Κλείνει «Ο Αιώνας Της Ροζίτας» #rip

 

Αν έχετε χρόνο στις γιορτές η αυτοβιογραφία της, “Ο αιώνας της Ροζίτας”, είναι η καλύτερη παρέα σα μια εκδρομή με έξυπνους ενδιαφέροντες ανθρώπους που καλλιεργούν το πνεύμα και την Τέχνη τους μα εδώ μαζί μας για δύο τόμους απλώς διασκεδάζουν.

Συστήνω.

Κι αποχαιρετώ μια φεμινίστρια, ένα κοφτερό μυαλό, μια ελεύθερη γυναίκα, άθεη πιστή στη Λογική, που έζησε ανάλαφρα ένα βαρύ αιώνα

κι εύχομαι

η στάχτη της, όταν με το καλό αναρρώσει η κόρη της και τη σκορπίσει,

να γίνει σπόρος για να γεννηθούν κι άλλοι τέτοιοι άνθρωποι. Τους χρειαζόμαστε.

____________________________

Της Φαίδρας ‘Ερως με σημειολογία Μπρουσκική, με αγάπη, με νυστέρι και παλιά φιλία

Μετά τη Φαίδρα, τη συγκλονιστική παράσταση.

 

―Σου δίνω ένα Leonidas, για μιά δύσκολη στιγμή, μου λέει η ‘Αντζελα.

Φυλάω το σοκολατάκι ως φυλακτό, στιγμή που απαθανατίστηκε.

Κρασί και κουβέντα μετά,  παρά την κούραση – της έντασης της Φαίδρας, της  εγχειρισμένης γάτας και του ακτιβισμού.

 

 

"Φαίδρας ‘Ερως" της Σάρα Κέιν- με σημειολογία Μπρουσκική, ψιλό-ψιλό ως τη στέκα της βασιλοπούλας.

 Περίμενα ματαίως μα δεν πρόλαβα να συγχαρώ τον Τζιμάκο Τζιμάρα που τον ψάχναμε μα μας είπαν πως είχε φύγει αμέσως μετά την παράσταση. Πρόλαβα την πριγκίπισσα Νατάσα Εξηνταβελώνη και τον συμπυκνωμένης έντασης  Ιππόλυτο, Τζέο Πακίτσας. 

Και ύστερα, με την Παρθενόπη και την πολύ δική μου Άντζελα, στη βροχερή Αθήνα ήπιαμε μπρούσκο και, με την Άντζελα όχι, δε θυμηθήκαμε όπως φίλοι παλιοί αλλά, όπως εμείς που δε χαθήκαμε ποτε για δεκαετίες, το ξαναπιάσαμε από εκεί που είχαμε μείνει, σα να μην πέρασε μια μέρα.

 

Γιατί εκεί είμαστε.

Κλείνω το μάτι στα μαργαριτάρια μας,

χαμογελώ στις πέρλες με γλυκό Leonidas

και υψωνόμαστε 

πάνω από την τσιγκουνιά και τη μιζέρια του εικοσάρικου

με Τέχνη, αξίες, ποιότητες πανανθρώπινες 

και του συλλογικού ασυνειδήτου τα σήματα Μορς.

 

Επειδή Άντζελά μου σ΄αγαπώ,

στου Ολύμπου τις βουνοκορφές.

Συστήνω

για τους λίγους εκλεκτούς που αντέχουν  την ανατομία του πάθους με νυστέρι δίχως φιοριτούρες.  Ρομαντική με τη σωστή έννοια του όρου, της φαντασίας, του ρομάντζου, των αναφορών σε Χίτσκοκ και Τιτανικό και παρομοίωση υϊκών εκσπερματώσεων με  σιντριβάνια από το Φελλίνι με μια Αννίτα ‘Εκμπεργκ  κοντινή, σε απόσταση αναπνοής να ανοίγει τα μακριά της πόδια με το 'Καλησπέρα' για να μας πει «εδώ είμαστε, εδώ κι όποιος αντέχει»:

Το «Φαίδρας έρως» είναι το δεύτερο έργο της Αγγλίδας συγγραφέως Σάρα Κέιν (1996) που σκηνοθετήθηκε από την ίδια στο Gate Theatre.

Η ίδια η Σάρα Κέιν το περιγράφει ως «η κωμωδία μου».

Σκηνοθεσία – Εικαστική Άποψη: Άντζελα Μπρούσκου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Μουσική: Αλέξης Εφραιμίδης
Κατασκευή σκηνικού: Κομνηνός Κουσιέρας
Bοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Χατζόπουλος
Φωτογραφία & Live video: Άντζελα Μπρούσκου
Φωτογραφίες Παράστασης: Εβίτα Σκουρλέτη

Ηθοποιοί: 

Παρθενόπη Μπουζούρη, Τζέο Πακίτσας, Τσιμάρας Τζανάτος, Νατάσα Εξηνταβελώνη

Μια συμπαραγωγή της Constantly Productions και του Θεάτρου Δωματίου.

 

https://www.facebook.com/TheaterSfendoni/about/?ref=page_internal\

http://www.theatrodomatiou.gr

Κι εκεί που ούτε να χορηγήσουν ανάβει ένα λαμπάκι φωτοτυπικό η Διοτίμα

 

Μπήκα στη γειτονιά μου να εκτυπώσω αφίσες για του Δικτύου PeerNUPS τη φεμινιστική εκστρατεία κατά της βίας και ο νέος που με εξυπηρετούσε είδε στην οθόνη τη βαριά πολυχρωμία (λάθος αυστραλιανό για το οποίο μάταιο να θρηνώ: αναπόφευκτες συνέπειες παγκόσμιας συνεργασίας που, αν πέσεις στο λάθος, θα σε φάει το micro-managing και θα καθηλωθείς εκεί, στα «μάικρο») και μου είπε:

― Γι’ αυτές μην έρχεστε σ' εμάς. Κοστίζουν διπλά. Εμείς δουλεύουμε με τις φωτοτυπίες για το αντικαρκινικό και για τα δικαστήρια.

Κι επειδή είδε, φαίνεται, την απορία μου για τόσο αναπάντεχο αλτρουϊσμό, πρόσθεσε:

 

― Είναι και η γυναίκα μου φεμινίστρια. Στη Διοτίμα.  Ξέρω…

 

Και με αποτέλειωσε.

_____________________________________

Γι’ αυτό συστήνω. Με φανατισμό.

Διότι ναι, «Καμιά καλή πράξη δε μένει ατιμώρητη», την έχω εμπεδώσει εκ πείρας πικράς τη ρήση του  O.W.  αλλά δεν κάνω καλή πράξη, μόνο ανταποδίδω στο ελάχιστο ― κι αλήθεια μόλις σας διηγηθώ τι συμπεριφορές, με τι απαξίωση, μιζέρια  και τσιγκουνιά έχω αντιμετωπιστεί το τελευταίο δεκαπενθήμερο προσπαθώντας να στήσω ένα 2ωρο για άστεγες χρήστριες (πρώην ή νυν/θεραπευόμενες / στηριζόμενες) θα νιώσετε τι βάλσαμο ήταν αυτά τα λόγια για μένα.

____________________________________________________________________

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

🔶 Ασωπίου 5 και Παράσχου, 

 τηλ 210 6434317, 210 6464608, 6936 935418

210 6464608,

anast@gmail.com parast_hotmail.gr

Βρίσκεται σε κάθετο της Λεωφ. Αλεξάνδρας από την πλευρά της Σχολής Ευελπίδων.  Ακριβώς ένα δρόμο πίσω από το σπίτι μου και, διασκεδαστική σύμπτωση σχετικά μ’ αυτά που λέω, διαγωνίως απέναντι από Αντικαρκινική νοσοκομειακή μονάδα  που  αναβαπτίστηκε, μεταλλάζοντας δηλαδή προκειμένου να χορηγηθεί, ακόμα και το ονοματάκι της  σε «Νίκος Κούρκουλος».

Το μαγαζί είναι των γονιών του  φεμινιστή νέου.  Ανοιχτό συνέχεια και  είναι (σε κείμενα Α4, σχέδια κ.λ.)  ταχύτατο, οικονομικό και δίχως ουρές―εκτός αν πρωί Δευτέρας πέσετε σε κανένα δικηγόρο με  πολλά συμβόλαια αλλά και πάλι θα αντιμετωπιστείτε με σεβασμό, καλοσύνη και ευγένεια. Τα βασικά δηλαδή, ως πελάτες που είμαστε. 

'Όσο γι αυτό που δίνω συστήνοντας είναι πολύ λιγότερο από όσα θα προσφέραμε ως  ανταπόδοση στους χορηγούς και ευεργέτες που θα στήριζαν (και μην παρασύρει η λέξη: μιλάω για δημόσιες ευχαριστίες σε «χορηγούς» ειδών με αντίτιμο €20 και όχι σε μείωση τιμής στην περίπτωση προσφοράς υπηρεσιών.  Η άρνηση ήταν για να μη συσχετιστούν μαζί μας και επειδή «πού να μπλέξεις».

🔶 

Διοτίμα - Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών https://diotima.org.gr/

lifo

από Μερόπη Κοκκίνη

Η «Διοτίμα» βοηθά τις γυναίκες με χαμηλά εισοδήματα που έχουν υποστεί έμφυλη βία

To Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών «Διοτίμα» είναι μη κερδοσκοπικός φορέας με προφίλ γυναικείας μη κυβερνητικής οργάνωσης, στην οποία μπορούν να απευθυνθούν γυναίκες με χαμηλά εισοδήματα που έχουν υποστεί έμφυλη βία.

της    

Το Κέντρο Διοτίμα δραστηριοποιείται σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Μυτιλήνη, ενώ η ομάδα περιλαμβάνει 54 επαγγελματίες.

— Πώς μπορεί να συνεισφέρει κανείς στις δράσεις σας και να βοηθήσει αυτό που κάνετε; Τι μπορεί να κάνει κάθε πολίτης;

Μπορείς να κάνεις τη δωρεά μέσω phone/web banking ή μέσω τράπεζας αναγράφοντας τη λέξη "δωρεά". Ο αριθμός λογαριασμού είναι ο εξής: ALPHA BANK GR5501401200120002002016866. Μέσω της δωρεάς σου στηρίζεις τις υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης και νομικής βοήθειας. Η νομική βοήθεια περιλαμβάνει νομική συμβουλευτική, πολύμηνη νομική υποστήριξη, πλήρη δικαστική εκπροσώπηση και κάλυψη όλων των εξόδων των νομικών διαδικασιών σε αστικές υποθέσεις (διαζύγιο, ασφαλιστικά μέτρα, διατροφή, επιμέλεια τέκνων κ.ά.) αλλά και ποινικές υποθέσεις (π.χ. ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική παρενόχληση, βιασμός, παράνομη διακίνηση και εμπορία γυναικών). Όλες οι υπηρεσίες μας είναι δωρεάν.

🔶

[εικόνα: σε επίσκεψη στην αδελφή μου η βελούδινη

Λούνα η Φεμινίστρια 

φυλάει τις αφίσες μας και κοιτά με ύφος μποξερίστικο γλυκό που όμως λέει «ούτε να το σκεφτείς να μου την πλησιάσεις» Μόλις έμαθα ότι το ξανάκανε πάλι προχθές παρατώντας το μπαλάκι της και γριλίζοντας μέσα από τα δόντια της καθώς μπήκε να στηθεί με ασφιγμένα μέλη ανάμεσα στον ύποπτο εχθρό και την υπό την προστασία της.]

25/11-10/12 Κι αν παίρνουμε ουσίες δεν παίρνουμε από βία #16μέρες

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/11/2511-1012-16.html

Τα λεφτά μας δεν θέλετε_ τη Βία τη θέλετε; (Απόρριψη πάλι) #16μέρες

 

 

 

Δεν είναι η πρώτη μου φορά. 

Τα ίδια και πέρσι και πρόπερσι κι αλλού κι αλλιώς και πάντα.

Και δεν ξαφνιάστηκα, μόνο που ξαναδείχνει ότι δίχως επιμονή δεν προχωράμε.

 

Για την Απόρριψη λέω. 

Γιατί πάλι το Facebook με ειδοποιεί πως δεν τα θέλει τα λεφτά μας, έχει αρχές κι εμείς, οι χρήστριες είμαστε βρώμικες, βλέπετε, λερώνουμε.

 

Όχι πως δεν το ξέραμε. Όπως το ξέραμε πως ακόμα κι αν, όπως φέτος, η αφίσα μας είναι ασεξουαλικότατα σεμνή με φορεματάκι κλαρωτό ‘μικρό σπίτι στο λιβάδι’, ακόμα κι  αν βάλαμε παπαρούνα τη ‘vulgaris’ κι όχι του οπίου την ψηλή την υπονοφόρο, ακόμα κι αν το θελήσαμε έτσι φέτος για την παγκόσμια εκστρατεία μας κατά της βίας προς εμάς τις γυναίκες που παίρνουμε ναρκωτικά, ώστε ακόμα και δίχως λόγια, κανένας να μη βρει δικαιολογία να μας φιμώσει. 

 

Καμιάς το παιδάκι δε θα γυρίσει κλαίγοντας από το σχολείο γιατί η δασκάλα λέει ότι  η μαμά του διαφημίζει ναρκωτικά (όπως συνέβη στη συνεργάτιδά μου από χώρα του Ανατολικοευρωπαϊκού Βορά, χώρα που δε σηκώνει τέτοια κι ας έχει υψηλότατους δείκτες βίας προς (όλες) τις γυναίκες, κι ας κυκλοφορεί ακόμα στην εποχή μας δικαιολογία για τη βία πως «δεν ξέρεις όμως αυτή τι του ‘πε και τον προκάλεσε», κι ας βρέθηκα να ψάχνω μια-μια για σβήσιμο όσες ομαδικές φωτογραφίες είχε η συνεργάτιδα μαζί μας, ενώ εκείνη ντροπιασμένη για τον τόπο της όσο και για όσα αναγκάζεται να ανεχθεί, προσπαθούσε να μας επιστρέψει τη μικρή χορηγία, ελάχιστο ποσό που (δίκαια κι έντιμα) είχε λάβει για να τυπώσει λίγα μπλουζάκια και αφίσες που τελικά καμιά τους δεν τα φόρεσε.

 

 

Αυτή είναι η βία προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά, αγαπητοί Κύριοι του Facebook που πάλι απορρίψατε τη «διαφήμιση» την οποία πλήρωσα για να ακουστούμε κι εμείς αυτές τις #16μέρες που ο #ΟΗΕ διαρρηγνύει ιμάτια (ιδίως μπούρκες και μαντίλες) κατά της βίας προς τις γυναίκες.

 

Να ακουστούμε κι εμείς που, 

και από γυναικοκτονίες κινδυνεύουμε, και από τα «τι ήθελες έξω τέτοια ώρα» ή «τι φορούσες» ή «γιατί απάντησες» ή γιατί σ’ αυτή τη γειτονιά», όπως όλες, αλλά εμείς μαζί μ’ αυτά έχουμε και το στερεότυπο ότι είμαστε σκουπίδια και τίποτε. 

Έχουμε τους αστυνομικούς να μας σέρνουν για πλάκα και να μας μισογδύνουν

όπως κι οι γιατροί που τάχα εξ όψεως συμπεραίνουν πως «κοβόμαστε» και «χαρακωνόμαστε», όπως, άνετος, μου είχε πει κάποιος δόκτορας ηπατολόγος  σηκώνοντας απότομα την κουβέρτα για «να δει τα πόδια» μου.

Έχουμε δικαστές (και δικαστίνες) που κρίνουν σωστό να μας στερούν το παιδί μας με συνέπειες συχνότατα μοιραίες για τα παιδιά, την κοινωνία και εμάς, τις μάνες που μετά από τέτοιες αποφάσεις έχουμε υψηλότατο ποσοστό αυτοκτονιών και υποτροπών, ενώ αντίθετα θα κόστιζε πολύ λιγότερο (σε χρήμα αλλά και σε αίμα) η ενημέρωση κι η επίβλεψη από άλλες που τα έζησαν και τα πέρασαν.

 

Έχουμε εμπόρους, συντρόφους, ακόμα και γονείς κι αδέλφια που μας χτυπάνε αλύπητα γιατί «τα θέλουμε», και με προφάσεις τους καυγάδες της φτώχειας και της στέρησης ξεσπάνε πάνω μας την οργή για την κακομοιριά τους και ραδιουργούν για χρόνια ώστε να αποκληρωθούμε χάνοντας τα δικαιώματα στην οικογενειακή παράγκα, πετώντας μας στο δρόμο.

Έχουμε το δημοφιλές αφήγημα που λέει πως ο πρώτος φίλος θα βάλει να «τα σκοτώσουμε» , (όχι τα παιδιά, τα κτίρια) κι έχουμε τα παιδιά εκείνα που μάς άρπαξαν, όταν μεγαλώσουν να μάς χτυπούν κι αυτά, που δεσμούς μ΄εμάς δεν ανέπτυξαν, μόνο ντροπή «για τα χάλια» μας τάχα μα κατά βάθος, δε μπορεί, κάπου βαθιά μέσα τους θα το ξέρουν πως μάς χτυπούν και μάς πετούν στο δρόμο επειδή δεν αντέχουν τη δική τους ντροπή που βολεύτηκαν στο δημοφιλές αφήγημα ώστε η, κατοικία μας να πηδήξει μια γενιά, αφού εμείς «για θάνατο» είμαστε  και «τζάμπα θα πάνε οι φόροι».

Αλλά μη μου σοκάρεστε.

#16 μέρες δε μεφτάνουν να σάς λέω όλα όσα γίνονται και θα γίνονται όσο η πατριαρχική μας δημοκρατικότητα θα κυνηγάει από το Palo Alto μπούρκες και μαντίλες.

 

Ενώ σας τα θυμίζω:

EuroNPUD SisterWUD

Καμπάνια για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών που παίρνουν ναρκωτικά #16μέρες Κι αν παίρνουμε ουσίες δεν παίρνουμε από βία https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2021/11/2511-1012-16.html

@euronpud #SisterWUD @WHRINetwork @INPUD

Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών_PeerNUPS

https://www.facebook.com/drug.peers.net 

____________________________________________

ΟΙ ΓΧΝΑΙΚΕΣ της EuroNPUD, του ευρωπαϊκού δικτύου ανθρώπων που παίρνουν ναρκωτικά, ετοιμάζουμε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, με εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.

#16Ημέρες για τις γυναίκες: από 25 Νοεμβρίου (Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών) ως 10 Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα),

Πορτοκαλί είναι το χρώμα που συμβολίζει τον αγώνα κατά της βίας προς τις γυναίκες.

Βία οικογενειακή,

βία σεξουαλική,

βία λεκτική.

Η βία της εξουσίας,

η βία της σωματικής υπεροχής,

η βία του νόμου,

η βία της αδικίας,

η βία της καταπίεσης,

η βία της απόρριψης.

Στην κοινωνία που ζούμε όλες έχουμε υποστεί βία. Εμείς, οι γυναίκες που παίρνουν/ πήραν ναρκωτικά, ακόμα πιο πολύ. Παγκοσμίως το συντριπτικό ποσοστό γυναικών που βρίσκονται στη φυλακή είναι θύματα της Ναρκοαπαγόρευσης.

EuroNPUD WOMXN Campaign: The Women Fight Back

#16days 25 November to 10 December

Drug use is no excuse for Violence 

Τhe war on drugs enables violence against women who use drugs. 

End the war - end the violence. 

Support Don't Punish

#16days 

 

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται ― και ΟΛΑ PUNK καλά

Αθήνα δίχως Θέατρο δε γίνεται όπως είναι γνωστό τοις πάσι παγκοσμίως και από καταβολής της πόλης μας αλλά και της  δικής μου της ζωής που  (γνωστό κι αυτό) στο Θέατρο έπαιζε ο πατέρας μου στου Κουν με τη μητέρα μου στο κοινό εγκυμονούσα όταν  άρχισα τις γερές κλωτσιές και την κάθοδό μου στο στενό κανάλι, ελπίζοντας (συμπεραίνω τώρα που με ξέρω) σε μια επεισοδιακή  έξοδο απ’ τα πριβέ σκοτάδια με απ’ ευθείας είσοδό μου στη Σκηνή.

 Εξ ου και μου 'μεινε φαίνεται κουσούρι. 

Απόψε, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, μια πολύ καλή παράσταση ενός φρεσκογραμμένου έργου για  τα οικογενειακά, θέμα αιώνιο κι αστείρευτο επειδή

«όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους αλλά κάθε δυστυχισμένη είναι διαφορετική» όπως έλεγε κι ο Τολστόι,  αρχίζοντας την Άννα Καρένινα 

ενώ εμείς,  είτε σε αρχαίες τραγωδίες με ενοχικούς αιμομίχτες, είτε στη Μόσχα του αταχτούλη Πρίγκηπα Ομπλόνσκι κάπου πριν το 1880, είτε στο μεταφροϋδικό «Φθινόπωρο Χειμώνας» του βραβευμένου Σουηδού Λαρς Νορέν σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και το φίλο μου Άλκη Παναγιωτίδη ο οποίος με προσκάλεσε.

 

'Οπερ κι εγώ με τη σειρά μου προσκάλεσα να μοιραστούμε την Πρόσκληση, τον  Άρη Κυβέλλο,  πάλαι ποτέ συμμαθητή μου και καλό μου φίλο και νομικό και αισθητικό μου παραστάτη από πέρσι ―που αναποδογυρνούν όσα νόμιζα τακτοποιημένα στην αγαπημένη ανεμοδαρμένη γη που σκέπασε απαλά την Τσότσο μας και την Αυγούστα με τον Κύριο Γάτο όπως αργότερα ήταν να αγκάλιαζε και τη δική μας στάχτη. 

 

Επί σκηνής λοιπόν τον αιφνιδίασα καθώς ετοιμαζόταν φωτογραφία απλή και φυσική- πράγματα δύσκολα πολύ για μένα όπως αποδείχθηκε πιο αργά, όταν οι τρεις μας με τον Άλκη στο Salero ήπιαμε κόκκινο κρασί με τα μεζέδια που αγαπώ και που συστήνω πάντα: νοστιμότατες τηγανητές γαρίδες  σε κουρκούτι αφράτο με αμύγδαλα και το chèvre chaud με κομπόστα αχλάδι και, για τους κυρίους, προσούτο. 

Είχα έντονη ημέρα, συγκινητική. Από το πρωί που, αφού επισκέφθηκα το παλιό γραφείο της «Παπαδάκης & Χρονόπουλος» το οποίο, κατά το μαγικά μυστηριώδη κανόνα της απολύτως μη πιθανής πιθανότητας, ενοικιάστηκε από ακριβώς ίδια εταιρία με εκείνη του πατέρα μου για ανάγκες της οποίας σχεδιάστηκε και χτίστηκε το πολυώροφο ιδιόμορφο αυτό οίκημα. Κι αφού με κέρασε ένα καφέ η Βίκυ Μίχα και κουβεντιάσαμε για εκείνα μα και για τα φεμινιστικά τα ακτιβιστικά μου,  δόθηκα σε μια άλλη μου χαρά που μου έχει λείψει χρόνια.

Τη Λαϊκή Αγορά που δεν τη χορταίνω και που την περπατώ αργά λύνοντας τη δική μου σπαζοκεφαλιά: με διασκεδάζει ο γρίφος του τι ψωνίζει η καλή νοικοκυρά που δεν πρόκειται να μαγειρέψει όχι μονάχα επειδή δεν έχει διάθεση μα και γιατί κάποια ασφάλεια έχει καεί και η παλιά όμορφη κουζίνα της  δεν δουλεύει.

Και ιδού:

Μανταρινάκια, ρόδι γλυκό στυμμένο εκεί μπροστά μου (με ένα σφηνάκι κερασμένο για επιβεβαίωση γλυκύτητας), 3 μήλα τραγανά, σταφύλι λευκορόδινο (με κουκούτσι στιβαρό που έχει όλα τα καλά, πάντα) και, για καλεσμένους μου αλλά και τις πολλές ώρες που διαβάζω ξαπλωμένη στον καναπέ, τα αποξηραμένα μου μαλακά: βερίκοκα, ξανθή σταφίδα, ginger που μου καίει τη γλώσσα και φέτες ανανά ζαχαρωμένου και… και γιατί σας τα αραδιάζω όλα αυτά;

Διότι― συνέπεσε άραγε ή υπάρχει κάποιος λόγος;― για αίτιο ακατανόητο πωλητές τριών πάγκων  μου έκαναν, νομίζοντας πως με φλερτάρουν οι άφρονες, την αγενή ερώτηση πόσων ετών είμαι.

Η οποία ερώτηση, με ένα χοροπηδηχτούλι άλμα μνήμης, μου ήρθε στο νου όταν κάθισα στο τραπέζι του Salero για να φωτογραφηθώ ανάμεσα στους δυό μου φίλους και ,με τα τριαντάφυλλά μου ανά χείρας άπλωσα τα πόδια μου ορθάνοιχτα και, μαντονίζουσα κατά παλιά μου συνήθεια,

 ευχήθηκα, όπως εύχομαι και σ’ εσάς την παλιά καθησυχαστική μου αλήθεια πως δηλαδή

 ναι, ΟΛΑ ΘΑ PUNK ΚΑΛΑ!

 _____________________________________________

https://www.theatrokefallinias.gr/el/events/90/