#amygdaleza στην «ωραιότερη χώρα του κόσμου»;

Όποιος διατείνεται ότι ζει στην «ωραιότερη χώρα του κόσμου» συστήνω να ταξιδέψει, έστω διαβάζοντας.

Όποιος νομίζει ότι ζει στη χώρα Συνεδρίου 2000 Φιλοσόφων συστήνω να ξυπνήσει και να κάνει μια εκδρομή προς την Αμυγδαλέζα στο «Κέντρο Κλειστής Φιλοξενίας» όπως περιγράφει το στρατόπεδο δημοσιογραφικός ευφημισμός μεγάλης Εφημερίδας [και μετά απορούν γιατί πέφτει η κυκλοφορία τους- αλλά αυτό είναι άλλο θέμα].

Τα λέω από καιρό γι αυτό το αίσχος. Τα έγραψα για τους μετανάστες, τα είπαμε και το χειμώνα εκείνο το βράδυ που μάζεψαν όποιον τους φαινόταν 'τοξικομανής' και μετέφεραν βίαια τους πεζούς του κέντρου της Αθήνας στο στρατόπεδο για υποχρεωτικές ιατρικές εξετάσεις.

Ας τα ξαναπούμε όμως:

Λαθραίοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο πόλεμοι και φτώχεια και συνθήκες που ορίζουν ανάλογα την ισχύ και τη διαπραγμάτευση σε ποιο κράτος θα ζει ο καθένας μας.

Στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας έχουν γίνει αίσχη. Δεσμοφύλακες έκαψαν, για πλάκα, το πόδι έγκλειστου χρήστη που υπέφερε από στερητικό σύνδρομο. Δεσμοφύλακες δε μετέφεραν για ιατρική βοήθεια έγκλειστο και πέθανε.

Οι άνθρωποι ζουν σε containers κι όταν κάποιοι τόλμησαν να ανοίξουν τον εξαερισμό τους τιμώρησαν στερώντας τους το ηλεκτρικό ρεύμα. Για το φαγητό και την ιατρική περίθαλψη, για τη συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων κανείς δε φαίνεται να νοιάζεται.

Η χθεσινή εξέγερση ήταν φυσικό επακόλουθο, ένας πετροπόλεμος απελπισμένων που με την επέμβαση των ομάδων ΔΙΑΣ εξελίχθηκε σε βίαιη καταστολή με τραυματίες και ένα νεκρό (επιβεβαιωμένο- δύο άκουσα χθες).

Επίσης έμαθα ότι το περιβόητο Δουβλίνο (I ή το αναθεωρημένο Δουβλίνο ΙΙ μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αποφάνθηκε ότι με το Ι προσβάλλονται βασικά ανθρώπινα  δικαιώματα) δίνει στην Ελλάδα €70 την ημέρα για στέγαση και σίτιση καθενός από αυτούς τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο. Ποιοί άραγε τα καρπώνονται; 

Νομίζετε ότι είστε στο απυρόβλητο; Νομίζετε πως αυτά συμβαίνουν σε άλλο πλανήτη, σαν τις σκηνές σε ταινίες φρίκης που ποτέ δε θα ζήσετε;

Αν ναι, σας έχω δυό δωράκια, δυό Δημοτικά τραγούδια:

Το ένα του 1830 όταν λέει ο Ν.Γ.Πολίτης ότι «ανεκοινώθησαν τα πρωτόκολλα, δι ων συνίστατο, το ελληνικόν βασίλειον, εις το οποίον δεν συμπεριελαμβάνετο η Κρήτη». Ιδού απόσπασμα ενός από τα πολλά:

'Στα χίλια οχτακόσια εικοσιοχτώ, μιαν Τρίτη,

(αφουγκρασθήτε να σας πω ογιά τη μαύρη Κρήτη)

σύναξη κάνου οι βασιλείς και πάνε 'ς το Παρίσι,

να κάμουνε συνέλεψη τι να γενή η Κρήτη.

Μ' απής εσυναχτήκανε κι'άρχηξαν το κουσούλτο,

ούλοι εδιχονήσανε και παίρνει την ο Τούρκος.

Αθρώπους τότ' επέψανε κ' εις τσοι Καλύβαις βγαίνει,

να συναχτούν οι Χρισθιανοί, να δώση το χαμπέρι.

Και σαν εσυναχτήκασι, διαβάζει τη συθήκη,

κ' έγραφε πως εδώκανε του Μισιριού την Κρήτη.

Φωνιάζουν, κλαίν οι Χρισθιανοί· "Αφέντες κουμαντάτες,

εβγάστ' απάνω 'ς τα βουνά, να κάτσετε 'ς τσοι στράταις,

να ιδήτε ούλα τα πουλιά, απού ψηλά πετούσι,

τα κόκκαλα τω Χρισθιανώ 'ς τ' αντόδια να βαστούσι.

Όσοι καταλυθήκανε 'ς τα όρη κ' εις τα δάση

ποιος είν' απού θα σας τσοι πη και θα τσοι λογαριάση;

Ακούσετε να σάσε πω τα πάθη τα δικά μας:

'Σ την Αραπιά πουλήσανε οι Τούρκοι τα παιδιά μας,

και όσοι απομείναμε εις τα βουνά γλακούμε,

ξυπόλυτοι κι' ολόγδυμνοι για να λευτερωθούμε.

Κ' είχαμε θάρρος εις εσάς, τσοι βασιλείς τσοι Φράγκους,

κ' εδά μας αδικήσετε κι' αφήκετέ μας σκλάβους.

'Όντε θα βγουν τα νέφαλα και να φανούν οι κρίνοι,

και να ρθ' ο φοβερός κριτής ούλους να μάσε κρίνη,

τα τάγματ' ούλα τ' ουρανού τριγύρου ν' ακλουθούσι,

τα πάθη τω Χρισθιανώ τάδικα να γροικούσι,

νά ρθουνε με παράπονο κ' οι Κρήτες να σταθούνε

μπροστά 'ς το φοβερό κριτή τ' άδικά των να πούνε,

τότες ν' άποκριθήτ’ εσείς, Αγγλία και Γαλλία,

μπροστά 'ς το φοβερό κριτή, δευτέρα παρουσία!

"Τώρα αποφασίσανε κ' εκάμανε συθήκη,

πως να ναι πάλι αραγιάς του Μισιριού η Κρήτη……

Το άλλο από το 1881 όταν «κατά την οροθεσίαν την γενομένη υπό διεθνούς επιτροπής  απεκλείσθη των ελληνικών συνόρων το μέγιστον τμήμα της Ηπείρου, καίτοι επιδικασθέν εις την Ελλάδα υπό των Δυνάμεων. Τας ματαιωθείσας προσδοκίας των πέραν της δεξιάς όχθης του Αράχθου Ηπειρωτών θρηνωδεί το επόμενον άσμα»:

Σ όλον τον κόσμο ξαστεριά, σ’ όλον τον κόσμο ήλιος


και 'ς τα καϊμένα Γιάννενα μαύρο, παχύ σκοτάδι,


τι φέτο εκάμαν τη βουλή οχτώ βασίλεια ανθρώποι


κ' εβάλανε τα σύνορα 'ς της Άρτας το ποτάμi


κι’ αφήκανε τα Γιάννενα και πήρανε την Πούντα, 


κι’ αφήκανε τα Γιάννενα και πήρανε την Άρτα,

 
κι' αφήκανε το Μέτσοβο με τα χωριά του γύρα.

 ______________________________________________________________

____________________________________________________________

Οι εικόνες από το στρατόπεδο. Κάτω δεξιά τα containers.

Τα δύο δημοτικά είναι από το βιβλίο:

'Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού λαού' υπό Ν.Γ. Πολίτη, το οποίο σας συστήνω. Η δική μου είναι παλιά έκδοση μα σίγουρα θα το βρείτε.  Κάποια από τα ιστορικού περιεχομένου εδώ .

Για την Αμυγδαλέζα: #amygdaleza,

ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝ ΑΧΜΕΝΤ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ 10 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΦΟΔΟ ΣΤΗ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ(ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΙΣ 1.22,11-8-2013)

'Εκαψαν κρατούμενο

H ετήσια έκθεση του Human Rights Watch καταλογίζει στην αστυνομία ρατσιστικά κίνητρα... με χυδαιότητες και ξυλοδαρμούς, στην προσευχή του ραμαζανιού, κατά μουσουλμάνων μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας.

«Το ελληνικό κράτος επιμένει να αντιμετωπίζει τη μετανάστευση με δαιμονοποίηση, αστυνομική καταστολή και ρατσιστική βία, μολονότι η χρηματοδότησή του από την Ε.Ε. με στόχο να συγκροτήσει σοβαρή μεταναστευτική πολιτική ανέρχεται σε 374 εκατομμύρια ευρώ, από το 2007. Εκ των οποίων τα 162 εκατομμύρια δεν ξέρουμε καν πού βρίσκονται...» από: Είναι πολλά τα λεφτά Χασάν

Από Δρομογράφος:

Οι συνθήκες κράτησης των 1380 περίπου ανθρώπων στην Αμυγδαλέζα

Οι συνθήκες κράτησης των 1380 περίπου ανθρώπων στην Αμυγδαλέζα, αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα. Οι κρατούμενοι παραμένουν άπλυτοι επί δύο μήνες, καθώς στο χώρο δεν υπάρχει σαπούνι ή άλλα είδη προσωπικής φροντίδας.
Αντιμετωπίζουν το κρύο με σοβαρές ελλείψεις σε ρούχα και παπούτσια, τα πλυντήρια είναι κλειδωμένα, ενώ δεν υπάρχει καν απορρυπαντικό.
Τους τελευταίους μήνες έχουν καταγραφεί περί τα 300 κρούσματα ψώρας, τα οποία αντιμετωπίζονται από την οργάνωση Ιατρική Παρέμβαση, η οποία δουλεύοντας υπό δυσχερέστατες συνθήκες, και χωρίς χρηματοδότηση από τη Διεύθυνση Κοινωνικής Αντίληψης, είναι πρακτικά αδύνατο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.
Μεταξύ των κρατουμένων βρίσκονται άνθρωποι των οποίων η υγεία έχει επιδεινωθεί εξαιτίας της κράτησης. Ορισμένοι από αυτούς παρουσίασαν ή παρουσιάζουν φυματίωση, διαβήτη και νεφρικά προβλήματα, ενώ κάποιοι αντιμετωπίζουν επίσης ψυχιατρικά προβλήματα.
Η δυνατότητα πρόσβασης σε νοσοκομείο για τα βαρύτερα περιστατικά είναι εξαιρετικά περιορισμένη και, όσοι μεταφέρονται, επιστρέφουν χωρίς να έχουν θεραπευτεί.
Η επικοινωνία των ανθρώπων αυτών με φίλους ή νομικούς συμπαραστάτες μπορεί να γίνει μόνο μέσω καρτοτηλεφώνων, ωστόσο οι ίδιοι δεν έχουν χρήματα για τηλεκάρτες.
Πολλοί από τους κρατούμενους κρατούνται καταχρηστικά και χωρίς σκοπό (π.χ. αιτούντες άσυλο βρίσκονται μαζί με άτομα που έχουν ζητήσει να ενταχθούν σε πρόγραμμα επαναπατρισμού).
Σε μια περίπτωση, μάλιστα, ανήλικος βρέθηκε να κρατείται μαζί με ενηλίκους, προκειμένου να σωφρονιστεί.
Το ποτήρι ξεχείλισε χθες το βράδυ,όταν ανακοινώθηκε η παράταση κράτησης από 12,σε 18 μήνες

______________________________________________

Θάλασσα και τεκίλα―Μικρό απόσταγμα και μια συμβουλή

Ήμουν στη Εφορία χθες (πολλά επί του θέματος άλλη φορά μια και είναι υποστελεχωμένη) και ύστερα στη θάλασσα ώρες. Όχι σε ερημιές, σε μαγαζί για κολύμπι με τεκίλες και κουβέντα και, ως συνήθως, περισυλλογή.

Διάφανη θάλασσα, ησυχία, κι εγώ μόνη με γνωστούς κι αγνώστους.

Ιδού και το ευτελές απόσταγμα συμπερασμάτων:

―Πια πριν δεχθώ κέρασμα ή απαντήσω σε καλημέρες στραβώνομαι να διαβάζω τα τατού μην πέσω σε Μολών Λαβέ και σβάστικες.

―Πια, μη γελιέστε από εμφάνιση ή παλιά γνωριμία: Γερμανοί και Ολλανδοί στην τρίτη φράση θα μιλήσουν για την οικονομική σας διαφθορά λες και εσείς προσωπικά την προκαλέσατε.

Όχι σ' εμένα αλλά προς ανόητο που συνέχισε (σε ανεπαρκή αγγλικά) σχετική συζήτηση άκουσα με τα αυτιά μου από Ολλάνδό gay φιλότεχνο και λάτρη του νησιού: I am a European Citizen and you want my money so your country belongs to me*.

Τέτοια είναι η δύναμη των φυλλάδων της Ευρώπης και τα έχω απαντήσει γραπτώς* από χρόνια τότε που ακόμα νόμιζα ότι υπάρχει χώρος συνεννόησης. Τώρα σιωπώ με αξιοπρέπεια ζητιάνου και στρέφω αλλού μάτια και αυτιά, κυρίως από σεβασμό στο μαγαζί που κάθομαι.

Κι ακόμα, κάτι άσχετο και πιο προσωπικό αλλά σημαντικό νομίζω:

―Αυτό που φλερτάρετε μιλώντας για τα εγγόνια σας.. Μήπως να το κοιτάξετε λίγο;

________________________________________________________

*Μετάφραση: Είμαι Ευρωπαίος πολίτης, θέλετε [ή χρειάζεστε] τα λεφτά μου άρα η χώρα σας μου ανήκει.

** Το Απολογία: Για σένα φίλε Ελβετέ Χρηματιστή το έγραψα κατ΄αρχήν στα αγγλικά και βρήσκεται στο αγγλόφωνό μου: open.salon/mmekastell: Apologia: This goes to you my Swiss Stockbroker Friend

Τόπος μου είναι μόνο η γλώσσα― (Μικρά μου Μανιφέστα)

Επειδή από κάποια σχόλια στο προηγούμενο βλέπω ότι μπορεί να παρεξηγήθηκα θέλω να το ξεκαθαρίσω:

Δεν έχω μέσα μου ίχνος πατριωτισμού ή εθνικισμού. Δεν νοιώθω ούτε ντροπή ούτε περηφάνια για τη χώρα στην οποία με έριξε η λοταρία του σπέρματος.

Τόπος μου είναι όπου με καταλαβαίνουν. Τόπος μου είναι μόνο (η όποια) κοινή γλώσσα. Εκεί αγαπώ. Εκεί ανήκω. Κι αυτό το εκεί μου δεν έχει εκεί κι εδώ αναγνωρίσιμα σε χάρτες και δεν περιορίζεται από κρατικά ή χρονικά σύνορα.

Τόπος μου είναι η Μύκονος, τόπος μου ο Λυκαβηττός και η Βαγδάτη, τόπος μου ο Προυστ, ο Βύρων και ο Αριστοτέλης, τόπος μου η Πόλη και το Μπεϊογλού, τόπος μου και το Πέραν και το Τοπ Καπί, τόπος μου τα Εξάρχεια κι η Νεάπολη, και ο Σοπέν κι η Σύρος και η Κρήτη και ο Καβάφης κι η δική του Αλεξάνδρεια όσο κι η Αλεξάνδρεια του Ντάρρελ και του Φορστερ και το Μαρόκο του Πωλ Μπόουλς και η Βαστίλλη όσο και το κελί της Μαρίας Αντουανέττας στην Κονσιερζερί, τόπος μου είναι το Μετρό της Μόσχας και ο Τσαϊκόφσκι κι ο Σαγκάλ, του Τσίρκα τα Ιεροσόλυμα και τα σαλόνια του Μπαλζάκ, τόπος μου η Κάντρυ μουσική, τόπος μου όπου είναι η Ντόλυ Πάρτον, τόπος μου όσοι αγάπησα, τόπος μου είναι το Λούβρο και οι αναμνήσεις μου, τόπος μου οι Φρόυντ (θείος κι ανιψιός), τόπος μου οι Σουφραζέτες κι οι Αδελφές μου Φεμινίστριες, τόπος μου ο Βολίν όσο κι ο Φίνλεϋ κι ο Μακρυγιάννης, τόπος μου το δωμάτιο του Κητς στο Χάμπστεντ όσο και ένα Αβαείο στο βορά, τόπος μου η μνήμη μου κι ό,τι μου έδωσε χαρά κι ελπίδα, τόπος μου η γνώση και πείρα που απέκτησα, τόπος μου όσοι πίστεψαν σ΄εμένα, τόπος μου ένα δωμάτιο στη λίμνη Γκάρντια όσο και η Τρανσιλβανία, τόπος μου ένας καναπές στη Βενετία, τόπος μου εδώ το σπίτι μου, τόπος μου όπου έδωσα την καρδιά μου, τόπος μου οι τάφοι που γκρεμίστηκαν, τόπος μου οι λεηλατημένες σαρκοφάγοι, τόπος μου οι ροδώνες ενός Πέρση ποιητή, τόπος μου γράμματα ενός συγγραφέα από τη Σουηδία, τόπος μου ο Λίβανος (κι ο βιβλικός κι ο νέος), τόπος μου η έρημος, τόπος μου η Κάρεν Μπλίξεν, τόπος μου η καρμανιόλα ενός αποκεφαλισμένου Βασιλιά και η Συρία κι όπου έχει πρόσφυγες, τόπος μου οι θάλασσες των πειρατών και του Τζακ Λόντον, τόπος μου και οι φυλακές, τόπος μου η κήποι, τόπος μου τα κρεβάτια που θυμάμαι, τόπος μου οι σκόνες και η αποτοξίνωση, τόπος μου τα καλά κρασιά και τα τραπέζια με αχινούς και με καβούρια,   τόπος μου οι γάτες που είχα κι όλα τα σκυλιά μου, τόπος μου κι ο Εκκλησιαστής ολόκληρος και του Δαυίδ ψαλμοί, τόπος μου τα βουνά και τα ψηλά γεφύρια, τόπος μου το μικρό καμμένο Ηφαίστειο (που το λέτε εσείς Θησείο), τόπος μου η Αίγινα, η Αχαΐα κι η Αρκαδία, τόπος μου τα Δημοτικά και ο 'Αμλετ, τόπος μου ο Μάκβεθ και η Λαίδη του κι η Μήδεια και η Ηλέκτρα, τόπος μου ο Ράντυ Νιούμαν και η Κάστα Ντίβα, κι οι αδελφοί Καραμαζώφ, τόπος μου η Γιάσναγια Πολιάνα όσο και ένα υπόγειο στο Εκατερίνεμπουργκ, τόπος μου οι  εκκλησίες που άναψα το καντήλι τους, τόπος μου ένα μάρμαρο του Απόλλωνα και ένα πρωί στο ναό της Ήρας, τόπος μου όπου έχει ροδιές, τόπος μου τα άγρια κρίνα και σκόρπιοι στίχοι και τραγούδια και η Ρόζα πάντα κι άλλες κι άλλοι κι άλλα που μια ζωή δε θα μου φτάσει να τα πω και που κι εσάς μπορεί να μη σας νοιάζουν.

Όλα τα άλλα τα περί αίματος, πατρίδων και εθνών και ράτσας τα θεωρώ φαντασιοπληξίες αφελών και επικίνδυνα κατασκευάσματα.

Με καταλάβατε; 

Κυρία μου σωπάστε πια, μιλά ο Νάνος Βαλαωρίτης

Δε θα τα βάλω και με άλλη μια σεβάσμια ακαδημαϊκό που εκ Παρισίων μέσω Δελφών επιστρατεύτηκε να μας υβρίσει και να μας νουθετήσει μοιράζοντας με απολύτως αντιεπιστημονικό λόγο συμβουλές σαν ήδη σταυρωμένα ψηφοδέλτια. 

Νευρίασα χθες μα κρατήθηκα, ας απαντήσουν όσοι την τιμούν.

Ήρθε όμως σε ώρα ματαιότητος και θλίψης πνεύματος μια παρηγορία «εν τη καρδία μου» όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου Εκκλησιαστής από το κάτωθι που χθες το βράδυ κοινοποίησε στο facebook ο 'αυγερινός κι αποσπερίτης' Νάνος Βαλαωρίτης.

Χαρείτε το:

Τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας μένει ακόμα...

Χάσαμε τ’ αυτοκίνητα, τα κινητά μας, τα ακίνητά μας, τα επιδόματα του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Χάσαμε τον ύπνο μας τη δουλειά μας, το μαγαζάκι, το καφενείο, την επιχείρηση, ρούχων, παπουτσιών, την ιστορία μας, το 1821, τη Σμύρνη, τη Μικρά Ασία. Χάσαμε τα καπέλα μας, την αξιοπρέπειά μας, την μπέσα μας (Μπέσαμε μούτσος…), τις πνευματικές μας αξίες, τις αξίες στο Χρηματιστήριο, τις καρέκλες μας εποχής, στο Δημοπρατήριο, τις ντουλάπες, τους καθρέφτες. Χάσαμε τη βυζαντινή μας ταυτότητα, ως γνήσιοι Έλληνες απόγονοι εκείνων των άλλων Ελλήνων που θαυματούργησαν χωρίς δάνεια, χωρίς θέσεις στο δημόσιο, αργομισθίες στα Δέκο, στη Λυρική σκηνή, στη Δημόσια Τηλεόραση. Χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια μας, τα βρακιά μας τα εισοδήματα απ’ τους τεράστιους φόρους, τα ξενοδοχεία μας, τα πλοία τα εμπορικά, τα πλοία της γραμμής, τη φήμη μας στο εξωτερικό, τους φίλους μας, που μας άφησαν χωρίς να το αντιληφθούμε… μια νύχτα βροχερή, συννεφιασμένη.

Τι μας έμεινε;

Ο Ήλιος ο Πρώτος, ο Δεύτερος, ο Τρίτος, ο Δήμιος μιας Πράσινης σκέψης, ο Ηλιάτορας, ο νοητός, ο αυτονόητος, μας έμειναν τα νησιά με τα καφετιά τους βράχια, που ήταν ωραία κάποτε, τα νησιά, εδώ που τα γυρεύαμε, που ψάχναμε να τα βρούμε, η θάλασσα με τα γαλάζια κύματα, με τα καράβια, τα φέρι μποτ, τα ιστιοφόρα. Μας έμεινε το φεγγάρι, αφερέγγυο και αυτό, μας έμειναν τα βουνά, τα φαράγγια, οι λίμνες, τα δάση αν δεν είχαν καεί ακόμα, οι ακρογιαλιές, οι αμμουδιές για μπάνιο, το χαρτί και το στυλό να γράφουμε τα ποίηματά μας και να τα πετάμε στο κάλαθο των αχρήστων, ποιος θα πληρώνει το χαρτί και το μελάνι, να τα δημοσιέψει. Μας έμειναν τα ωραία κορίτσια με τα μακριά μαλλιά, και τα νέα παλικάρια, με τ’ αξούριστα γένια, άνεργοι οι περισσότεροι, μας έμειναν οι επιγραφές στις πόρτες, Ανοιχτό, Κλειστό, Σύρατε, Σπρώξτε, οι παράξενες φήμες, οι φακές, τα μακαρόνια, τα καλαμαράκια, τα σουβλάκια, τα κρασιά, για να ξεχάσουμε αυτά που χάσαμε, τις φιλενάδες μας στις ξένες χώρες, τις σπουδές μας στο εξωτερικό, και τα ηχηρά παρόμοια. Μας έμεινε ο Όμηρος, αν έχουμε καιρό να τον διαβάσουμε, ο Καβάφης, ο Εμπειρίκος, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Καρυωτάκης, ο Καββαδίας, σας έμεινα κι εγώ, αν κάνετε έναν κόπο να με διαβάσετε.

__________________________________________

Τα τέρατα δεν είναι πια φανταστικά. Υπάρχουν.

Ξυπνώ σ' ένα παράδεισο, στον κλειστό μου κήπο. Και κάθε δειλινό καμαρώνω τα βαρβάκια να στέκουν ακίνητα πάνω στο βράχο κι ύστερα να εφορμούν, άφοβα περνώντας λίγα μέτρα πάνω από τα μαλλιά μου προς την πλαγιά για το θήραμα.

Στον κήπο γράφω, στην αυλή ψηλά, κάτω απ' την πέργκολα.

Μα αρχίζει:

Αρχίζει να εισβάλλει ο κόσμος ο άλλος που δεν ήθελα, που δεν περίμενα να ζήσω. Ο κόσμος της βλακείας.

Είδατε χθες το SUV παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο για να σταθεί ο οδηγός να παραλάβει ως Έλλην την ελεημοσύνη σε σακούλα lidl (1 πεπόνι και κρέας και πατάτες άκουσα) που κόστιζε λιγότερο από τη βενζίνη του.

Μάθατε για τον άρρωστο μετανάστη που μεταφέρθηκε από την Αμυγδαλέζα σε νοσοκομείο τελευταία στιγμή. Αμυγδαλέζα, το στρατόπεδο που οι διαμαρτυρίες για την κατασκευή του δεν ήταν επειδή δε θέλουμε στρατόπεδα κράτησης, Άουσβιτς και Γκουαντανάμο αλλά επειδή τάχα θα αυξανόταν το έγκλημα (και μάλιστα―τι ειρωνία―πλάι σε αστυνομική σχολή νομίζω).

Τo άλλο:

 «'Eνα εκατομμύριο τουρίστες κάθε χρόνο αποβιβάζονται στο Κατάκολο και τραβούν προς Αρχαία Ολυμπία.

Η κυβέρνηση ….. όμως κάνει το Κατάκολο περιοχή άντλησης πετρελαίου και ρύπανσης. Τόσος σχεδιασμός, τόση βλακεία.

Και διαρρέουν και την είδηση προς τους …. προετοιμασμένους για εκπόρνευση ιθαγενείς: 1.000 άτομα σε κάθε γεωτρύπανο θα δουλεύουν. Σε τέτοια χώρα γελοίων υπόδουλων ζούμε και ντρέπομαι, δεν μπορώ να το ανεχτώ και ελπίζω, όπως προείπα μονάχα στο Χάος...»  σχολιάζει άνθρωπος που εμπιστεύομαι.

Παλεύεται; Και πώς;

Δεν έχω οίκτο και συμπόνια για ελεήμονες ή ζήτουλες. Δεν πρόκειται να φοβηθώ (ελπίζω κι εύχομαι) αλήτες που υπέγραψαν ξεπούλημα, που χτυπούν ξένους μα μονάχα ξένους προσλαμβάνουν (σκλάβους- δίχως χαρτιά για να 'ναι στο έλεός τους). 

Έχω οργή. Οργή για τους νεοναζί και νεο-ορθόδοξους που βασανίζουν ομοφυλόφιλους στη Ρωσία με ευλογίες Πούτιν και Αστυνομίας (Μποϋκοτάρουμε, το ξέρετε φαντάζομαι).

Οργή για τη Συρία, για τους πνιγμένους πρόσφυγες, για τα κορίτσια που πουλιούνται κι αγοράζονται όσο και για τα αγοράκια (Χάζαρους συνήθως) που βιάζονται στα κρυφά γλέντια του Αφγανιστάν.

Οργή για την υποκρισία των φιλανθρώπων, των επενδυτών, των θρήσκων κι ευσεβών που ξευτιλίζονται για ένα πεπόνι.

Οργή, οργή ξανά οργή κι ακόμα πιο πολλή διότι χθες το βράδυ διάβαζα για το αρχέτυπο των ορφανών θεών του Γιουγκ κι αυτά ήθελα να γράφω.

Ξυπνώ σ' ένα παράδεισο. Μα είναι; Και δεν κατάλαβα πότε έγινε έτσι που σιγά-σιγά κι ανεπαισθήτως νοιώθω πως είναι αναλγησία και ντροπή να σας το πω ότι είναι ωραία η θάλασσα και μου έδωσαν χαρά τα νέα σχέδια στα ζωγραφιστά μου νύχια.

Θα σας τα δείξω- ως αντίσταση στη φρίκη. Μαζί με ένα ποίημα του Καβάφη που για μένα σήμερα πήρε άλλο νόημα- τα τέρατα δεν είναι πια φανταστικά.  Υπάρχουν.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. 

__________________________________

Εικόνα: Τα νύχια μου πάντα από τη Nadia (στο Xenios)