Άλλος γράφει κι άλλος πληρώνεται―Twitter, Facebook και ελληνική Τηλεόραση

Κάποτε ήταν οι αυλές γεμάτες σάπια οχήματα. Το έζησα με θλίψη. Γι αυτό σήμερα, κουρασμένη από το ξενύχτι-μα ευτυχής από τη λάμψη και την έμπνευση στα μάτια των μαθητών μου (χθες που είπαμε για το Θάνατο), δεν πρόκειται να βγω.

Θα ζήσω μια απ' τις δικές μου ημέρες με διάβασμα και γράψιμο και το απαλό τα-τά στην πόρτα όποτε ο Κύριος Kastell θέλει να μπει να με ρωτήσει τι θα φάω ή αν θέλω να δω μαζί του μια ταινία.

Η εικόνα που σας δίνω είναι από την  Άνω Μερά, Τετάρτη απόγευμα και μου έδωσε χαρά. Γλιτώνουμε πια από τα άχρηστα κι αυτό είναι νέο για ένα λαό που κάποτε θεωρούσε το αυτοκίνητο περιουσία. Αντίθετα το λόγο ούτε τότε ούτε τώρα τον θεώρησε άξιο αμοιβής ή έστω μνείας. Το επαναδιαπίστωσα.

Θυμάμαι κάποτε τους πρώτους Μήτσους του Λαζόπουλου (πριν τον πιάσει ο διδακτικός ξερολισμός) που, άρεσαν δεν άρεσαν, ήταν τόσο καινούργιοι σε εκφράσεις δρόμου που πολλοί απορούσαν αν βρισκόταν μεταμφιεσμένος πλάι τους όσο τα κουβέντιαζαν στα καφενεία. Άλλοι μισογνωρίζαμε πού πάει και τα ακούει από νεανικές παρέες.

Χρόνια αφελή και άνετα που όδευαν προς φούσκα και τίποτε δε δίδαξαν σ΄εκείνους που αυτόκλητοι διδάσκουν και ηθο-ποιούν.

Εννοείται, δεν τον βλέπω- άλλο είναι το κοινό του. Όμως, σαν το Σαββόπουλο πριν κάποια χρόνια, έχει ακόμα κάποιους που ελπίζουν πως κάτι πιο γενναίο θα τολμήσει, και αυτοί με ειδοποίησαν ότι πρέπει να με ακούει ή να με διαβάζει διότι χρησιμοποίησε δυό αστεία μου, απ' αυτά που αργά το βράδυ γράφω κάποτε σα Καληνύχτα στο Twitter ή το Facebook. Κοινοποιούνται, και χαρά μεγάλη μου να ταξιδεύουν. Μα θα ήθελα να θυμηθείτε εσείς που τους βλέπετε  ότι στον κόσμο τον πολιτισμένο και τον έντιμο αυτά πληρώνονται. Υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε 'εξυπνάδες' σε κωμικούς και θεατρογράφους ή και συγγραφείς «ευπώλητους», είτε ακριβά είτε έστω για μια μνεία στους τίτλους.

Για τα δικά μου δε με νοιάζει (και μνεία δε θα ήθελα) -μα μια και έτυχε θέλω να αναφέρω και για τους 'Ράδιο Αρβύλα' (τους το έγραψα μια μέρα που είδα τους τίτλους τους) πως έκλεψαν ιδέα από το Θεσσαλονικιώτικο 'Σούπερ Δημήτριο', μια ταινία απολαυστική και τολμηρή που σατιρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα, φτιάχτηκε μόνο με €2000 και αγάπη και την προσφέρουν δωρεάν στο Διαδίκτυο. Είναι η σκηνή που ο Σούπερ Δημήτριος πετά οδηγώντας σα να είχε τιμόνι και τους το έγραψα ότι είναι ντροπή που ούτε ένα ευχαριστώ στους συντοπίτες τους «για την ιδέα των τίτλων» δεν είχαν, μα απάντηση δεν πήρα και σας ομολογώ ότι, τους μήνες που πέρασαν από τότε, δεν ξαναείδα και δε γνωρίζω αν αφαίρεσαν ή επανόρθωσαν το λάθος τους. 

Παράδοση να πληρώνονται οι συνεντεύξεις, ξέρετε, δεν έχουμε. Ίσα-ίσα 'σταρ' και πολιτικοί συχνά (άκουσα) πληρώνουν για να βγαίνουν στα παράθυρα ειδήσεων. Με γειά τους με χαρά τους αφού το μπορούν,  όμως… ένιωσα πως την επόμενη φορά που θα θέλω να μοιραστώ κάτι που με διασκέδασε θα μου περάσει από το νου ότι δουλεύω τζάμπα για τους.. για τους…. Με καταλάβατε…

_____________________________________________________

Εικόνα: 

Άνω Μερά, έξω από το σχολείο. Τα διώχνουμε τα σκουπίδια μας.

Σούπερ Δημήτριος, αξίζει:

Η ταινία με σκέτο κλικ: http://www.superdemetrios.gr/?page_id=770