Πόσο θα ήθελα να κάνω νυχτοπερπατήματα στη θάλασσα..και να περιμένω να δω την Ηώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. to spiti mou ki emena dipla sth thalassa einai,oxi de zhlevw giafto,h zwh sou,toulaxiston mesa ap ta grapta sou,einai pou maresei vre dafnh.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μμμ τώρα σε κατάλαβα μα μην ξεχνάς πως τη ζωή εμείς τη φτιάχνουμε με τις επιλογές μας.
      Εύχομαι Ελένη μου να τ κάνεις και τη δική σου έτσι που να τη χαίρεσαι κάθε στιγμή, όπως χαίρομαι κι εγώ.

      Διαγραφή
  3. Τι ωραία, τι ωραία που μοιράστηκες αυτό το μύθο, δεν τον ήξερα καθόλου και πάλι φεύγω με κάτι όμορφο από δω. Μόνο που στη θάλασσα είναι ήρεμα και γαλήνια να περπατάς την αυγή, το ξέρω... αλλά στο δάσος είναι λίγο σκιαχτικά μωρέ, ίσως δεν το έχω συνηθίσει ακόμα, ποιος ξέρει..μπορεί μια μέρα να απολαύσω το χάραμα κάτω από κανένα δέντρο.
    Καλό σου βράδυ Δάφνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι από τους αγαπημένους μου,
      χάρηκα που σ' αρέσει Στεφανάκι.
      Το δάσος όμως δεν το συνιστώ για νύχτες, μου φαίνεται πολύ τρομακτικό και άγριο δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να περιπλανιέμαι μόνη. Εσείς εκεί έχετε άλλες χαρές με χρώματα όλη μέρα. Δε θέλω να βγεις έξω για Ηώς και να γυρίσεις Κοκκινοσκουφίτσα..

      Διαγραφή
  4. Βέβαια η ποίηση δεν είναι από τα δυνατά μου σημεία, αλλά Shakespear μου θυμίζει! 'Ομορφοι οι μύθοι, ιδίως όταν ξέρουμε ότι είναι μύθοι και δεν τους μπερδεύουμε με την ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμ.. ναι; 'Ομηρος, Θεόκριτος, Απολλόδωρος, Ησίοδος. Κι ακομα δες τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη και τους σχολιασμούς του Απολλώνιου του Ρόδιου.

      Τα οποία βεβαίως υπήρξαν οι πηγές για το Σαίξπηρ, όπως και για όλη την ευρωπαϊκή Ποίηση και Ζωγραφική που αντλεί συμβολισμούς και θέματα από Όμηρο, Ησίοδο και, μέσω Λατίνων για πιο εύπεπτα, Βιργίλιο.
      Ελπίζω να σε κάλυψα Επίκουρε και σου αφιερώνω AYTO

      Διαγραφή
  5. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει την όμορφη Μάντισσα Σίβυλλα, την οποία ερωτεύτηκε ο Απόλλωνας και για αυτό της είπε να του ζητήσει ότι ήθελε κι εκείνος θα το πραγματοποιούσε για χάρη της.
    Εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία και μέσα στην ύβρη της που ένας Θεός την ερωτεύτηκε, ζήτησε να την κάνει Αθάνατη. Πάνω στη βίαση της, ξέχασε να του ζητήσει και την Αιώνια Νιότη. Τα χρόνια περνούσαν κι η Σίβυλλα μαράζωνε, μέχρι που την λυπήθηκε ο Απόλλωνας και την μετέτρεψε σε Τζιτζίκι, κι απο τότε κλαίει για την ανοησία της.
    Κατά το Χρυσό Αιώνα, οι Εταίρες έπλεκαν στα μαλλιά τους ένα κλουβάκι με ένα τζιτζίκι μέσα, ώστε να προκαλούν τους Αθηναίους, κατά την έξοδο τους στην Αγορά, κερδίζοντας το βλέμα τους απο τη μια κι ως υπενθύμιση στον εαυτό τους πως η νιότη δεν θα είναι Αιώνια.

    Νυχτοπερπατητής....Κι επειδή εδώ η θέα δεν είναι τόσο όμορφη, βγαίνω μονάχα με Πανσέληνο στο μπαλκόνι με παρέα το φως των κεριών, μα σα άλλος βρικόλακας, αποσύρομαι πριν η Αυγή μου δείξει την ασχήμια της Πόλης.

    Καλή Μέρα Δάφνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσα κοινά έχουμε Ben...
      Θα πλέξω στους βοστρύχους ένα χρυσό κλουβάκι και θα έρθω κάτω απ' το μπαλκόνι να σου κάνει καντάδα η Αφροδίτη μέσα από το τζιτζίκι μου.. Δίχως την Ύβρι και σιβυλλικούς χρησμούς όμως― αρκετά περάσαμε..

      Διαγραφή
  6. Με τρομάζει η νύχτα. Χάνομαι στις σκιές της, κι αν έχω βγεί να περπατήσω ήταν μόνο από ανάγκη...
    Το γλυκοχάραμα όμως το λατρεύω! Ξυπνώ στις 5 καθημερινά, κι αυτές οι πρώτες του ήλιου αχτίδες είναι στα μάτια μου αστραφτερός θησαυρός.
    Να σε προσέχεις!
    Φιλάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι πρωινός τύπος λοιπόν.. Μα τόσο πρωινός που αν ήμασταν στην ίδια πόλη θα προλαβαίναμε να συναντηθούμε κάθε πρωί..

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.