Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Κι αν τη ζωή μου αλλού τη ρήμαξα, δική μου Αθήνα




Πολύ συγκινημένη στην Αθήνα, είδα όσους αγαπώ από την οικογένειά μου. Με τον καιρό, το συζητούσα στο τηλέφωνο πριν λίγο με μια φίλη, μαθαίνεις να αφαιρείς, να ξεσκαρτάρεις και να μη χάνεις ούτε ένα λεπτό για άλλους κι άλλα.
Ξυπνώ αργά, ως συνήθως, και τα μισά της λίστας δεν τα πρόλαβα. Γι αυτό, αν θέλω να επισκευάσω τα τακούνια και την πέννα μου, αν θέλω να έχω αύριο καλό καφέ στο σπίτι και να προλάβω μια παράσταση το βράδυ θα πρέπει να βιαστώ. Ώρες το λέω αλλά δε γίνεται.
Σε κάθε βήμα συναντώ παλιά βιβλία των παππούδων μου, γράμματα φίλων, πίνακες φτιαγμένους σε παρέες άλλων εποχών κι ένα ντουλάπι κλειδωμένο με τα ημερολόγιά μου (που δε θα το ανοίξω).
Κι αυτά εντός.
Έξω άλλα, πιο πολλά. Θα προσπεράσω το παλιό οικογενειακό μου σπίτι, εκεί όπου μεγάλωσα, το άλλο στη γωνία της Διδότου όπου γεννήθηκα, και απ' τα μπαράκια της Δελφών (εκεί άλλες αναμνήσεις) διαγωνίως απέναντι θα αποφύγω στη Σταΐκου το γωνιακό που ήταν το σχολείο του παππού μου, η 'Σχολή Φωτοπούλου' που ακόμα έχει απ' έξω νεραντζιές με τις οποίες τα παιδιά έπαιζαν νεραντζοπόλεμο  και ο παππούς μου (λένε) δεν τους μάλωσε παρά τη μια μοναδική φορά που το έκαναν για κράξιμο διότι περνούσε ο Σάμης ο Αλαφογιάννης, ζωγράφος gay και μοντέλο (τότε) στην Καλών Τεχνών.
Περνώ από σπίτια που θυμάμαι σα ταβέρνες με πριονίδι και εργένηδες τα μεσημέρια, περνώ τα πλούσια που φτώχυναν, τα θυρωρεία που έγιναν 'μπουτίκ', τη σχολή του μπαλέτου μου, τη 'Γαλλική Ακαδημία' στη Μασσαλίας, καικάθε στενό, κάθε παράθυρο και μια ανάμνηση ώστε γίνεται βαρύ, πικρό και έντονο το πιο απλό, το πιο κοινό και απαραίτητο―που σήμερα, επειγόντως, είναι το να πάω για επισκευή τις μπότες μου με τα λιωμένα τακουνάκια.
Η πόλη τούτη δε με 'ακολουθεί', όπως έλεγε ο Καβάφης, διότι την αρνήθηκα. Βρήκα και δρόμο και οδό και τη ζωή μου αλλού επέλεξα να τη ρημάξω. Τη φέρω μέσα μου όμως γι αυτό θερμά παρακαλώ,
να την προσέχετε!
___________
Εικόνα: 
Το σπίτι μου στην Αθήνα
Του Καβάφη 'Η Πόλις' :
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.
_______________________________________________ 


15 σχόλια:

  1. Αλήθεια είσαι καλότυχη Δάφνη,μπορείς και ακουμπάς αυτά που μέσα σου κουβαλάς.Σκέψου υπάρχουν γειτονιές που αφανίστηκαν και δυστυχώς είμαι ένας από αυτούς που δεν μπορούν να πουν πια "παρακαλώ,να την προσέχετε"
    Καλά Χριστούγεννα ,καλή πρωτοχρονιά,καλά να περνάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλότυχη ναι.. συγκριτικά.. Κι όμως από παιδί έλεγα πως μεγάλωσα στη Βηρυτό (που τότε βομβαρδίστηκε). Βομβαρδισμένες και κακοξαναχτισμένες έμοιαζαν οι γωνιές των αναμνήσεών μου.
      Καλές γιορτές επίσης (δε θα μείνω για πολύ, επιστρέφω σύντομα να σπάσω ρόδι στο καινούργιο μου κατώφλι).

      Διαγραφή
  2. Μη νοσταλγείς την Αθήνα.
    Φύγε μακρυά, είσαι πολύ τυχερή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τommy φεύγω... έφυγα..
      αλλά δεν είναι τόσο νοσταλγία όσο ο πόνος που καταπατήθηκε ό,τι δεν είναι πια..
      (το 'τυχερή' που λες... ναι ίσως..αλλά την τύχη εμείς την κάνουμε, όπως και την ατυχία βεβαίως).

      Αλλά εμείς
      στο μπλογκοραντεβού μας αύριο..

      Διαγραφή
  3. dafnh to spiti sou exei mia arxontia,opws ki esy.exw skasei pou de thamai to vrady.na peraseis poly omorfa.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου ευχαριστώ,
      πάντα με καλά λόγια μάς έρχεσαι- τι κρίμα που δε θα τα πούμε από κοντά!

      Διαγραφή
  4. Ζωή ζηλευτή Δάφνη... όμως όταν αφορά αναμνήσεις, κανείς δεν έχει να ζηλέψει κάτι απο τον άλλον, καθώς όμορφα οφείλουμε να βλέπουμε κάθε τι που ξεπροβάλλει το παρλεθόν μας.
    Η Αθήνα ασχύμηνε, παραμελήθηκε και πολλοί την βλέπουν σα ξεπεσμένη πουτάνα. Για μένα όμως, τις φορές που βολτάρω στην καρδιά της, τη βλέπω σα Εραστής που θυμάται τον πρώτο του Έρωτα.
    Καλές Βόλτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ben παλιά την έβλεπα άσχημη, τώρα όχι πια.
      Όπως η άλλη αγάπη μου η Κωνσταντινούπολη είναι μια ώριμη Grande Dame λιγάκι ταλαιπωρημένη από τα χρόνια μα πάντα αρχοντική έτσι και η Αθήνα είναι βιασμένη σα ηρωική νοικοκυρά που κανένας δεν την εκτιμά μα η ομορφιά της αποκαλύπτεται σ' όποιον την αγαπάει. Η αγάπη μόνο λείπει από την Αθήνα― σ΄ευχαριστώ για τις ευχές, κάνω ό,τι μπορώ για να προλάβω..

      Διαγραφή
  5. Ακολουθωντας κι εγω τους βηματισμους σου
    αναμεσα σε πεζοδρομια και αναμνησεις μιας αλλης πολιτειας
    Παραλιγο να την συμπαθησω κι εγω

    Καλημερα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η δική μου (τέως) περιοχή της Πλατείας Βικτωρίας, αλλά περπάταγα και σε άλλες περιοχές. Ιδίως στην περιοχή Εξάρχεια-Κολωνάκι, λόγω σπουδών. Τα Μεσόγεια διάλεξα για τωρινή μου κατοικία. Η ίδια πικρή γεύση όταν κατεβαίνω, σπανίως βέβαια, στα παλιά στέκια. 'Ολα ρημαγμένα. Και τα μαγαζάκια που κάποτε ζωντάνευαν τις γειτονιές, κλειστά και βρώμικα με το "ενοικιάζεται" σταθερό κλισέ... Θλίψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτά τα 'ενοικιάζεται' κι οι βρώμικες είσοδοι...
      Είναι φορές που σα να γυρίσαμε σε πόλεμο.
      Καλή σου μέρα ευώνυμε!!

      Διαγραφή
  7. Πολύ δύσκολο να περπατάς εκεί που μεγάλωσες και οι αναμνήσεις τα τρέχουν ποτάμι που σε παρασύρει. Θέλει θάρρος, αφού οι αναπόφευκτες αλλαγές πονάνε.

    Πολύ μοναξιά στο νησί μας.. με το καλό η επιστροφή :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εχω κανει σπιτι μου εδω και δεκαετιες απο μικρακι,να! τοσο δα παιδι ολοκληρο τον κοσμο μα η καρδια μου ανηκει εκει που γεννηθηκα και εκανα τα πρωτα μου βηματα,εκει ειναι το σπιτι μου, καπου μεταξυ Νεας Σμυρνης και Παλιου Φαληρου κει που ακουσα για πρωτη φορα τον ξεριζωμο της φαμιλιας μου απο τα δακρυσμενα ματια της μοναδικης γιαγιας που εγνωρισα.Καλες Γιορτες Δαφνη με υγεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .

Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.