1 χρόνο χωρίς τη Στάλη― και δεν παλεύεται

'Φίλες για πάντα' έγραφε πάνω στις φωτογραφίες μας.

Δεν τον αντέχω αυτό το θάνατο. Έχω χάσει πολλούς φίλους αλλά αυτός της Στάλης δεν αντέχεται. Πονάει η καρδιά μου καθώς γράφω, σα να αδειάζει το αίμα, σα να χάνομαι –γι αυτό και γράφω αποσπασματικά και άσχημα. 

Είχε ένα τρόπο να μαζεύει γύρω της ανθρώπους με αξία και στα αμέτρητα κουτιά και συρταράκια της φύλαξε θησαυρούς τα ενθυμήματα. Κάπου θα έχει τακτικά βαλμένα τα ποιητικά πεσκέσια μου, τα ευχαριστώ για τα χίλια δυό μικρά δωράκια που δένουν τις φιλίες.

Της έλεγα ταρώ από πάντα. Τα τελευταία- όπως έγινε και με άλλο φίλο πριν πεθάνει, ήταν τα ωραιότερα. Νοσοκομείο, ναι, μα όχι εγχείρηση και μια ολοκλήρωση, ένα κλείσιμο του κύκλου, μια νιρβάνα. Και πάλι, ο νους δεν πήγε, αρνιόμουν να το δω και τα κλεισα ζητώντας να μου κάνει ερωτήσεις για συγκεκριμένα.

Χρόνια γειτόνισσες, χρόνια φίλες. Στην Αθήνα, στην Πόλη, στη Μύκονο, στο Βερολίνο- γιατί  η Στάλη δεν καθόταν λεπτό. 'Γυρίστρα είμαι' έλεγε.

Ξυπνούσα αργά κι έβρισκα Κυριακές στο πρεβάζι μου τις κυριακάτικες εφημερίδες να με περιμένουν. Περνούσα ώρες διαβάζοντας και γράφοντας κάτω από τη μεγάλη μας ελιά κι ερχόταν αναψοκοκκινισμένη από τις βόλτες της, πάντα με κάτι φρέσκο, βιβλία κι ανθρώπους και νέα κοσμικά αλλά ποτέ κουτσομπολιά. Ήταν ο πιο διακριτικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου.

'Δεν είμαι κυρία σαν εσένα', μου έλεγε. 'Άμα μαλώνω μου βγαίνει το άλλο'.

Και είχε άδικο.

Πάντα μείωνε τον εαυτό της. Βρέθηκα κάποτε μπροστά σε ένα καυγά  άκρας κατινιάς απ' αυτούς που καταλήγουν σε υστερίες, την έβριζε χυδαία κάποια κοινή φίλη ώσπου την τάραξε μέχρι λιποθυμίας. Κι ύστερα το συζητούσαμε κι ήταν θιγμένη, θυμωμένη, οργισμένη όσο δεν παίρνει. Κι όμως, ούτε την ώρα που η άλλη φώναζε, ούτε μετά όταν μείναμε οι δυό μας δεν την ξέφυγε ένα μεγάλο εξευτελιστικό μυστικό για την εχθρό της που ήξερα πως ήξερε.

Ποτέ δε βρέθηκε σε παρεξήγηση, ποτέ σε σούπα-μούπες κι ας ήταν πάντοτε πιστή και αφοσιωμένη στους φίλους.

Σε ομιλίες και γιορτές μου ερχόταν με κόκκινα τριαντάφυλλα, πολλά μια αγκαλιά και μια τσάντα.

Τριαντάφυλλα έχουν και τα δώρα της. Κουτιά, ημερολόγια και χαλκομανίες στα τετράδια που μου αγόραζε για το ημερολόγιό μου.

Μας φύλαγε την πρέζα όταν με τον Παύλο βαυκαλιζόμασταν πως θα την κόψουμε αν παίρνουμε λιγάκι μόνο μετά της 5.μμ που εκείνη γύριζε από το γραφείο. Το ειδύλλιό τους τέλειωσε μα έμειναν φίλοι. Με όλους ήταν φίλη. Κι όλοι οι οι φίλοι έχουν μια δική τους Στάλη που πενθούν. Μια Ηλιοστάλακτη που φεύγοντας αφήνει μαύρη τρύπα.

4 μήνες πριν είχε πεθάνει η Λιόπη. Εγώ τις είχα συστήσει. Ήταν πριν τα ΒΥΖΙΑ και παρακάλεσα τη Στάλη να βοηθήσει ενδυματολογικά τη Λιόπη διότι στο προηγούμενο ντοκιμαντέρ της την είχαν βάψει αγνώριστη 'επαγγελματικά' όπως βλέπουμε κάτι νύφες-τέρατα. Ντύνονταν παρόμοια, με χρώματα, πλεκτά, με φραμπαλάδες, κορδελίτσες και ήξερα πως το αλάνθαστο γούστο της Στάλης θα βοηθούσε να φανεί η Λιόπη όπως την ξέρουμε. Αμέσως έδεσαν.

4 μήνες πριν τη Στάλη έφυγε η Λιόπη. Η Στάλη ήταν ήδη στο νοσοκομείο, πάλι κάτι είχαν βρει, πάλι εξετάσεις, πάλι ελπίδες, πάλι πόνος. 'Καλό ταξίδι γενναίο κορίτσι' την αποχαιρέτησε. 

Πίστευα πως η Στάλη θα έλεγε για μένα. Είχε χαρτιά μου, ποιήματα, αναμνήσεις, ήταν από τους μάρτυρες πως έζησα και πως. Ήξερε πόνους και πληγές, ήταν παρούσα στα τρελά μου και τα αίσχη μου. Και ήξερε κόσμο. Όλους σας. Πίστευα πάντα πως εκείνη θα έλεγε για μένα.

Και μου λείπει.

Μου λείπει η παρέα, τα ταξίδια, η γκρίνια και το χιούμορ της, τα αγγελάκια στις γιορτές και τα φωτάκια. 

Δεν το αντέχω. Ένα χρόνος πέρασε κι ακόμα δεν το δέχθηκα. 

Ακόμα υποφέρω, αυτό δε συνηθίζεται.

Από 'Τα 40 Του Θανάτου' μου, το δικό της:

ΡΩΜΑΝΟΥ ΜΕΛΩΔΟΥ 5 [7-9 Σεπτεμβρίου 2001]

αφιερωμένο 
στην Ηλιοστάλακτη Βαβούλη
τη Γειτόνισσά μου και Φίλη .

Χάνεται ο κόσμος μας, πέφτουν τα κάστρα

το αγαπημένο πλοίο έπεσε σε ξέρα·

συντρίμμια οι αναμνήσεις, σβήσανε τ’ άστρα

με τα λαμπάκια σου που κάνανε τη νύχτα μέρα.

Φαντάσματα επιστρέφουμε στο γκρεμισμένο σπίτι

σα στοιχειωμένη η παλιά ζωή μας  κυνηγάει·

το δαχτυλίδι έπεσε στου ποταμού την κοίτη

και το νερό του χρόνου πίσω δε γυρνάει.

Mοιρολογούμε και πενθούμε, πια ξεριζωμένοι

πρόσφυγες που περιπλανιόμαστε στην ίδια πόλη·

κλαίγοντας τριγυρνάμε σα χαμένοι,

σαν τα πουλιά που χτυπηθήκαν από ασχέτου βόλι.

Πού είναι οι γέρικες ελιές κι οι φτέρες;

Πού είναι οι γάτες, η αλόη του παππού στη γλάστρα,

οι πόρτες μας που έτριζαν; Πού είναι οι μέρες

που έμοιαζαν ατέλειωτες και άπειρες σαν τ’ άστρα;

‘Σα να μη ζήσαμε ποτέ. Καλά που λείπεις’

είπες· καλά που δεν την είδα τη ζωή μας ισοπεδωμένη.

Aλλά με πνίγει ο λυγμός αυτής της λύπης

και η οργή που όσο κι αν πονάμε, μάρτυρας δε μένει

                                            από την τέχνη, την αγάπη, τη φιλία

                               όταν σταθούν ’μπρος στων αρχιτεκτόνων τη μανία.

___________________________________________________________________

Από: 'Τα 40 του Θανάτου', μου

Στη Ρωμανού Μελωδού 5 ζήσαμε με τον Mr Kastell

χρόνια σα μέρες και μέρες σα χρόνια, με Τέχνη, όνειρα, παθιασμένη αγάπη, μεγάλες δυσκολίες και πίκρες που μοιραζόμασταν στον κοινό μας κήπο με την αγαπημένη μου (τότε) γειτόνισσα και (πάντα) φίλη Ηλιοστάλακτη Βαβούλη, μια γυναίκα μοναδική, προικισμένη με τη διακριτικότητα του ιδανικού γείτονα και τη στοργή του πιστού φίλου.

Ο πόνος μου που γκρεμίστηκε το αγαπημένο σπίτι έγινε πένθος βαρύ επειδή μαζί με τη γέρικη ελιά, τα κοτσύφια μου και τα θροΐσματα της ψηλής αχλαδιάς έχασα και τη συντροφικότητα και τη θαλπωρή μιας καθημερινότητας  που αν είχα παρόμοια εμπειρία νομίζω θα την έλεγα «οικογενειακή». 

Τη μετακόμιση τη βίωσα σα να ήταν  θάνατος ολόκληρης της μόνης «οικογένειας» που γνώρισα στη ζωή μου.

https://kastellakia.blogspot.com/2014/10/5-7-9-2001.html#axzz6x7UKwOC9

Ηλιοστάλακτη Βαβούλη ― rip

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/06/rip.html#axzz5qLe8Ebm6

Cassambalis― Η Τέχνη της ζωής και τα κεφτεδάκια της Καγκελαρίου
http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2017/11/cassambalis_19.html#ixzz5qTFvC7hh

Τα όχι με γαλούχισαν αλλά με ναι έρχεται το «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»

Χθες ο κύριος Kastell είδε στο ψυγείο μικρά κονσερβάκια coca cola και αντέδρασε όπως πέρσι το καλοκαίρι που παρήγγειλα καρπούζι.

―Αφού δε σου αρέσει, μου είπε με ειλικρινή έκπληξη.

― Δε μου άρεσε, απαντώ. Από 17 ετών είχα να πιω coca cola κι από τότε ίσως είχα να φάω καρπούζι. Αλλά πέρασαν δεκαετίες και άλλαξα. Αλλάζουμε με τον καρό. Και πάλι καλά, δηλαδή, αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή κι εμείς ανεπίδεκτοι μαθήσεως κι εξέλιξης.

Τα όχι είναι ένας από τους πυλώνες που στηρίζουν την κομψότητα και την ανεξαρτησία· τα όχι και το να ξέρεις να τα λες είναι μεγάλη δύναμη. Διδάσκεται μάλιστα, σε μαθητευόμενους μάγους (και όχι μόνο) ως άσκηση το να λες κάθε μέρα ένα όχι σε κάτι που θέλεις πολύ. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία, μπορεί να είναι μια κουταλιά ζάχαρη στον καφέ ή μια σοκολάτα ή μια στιγμή τεμπελιάς ή ένα τηλέφωνο κάπου που θες πολύ μα η λογική λέει άλλα, ή μια σπατάλη, μια πολυτέλεια, ένα δώρο, μπορεί να είναι οτιδήποτε φτάνει να το επιθυμείς αλλά να κρατηθείς κι αυτό το όχι όταν γίνεται συνήθεια δυναμώνει το χαρακτήρα και χτίζει τη θέληση και την αυτοπειθαρχία που όταν θα τις χρειαστείς θα τις έχεις κατακτήσει.

Ήμουν καλή σ' αυτή την άσκηση ― όχι σε όλα προφανώς, ξέρετε τη ζωή μου, αλλά σε όλα σχεδόν, ιδίως στυλιστικά και φαγητά κι ανθρώπους κι ίσως αυτό το όχι να με βοήθησε να κόψω συνήθειες όταν άρχισαν να με ενοχλούν, όπως π.χ. πρόσφατα το τσιγάρο.

Αλλά σήμερα όταν άφησα να πέσει το βιβλίο στα πόδια μου και θαύμαζα το αγαπημένο μου «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»* ο νους μου πήγε στα ναι. Τα ναι τα δύσκολα.

Ένα από τα ναι μου είναι οι δικές μου νύχτες μέχρι το ξημέρωμα. Κοιμάται το σκυλί στα πόδια μου και στη φωλιά των πουλιών πάνω απ' την πόρτα μας έχει ησυχία, κοιμούνται ακόμα. Θυμάμαι το άγχος όταν είχα κάτι να κάνω το πρωί και ήξερα ότι θα κοιμάμαι, το άγχος δυο τρεις φορές που φέρνει το όχι στο νου και θα ήταν εύκολο να αφήσω το βιβλίο μου ώστε να μπορέσω να ξυπνήσω εγκαίρως. Ακόμα και απουσίες στο σχολείο είχα εξ αιτίας του διαβάσματος, των «εξωσχολικών» alas όπως ονομαζόταν από τους δασκάλους η Λογοτεχνία. Κι άντε να πεις μετά στην τάξη ότι απουσίασες τις πρώτες ώρες ή, το άλλο, ότι ήρθες αδιάβαστη επειδή διάβαζες όλη τη νύχτα.
Τα ναι έχουν μεγάλη γοητεία όταν το όργιο μάς καλεί. Σπατάλη χρήματος και χρόνου και υγείας, τα ναι τα δύσκολα, που με κατέστρεψαν.

_____________________________________________________

*από το πρώτο μου βιβλίο, ΠτΜΚ το αγαπημένο μου «γαλάζιο που κολλάει στα τζάμια»
Εικόνα
το δωμάτιό μου όταν πέφτει το βιβλίο από τα χέρια και βλέπω το πρώτο φως.

Η χρυσαυγίτικη στροφή του Αρκά; 360 μοιρών

Βλέπω να ξαφνιάζονται μερικοί με τη χρυσαυγίτικη στροφή την εμφανέστατη στην εμετική αναφορά στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Με το κερασάκι δηλαδή. 

Δεν πρόκειται καν για γελοιογραφία αλλά για ένα κειμενάκι με λίστα των πασίγνωστων συνεπειών κακοδιαχείρησης της χώρας που επαναλαμβάνουν σχεδόν 10 χρόνια τώρα οι 'σηκωθείτε-από-τους –καναπέδες'. Σε πρώτο πρόσωπο λοιπόν ο Αρκάς μας λέει τον πόνο του που πήγε να ψηφίσει [«Αλλά όταν ήρθε η ώρα ψήφισα!» μάς εξομολογείται με θαυμαστικό σαν το να ψηφίζεις να είναι ισότιμη καταστροφή με το «καιγόταν το σπίτι μου», και με τις «θηριώδεις εισφορές»].

Ανάμεσα στις ασυναρτησίες όμως ταυτίζεται απολύτως με τους δολοφόνους που λύντσαραν το Ζακ και συνεχίζει την εξομολόγηση των βασάνων του:

«Όταν μου έσπασαν το μαγαζί με είπαν νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα».

Πόσο αγρίως προβληματικός είναι ο άνθρωπος που μπροστά σε ένα λυντσάρισμα ταυτίζεται με τους φονιάδες; Πόσο ανόητο είναι να εξισώνεις το θάνατο του ενός με τα «με είπαν» του άλλου;

Αυτή η αναφορά στη δολοφονία είναι εγκληματική. Μα εντελώς εντός του θέματος της μετάθεσης ευθύνης στο θύμα, του 'φταις που δεν αντέδρασες όταν σε σκότωναν'. Δε με ξαφνιάζει.

Με ένα όμως ξαφνιάζομαι. Μ' εσάς, που κοινοποιείτε τις αηδίες του και που τώρα αίφνης ξαφνιαστήκατε που ο Αρκάς είναι χρυσαυγίτης. 

Φέρνω αυτό το τελευταίο επίμαχο με άρθρα και σχόλια και την απάντηση του κειμενογράφου (πάλαι ποτέ σκιτσογράφου) που κατά την κοινότατη συνήθεια της εποχής μας, αποκαλεί 'τρολ' όποιον τολμά να κάνει κριτική κι αμέσως μετά μάς αποκαλεί φανατικούς και ηλίθιους. 

Κι επειδή βλέπω κάποιους να νοσταλγούν «τον παλιό» Αρκά ή άλλους να μιλούν για πολιτικά πιστεύω, φέρνω και δέιγμα, δυό σκιτσάκια από εκείνα που εγώ πάντα σιχαινόμουν: ένα με το οποίο, σεξιστικά, ρατσιστικά και χονδροφοβικά, τον διασκεδάζει άνδρας που παίρνει ρολό για να απλώσει κρέμα ήλιου στην πλάτη της χοντρής κι ένα άλλο, που εξ ίσου διακρίνεται για αντίστοιχη φινέτσα και πρωτοτυπία, στο οποίο γελά με μασέλες ηλικιωμένου ενώ δε λείπει βεβαίως και το χιούμορ κατά της συμβίας.

Να τον χαίρεστε παλιό ή καινούργιο!

__________

Το κείμενο:

«Μου είπαν πως είμαι ο ταξικός εχθρός και πρέπει να πληρώσω. Δεν μίλησα. Με γονάτισαν με θηριώδεις εισφορές και εκδικητική φορολογία. Δεν μίλησα.

Όταν μου έσπασαν το μαγαζί με είπαν νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα. Δεν μίλησα. Όταν καιγόταν το σπίτι μου και οι δικοί μου με είπαν παράνομο και αυθαίρετο. Και πάλι δεν μίλησα.

Αλλά όταν ήρθε η ώρα ψήφισα! Τώρα μου λένε ότι αδίκησαν τη μεσαία τάξη και ήρθε ο καιρός να επανορθώσουν. ΤΩΡΑ! Ένα μήνα πριν τις εκλογές. Πάλι δεν μιλάω».

  Θέλει ο Αρκάς να κρυφτεί κι η Χρυσή Αυγή δεν τον αφήνει

Κοινοποιεί ο δολοφόνος*

*ο μεσίτης: https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/12/art-poll-justice4zak.html#axzz5qFlzTs2Q

newsbeast

Αρκάς: Το σκίτσο που προκάλεσε αντιδράσεις, η απάντηση και ο «φανατικός ηλίθιος»

Περισσότερα από 2.000 σχόλια και δεκάδες χιλιάδες αντιδράσεις προκάλεσε το σκίτσο που αναρτήθηκε στην επίσημη σελίδα του Αρκά στο Facebook για τη μεσαία τάξη, τους νοικοκυραίους και τους φασίστες.

Μάλιστα, οι διαχειριστές της σελίδας απάντησαν, κάνοντας λόγο για τρολ που απειλούν με report τη σελίδα. «Τα γελοία τρολ απειλούν με ρηπόρτ τη σελίδα μας παρερμηνεύοντας δολίως την ατάκα του σκίτσου. Αν ο Αρκάς ήθελε να γράψει αυτά που υπονοούν θα τα έγραφε ευθαρσως χωρις να τους φοβηθεί. Ας κάνουν όσα ρηπορτ θέλουν. Όση και να είναι η λύσσα τους να είναι σίγουροι ότι δεν μπορούν να φιμώσουν αυτή τη σελίδα», ανέφεραν.

Ένα άλλο σκίτσο που αναρτήθηκε στη σελίδα του Αρκά έστελνε το δικό του μήνυμα: «Μην προσπαθείς να αλλάξεις άποψη σε έναν φανατικό ηλίθιο. Χάνεις τον καιρό σου και φανατίζεις περισσότερα τον ηλίθιο».

Το αρχικό σκίτσο που ξεσήκωσε τις αντιδράσεις καυτηρίαζε τις κινήσεις της κυβέρνησης για τη μεσαία τάξη και τις προσπάθειες που κάνει να στραφεί προς τα εκεί πριν τις πρόωρες εθνικές εκλογές.

Στο σκίτσο του Αρκά φαίνεται ένα άνδρας, ο οποίος ανήκει στη μεσαία τάξη, όπως αφήνεται να εννοηθεί και λέει τα παρακάτω λόγια.

«Μου είπαν πως είναι ο ταξικός εχθρός και πρέπει να πληρώσω. Δεν μίλησα. Με γονάτισαν με θηριώδεις εισφορές και εκδικητική φορολογία. Δεν μίλησα.

Όταν μου έσπασαν το μαγαζί με είπαν νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα. Δεν μίλησα. Όταν καιγόταν το σπίτι μου και οι δικοί μου με είπαν παράνομο και αυθαίρετο. Και πάλι δεν μίλησα.

Αλλά όταν ήρθε η ώρα ψήφισα! Τώρα μου λένε ότι αδίκησαν τη μεσαία τάξη και ήρθε ο καιρός να επανορθώσουν. ΤΩΡΑ! Ένα μήνα πριν τις εκλογές. Πάλι δεν μιλάω».

Λα Μόγιο‏ 

Ήρθες δεύτερος Αρκα https://https://twitter.com/kete_lapongo/status/1135261460362403851

Δαφνη Χρονοπουλου‏

Όχι.Σκόπιμη αναφορά είναι το ύφος .και το άλλο παράφραση. Γκουγκλάρετε Μπρεχτ και Martin Niemöller

Konstantinos Illantzis

Ο Αρκάς παίζει να είναι ο Μπογδανος

Αγγελικη Γκιλουδα

να δειτε που ο αρκας τελικα θα ειναι ο κοσμηματοπωλης της γλαδστωνος

Manolis Grigorakis‏ 

Δεν είναι Αρκάςπαιδιά, Μεσσήνιος είναι διορισμένος από τον Σαμαρά.

GioDim_‏ 

Ξέχασε ο "απολιτίκ" #Αρκαςνα πει οτι εκτος απο νοικοκυραιο, ακροδεξιο και φασίστα, τον είπαν και κατηγορούμενο ως αυτουργό θανατηφόρας σωματικής βλάβης

Synthimata_se_toixous‏ 

Γαμώ την ώρα και τη στιγμή που όταν ήμουν γυμνάσια μάζευα ένα , ένα τα ευρώ για να πάρω κόμιξ του. #εφτυσα_αιμα #Αρκας

Το γνώθι σαυτόν

ikas‏ 

Ο #Αρκάς έχει 943Κ likes στη σελίδα του. Το σκίτσο που ξεπλένει τους φασίστες δολοφόνους του #Ζακ έχει 5Κ shares. Που σημαίνει ότι όλο το ελληνόφωνο Facebook το είδε. Και κάποιοι επηρεάστηκαν, λίγο παραπάνω έστω, υπέρ της ακροδεξιάς και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, >>

e-tetRadio.gr‏ 

Ο Αρκάς, όλο και πιο βαθιά μέσα στην αθλιότητα. Δεν σε είπε κανένας νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα όταν σου έσπασαν το μαγαζί αλλά όταν δολοφόνησες με κλωτσιές στο κεφάλι τον Ζακ, έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο... 

κομπλεξιKabouro‏  

"οταν μου εσπασαν το μαγαζι, με ειπαν νοικοκυραιο, ακροδεξιο και φασιστα. δεν μιλησα." - Αρκας καλα εκανε και δεν μιλησε τοτε γιατι τωρα που το εκανε δειχνει τι μαλακιες θα ελεγε. δεν ειναι ενα τυχαιο παραδειγμα αυτο, εννοει τον Ζακ ξεκαθαρα και παιρνει θεση απεναντι. ξεκαθαρα

Maria Papadatou‏ 

Αν αυτός που ξεπλένει τους δολοφόνους του Ζακ είναι ο Αρκάς που αγαπήσαμε κάποτε, εγώ είμαι ο Πάπας της Ρώμης.

Δαφνη Χρονοπουλου‏ 

που αγαπήσατε κάποτε. 

Σε εποχές με μικρότερη πόλωση πολλοί δεν τα πρόσεχαν αυτά.

documento

«Πάντα αυτά πίστευε, αυτά έλεγε πάντα» σχολίασε, μεταξύ άλλων, ο γνωστός σκιτσογράφος που ασχολείται με την πολιτική γελοιογραφία Στάθης, με αφορμή το πρόσφατο σκίτσο του Αρκά, που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων.

«Ο Αρκάς έχει το χιούμορ του, σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι. Έχει το δικαίωμα να λέει τη γνώμη του και να κρίνεται για αυτή, σε μερικούς δεν αρέσει η γνώμη του Αρκά. Πάντα αυτά πίστευε, αυτά έλεγε πάντα. Εγώ είμαι αριστερός εκείνος έχει άλλες απόψεις. Δεν μπορεί να του καταλογίσει κανείς ότι άλλαξε» ανέφερε στο News 247 ο Στάθης Σταυρόπουλος, προσθέτοντας:

«Φαίνεται πως τελευταία ερεθίστηκε από την πολιτική. Είναι ένας σκιτσογράφος ο οποίος παλαιότερα δεν ασχολείτο με την πολιτική, τώρα αποφάσισε να ασχοληθεί. Αυτό που μπορεί ενδεχομένως να του καταλογίσει κανείς είναι ότι προσέγγισε την πολιτική με υπεροψία. Παλαιότερα έλεγε πως δεν ασχολείται με την πολιτική και αυτό το θεωρούσε κάτι το ωραίο. Αντιθέτως, όλοι πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική και να διατυπώνουν τη γνώμη τους» συμπλήρωσε ο Στάθης, ο οποίος είναι υποψήφιος με τον Γιάνη Βαρουφάκη στις επερχόμενες εκλογές.

Σημειώνεται ότι στο σκίτσο του Αρκά που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, ο πάλαι ποτέ απολιτίκ σκιτσογράφος, μεταξύ άλλων, αναφέρει « Όταν μου έσπασαν το μαγαζί, με είπαν νοικοκυραίο, ακροδεξιό και φασίστα. Δε μίλησα», κάνοντας σαφή αλλά… ελλιπή αναφορά στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της Αθήνας, από την οποία προφανώς το μόνο που του έκανε εντύπωση ήταν το… «σπάσιμο του μαγαζιού» και καθόλου η ίδια η δολοφονία…

Ο Αρκάς όμως φαίνεται ότι δε δέχτηκε τις αντιδράσεις που προκάλεσε με… απολιτίκ τρόπο και επανήλθε, ενοχλημένος από το ότι υπήρξαν πολλοί που… τόλμησαν να τον κριτικάρουν, τους οποίους, ούτε λίγο ούτε πολύ, φαίνεται ότι θεωρεί ηλίθιους φανατικούς…

Όσοι λοιπόν δε συμφωνούν με το ότι το θέμα της δολοφονίας του Ζακ είναι κάτι περισσότερο από… προσβολή στη νοικοκυροσύνη του Αρκά, θα πρέπει να… σιωπήσουν, διότι, κατά τον ίδιο, είναι φανατικοί ηλίθιοι και χάνεις τον καιρό σου αν προσπαθείς να του αλλάξεις άποψη και φανατίζεις περισσότερο τον ηλίθιο…

Το πρόβλημα είναι ότι ευτυχώς είναι πολλοί που δεν είναι φανατικοί ηλίθιοι αλλά μπορούν να διακρίνουν τον φανατισμό των άλλων όταν τον βλέπουν…

---------------------

pressing.live

Με σχόλιο τους οι διαχειριστές της σελίδας διευκρίνισαν ότι ο Αρκάς δεν αναφερόταν στον Κωστόπουλο, αλλά στα σπασμένα μαγαζιά στα Εξάρχεια, όμως ελάχιστοι φάνηκαν να το(ν) πιστεύουν.

Ακολούθησε νέο αιχμηρό σκίτσο από τον Αρκά στο οποίο ένας άνδρας με στολή SS και σβάστικα στο μπράτσο λέει: «Αν κάποιος ενοχλεί, συκοφάντησέ τον, αν δεν πιάσει αυτό, διαστρέβλωσε αυτά που λέει, αν δεν πιάσει ούτε αυτό διάδωσε ότι είναι νεκρός κι αν δεν πιάσει ούτε αυτό φρόντισε να γίνει».

Ο πόλεμος Αρκά-σχολιαστών όμως δεν είχε τελειώσει. Ενώ οι αντιδράσεις συνεχίζονταν οι διαχειριστές της σελίδας ανέβασαν ένα νέο status με χαρακτηρισμούς για όσους απειλούσαν με report τη σελίδα:

«Τα γελοία τρολ απειλούν με report τη σελίδα μας παρερμηνεύοντας δολίως την ατάκα του σκίτσου. Αν ο Αρκάς ήθελε να γράψει αυτά που υπονοούν θα τα έγραφε ευθαρσώς χωρίς να τους φοβηθεί. Ας κάνουν όσα report θέλουν. Όση και να είναι η λύσσα τους να είναι σίγουροι ότι δεν μπορούν να φιμώσουν αυτή τη σελίδα».

Η ανάρτηση όμως μετά από λίγο εξαφανίστηκε καθώς ο Αρκάς ή οι διαχειριστές της σελίδας του, μάλλον κατάλαβαν το αυτογκόλ τους. Το οποίο δεν ήταν το πρώτο.

Nikos Stabakis Όταν η ΧΑ έσπασε το μαγαζί ενός μετανάστη κι ο Άδωνις Γεωργιάδης (κυβερνητικός βουλευτής τότε, μετέπειτα υπ. Υγείας) κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή για το αν ο μετανάστης ήταν λαθραίος φαντάζομαι ο Αρκάς ευαισθητοποιήθηκε κι έφτιαξε και τότε κάποιο σκίτσο για το πώς η κυβέρνηση της χώρας όχι απλώς κάλυπτε ρατσιστικά εγκλήματα αλλά απέδιδε εύσημα σε ναζιστική οργάνωση για την τήρηση του νόμου. Δεν αμφιβάλλω ότι κάτι θα έκανε (αν και δυστυχώς δεν το έχω εντοπίσει) αφού τόσο τον απασχολούν οι μαγαζάτορες που πέφτουν θύματα επιθέσεων και μετά τους βρίζουν από πάνω--για την ακρίβεια πρέπει να είναι η μοναδική φορά που συνέβη κάτι τέτοιο.

Michalis Dimitroulakis θα μπορούσαμε για ώρες να πεταγόμαστε από θέμα σε θέμα προς ανεύρεση επιχειρηματολογίας.

Στο προκείμενο: ο Αρκάς(και ο κάθε Αρκάς) έχει αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του. Από την στιγμή που εκτίθεται δημοσίως, αντιστοίχως έχει και το κοινό το δικαίωμα στην κριτική.

Δείγμα ποιότητας

#Justice4ZakZackie #justiceforzackieoh #zakkostopoulos @justice4zak #zak #ζακκωστοπουλος #ζακ

____________________________________

'Υπερσιβηρικός': με το Γιώργο Πιτροπάκη στη Ρωσία

Απόψε διάβαζα Γιώργο Πιτροπάκη, για τον οποίο, αξίζει –και σας το χρωστάω- να γράψω περισσότερα. Ο 'Υπερσιβηρικός' του, το μυθικό αυτό ταξίδι στη Ρωσία, που υπήρξε και δικό μου όνειρο, είναι ένα βιβλίο που δεν το αφήνεις όλη τη νύχτα απ' τα χέρια σου ό,τι κι αν έχεις να κάνεις το ερχόμενο πρωί. Δεν είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω γι αυτή τη διαδρομή που διασχίζει πάσες τις Ρωσίες από Δύση ως Ανατολή. Μέχρι τις αναμνήσεις  ηλικιωμένης ποδηλάτισσας με προβλήματα υγείας που έκανε τη διαδρομή με ποδηλατικές διακοπές φορτώνοντας το όχημά της στο τραίνο. Αυτό όμως είναι από όλα το καλύτερο. 

Γίνεται ταξιδιώτης ο αναγνώστης επειδή μαζί με γεύσεις και τοπία και εικόνες αποκομίζει όλα εκείνα τα σημαντικά ή trivia που του χαρίζει ο σοφός συνεπιβάτης του. Ρώσοι μηχανόβιοι, κατάδικοι, ποιητές της Επανάστασης, διάσημοι αστέρες, Ρώσοι Ναζί, η εξορία του Λένιν και του Στάλιν, δεσμοφύλακες με τον κνούτο που μάθαμε από τα μυθιστορήματα και το αναγκαίο μουσειακής αξίας και ομορφιάς μετρό της Μόσχας, ένα «πασόλ να χούι» το άντε γαμήσου ρώσικα κι η Βαϊκάλη μνημείο της Unesco, Έλληνες του Ιρκούτσκ, οικογένεια του Καββαδία, ο νέος David Bowie συνταξιδιώτης μας κι αυτός του 1972 και Ντοστογιέφσκι βέβαια και Σκύθες οι αρχαίοι νομάδες αλλά και οι αλληγορικοί του Αλεξάντρ Μπλοκ:

«Είστε εκατομμύρια. Αλλά εμείς είμαστε ατέλειωτοι

κι ατέλειωτα, ατέλειωτα απλωνόμαστε…»

κι άλλα που δεν ξενιούνται ούτε χορταίνονται.

 ____________________________________________

Το ξαναδιάβαζα απόψε και, ειλικρινά  συστήνω: 

Γιώργος Πιτροπάκης

Υπερσιβηρικός- ένα τρένο που το λένε Ρωσία, 

ΜΟΥΣΕΣ, Πλους 13ος ΒΙΒΛΙΟΠΈΛΑΓΟΣ.