Δεν κάνει να σας πω πού είμαι... αλλά...

Δεν κάνει να σας πω πού είμαι (ως αύριο) μα στο γειτονικό νησί και στο ίδιο ξενοδοχείο ερχόμουν πριν χρόνια με μεγάλη αγάπη, ημέρες ξεγνοιασιάς, γλεντιών, δικαστηρίων― όλα ανάκατα.

Κτίριο παλιό που κάποτε υπήρξε και μπορντέλο μα αργότερα ανακαινίστηκε πολυτελώς. Θυμάμαι στις πολυτελείς σοφίτες νύχτες ατελείωτες που παραγγέλναμε φαγητό κι ευχόμασταν ποτέ να μην περάσουν.

Σήμερα μόνη, τον θυμήθηκα ώσπου να μπω στο δωμάτιο (πάντα 'ένα όμορφο' ζητώ να μου δώσουν). Κι αν είσαι μόνος αυτό (πέραν της θέας-που δεν έχω) σημαίνει πάντα και ένα φαρδύ κρεβάτι αντί για τα δυό στενά μονόκλινα που μου έτυχαν).

Πριν έρθει η ώρα να βγω με τους φίλους που θα χαρώ να δω, σας στέλνω μια εικόνα όλο πίκρα. Ίδια τιμή, ίδια αστέρια με το τούρκικο (που επίσης έχετε εδώ φωτογραφίες του) αλλά τι διαφορά..

Πόσο στενό και γκρι και χαμηλοτάβανο μου φάνηκε μετά από τα πολυτελή μεγέθη της Πόλης- ψυγείο άδειο, αναγκάστηκα να παραγγείλω ένα μπουκάλι νερό (που με ευγένεια μου έφεραν προσφέροντας ένα γλυκάκι), χρειάστηκε να ψάχνω κωδικούς για reception και μπαρ και διαδίκτυο- ενώ στην Πόλη ένα φυλλάδιο με ενημέρωνε για όλα και το μπάνιο μου ήταν γεμάτο πολυτελή σαπούνια και shampoo λαδιού, πετσέτες ειδικές και ένα ψυγείο γεμάτο..

Παίζουν άραγε ρόλο όλα αυτά; Για ένα τουρίστα ίσως όχι. Αλλά για μένα- πέραν απόλυτης απουσίας πατριωτισμού- είναι μια θλίψη παρακμής που συντελεί στη γενική μας πίκρα.

Μα εσείς- αν μ΄αγαπάτε λίγο κάν'τε μια ευχή για μένα αυριο: Καλή τύχη να έχω: είναι για ένα καλό σκοπό και δίκαιο.