Δεν είναι η πρώτη μου φορά.
Τα ίδια και πέρσι και πρόπερσι κι αλλού κι αλλιώς και πάντα.
Και δεν ξαφνιάστηκα, μόνο που ξαναδείχνει ότι δίχως επιμονή δεν προχωράμε.
Για την Απόρριψη λέω.
Γιατί πάλι το Facebook με ειδοποιεί πως δεν τα θέλει τα λεφτά μας, έχει αρχές κι εμείς, οι χρήστριες είμαστε βρώμικες, βλέπετε, λερώνουμε.
Όχι πως δεν το ξέραμε. Όπως το ξέραμε πως ακόμα κι αν, όπως φέτος, η αφίσα μας είναι ασεξουαλικότατα σεμνή με φορεματάκι κλαρωτό ‘μικρό σπίτι στο λιβάδι’, ακόμα κι αν βάλαμε παπαρούνα τη ‘vulgaris’ κι όχι του οπίου την ψηλή την υπονοφόρο, ακόμα κι αν το θελήσαμε έτσι φέτος για την παγκόσμια εκστρατεία μας κατά της βίας προς εμάς τις γυναίκες που παίρνουμε ναρκωτικά, ώστε ακόμα και δίχως λόγια, κανένας να μη βρει δικαιολογία να μας φιμώσει.
Καμιάς το παιδάκι δε θα γυρίσει κλαίγοντας από το σχολείο γιατί η δασκάλα λέει ότι η μαμά του διαφημίζει ναρκωτικά (όπως συνέβη στη συνεργάτιδά μου από χώρα του Ανατολικοευρωπαϊκού Βορά, χώρα που δε σηκώνει τέτοια κι ας έχει υψηλότατους δείκτες βίας προς (όλες) τις γυναίκες, κι ας κυκλοφορεί ακόμα στην εποχή μας δικαιολογία για τη βία πως «δεν ξέρεις όμως αυτή τι του ‘πε και τον προκάλεσε», κι ας βρέθηκα να ψάχνω μια-μια για σβήσιμο όσες ομαδικές φωτογραφίες είχε η συνεργάτιδα μαζί μας, ενώ εκείνη ντροπιασμένη για τον τόπο της όσο και για όσα αναγκάζεται να ανεχθεί, προσπαθούσε να μας επιστρέψει τη μικρή χορηγία, ελάχιστο ποσό που (δίκαια κι έντιμα) είχε λάβει για να τυπώσει λίγα μπλουζάκια και αφίσες που τελικά καμιά τους δεν τα φόρεσε.
Αυτή είναι η βία προς τις γυναίκες που παίρνουν ναρκωτικά, αγαπητοί Κύριοι του Facebook που πάλι απορρίψατε τη «διαφήμιση» την οποία πλήρωσα για να ακουστούμε κι εμείς αυτές τις #16μέρες που ο #ΟΗΕ διαρρηγνύει ιμάτια (ιδίως μπούρκες και μαντίλες) κατά της βίας προς τις γυναίκες.
Να ακουστούμε κι εμείς που,
και από γυναικοκτονίες κινδυνεύουμε, και από τα «τι ήθελες έξω τέτοια ώρα» ή «τι φορούσες» ή «γιατί απάντησες» ή γιατί σ’ αυτή τη γειτονιά», όπως όλες, αλλά εμείς μαζί μ’ αυτά έχουμε και το στερεότυπο ότι είμαστε σκουπίδια και τίποτε.
Έχουμε τους αστυνομικούς να μας σέρνουν για πλάκα και να μας μισογδύνουν
όπως κι οι γιατροί που τάχα εξ όψεως συμπεραίνουν πως «κοβόμαστε» και «χαρακωνόμαστε», όπως, άνετος, μου είχε πει κάποιος δόκτορας ηπατολόγος σηκώνοντας απότομα την κουβέρτα για «να δει τα πόδια» μου.
Έχουμε δικαστές (και δικαστίνες) που κρίνουν σωστό να μας στερούν το παιδί μας με συνέπειες συχνότατα μοιραίες για τα παιδιά, την κοινωνία και εμάς, τις μάνες που μετά από τέτοιες αποφάσεις έχουμε υψηλότατο ποσοστό αυτοκτονιών και υποτροπών, ενώ αντίθετα θα κόστιζε πολύ λιγότερο (σε χρήμα αλλά και σε αίμα) η ενημέρωση κι η επίβλεψη από άλλες που τα έζησαν και τα πέρασαν.
Έχουμε εμπόρους, συντρόφους, ακόμα και γονείς κι αδέλφια που μας χτυπάνε αλύπητα γιατί «τα θέλουμε», και με προφάσεις τους καυγάδες της φτώχειας και της στέρησης ξεσπάνε πάνω μας την οργή για την κακομοιριά τους και ραδιουργούν για χρόνια ώστε να αποκληρωθούμε χάνοντας τα δικαιώματα στην οικογενειακή παράγκα, πετώντας μας στο δρόμο.
Έχουμε το δημοφιλές αφήγημα που λέει πως ο πρώτος φίλος θα βάλει να «τα σκοτώσουμε» , (όχι τα παιδιά, τα κτίρια) κι έχουμε τα παιδιά εκείνα που μάς άρπαξαν, όταν μεγαλώσουν να μάς χτυπούν κι αυτά, που δεσμούς μ΄εμάς δεν ανέπτυξαν, μόνο ντροπή «για τα χάλια» μας τάχα μα κατά βάθος, δε μπορεί, κάπου βαθιά μέσα τους θα το ξέρουν πως μάς χτυπούν και μάς πετούν στο δρόμο επειδή δεν αντέχουν τη δική τους ντροπή που βολεύτηκαν στο δημοφιλές αφήγημα ώστε η, κατοικία μας να πηδήξει μια γενιά, αφού εμείς «για θάνατο» είμαστε και «τζάμπα θα πάνε οι φόροι».
Αλλά μη μου σοκάρεστε.
#16 μέρες δε μεφτάνουν να σάς λέω όλα όσα γίνονται και θα γίνονται όσο η πατριαρχική μας δημοκρατικότητα θα κυνηγάει από το Palo Alto μπούρκες και μαντίλες.
Ενώ σας τα θυμίζω:
ΟΙ ΓΧΝΑΙΚΕΣ της EuroNPUD, του ευρωπαϊκού δικτύου ανθρώπων που παίρνουν ναρκωτικά, ετοιμάζουμε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, με εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.
#16Ημέρες για τις γυναίκες: από 25 Νοεμβρίου (Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών) ως 10 Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα για τα ανθρώπινα δικαιώματα),
Πορτοκαλί είναι το χρώμα που συμβολίζει τον αγώνα κατά της βίας προς τις γυναίκες.
Βία οικογενειακή,
βία σεξουαλική,
βία λεκτική.
Η βία της εξουσίας,
η βία της σωματικής υπεροχής,
η βία του νόμου,
η βία της αδικίας,
η βία της καταπίεσης,
η βία της απόρριψης.
Στην κοινωνία που ζούμε όλες έχουμε υποστεί βία. Εμείς, οι γυναίκες που παίρνουν/ πήραν ναρκωτικά, ακόμα πιο πολύ. Παγκοσμίως το συντριπτικό ποσοστό γυναικών που βρίσκονται στη φυλακή είναι θύματα της Ναρκοαπαγόρευσης.
EuroNPUD WOMXN Campaign: The Women Fight Back
#16days 25 November to 10 December
Drug use is no excuse for Violence
Τhe war on drugs enables violence against women who use drugs.
End the war - end the violence.
Support Don't Punish
#16days
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.