Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Τα τέρατα δεν είναι πια φανταστικά. Υπάρχουν.




Ξυπνώ σ' ένα παράδεισο, στον κλειστό μου κήπο. Και κάθε δειλινό καμαρώνω τα βαρβάκια να στέκουν ακίνητα πάνω στο βράχο κι ύστερα να εφορμούν, άφοβα περνώντας λίγα μέτρα πάνω από τα μαλλιά μου προς την πλαγιά για το θήραμα.
Στον κήπο γράφω, στην αυλή ψηλά, κάτω απ' την πέργκολα.
Μα αρχίζει:
Αρχίζει να εισβάλλει ο κόσμος ο άλλος που δεν ήθελα, που δεν περίμενα να ζήσω. Ο κόσμος της βλακείας.

Είδατε χθες το SUV παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο για να σταθεί ο οδηγός να παραλάβει ως Έλλην την ελεημοσύνη σε σακούλα lidl (1 πεπόνι και κρέας και πατάτες άκουσα) που κόστιζε λιγότερο από τη βενζίνη του.
Μάθατε για τον άρρωστο μετανάστη που μεταφέρθηκε από την Αμυγδαλέζα σε νοσοκομείο τελευταία στιγμή. Αμυγδαλέζα, το στρατόπεδο που οι διαμαρτυρίες για την κατασκευή του δεν ήταν επειδή δε θέλουμε στρατόπεδα κράτησης, Άουσβιτς και Γκουαντανάμο αλλά επειδή τάχα θα αυξανόταν το έγκλημα (και μάλιστα―τι ειρωνία―πλάι σε αστυνομική σχολή νομίζω).

Τo άλλο:
 «'Eνα εκατομμύριο τουρίστες κάθε χρόνο αποβιβάζονται στο Κατάκολο και τραβούν προς Αρχαία Ολυμπία.
Η κυβέρνηση ….. όμως κάνει το Κατάκολο περιοχή άντλησης πετρελαίου και ρύπανσης. Τόσος σχεδιασμός, τόση βλακεία.
Και διαρρέουν και την είδηση προς τους …. προετοιμασμένους για εκπόρνευση ιθαγενείς: 1.000 άτομα σε κάθε γεωτρύπανο θα δουλεύουν. Σε τέτοια χώρα γελοίων υπόδουλων ζούμε και ντρέπομαι, δεν μπορώ να το ανεχτώ και ελπίζω, όπως προείπα μονάχα στο Χάος...»  σχολιάζει άνθρωπος που εμπιστεύομαι.

Παλεύεται; Και πώς;

Δεν έχω οίκτο και συμπόνια για ελεήμονες ή ζήτουλες. Δεν πρόκειται να φοβηθώ (ελπίζω κι εύχομαι) αλήτες που υπέγραψαν ξεπούλημα, που χτυπούν ξένους μα μονάχα ξένους προσλαμβάνουν (σκλάβους- δίχως χαρτιά για να 'ναι στο έλεός τους). 

Έχω οργή. Οργή για τους νεοναζί και νεο-ορθόδοξους που βασανίζουν ομοφυλόφιλους στη Ρωσία με ευλογίες Πούτιν και Αστυνομίας (Μποϋκοτάρουμε, το ξέρετε φαντάζομαι).
Οργή για τη Συρία, για τους πνιγμένους πρόσφυγες, για τα κορίτσια που πουλιούνται κι αγοράζονται όσο και για τα αγοράκια (Χάζαρους συνήθως) που βιάζονται στα κρυφά γλέντια του Αφγανιστάν.
Οργή για την υποκρισία των φιλανθρώπων, των επενδυτών, των θρήσκων κι ευσεβών που ξευτιλίζονται για ένα πεπόνι.
Οργή, οργή ξανά οργή κι ακόμα πιο πολλή διότι χθες το βράδυ διάβαζα για το αρχέτυπο των ορφανών θεών του Γιουγκ κι αυτά ήθελα να γράφω.

Ξυπνώ σ' ένα παράδεισο. Μα είναι; Και δεν κατάλαβα πότε έγινε έτσι που σιγά-σιγά κι ανεπαισθήτως νοιώθω πως είναι αναλγησία και ντροπή να σας το πω ότι είναι ωραία η θάλασσα και μου έδωσαν χαρά τα νέα σχέδια στα ζωγραφιστά μου νύχια.

Θα σας τα δείξω- ως αντίσταση στη φρίκη. Μαζί με ένα ποίημα του Καβάφη που για μένα σήμερα πήρε άλλο νόημα- τα τέρατα δεν είναι πια φανταστικά.  Υπάρχουν.

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. 
__________________________________

Εικόνα: Τα νύχια μου πάντα από τη Nadia (στο Xenios) 


13 σχόλια:

  1. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο με άγγιξε...
    Σήμερα μόλις μεσα στο δικό μου αποστειρωμένο κόσμο κάτω από την πέργκολα χαζεύοντας την ομορφιά αυτή γύρω μου έκανα παρόμοιες σκέψεις... Οργίζομαι... Συν(θλίβομαι)...μα δυστυχώς δε μπορώ να κάνω κάτι για αυτά που συμβαίνουν κι αυτή η αίσθηση της ανημπόριας με τρελλαίνει ακόμη περισσότερο...
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα λόγια σου με παρηγορούν Λιακάδα ☼ μου,
      τουλάχιστον νοιαζόμαστε
      κι ας μας πονάει που δεν είναι αρκετό.

      Καλό σου απόγευμα κι ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  2. Όλα τα άσχημα τα δέχομαι. Γιατί και αυτά, μέρος του κόσμου μας είναι. Γιατί εξαιτίας τους αποκτούν νόημα και τα όμορφα. Και γιατί έχουν, δυνητικά, και μια παιδαγωγική συνιστώσα. Το μυστικό είναι, θεωρώ, να μη δίνουμε σε τίποτα περισσότερη αξία, από αυτήν που πραγματικά έχει. Οπότε και η ασχήμια δε θα μπορεί να μας χαλάει την ομορφιά.

    Υ.Γ.: Πολύ όμορφο το σχέδιο στα νύχια σου! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τα νύχια..

      Δέχεσαι τα άσχημα... ναι φιλοσοφικά και zen αποδεκτό αλλά με ποια ζυγαριά μετριέται η αξία «που πραγματικά έχει» κάτι;

      Καλό σου απόγευμα Διονυσία Πρώην Άγνωστη!

      Διαγραφή
    2. να και μουά

      εντάξει μωρέ... να μην φορώνουμε τους ώμους μας με όλα τα δεινά του κόσμου γιατί στο τέλος θα βουλιάζουμε

      σιγά σιγά όπου μπορούμε ότι μπορεί ο καθένας

      για να είμαι συγκεκριμένος
      ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΥΓΑ ΤΑ ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΑ ... ΑΥΤΟ ΑΡΚΕΙ...

      Διαγραφή
    3. Αγαπημένε akrat
      Τα ΧΑ είναι το τελευταίο που φοβάμαι. Κατευθυνόμενη κατασκευή το θεωρώ το φαινόμενο.

      Οι γύρω πόλεμοι είναι που βαραίνουν την καρδιά μου.. Χόρευα ως το πρωί- (καθένας με τα όπλα του κι εγώ με τα ευτελή μου) αλλά με απόγνωση όχι με ανεμελιά.
      Ξέρω, καταλαβαίνεις.

      Διαγραφή
    4. Καλησπέρα, Δάφνη. :-)
      Έρχομαι να ξανασχολιάσω, γιατί με έκανες να σκεφτώ με την ερώτησή σου. Με ποιά ζυγαριά μετριέται η πραγματική αξία που έχει κάτι, λοιπόν ... Η πραγματική αξία δεν είναι αντικειμενική, φυσικά - ο καθένας ζυγίζει αλλιώς και βάσει ενός συνδυασμού παραμέτρων. Θεωρώ, όμως, πως μπορώ να σου πω πότε ξεπερνιέται: όταν μας κάνει να ξεχνάμε την αξία που έχουν και τα διαφορετικά πράγματα. Τότε γίνεται κάτι σαν ... δικτατορία της σκέψης, αντί για αξιολογική κρίση και δεν αποτελεί πια αξιόπιστο μέγεθος. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, δε θα πρέπει να "υπαγορεύει" αντιδράσεις ("τα όσα συμβαίνουν στη Συρία - για παράδειγμα - είναι τόσο σημαντικά, που μπροστά τους οι μικρές καθημερινές χαρές, όπως οι κάθε λογής ερατεινές ομορφιές - φύσης και σώματος, ας πούμε - γίνεται αισθητό ως αναλγησία να μνημονεύονται και να απολαμβάνονται" Δε μου βγάζει νόημα αυτό.).
      Ποιά είναι η δική σου άποψη;

      Διαγραφή
  3. καταλαβαίνω...

    το γμτ είναι ότι στην εύβοια ζω τον εμφύλιο... φτώχεια και χα να αλωνίζουν και εμείς φυσικά ετοιμαζόμαστε... δύσκολα και ζόρικα ... μεγάλα τα καθήκοντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οργή έχουμε όλοι μας, αλλά ευτυχώς υπάρχει ακόμα η χαρά της θάλασσας και των ζωγραφιστών νυχιών...
    Θα συμφωνήσω με τον akrat..δεν μπορούμε να πάρουμε πάνω μας το βάρος όλου του κόσμου...μόνο να βοηθάμε όπως μπορούμε..
    Καλό Σαββατόβραδο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι ύστερα έρχονται και σου λένε οι παπάδες και οι πάσης φύσεως θρήσκοι υποκριτές ότι "τα πάντα εν σοφία εποίησεν"! Αν αυτή είναι η σοφία προτιμώ να είμαι ένα ζώον. Τουλάχιστον αυτουνού τα ένστικτα είναι αλάνθαστα (αλήθεια, έχεις δει ζώο να κάνει μαλακίες;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ζώα είναι απολύτως προτιμότερα.
      Πάντα.
      Ενώ οι άνθρωποι δε σταματούν λεπτό..

      Καλό ξημέρωμα..

      Διαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.