Τέλος εποχής:
#RIP Πέθανε η Βασίλισσα του Ροκ και του Πανκ.
#RIP Queen Elizabeth the Queen of Rock.
End of an era.
___________________________________________________________________
Πορτραίτο by Zinsky
Τέλος εποχής:
#RIP Πέθανε η Βασίλισσα του Ροκ και του Πανκ.
#RIP Queen Elizabeth the Queen of Rock.
End of an era.
___________________________________________________________________
Πορτραίτο by Zinsky
Χαιρετισμός στον ήλιο. Το ξέρω, όταν σας μιλάω για απογευματινό κολύμπι, μόνη με τη γιόγκα και τις σκέψεις μου στην άμμο, δεν το χωράει ο νους σας πως μιλάω για Μύκονο του 2022.
Μα, βλέπετε, δεν είναι η ζωή η αληθινή το copy paste από τρία μαγαζιά και κάτι ψευτοϊνφλουένσερς. Κι εξ άλλου το έχουμε ξαναπεί: Αναγκαίον το navigare* πιο πολύ κι από το ζειν.
____________________________________________
*Navigare necesse est, vivere non est necesse-
πλεῖν ἀνάγκη, ζῆν οὐκ ἀνάγκη,
όπως μάς έμαθε ο Πλούταρχος.
Ίσως να τα προλάβατε τότε που κατεβαίνοντας στην παραλία μάς έσπαγαν τη μύτη με το ζαλιστικό τους άρωμα που περνούσε τα ανοιχτά παράθυρα και μας μεθούσε τις νύχτες.
Ίσως να τα πετύχατε και φέτος, ιδίως τώρα μετά τις βροχές.
Τα κρινάκια μας, τα άγρια κρινάκια της άμμου.
Όλο και λιγοστεύουμε με τα τσιμεντώματα και τις εξέδρες.
Ας τα σεβαστούμε, ήταν και αυτά πριν από εμάς εδώ.
Τελευταία βραδιά της έκθεσης της Μόνικας Δέρπαπα και του Ρίτσαρντ Νορθ, αγαπημένων μου φίλων Μυκονιωτών* και τιμημένων παλιών μελών τοu 'Mykonos Tribe'.
Στην Αίθουσα Συριώτη της Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου.
---------------------------------------------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
*Μυκονιωτών: Κατά τον καβαφικό αυτοπροσδιορισμό «Αιγυπτιώτης» κι όχι «Αιγύπτιος», Μυκονηιωτες είμαστε κι εμείς οι απ' αλλού, οι δίχως μυκονιάτικη καταγωγή, που επιλέξαμε για τόπο μας τη Μύκονο κι εγκατασταθήκαμε τον περασμένο αιώνα στο νησί. Πάνω σε στις κοινές ιδέες και προτιμήσεις που μας έφεραν εδώ από ετερόκλητα μέρη του κόσμου, αφομοιώσαμε χαρακτηριστικά των ντόπιων όσο και των μακρινών
Σχετικά με τη δική μας «Φυλή» της Μυκόνου έχουμε δύο Σελίδες στο FACEBOOK (εκτός από πολλά δικά μου~) και στις συλλογές:
MYKONOs Tribe 80's & 90's, https://www.facebook.com/MYKONOs-Tribe-80s-90s-149924925026126/
ΜΥΚΟΝΟς TRIBE ® .... last centuryhttps://www.facebook.com/groups/144484018911691
Πιο πολλά:
Richard North Monika Derpapa https://www.facebook.com/profile.php?id=100006779147019
Όταν πεθάνω, θα γίνω περιπολικό.
Τσιμάρας Τζανάτος
Γνώριζα ότι δεν ήταν καλά μα τον είχα χαρεί πρόσφατα στο Θέατρο,
έχω κοντά μου τα βιβλία του, έχω ζωντανό το χαμόγελό του από τις συναντήσεις μας στα αγαπημένα Εξάρχεια.
Καλό ταξίδι τρυφερέ Καλλιτέχνη!
«Ο θάνατός μου, ήρθε σαν ύπνος.
Δεν τον κατάλαβα.»
«Εμένα με γεννήσανε ταινίες, βιβλία, και όχι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι συγγενείς μας, μας έχτισαν με έναν τρόπο άλλο, μαγικό. Όλοι οφείλουμε στη γλώσσα, χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχαμε. Η μαμά μας μάς γεννάει βιολογικά, αλλά η γλώσσα μας γεννάει στο πραγματικό. Παρ' όλα αυτά, η γλώσσα προσπαθεί να πει κάτι που ποτέ δεν θα καταφέρει να εκφράσει απόλυτα. Εξού και νομίζω πως γυρεύουμε να πούμε κάτι χωρίς λόγια, σαν παιδιά που δείχνουν με το δάχτυλο... Ονειρεύομαι να γράψω ένα έργο χωρίς διάλογο, μόνο με σκηνικές περιγραφές. Αλλά δεν θα το ανέβαζε κανείς!» lifo]
— Πότε αρχίσατε να γράφετε για το θέατρο;
Ως συγγραφέας εμφανίστηκα με την «Εκκρεμότητα» το 2013. Πριν απ' αυτό ήμουν πολύ κρατημένος, είχα εμποδίσει τον εαυτό μου. Απείχα από το θέατρο πάρα πολλά χρόνια ως ηθοποιός – μια εικοσαετία. Όταν εμφανίστηκα ως συγγραφέας, συνέβη να επιστρέψω και ως ηθοποιός – μου το ζήτησαν επίμονα κάποιοι φίλοι. Με γεννούσαν, τελικά, οι επιθυμίες και οι ανάγκες των άλλων.
— Τι σας τράβηξε στο θέατρο; Τι αναζητούσατε;
Ήμουν εκτός τόπου και χρόνου νεότερος, αλλά αναζητούσα απεγνωσμένα να βγω προς τα έξω, να στείλω ένα σήμα επικοινωνίας. Η βάση μου ήταν τότε, και ακόμα είναι, η εικόνα. Η αφετηρία των λέξεων είναι η εικόνα – νομίζω, το έχει πει ο Χειμωνάς. Ο λόγος κατάγεται εν τέλει από την εικόνα. Έτσι το βιώνω κι εγώ. Δεν μ' ενδιαφέρει η απλή περιγραφή των πραγμάτων. Από νωρίς το ζητούμενό μου ήταν η σιωπή, η παύση. Να φτάσω στο σημείο που βρίσκεται μετά τον λόγο. Ταυτίζουμε τον λόγο με τις λέξεις, αλλά δεν είναι ταυτόσημα. Το θέατρο συμβαίνει όταν ανάβει ένα φως κι εμφανίζεται ένας άνθρωπος: δεν χρειάζεται να μιλήσει, αυτό είναι θέατρο.
— Υπάρχει το πεπρωμένο του φύλου; Παίζει κάποιο ρόλο το ότι γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες ή όχι; Το φύλο είναι βιολογική ή κοινωνική κατασκευή, όπως διακήρυξε η Τζούντιθ Μπάτλερ;
Το φύλο δεν είναι ο άνθρωπος γυμνός· είναι ο άνθρωπος ενδεδυμένος. Με την τρέσα του στο κεφάλι, με τα ματοτσίνορα, με τα τακούνια του κ.ο.κ. Για δες τον άνθρωπο μωρό και δες τον σε μεγαλύτερη ηλικία: δεν θα βρεις διαφορά. Ό,τι βιολογικό στοιχείο κι αν υπάρχει ως βάση είναι τόσο ασήμαντο, ώστε μοιάζει ακατανόητο για ποιον λόγο ο ανθρώπινος πολιτισμός τού έδωσε τεράστια σημασία. Αυτό δεν μπορεί κανένας να μου το ερμηνεύσει, δεν βρίσκω απάντηση. Μάλλον είναι θέμα πρακτικής και οικονομίας. Εξού και παραμένει βαθιά αντρικός ο πολιτισμός μας.
Ο Τσιμάρας Τζανάτος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου (Σχολή Σταυράκου), Θέατρο (Δραματική Σχολή Αθηνών Γ. Θεοδοσιάδη) και Ιστορία της Τέχνης (Ε. Βακαλό).
Δούλεψε αρχικά σαν ηθοποιός στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Από τα μέσα του ΄90 αποσύρθηκε για να επιστρέψει το 2012 επί σκηνής.
Παράλληλα, από το 1985 εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγός μουσικών εκπομπών και λόγου (Ράδιο 5, Τικ-Τακ FM, ΕΡΑ 2, ΕΡα Sport, Planet) αλλά και ως δημοσιογράφος σε έντυπα και περιοδικά (Εξουσία, Κλικ, Metropolis Press, Music.gr, κ.ά). Ασχολήθηκε με το σενάριο και την στιχουργία/ποίηση. Τα τελευταία χρόνια εργάστηκε στην τηλεόραση είτε στην αρχισυνταξία εκπομπών είτε ως κειμενογράφος ( Εκατομμυριούχος, Αδύναμος Κρίκος, κ.ά).
Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε το 2004 με το κείμενο Έξοδος στο έργο «Ονείρου Οδύσσεια» (Δ. Δημητριάδη, Ν. Δήμου, Μ. Πολιτοπούλου, Ε. Πέγκα) που ανέβηκε στο Κ.Θ.Β.Ε (εκδ. Univercity Press) και το Μαζί Ποτέ το 2009 στο Κινητήρας Studio (βασισμένο στην ταινία του Φατίχ Ακίν Gegen die Wand/Head On), και τα δύο σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη και την ομάδα DameBlanche.
Tον Μάιο του 2013 παρουσιάστηκε στις «Αναγνώσεις» του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Εκκρεμότητα σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα με την ομάδα Nova Melancholia.
Τον Δεκέμβριο του 2013 σε επαφή με κρατουμένους οροθετικούς και χρήστες των φυλακών Κορυδαλλού και την Μ.Κ.Ο ΤΕΧΝΟΔΡΟΜΩ, παρουσιάστηκε το έργο του Κ, που γράφτηκε για να παιχτεί από τους ίδιους τους κρατούμενους στον χώρο της φυλακής.
Τον Μάρτιο του 2014 η Εκκρεμότητα παρουσιάστηκε στο Λονδίνο από το Theater Lab Company της Αναστασίας Ρεβή σε μετάφραση Έλσης Σακελλαρίδου με τον τίτλο Suspense σε σκηνοθεσία Jason Warren σε μορφή μονολόγου.
Το τελευταίο του έργο H δεσποινίς Δυστυχία παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο 2014 στις Αναγνώσεις του Θεάτρου Τέχνης– Κ. Κουν σε σκηνοθετική επιμέλεια Άσπας Τομπούλη.
Η Εκκρεμότητα/Suspense (εκδ. ΗΡΟΔΟΤΟΣ) ανέβηκε ως ολοκληρωμένη παράσταση σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα/Nova Melancholia στις 17 Νοεμβρίου του 2014 στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ.
Βιβλία
Η βία του βίου
Αχινός
Κ.ΝΟΥΡΟΣ
Δεσποινίς Δυστυχία
Κ.
Πόσα ζώα χωράει ο άνθρωπος
Εκκρεμότητα
Μαζί Ποτέ
Συνέβαιναν κι αυτά καμιά φορά στα γυναικεία μοναστήρια. Δεν το λέει μόνο ο Ροΐδης κι άλλοι αφορεσμένοι. Ανακαλύφθηκε σε γυναικείο μοναστήρι της Γεωργίας εικόνα με την Παναγία εγκυμονούσα.
Μικρή μα σημαντική προσφορά της γυναικείας οπτικής του κόσμου, σπάνιας διότι παράδοση, μύθοι και διδασκαλία ήταν πάντα η εκδοχή από το πρίσμα των ανδρών.
Ο μύθος είναι δυνατός, πανανθρώπινος. Πάνω στο γαϊδουράκι η ετοιμόγεννη μικρή προσφυγοπούλα η παντρεμένη με το γέρο μαραγκό αγωνιά να βρεθεί ένας τόπο να σταθούν.
Τα λίγα που ξέρουμε τα έχουμε από το Ματθαίο. Δε λέει πολλά μα αναφέρει (ετεροχρονισμένα, έγραψε κι 70 χρόνια μετά εξ άλλου) τον Ηρώδη τον αγαπητό της Ρώμης παρανοϊκό δολοφόνο που σκότωσε τα ίδια του τα παιδιά κι έκανε πολλά εγκλήματα, όλα όμως καταγεγραμμένα εκτός από την περιβόητη σφαγή νηπίων* που δεν αναφέρεται πουθενά. Το παραμύθι εμπλουτίστηκε από ψαλμούς και ερμηνείες τρελοκαλόγερων ή πυλώνων της κοινωνίας, ανδρών βεβαίως που διακατέχονται από τον αταβιστικό φόβο για το γυναικείο σώμα το μυστήριο, το ζωώδες, το μαγνητιστικό.
Διότι είναι οι γυναίκες το ακατανόητο μυστήριο: αιμορραγούν κάθε μήνα δίχως να πεθαίνουν ενώ το εύθραυστο σώμα τους παράγει τροφή (γάλα) κι ανθρώπους. Συγχρόνως όμως αυτά τα ίδια σώματά τους που με τις ζωώδεις λειτουργίες τους μοιάζουν ακάθαρτα και μιαρά έχουν τη δύναμη να σκλαβώνουν γεννώντας πόθους αξεπέραστους στις καρδιές και κατακλύζοντας με γλύκα ανείπωτη είτε τα παιδιά στην αγκαλιά τους είτε όσους βουτήξουν μέσα τους.
Αυτό το δέος μεταμφιεσμένο σε αποστροφή το συναντάμε από την αρχαιότητα στο δίπολο μύθων με μαινάδες και σαρκοβόρες μάγισσες ή πάμπολλες παρθένες μάνες και αγνές θεές όπως η πάναγνη κυνηγός η Άρτεμις αλλά και η Αθηνά, που μάλιστα απ’ ό,τι θυμάμαι, τώρα το δεκαπενταύγουστο πέφτουν τα γενέθλιά της. Η Αθηνά της σοφίας, που ήταν τόσο παρθένα, που με αηδία σκούπισε το σπέρμα του Ήφαιστου που είχε πέσει το αγνό της μπούτι κι έτσι δι αντιπροσώπου απέκτησε μέσω της γης τον Ερεχθόνιο.τόσο δίχως τα γυναικεία σιχαμερά και τρομακτικά μας όργανα που τεκνοποιούσε απ’ το κεφάλι.*
Είπαμε, ο μύθος είναι δυνατός, πανανθρώπινος. Η ετοιμόγεννη προσφυγοπούλα δεν έχει τόπο να σταθεί να γεννήσει κι ο γέρος άντρας της ακολουθεί ανήμπορος. Η εικόνα είναι δυνατή, μα είναι στο μυαλό μας, στη διήγηση. Όταν γίνεται ζωγραφιά δεν είναι ορατή η εγκυμοσύνη ή η τραυματική γέννα εκεί στη φάτνη των αλόγων. Η εικαστική αφήγηση προχωρά κατ’ ευθείαν στη Βρεφοκρατούσα Παναγιά, αγαπημένη των ζωγράφων και αγιογράφων.
Της παράδοσης δηλαδή. Που χτίστηκε από άνδρες.
Ώσπου μια Γεωργιανή καλόγρια τολμά να δείξει την κοιλιά κι ανοίγει μια χαραμάδα κι από την ιερή σχισμή φωτίζεται για μια στιγμή πώς θα ήταν ο μύθος αν κι εμείς είχαμε φωνή όλες τις χιλιετηρίδες που μιλούν για μας.
Χαρείτε τη
και Χρόνια Πολλά σε Μαρίες, Μάριους, Παναγιώτες, Παναγιώτηδες και,
από εμένα, σπέσιαλ αφιερωμένα και σε κάθε Αθηνά του κόσμου τούτου.
_____________________________________________
Σημειώσεις
Χαρακτήρισα την εικόνα σπάνια όχι μοναδική. Γι αυτό, μια και το έψαξα για να γράψω προσθέτω και μια ακόμα 'Παναγιά Εγκυμονούσα' από την Ιερά Μονή Κίτρους, Κατερίνης, Πλαταμώνος (άγνωστου καλλιτεχνη άρα μπορώ να ελπίζω πως ίσως είναι έργο καλλιτέχνιδος). Η εικόνα έχει προσφερθεί σε μόνιμο προσκύνημα στην Καλλιθέα Αττικής:
* Προφανώς το Ματθαίο μπορείτε να τον βρείτε ακόμα κι αν δεν έχετε Βίβλο στο σπίτι σας, γι αυτό επαυξάνω επιλέγοντας τη στήριξη ιστολόγιου ενός φανατικού :
.....είναι γεγονός ότι πουθενά στα ιερά κείμενα των Ευαγγελίων δεν καταγράφεται συγκεκριμένος αριθμός «αναιρεθέντων νηπίων». Η αναφορά στη σφαγή «χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων» αρρένων τέκνων προέρχεται αντίθετα από την ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας – από το εορτολογικό Συναξάρι της συγκεκριμένης ημέρας- και μάλιστα με την επισήμανση ότι τα νήπια αυτά εντάσσονται στο χώρο των Μαρτύρων της Εκκλησίας και θεωρούνται ως οι πρώτοι ανώνυμοι και «αναρίθμητοι» μάρτυρες της χριστιανικής πίστης. Αυτό ακριβώς το στοιχείο προσδίδει, επομένως, στο όλο ζήτημα παράλληλα προς την ιστορική και μία ιδιαίτερη «συμβολική» παράμετρο, που καθιστά απαραίτητη τη θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση.https://fdathanasiou.wordpress.com/2012/12/29/η-σφαγή-των-νηπίων-κατά-την-καινή-διαθή/
*Ζητώ συγγνώμη από τους πρώτους αναγνώστες: αδίκησα τον Ερεχθόνιο και μπέρδεψα τη γέννα της ίδια της Αθηνάς (απ το κεφάλι του Δία) με τη γέννα του γιού της. Διόρθωσα, μα ευχαριστώ τον Βαγγέλη Πελέκη για την παρατήρησή του που με βοήθησε να διορθώσω το λάθος μου.
____________________________________________________________________Η κοινοποίηση της ανάρτησης αυτής είχε μεγάλη ανταπόκριση που έφερε και παρεξηγήσεις. Άλλοι μπέρεδεψαν την εγκυμοσύνη με το θηλασμό και προσέτρεξαν να μου φέρουν τις αμέτρητες Βρεφοκρατούσες, με το δεξί στήθος έξω, τις οποίες είχα ήδη αναφέρει. Άλλοι μου έδωσαν χαρά αναφέροντας κι άλλες εγκύους. Δίνω το σύνδεσμο με τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες και υπενθυμίζω ότι και βέβαια δεν υποστήριξα ότι σας δίνω τη μόνη ωστόσο το θέμα μου είναι η ορατή εγκυμοσύνη, όχι η εξαγνισμένη ιδέα της, και τέτοιες, ορατές, έχουμε πολύ σπάνιες.
Ακολουθεί, κατά την πάγια συνήθειά μου, και τον αντίλογο (χαρακτηριστικά από άνδρες).
Ιδού τα ενδιαφέροντα: https://www.facebook.com/daphne.chronopoulou.9/posts/10224221299534679
Συγκινημένη με το Δημήτρη Ξανθούλη, gin tonic, δείπνο και εσάρπες για τον άνεμο στη Δύση του φεγγαριού στο θεσπέσιο σπίτι της Χριστίνας.
Όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο βαθιά αισθάνομαι πόσο πολύτιμοι είναι οι παλιοί μας φίλοι.
Που μ’ όλα τα στραβά κι ανάποδά μας, ακόμα μάς αντέχουν.
Μάρτυρες ότι, κι όσων, ζήσαμε.
_________________________
Η Ναλοξόνη ελεύθερα διαθέσιμη δίχως συνταγή ΚΑΙ στην Αυστραλία.
Κι εμείς εδώ πεθαίνουμε για λάθος μέτρημα.
Υπενθυμίζω:
Η Ναλοξόνη είναι αντίδοτο της πρέζας. Σε συνεφέρνει για 20 λεπτά ώσπου να βρεις υποστήριξη― που κάποτε δεν είναι αναγκαία-― ενώ μπορείς να πάρεις και 2η δόση για τα επόμενα 20 λεπτά.
Κι ακόμα:
ΔΕΝ είναι «ναρκωτικό», δε δίνει ευχαρίστηση (για να πείσουμε κι εσάς τους πουριτανούς αυτό 🤣)
ενώ
σε περίπτωση που καταναλωθεί κατά λάθος, ακόμα κι από παιδί, δεν έχει εφέ άλλο από του αλατόνερου.
Λοιπόν; Γιατί όχι;
________
Αυστραλία από τον
https://www.facebook.com/photo?fbid=620254379466912&set=a.277103080448712
την οποία ευχαριστώ.