Με λύπη μαλακιά που η βροχή φτωχαίνει

Το παραθυράκι πάνω από την καφετιέρα, στην κουζίνα, μόλις ξύπνησα.

Η βροχή «φτωχαίνει ακόμα και τη λύπη» λέει ο Ρίτσος, «γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της».

Λέει για άλλες βροχές, της συνοικίας, μα το θύμήθηκα και σας το θυμίζω:

(απόσπασμα)

-Γιάννης Ρίτσος

 «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»

Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,

μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής

τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,

νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,

τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα

και τη λύπη,

γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει

σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορεί να σκύψει,

να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι

που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ της πρόσωπο

τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν κλαίει-

κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει.

Τούτη η βροχή

μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, όχι για μένα και για σένα-

δεν έχουν στόχο τα λόγια της – γι αυτό μας μιλάνε-

δεν αφορούν εμάς, δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,

να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, να μας παρηγορήσουν,

δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση

σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία- Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν

το μοσκοβόλημα της γης- όχι της γης όταν σκάβουν ένα λάκκο-

της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται

και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –

μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη

που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει…»